Daniel Sanchez 2.Rp (yükseltme amaçlı)

İşte yine sıkıcı Mitoloji dersi.. Birde öğretmenin sanki her şey gerçekmiş gibi anlatması yokmu? Beni çileden çıkartıyor. Olimpos Tanrıları'ymış , canavarlarmış , yok gerçeklermiş falan filan.. Ne kadar saçma değil mi? Ama öğretmen o kadar gerçekçi anlatıyordu ki anlattıkları DEHB'ime rağmen bayağı ilgimi çekip beni yerimde sakince oturmaya yetiyordu. Acaba bunlar gerçekten var mıydı? Aklım o kadar karışmıştı ki... Sonra Bayan Biggles'ın bana bağırdığını duydum :

"Hey Daniel! Tahtadaki yazı kime ait?"

Bir an herkesin gözlerinin üstümde olduğunu hissettim. Başımı tahtaya çevirdiğimde harfler karışmaya başladı. Ah şu disleksi yokmu? O anda içimden küfürler savurdum. Ve Bayan Biggles'a şöyle bir cevap verdim :

"Okuyamıyorum."

İşte o an her şeyi berbat ettim. Artık herkes bana bakıp fısıldaşıyordu.

"Bu yaşına gelmiş okuyamıyor mu yani?" veya

"Bunu Daniel'dan hiç beklemezdim." Gibi sözcükler havada uçuşmaya başladı. Bu an hiç geçmeyecek sanıyordum ki umduğum şey oldu. Zil çalmıştı. Hemen kendimi sınıftan dışarı attım. Ve tuvalete doğru koşmaya başladım. Arkamdan Charles geliyordu. Beni tuvalette aynaya bakarken buldu.

"Dan, ne yapıyorsun dostum?"

Charles benim en yakın ve tek arkadaşımdı. Charles'ı daha 3 aydır tanıyordum ama en iyi arkadaşım oluvermişti.

"Sinirlerim bozuldu, dostum."

Her zamanki gibi Charles beni teselli etmeye başladı.

"Dostum, takma kafana olur böyle şeyler."

"Boşver, Bayan Biggles sinirlerini bozmaya değmez." gibi şeyler söylüyordu. En azından biraz rahatlamıştım. Ama diğer derste Bayan Biggles'aydı. Lanet olsun! diye düşünüyordum. Ve zil çaldı. Sınıfa girdiğimde herkes bana bakıyordu. Ama onları kafama takmadım. Ders başladı. Bayan Biggles içeri girer girmez bana şöyle seslendi :

"Daniel! Seninle konuşmam lazım."

Korkmuştum. Benimle ne konuşabilirdiki?

"Derste niye okuyamadın?"

Aslında bunu biliyordu. Okuldaki herkes DEHB ve disleksi olduğumu bilirdi.

"Bence bu sorunun cevabını biliyorsunuz."

"Ukalalık yapma melez! Beni kızdırıyorsun. Zaten bugünün sonunda ölmüş olacaksın!"

Bir dakika. Ne diyordu bu kadın? Ölmek mi? Melez mi? İşte şimdi korkmaya başlamıştım. İçeri girdiğim gibi Charles'ın yanına koşup olanları anlattım. Onun ise bana verdiği cevap şuydu :

"Gitmeliyiz."

Bu muydu yani? Ben öleceğim diyorum o ise sadece "Gitmeliyiz" diyordu.

"Tamam da nereye?"

"Evine dostum."

"Peki."

Apar topar hazırlanıp dışarı fırladık. Eve doğru koşuyorduk. Evimiz zaten pek de uzak sayılmazdı. Manhattan'ın doğusundaydı. Eve geldiğimizde Charles annemle konuşmaya başladı.

"Bayan Angelina, Daniel'i buradan götürmeliyiz."

"Ama daha çok erken!"

"Gitmemiz lazım burada tehlikede!"

"Peki. Ben arabayı alıyorum. Siz hemen aşağı inin."

Hiç bir eşyamı almaya fırsat olmadan aşağı indik. Annem de arkamızdan geldi ve arabaya bindik. Annem arabayı o kadar hızlı sürüyordu ki koltuğun içine gömülmüştüm. Sonunda ağzımdan şu kelimeler döküldü :

"Anne, ben neyim?"

Biraz acayip olmuştu. Charles bu soru karşısında bana tip tip bakıyordu.

"Sen bir melezsin, Daniel."

"Yani?"

"Yani yarı tanrı, yarı insan."

"Vay be anne çok yardımcı oldun biliyor musun? Şıp diye anladım her şeyi!"

"Merak etme Daniel. Kampta sana her şeyi anlatacaklar."

"Kamp mı? Ne kampı?"

"Soru sormaya vakit yok oğlum. Hadi, geldik."

Ormanın içine daldık. Annem gitmişti. Sadece ben ve Charles vardık. Sonra bi anda arkamdan böğürme sesi geldi. Bişey bize doğru hızla koşuyordu. Bir ara arkama baktığımda bunun neredeyse 2 metre olduğunu fark ettim. Çok iriydi. Bir tepeden aşağı indik. Arkama baktım o şey bize yaklaşamıyordu. Sanki bir sihir onun tepeye girmesini engelliyordu. Kampa geldiğimizde çok yorgundum. Uyuya kalmışım kalktığımda bir kulübedeydim. Pencereden baktım. Dışarda yarı eşşek gibi bir şeyler dolaşıyordu. Kafayı yediğime karar verip uykuya daldım.

Rp puanı: 70.


/Admin.