Katherine M. von Dorff
Poseidon'un Çocuğu/Kulübe Lideri/Pegasus Binicilik Eğitmeni
Mesaj Sayısı : 4525
Kayıt tarihi : 05/03/11
 |  Konu: Poseidon'dan Gelen Görev (4)  Çarş. Mart 30, 2011 11:22 am | |
| Nereus'un her şeyi bildiğini kim söylediyse, aslında koca bir yalancının tekiydi. Adamın hiçbir şey bildiği yoktu. Genel şeyler söylüyor, cevabı bulmayı karşısındaki kişiye bırakıyordu. Aaron ise, en ufak bir canavar ile dövüşmediği için huzursuz bir şekilde, pegasusunda kıpırdanıp duruyordu. Ama ciddiyetini bozmuyordu. Bu yüzden bir kez daha hayran oldu ona Katherine. Romalı melezlerin disiplinli olduğunu biliyordu. Bunun somut kanıtı ise, Aaron'da karşısında duruyordu. "Niye dik dik bakıyorsun bana?" Savunmaya geçmiş bir ses tonu ile sormuştu bunu. Nereus'tan beri uzaklaşmıştı Katherine'den. Ne düşündüğünü merak ediyordu arkadaşının ama sustu. İleride belirmeye başlayan, Thalia'nın Ağacına odaklandı. Neden Roma Kampı'na dönmediğini bilmiyordu. Ama içinden bir ses, henüz burada kalması gerektiğini söylüyordu. Aaron ile konuşsa belki... Birden sırtı dikleşti ve yüzündeki sıkkın ifade şaşkınlığa dönüştü. Gözleri, cevabı bulmanın verdiği gururla parıldarken, Vespes'i, kamp sınırının biraz ötesine indirdi. Arkadaşı, pegasusundan inerken, yüzünde, dalga geçen, kurnaz bir ifade ile parmağını sallayarak konuşmaya başladı. "Sen! Neden soğuk davrandığını anladım. Romalı olduğumu bildiğim halde neden kampıma dönmediğimi ve artık burayı daha çok sevdiğimi, ölene kadar burada kalacağımı düşünüyorsun. Bana soğuk davranabilesin ki, çabucak unutasın." Bunu dedikten sonra kendini tutamayıp, kahkaha attı bir dakika boyunca. Aslında sadece sinirleri bozulmuştu. Aaron ise oldukça ciddi görünüyordu. Gerçekten de böyle düşünüyordu yani. Yankılanan kahkaha sesi yavaşça kesildi. İşin ciddiyetini anlamıştı Katherine. Aaron'a yaklaştı ve tişörtünün kolunu, dövmesini gösterecek şekilde kaldırdı. "Ben Romalı bir melezim. Öyle de kalacağım, Mars'ın oğlu. Bu kadar zamandır, bu aptal yunanlıların kampındayım ama Tanrılara, hangi isimleri ile hitap ediyorum sence?" Sesini alçak tutmaya çalışıyordu ama öfkelenmişti bir kere. "Neden bu kampta olduğumu ben de bilmiyorum! Keşfetmem gereken bir şey var ve... Ve kaderler beni burada tutuyor. Ayrılamıyorum." Arkadaşına yaklaştı yavaş adımlarla. "Sana söz veriyorum ki. Neden burada olduğumu anlar anlamaz, Roma Kampı'na döneceğim." Sesi eski sakinliğine dönerken, birden sarıldı Aaron'a. Roma Kampı'nın, artık hatırlamadığı kokusunu çekti içine. Sonra birden anılar geri gelmeye başladı. Her zamanki gibi... On üç yaşında iki çocuk, Roma Melez Kampı'nın meydanında, mor tişörtlerini yırtıyor, kılıçları ile saldırıyor, o sıralar görülmüş en büyük kavgayı ediyorlardı belki de. Amphitrite'nin kızı Katherine, Truvalı Aeneas'ın soyundan geldiği için, o kampta önemli bir yere sahipti ve iyi dövüşürdü. Bu yüzden onu destekleyen kişi sayısı çoktu. Aaron ise, Mars'ın oğluydu. Saygı duyulacak sayılı melezlerdendi. Onu tarafında olanlar da çoktu. Bu iki çocuk, Lupa onları sivri dişleri ile tehdit edene kadar kavgaya devam etmişlerdi. Herkes dağıldığında, Lupa onlarla konuşmuş, o gün iyi bir cesaret örneği olduklarını söyleyip gitmişti. İki çocuk bir süre sohbet ettikten sonra, Katherine dayanamamış ve sarılmıştı ona. Romalı bir meleze göre fazla yumuşak olduğunu düşünürdü uzaktan görenler. Oysa, Katherine sevinçten ona sarılıyordu. Aaron, iyi dövüştüğünü söylemiş, kavga ettikleri için özür dilemişti. Her ne kadar Katherine'nin ısrarlarından kurtulmak için yapmış olsa da, kız için bir başarıydı bu...
"Eğil!" Aaron onu tam zamanında uyarmıştı. Cehennem tazısı onun üzerinden atlayıp, Aaron'a saldırdığında, Katherine'nin çığlığı, tepede yankılandı. Az sonra uyanan melezler buraya gelecekti ama çok geç olabilirdi. Aaron'un, canavar ile güreştiğini de görebiliyordu. Bir süre çevresine bakındıktan sonra, kılıcını çıkarttı ve saldırmadan önce, tazıyı Aaron'un üstünden iterek, arkadaşını kurtardı. Onun iyi olup olmadığına bakmak istiyordu ama cehennem tazısı kalkmış, ona saldırmak için pozisyonunu almıştı bile. Sivri dişlerinden akan salyaları görebiliyordu. Bu her ne kadar midesini bulandırsa da, onlara aldırmayarak, kılıcı ile cehennem tazısına saldırmaya devam etti. Aaron da kendini toparlamış, saldırıya geçmişti bile. Aslında çok uzun sürecek bu dövüş, iki romalı melezin ustalığı ile normalden kısa sürmüştü. Yine de terlemiş, yorulmuştu. "Canavar ile savaşmak istiyordun. Al sana canavar." Dedi bu sefer de. Aaron ise gülmeye başlamıştı. Kısa süre önce yaşadıkları gerginlik yok olmuştu birden. "İyi de bu harikaydı. Hadi ama Ketty. Yorgun olmasak, o tazı bizim için çocuk oyuncağı olurdu." İç çekse de hak veriyordu ona. "Peki. Öyle olsun. Kabul ediyorum. Pes. Mutlu musun?" Aaron, ışıldayan gri gözleri ile onaylayan bir ifadeyle başını salladı. Katherine, her zaman gözleri yüzünden, onun Minerva'nın çocuğu olması gerektiğini düşünürdü. Yine de Mars çocuğu olmasından da memnundu. "Gelenler var." Arkasını döndüğünde, çığlığını duyan melezlerin oraya doğru geldiğini gördü. "Çabuk saklan. Seni görmesinler." Bu sefer itiraz etmeden saklanmasına sevinerek, ona doğru koşan kardeşlerine döndü. "Bir tazı üzerime atlamıştı, öldürdüm onu. Hadi çabuk sınırdan girelim. Bir sürü canavar çekiyor olmalıyız." Kardeşlerinin itiraz etmesine fırsat kalmadan sınırdan girdi. Onları izleyen melezlere suratını asarak baktıktan sonra yoluna devam etti. Aaron'u merak ediyordu, yine de Hypnos onu ele geçirmişti bir kere. Hemen yatağına girmek ve uyumak istiyordu. | |
|
