Merak ve tanışma

Gözlerimi mutluluk ve enerji ile yeni bir güne açtığımda yavaş yavaş kardeşleriminde uyanmaya başladığını gördüm. Gülümseyerek yatağımdan kalkıp "Günaydın kardeşlerim!" diyerek yatağımı toplamaya başladım. Evet, biraz fazla düzenli olabilirdim ama elimden başka bir şey gelmiyordu. Etrafın temiz ve düzenli olmasını seviyordum. Sonunda yatağımı toparlamayı bitirerek dolabıma yöneldim ve üzerime güzel kıyafetler seçmek için resmen dolabımı didik didik ettim. Sonunda üzerime uzun beyaz ve mavi renklerindeki bluz'u ve mavi koyu kot pantalonumu geçirirken spor ayakkabılarımı giyerek hazırlığımı tamamladım.

Hazırlandığım sırada içimden bir ses anneni görmek istiyorsan saraya git demesiyle sevinçle arkamı döndüm. Bunu kimin söylediğini yada içimden geçen sesin ne olduğunu anlamasam da annemi merak ediyordum, her ne kadar ona kızgın olsamda. Amphitrite'yi seviyor muydum? İşte bu sorunun yanıtını hiç bir zaman bilememiştim, çünkü henüz görmediğim birini sevme gibi bir yeteneğim yoktu. Bana oraya gittiğim için kızıp kızmayacağını bilmiyordum ama onu görmek için gitmeye karar verdim. Heyecanla kulübeden ayrılıp plaja doğru ilerlemeye başladım. Anneme ufak bir dua yolladım boğulmamak için. Aslında boğulmayacağımı yada ıslanmayacağımı bilsem de yine de Poseidon'un bir şey yapıp yapamayacağını bilmiyordum. Evet Poseidon demişken kendilerini hiç görmemiş bile olsam sevmiyordum onu. Umarım saraya gidince onunla karşılaşmadan direk annemi bulabilirdim.

Plaja geldiğimde derin bir nefes aldım ve suya dalarak yüzmeye başladım. Evet kampa daha yeni gelmiştim ama Lia'dan yavaş yavaş güçleri öğrenmeye başlamıştım. Böylece denizde çok daha hızlı gidebiliyor ve yerini hiç bilmediğim sarayı hissedip oraya doğru ilerleyebiliyordum. Bir süre sonunda saraya vardığımda gözlerim kocaman açıldı. Bu saray anlattıkları kadar güzel ve ihtişamlıydı. Camdan saray gibiydi ve kapıda koruma olarak deniz atları vardı. "Kimsin?" diye sorduklarında gözlerim fal taşı gibi açıldı. Deniz canlılarıyla konuşabildiğimi bilmiyordum. Ama bunun çok güzel bir şey olduğunu söyleyebilirim. "B-ben Amphitrite'nin kızı, Eliesha." dedim. Heyecanlıydım ve beni içeri alıp almayacakları hakkında hiçbir fikrim yoktu. Annem benim geleceğimi daha önce görmüş ve beni içeri almak için bunlara haber vermiş olabilirdi ya da beni buradan tekrar kampa geri yollarlardı. Kapıları açtıklarında derin bir nefes alıp rahatladım. En azından dışarıda kalmamıştım. Sarayın içerisini incelerken birden karşıma kocaman bir kapı çıktı ve tıklatarak içeridoğru girdim. Ana salon olduğunu düşündüğüm yer tam da beklediğim gibiydi. İki taht ve birbirinden güzel eşyalarla süslüydü. İçeride sadece güzeller güzeli bir kadın vardı ve onun Amphitrite olduğuna emindim. Ama şu an kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyor, heyecandan neredeyse ölecek durumda olduğumdan sadece "Merhaba anne." demekle yetinerek, heyecanla onun yanıtını bekledim. İçimde şu an birbirinden ayrılan iki ve güçlü hisler vardı; sevgi ve nefret.

Sarayda her zamanki gibi ziyaretçileri ağırlarken, daha önce alışık olmadığım bir ses duydum. Bu kızım Eliesha'nın sesiydi ve benden yardım istiyordu. Ziyaretçiler ve saray eşrafı, sesi duymamın ardından bana bir şeyler olduğunu sanarak, şaşkınlıkla yüzüme bakmaya başlamışlardı. Eliesha'nın çağrısını duyar duymaz, ziyaretçilere dönüp, ''Görüşme bitmiştir!'' diye seslendim. Hepsi tek tek referansta bulunup, yavaşça dışarı çıktılar. Hizmetlilere beni yalnız bırakmalarını söyledim. Taht odası bir anda boşalmış, güneş ışınları mavi sulardan içeri sızmaya başlamıştı. Eliesha'nın niyetinin buraya gelmek olduğunu anlamıştım ki, Poseidon onun burada olduğunu öğrenirse, sonuçları çok kötü olabilirdi. Ama bu kızımla ilk görüşmemdi ve Katherine gibi onun da benimle kavgalı olmasını istemiyordum. Çocuklarım benim için önemliler ve bu görüşme de kesinlikle olmalıydı. En sonunda onun buraya gelmesine karar verdim. Poseidon'a gerekli açıklamayı daha sonra yapacaktım. Hemen bir hizmetli peri çağırdım ve ona Eliesha'nın geleceğini muhafızlara söylemesini istedim. Peri süzülerek dışarı çıkarken, pencereden, denizin derinliklerine baktım. Kısa bir süre sonra, kapıların ardına kadar açıldığını duydum. Cılız ve heyecanlı bir ses, ''Merhaba Anne.'' diyerek seslendi. Yavaşça arkama döndüm ve uzun sarı saçları ve mavi gözleriyle tıpkı bana benzeyen kızımla göz göze geldim. Yüzünde mahçup bir gülümseme vardı. Hafifçe başımı öne eğdim ve onu daha yakından görebilmek için bir kaç adım attım. ''Hoş geldin Eliesha.''

Evet, gelmiştim ve Amphitrite'nin karşısında dikiliyordum, şimdi ne yapacaktım? Niye buraya gelmiştim ki? Neden içimden geçen sesi dinlemiştim ki? Of. Ne söyleyecek bir sözüm, ne de soracak bir sorum vardı. Zaten gerçekler belli değil miydi? Bunca zaman yanımda olmamıştı, kamptan haberim olmadığı bir sene boyunca beni yalnız başıma bırakıp canavarlara yem etmişti. Bunun daha da ötesi var mıydı? Derin nefes aldım ve kendime gelmeye çalıştım. Nefret'în beni ele geçirmesine izin vermeyecektim. Sadece onu, yanımda olmayan biyolojik annemi, ona benzeyip benzemediğimi merak etmiştim o kadar. Derin nefes aldım ve "Hoş bulduk tanrıçam. Aslında aklımda onlarca soru var ama size terbiyesizlik yapmadan nefretimi içimde yaşamaya kararlıyım. Sadece bir şey merak ettim. Ben bir sene boyunca kamptan haberim yokken canavarlardan kaçarken hiç aklınıza gelmedim mi?" diye sordum. Kardeşim Kate'nin annemi gördüğünü, onunla tartıştığını ve sevmediğini biliyordum. Kardeşime ne kadar inansam ve Amphitrite'yi sevmesem bile onu bir kez bile olsa görmek istemiştim. Acaba buraya gelirken doğru mu yapmıştım? Daha bundan bile emin değildim.

Eliesha ve diğerleri.. Benden, tahmin ettiğimden daha çok nefret ediyorlardı. Kızımın bu tavrı beni hiç beklemediğim bir anda vurmuştu. ''Sevgili Eliesha, Zeus'un yasağını bildiğini sanıyordum. Sizleri bırakmak emin ol, benim için hiç kolay bir şey değildi. Seni korumak için herşeyi yaptım ama gücüm hepsine yetmedi. Poseidon'un da bu konuda yasakları vardı. Yine de sizi sağsalim kampa getirtebilmek için, elimden ne geliyorsa yaptım. Şimdi lütfen söyle bana, eğer seni umursamasaydım, tüm bunları yapar mıydım? Yad da kısa ve net bir şekilde, sen burada olabilir miydin?'' Eliesha başı dik bir şekilde bana bakıyordu. Bir şey söylemek için ağzını açtı ama devam etmedi. Sözlerim onu duraklatmıştı, etrafına kısaca göz attıktan sonra kesik bakışlarla bana bakarak, ''Sen bir tanrıçasın. Daha fazlasını yapabilirdin..'' diyerek başını eğdi. ''Evet yapabilirdim. Ama benim Poseidon sayesinde tanrıça olduğumu unutmamalısın. Ondan önce Nereus'un elli kızından biriydim.'' duraksadım Eliesha başını kaldırıp şaşkın gözlerle bana bakarken, ''Ben, koşullarım gereği, seni ve kardeşlerini korumak için ne gerekiyorsa yaptım. Bana olan kızgınlığının bitmesi tek isteğim, ama seni buna zorlayamam. Herşey senin elinde Eliesha..''diyerek sustum.

Annem haklıydı, benim için her şeyi yapmıştı biliyordum. Üvey ailemi de büyük ihtimalle o yollamıştı beni canavarlardan saklamak için. Ve kampa gelmeden tam bir sene boyunca karşıma çok az canavar çıkmasını sağlamıştı ve o zamanlar onların canavar olduğunu bile bilmiyordum. Ona tek kızgınlığım abimi korumaması yüzündendi. Onun ölümüne izin vererek beni hayatta yalnız bırakmıştı. Yine de onunda bir şeyler yaptığını ve beni izlediğini bilmek gerçekten iyiydi. "Peki anne, haklısın biliyorum. Ana unutma seni her ne kadar affetsem bile sana olan kızgınlığım hala içimde bir yerlerde olacak. Ne de olsa abimi kurtarmadın ve beni hayatta yalnız bıraktın." diyerek iç çektim. Sakindim, sakin olacaktım ve annemi üzmeyecektim, en azından şimdi. Abime verdiğim sözü unutmayacak ve annemden kopmayacaktım. Derin nefes aldım ve annemin gözlerinde oluşan parıltı ve yüzündeki gerginliğin gitmesini yok sayarak sözlerime devam ettim. "Sanırım ben artık gitsem iyi olacak. Poseidon'un beni ve kardeşlerimi öldürmek istediği gerçeğini yok sayamayacağımız için, gitmem gerekiyor sanırım." dedim ve arkamı dönerek kapıya doğru ilerledim. Eh, aslında elimde olsa hiç gitmez ve Poseidon ile beni kovması adına kavga ederdim ama bunu en azından şimdi yapmayacaktım. Ben tam kapıya yaklaşmışken annemden çıkan sözler adına ona dönerek dediklerini dinlemeye başladım.

Eliesha'nın sözleri beni rahatlatmıştı. En azından kızım bana karşı artık önyargılı değildi. Gitmeye hazırlanırken, ''Eliesha..'' diyerek seslendim. Başını usulca çevirip, merakla bana baktı. ''Gitmeden önce sana bir şey vermek istiyorum.'' dedim. Elimi ona doğru uzattım. Düşüncemle avucumda gri çiçekli kolyem belirdi. Deniz kızlarının benim için yaptığı kolyeye Eliesha şaşkınlıkla bakmaya başladı. ''Yaklaşabilirsin.'' dedim ona bir adım atarak. Eliesha çekinerek bana doğru yürümeye başladı. Avucumda ışıklar saçan kolyeye bakarken, söze giriştim. ''Bu kolye ben saraya ilk geldiğim zamanlarda mücevherlerim arasındaydı. En çok bunu severdim. Güçleri çok işime yarardı ve beni koruduğunu bilirdim. Artık ona ihtiyacım yok. Şimdi seni korumalı.'' Eliesha ne diyeceğini bilemeyerek bir bana bir kolyeye bakmaya başladı. Gülümseyerek kolyeyi yavaşça havaya fırlattım. Havada süzülmeye başlayan kolye, uçarak Eliesha'nın boynuna kondu. O kolyeye bakarken ben devam ettim. ''Tam ortasında gördüğün beyaz inci istediğin yere ışınlanmanı sağlar. Ne zaman, nereye istersen. Ve, gri, yaprak kısımları ise gücünü arttırıyor. Rakibin ne kadar güçlüyse, seni onunla eşit güçte kılıyor.'' Konuşmamı bitirdiğimde Eliesha'nın yüzünde gerçek bir tebessüm vardı. ''Teşekkür ederim anne..'' diyebildi. Onu daha fazla zor durumda bırakmamak için, ''Artık gitmen gerekiyor. Kendine iyi bak ve hep yanınızda olduğumu bil.'' dedim gülümseyerek. Eliesha kapıya doğru yöneldi ve kolyesini kullanarak ışınlandı..

Eliesha'nın ekleyeceği bir şey yoksa Rp bitmiştir.