Eğlenceli macera

Kampa geldiğim ilk günden beri çok eğleniyor ve mutluydum. Sürekli bilmediğim yeni yerler öğrenmek ve maceraya atılmak gerçekten de eğlenceliydi. Bugünde kendimi yeni bir maceraya atacağım başka bir günlerden biriydi. Çantamı son kez kontrol ettim. Fener, su, bir kaç sağlık malzemesi... Çantamda her şeyin tam olduğuna karar verdiğimde dolabıma yöneldiğimde kot pantalonumu ve bluzumü giyerek saçlarımı toparladım. Son kez kendimi kontrol ettikten sonra, çantamı alarak kulübeden çıktım ve ormana doğru ilerlemeye başladım. Bugünlerde yeni öğrendiğim şu tehlikeli labirente girecektim. Aslında gerçekten tehlikeli olduğunu biliyordum yine de bende ki bu delilik ve maceraya atılma düşüncesi beni oraya gitmeye yöneltiyordu. Bu düşüncelerle kampta ilerlerken sonunda zeus yumruğuna gelmeyi başardım. Zeus yumruğunun yanına gidip labirentin tam girişini açacak yeri ararken arkamdan gelen sesi duyup hızlar arkama döndüm ve kılıcımı çektim. Evet, bu sıralar çok atak olmuştum aldığım dersler ile. Geldiğimden bu yana ne kadar çok canavarla savaşmış olsam da,kampta hiç canavara rastlamamıştım. Ne de olsa güvenlik sınırları vardı ve canavarlar giremezdi. Derin nefes aldım ve kılıcımı indirerek bana doğru gelen meleze bakarak "Kimsin sen?" dedim sinirle. Artık gelenin kim olduğunu bilmesem de eğlendiği çok belliydi ve bu da benim sinirimi oldukça çok bozuyordu.

Yapacak hiçbir şey bulamadığım için sıkıntımı gidermek umuduyla kampta yürüyüşe çıkmıştım. Ormanda dolanırken Zeus Yumruğu'nun oraya ulaştığımda sarışın bir kızın kayalığı incelemekte olduğunu gördüm. Tahminimce kızın amacı labirentin giriş kapısını bulmaktı ve tanımadığım biri olduğuna göre büyük ihtimalle kampa yeni gelmişti. Yanına doğru ilerlemeye başladığımda beni fark ederek arkasını döndü ve kılıcını çekip "Kimsin sen?" diye sordu. Sesi fazlasıyla sinirli gelmişti ama ben ona doğru yaklaşmaya devam ederken kılıcını tekrar kınına soktu. Yüzünü net bir şekilde göerebileceğim kadar ona yaklaştıktan sonra "Bunu bilmek istediğinden emin olduğunu sanmıyorum ama yine de söyleyeyim, Ölüler Tanrısı Hades'in oğluyum. İsmim Robert." dedim. Ukala ve mesafeli bir ses tonuyla konuşmuştum. Zaten tanımadığım insanlara genellikle böyle davranırdım. Eh, bundan ciddi şekilde zevk almadığımı kimse söyleyemezdi. Sarışın kız ne diyeceğini bilemez halde bana bakarken onu korkutmak yerine sinir etmenin daha eğlenceli olabileceğine karar verdim. Sırtındaki çantayı fark ederek "Peki ya sen?" diye sordum. Bir kahkaha attıktan sonra da "Kamptaki labirent girişini kullanmanın yasak olduğunu bilemeyecek kadar çaylak bir meleze benziyorsun ama ismin ne, merak ettim." diye ekledim. Kızın hangi kulübeden olduğunu bilmiyordum ama şu anda sinirli görünse de kötü kalpli biri olmadığını çabucak anlayabilmiştim. Bir Afrodit kızı olmadığı kesindi, süs meraklısı birine benzemiyordu. Aslında Rose veya Lia'ya benzerlikleri dikkatimi çekmişti ama kızın Poseidon kulübesinden olmadığından da emindim çünkü o kulübede olsa şu ana kadar kendisiyle mutlaka tanışmış olacağımızı biliyordum.

Karşımdaki çocuk fazla ukala davransa da gerçekte henüz nasıl biri olduğunu çözememiştim. Herkes Hades ve diğer üç büyüklerden korksa da ben hiç birinden korkmuyordum. Aksine Zeus ve Poseidon'un çocuklarıyla da çok iyi anlaşıyordum. Ama bu çocuk beni korkutmaktan çok sinir etmeye çalışıyor gibiydi. Kendimden emin bir şekilde "Yeni gelmiş olabilirim ama çaylak falan değilim. Yasak olduğunu da biliyorum ama unutma yasaklar çiğnenmek içindir. Ayrıca ben Amphitrite'nin kızı Eliesha." dedim ve çocuğa baktım. Bakışlarından daha önce tahmin etmediğini ama böyle bir tanrının çocuğu olabileceğimi düşündüğü belliydi. Derin nefes aldım ve "Kendini sakın bir şey sanma. Hades'ten de, senden de korkmuyorum. Şimdi karışmazsan labirente inicem." dedim ve zeus yumruğuna döndüm. Çocuğa bakmasam da şaşırdığını hissedebiliyordum. Sanırım işte şimdi benden bu tepkiyi beklemiyordu. Aslında akıllı ya da korkak biri olsa böyle yapmazdı ne de olsa Hades ya da çocuklarıyla kavgaya girmek istemez ve yapacağı kaçışın duyulma ihtimali varken göz önüne alıp yine yoluna gitmezdi. Belki akıllıca davranmakta buydu ama ben pek uslu çocuklardan sayılmazdım. İstediğimi yapacaktım ve gerekirse ceza mı da çekerdim. Derin nefes aldım ve ben zeus yumruğunun açılması için uğraşırken bir yandan da Robert'i dinliyordum.

Kızın -yani Eliesha'nın- Amphitrite kulübesinden olduğunu tahmin etmem gerekirdi. Onu Rose ve Lia'ya bu yüzden benzetmiştim; Sonuçta onların üvey kardeşiydi. Sözleri çok iddialıydı ve kafa birine benziyordu. Kampta yeni olduğu konusundaki tahminimi tutturabilmiş olduğum için mutluydum. Yine de kızda gerçekten de hiç çaylak havası yoktu. Kendinden emin bir şekilde labirente gireceğe benziyordu. Tabii daha önce labirente hiç girmemiş olduğunu da tahmin edebiliyordum. Orada başına gelebileceklerden haberdar olsa, bu kadar cesaretli davranamazdı. Belki de davranırdı, epeyce korkusuz bir imaja sahipti. Bana benden de babamdan da korkmadığını söyledikten sonra tekrar kayalığa dönerek labirentin girişini aramaya koyuldu ama yanlış yerlere bakıyordu. Girişin iki büyük kayanın birleşim noktasında olduğunu ona söyleyerek işini kolaylaştırabilirdim ama buna gerek olduğunu düşünmüyordum. "Ben karışmazsam labirentin girişini bulabileceğini sanmıyorum." diyerek kahkaha attım. Sesim korkutucu değil, tam da istediğim gibi sinir bozucuydu. Eliesha da varlığımdan fazlasıyla sinir olmuş gibi görünüyordu ve bu beni çok eğlendiriyordu. Sözlerime aldırmadan labirentin girişini aramaya devam ettiğini görünce yapmak istediği şeyde ciddi olduğunu anladım ve onu sinir etmeye çalışmaktan vazgeçip "Eliesha, burada yeni olduğun için içeride karşılaşacağın tehlikeleri bilmiyorsun. Beni dinle ve kulübene geri dön. Labirent oyun alanı değil, senin gibi cesur bir kız için bile çok tehlikeli, inan bana." dedim. Gıcığın teki olsam da kimsenin ölmesini istemezdim ve bu kızın göz göre göre kendi ölümüne gitmesine de izin vermeyecektim.

Ben labirentin girişini ararken robert hala konuşuyordu. Beni ne kadar sinir etmeye çalışsa da vazgeçmeyeceğimi görünce bu sefer de beni vazgeçirmek için konuşmuştu. Bu sözleri ondan beklediğimi söyleyemezdim. Ne de olsa tanışmamız bile birbirimizi sinir etmekle olurken birden bire benim gibi yeni bir melezi neden düşünsün ki? Hem de Hades'in oğlu. Ona döndüğümde yüzümde sinirden eser olmadığına emindim, çünkü artık ona ne kızıyordum ne de sinir oluyordum. Sadece benim bir şey bilmediğimi düşünmesi biraz kötü hissettirse de öyle düşünmekte haklıydı kendine göre. Ben ona göre yeni bir melezdim ve ne kadar cesaretli olursam olayım canavarlarla savaşamazdım. Şu an sadece labirente girip yeni bir şeyler görmek istiyordum. İç çekerek konuşmaya başladım. "Yeni bir melez olabilirim Robert ama bu hiç bir şey bilmediğim anlamına gelmez. Labirenti araştırdım, içindeki canavarlar hakkında da yeterince bilgim var. Ayrıca kamptaki satirler beni bulmadan önce bir sene boyunca sadece kendim canavarlarla baş ettim ve sizin kadar olmasa da iyi sayılırım." dedim. Onun uzun zamandır kampta olduğunu düşünüyordum. Aslında onu üvey kardeşlerimin yani Rose ve Lia'nın anlatmasıyla da tanıyordum. Tabi onun olduğunu başta anlamasam da şimdi her şeyi yavaş yavaş fark etmiştim. Sonunda düşüncelerimden sıyrılarak "Bana engel olmaya kalkma, ben uslu çocuklardan sayılmam, aklıma eseni yaparım ve fazla macerayı severim. Şimdi artık lafa tutma da istediğim yere girebileyim." dedim ve kararlı gözlerle Robert'e baktım. Artık kendimden emin olduğumu ve eninde sonunda benim bu labirente gireceğimi anlamasını istiyordum.

Pekala, Eliesha zor biriydi ve asla kararından dönmüyordu. Söylediği sözler artık ona çaylak muamelesi yapmayı bir kenara bırakmam gerektiğini bana anlatmıştı. Tek başına bir yıl boyunca canavarlarla mücadele ederek hayatta kalmayı başarmış bir meleze çaylak olduğunu söylemek saçmaydı. Sorun, tüm iyi niyetimle içerisinin tehlikeli olduğunu söylememe rağmen onu labirentin girişini bulmaktan vazgeçirememiş olmamdı. Normal bir melez gidip durumu Kheiron'a haber vererek, işi ona bırakırdı, böyleye bir kızın tek başına labirente girmesini de engellemiş olurdu ama ben böyle yaparak ispiyoncu konumuna düşmek de Eliesha'nın ceza almasına neden olmak da istemiyordum. Belki en iyisi Amphitrite kızını labirent macerasıyla başbaşa bırakıp kulübeme dönmem olurdu ama bu da kızı babamın diyarına yollamam anlamına gelirdi. Sıkıntıyla derin bir nefes aldıktan sonra hala yanlış yerde labirentin girişini aramakta olan Eliesha'ya doğru ilerledim ve ona iki büyük kayanın birleşme noktasını işaret ettim. Ne söylemeye çalıştığımı anlamayarak bana baktığında kayalıklara doğru ilerleyerek labirent girişinin açılmasını sağladım. Siyah çukur belirdiğinde Eliesha hayretle bir bana bir de labirentin girişine bakmaktaydı. Ona böyle bir yardımı neden yaptığımı merak ediyor gibiydi, doğrusu ben de bunu merak ediyordum. Tıpkı az önce onun benimle konuşurken davrandığı gibi soğuk bir şekilde "İşte, tek başına bıraksam on gün boyunca bulamayacağın labirent girişi burada." dedim. Eliesha labirente doğru ilerlemeye başladığında da "Ama senin oraya tek başına gitmene izin vermeyeceğim." diyerek çukurdan içeri atladım. Zifiri karanlık ve soğuk tünel tüm varlığıyla beni sardığında bir daha buraya girmeyeceğime dair kendime söz vermiş olduğumu hatırlayarak ürperdim. Artık bir önemi yoktu, Eliesha labirentin düşündüğü kadar eğlenceli bir yer olmadığını anlayana kadar ikimizi de hayatta tutmaya çalışacaktım.

Anlaşılan Rob gerçekten iyi biriydi ve hiç de babası gibi değildi. Aslında bu duruma sevinmiştim en azından iyi anlaşabileceğim bir arkadaşım daha olmuştu. Ama şu an bunu yapmasını pek istemiyordum. Ben bir macera yaşarken onun sonunda ölümünde olabileceğini biliyordum ama o sanki bilmiyormuş gibi benimle geliyordu. Derin nefes aldım ve yüzümü ifadesiz tutmaya çalışarak "Gelmek istediğine emin misin? Sonunda kötü bir şey de olabilir biliyorsun değil mi?" diye sordum. Başını evet anlamında sallayınca istemeden de olsa hafifçe gülümsedim. En azından yeni tanıştığım biri de olsa beni labirentte bırakmamıştı ve en azından tek başıma zor durumda kalmayacaktım. Labirentte ilerlemeye başladığımızda önümüzü göremiyorduk, zifiri karanlık vardı. Zeus yumruğu kapanmadan önceki son içeri giren ışık yardımı ile çantamdan feneri çıkardım ve yaktım. Şimdi en azından daha az korkutucuydu ve ilerlememize olanak sağlıyordu. Sonunda Robyn'e baktım ve "Hadi gidelim." diyerek labirentte ilerlemeye başladık.

RP BİTMİŞTİR! (Devamı labirentte.)