Heyecan ve Merak

Etrafta boş boş dolanırken kulağıma gülmeler, bağrışlar geldi ve bende bu sesleri takip ettim. Geldiğim yerde kocaman bir tabela vardı ve üstünde TIRMANMA DUVARI yazıyordu. Merakla içeri girdim ve şaşkınlıktan ağzım açık kaldı. Buraya neden daha önceden gelmemiştim. Çok güzel ve etkileyici bir yerdi. Heyecanla etrafıma baktım ama tanıdık pek kimseyi göremedim. Biraz daha ileriye gittim ve dikkatimi biri çekti. Kızın yanına gidip gitmemekte kararsızdım. Sanırım çok garip bakmıştım çünkü arkasını döndü ve korkmuş bir ifadeyle bana baktı. Yapamayacağımı düşünüp arkamı döndüm ama biri bana uzaktan ''Merhaba'' diye bağırdı, arkamı döndüğümde daha demin gözüme kestirdiğim kızı gördüm ve yüzümde kocaman bir gülümseme belirdi.

Girmeden önce içerde sıradan bir tırmanma duvarı olduğunu sanmıştım. Ne aptalmışım. Yuvarlanan kayalar, fışkıran ateş huzmeleri ve daha fazlası... üstelik hiçbirine ne ok işler ne kılıç. Sadece cesaret ve biraz da delilik ister bu duvar. Bunları düşününce istemsiz bir şekilde yutkundum. Acaba geri mi dönseydim?

Düşüncelerimi bölen bakışlar... Çok sevimli bir kız bana bakıyordu. Sanki bir beklenti içerisindeydi. Ona baktım. Gülümseyecektim. Fakat arkadan o kadar büyük bir patırtı geldi ki, kıza arkamı dönmek zorunda kaldım. Bir melez, taklalar atarak düşüyordu koca duvardan!

.................................................

"Merhaba!" dedim cılız bir sesle kıza. Ve ona doğru ilerlemeye başladım. "Ben Nica. Artemis Avcısı'yım. Sen - "

Cümlemin yarısını duvardan kaynaklanan sesler yutmuştu. Yutkunup kıza, " Duvar... Biraz korkunç gözüküyor değil mi? Sen... Daha önce tırmanmış mıydın?" dedim.

''Hayır, benimde ilk ya da ilk olamayacak çünkü fazlaca ürkttüm'' dedim ve duvara baktım. Bunu buraya nasıl getirmişlerdi ya da burdan geçebilen biri var mıydı ? Bunları merak ediyordum. Nica bana bakıyordu, kendimi tanıtmadığım aklıma geldi ''Ahh..Çok özür dilerim ben Amy Hermes'in çocuğuyum '' dedim ve bana gülümsedi. ''Bende buraya ilk kez geldim, korkuyorum ama nasıl bir duygu merak ediyorum'' dedi. Karşımdaki insanın hevesli olması sanırım macera tutkunu kanımı hızlandırdı ve yüzüme sinsi bir gülümse yerleştirip biraz da kısık bir sesle '' Denemeye ne dersin ? '' diye sordum, Nica bir duvara bir bana bakıyordu ve çok heyecanlı bir sesle '' Olur '' dedi. Artemis Avcılarının en sevdiğim yönü bir Hermes çocuğuyla her türlü işlere girişmeleridir. Nica'yla yüzümüzdeki kocaman gülümsemeyle duvara doğru dimdik adımlarla yürümeye başladık.

Amy. Ne tatlı bir isim. Üstelik de Hermes'in kızı.

Aklımdan bunlar geçerken, duvara yaklaşmıştık. Gerindim ve çantamı yere koydum. Amy'e baktıktan sonra ikimiz aynı anda tırmanmaya başladık. Duvarın başlarında bir zorluk çekmedik çünkü ne üstümüze ne de altımıza birşey geldi. Derin nefesler alarak ve Amy'e bakarak tırmanıyordum.

Yukarılara çıktıkça, - ve haliyle tehlikeler de artınca - düşmemin an meselesi olduğunu anladım. Tanrıça Artemis'e dua ediyordum içimden.

Bir gözüm hep yeni tanıştığım Hermes kızında idi. Belki de bu yüzden, yandan ona doğru sinsice gelmekte olan orta boy bir kayayı far ettim ve " Dikkat et! Arkanda! " diye olağan gücümle bağırdım. Amy ise tam zamanında eğildi. Kıl payı kurtulmuştu...

Bu ne biçim bir duvar. Alt kısımları kolayca alt etmiştik ama yukarılar... Yanımda ve sürekli bana bakan Nica'nın yüzündeki endişe beni güldürüyordu. Eminim aynı yüz ifadesi bende de vardı ve belkide daha komik olanı. Bunları düşünürken '' Dikkat et! Arkanda! '' diye endişeli bir ses beni bu düşüncelerden uyandırmıştı. Tanrılara şükür hala hayattaydım.

Nica üstüne gelen her türlü kayaları kolayca atlatıyordu ama sıra lavlara gelince pek bir zorlanıyordu. Bense tam bir felakettim. Odaklanamıyordum aklıma hep başka şeyler geliyordu ve Nica kendisinden çok benim tarafıma bakıyordu. Aklımdan geçen tüm düşünceleri savuşturdum ve Nica'ya döndüm. Ahh sanırım dalgınlık sırası bu sefer Nica'daydı. Yüzüne doğru çok sıcak kocaman bir ateş topu geliyordu ve o hala bir noktaya odaklanmış duruyordu. Bağırsam fazla bağıracaktım ve bu onu uyarmak yerine daha da heyecanlandıracaktı. O yüzden kılıcımı elime aldım ve tam zamanında ateş topunu savuşturdum. Nica şaşkınlıkla bana baktı. Yüzümde rahatlamasını sağlayacak bir gülümsemeyle '' Hala yaşıyoruz '' dedim ve o da sanırım sinirini boşaltmak için kahkalara boğulmuştu.

Aman tanrılarım! Dalgınlığın bu kadarı!

'' Hala yaşıyoruz ''

Amy, benim hayatımı kurtarmıştı! Ona minnetarlık dolu gözlerle bakarken birden kahkahalara boğuldum! Neyse ki bu kriz kısa sürdü ve yolumuza devam ettik. İkimiz beraber iyi bir takımdık ve önümüze çıkan engelleri atlatmak bizim için daha da kolaylaşmaya başlamıştı. Tabii çıkarken birkaç melez ile çarpışmıştım, evet, ama onun dışında iyiydim. Amy ise ilk başlarda zorlansa da sonradan açıldı ve çevik hareketlerle tırmanmaya, önüne gelen engellere takılmamaya başladı.

Hayatımda ilk kez bir Hermes kızı ile tanışıyordum ve Amy gerçekten çok iyi biriydi. Tırmanırken beni gerekli yerlerde uyarıyordu.

.........................

Büyük derecede ikimizi birden sarsan adrenalin duygusu, duvarın sonlarına doğru artmaya başlamıştı. Amy de ben de artık nefessiz kalmaya başlamıştık ve zorlukla tutunuyorduk. Birbirimize sık sık gülerek moral veriyor ve devam etmeye çabalıyorduk. Ta ki...

Yine Nica'yla gülerek ara veriyorduk. Duvarın üst kısımlarına gelmiştik ve fazla heyecanlıydık. Nelerin bizi beklediğini biliyorduk ya da öyle sanıyorduk. Gülümseyerek ona baktım ve '' Ee.. Gördün mü başta ne kadar korktuk şimdi nerdeyiz ? '' dedim Nica da aynı heyecan ve eminlikle '' Evet, o kadar da korkunç değilmiş. '' dedi işte o an aşağıdaki ve yakınımızdaki herkes çığlık atmaya başladı. Ne olduğunu anlamak için kafamızı kaldırdık ve kendimizi birden yere doğru düşürken bulduk.

Üstümüzde kocaman iki tane taş vardı ve biz kenara çekilebilirdik ama tek sorun zamandı. Şimdi her şey için geçti ve biz o kadar yükseklikten üstümüzdeki koca taşlarla yere doğru sürükleniyorduk. Biraz zaman geçtikten sonra daha doğrusu yere çakılmak üzereyken üstümüzdeki koca taşalar birden yok oldu ve biz yavaşça yumuşacık minderlerin üstüne sırt üstü düştük. Gözlerim kocaman açılmış yukarı bakıyordu, o kadar çok hızlı ve sık nefes alıp veriyordum ki beynimi duracak gibi hissediyordum. Yüzümün bembeyaz olduğundan adım gibi emindim. Hareket edecek cesaret ve isteği kendim bulamıyordum. Kafamı çevirip Nica'ya bile bakamıyordum hala aklımda düşme anı ve öncesi vardı.

Düşmekten nefret ettiğimi söylemişmiydim?Daha demin hem hiç duymadığım bir şekilde nefret ve korku benliğimi sarmıştı ama şimdi sadece korku vardı.Göğsüm hızlı hızlı inip kalkıyordu.amy'in yanımda,yerde olduğunu hissediyordum ama ona yetişemeyeğim kadar uzaktaydı sanki.Yada bir nevi geçici felç geçiriyordum.Vücudumu zorla hareket ettirmeye çalıştım.Umduğum kadar zor değildi.Tabii,benliğinizi ele geçiren bir acıyı saymazsanız. "Ahh," diye inledim yerimden hareket edince.Amy hala elleri iki yana açılmış korkuyla yukarı bakıyordu.Ellerimi sırtımda birleştirdim ve rahatlamak için hafifçe öne çekildim.Anında kemiklerim çatırdadı ama şimdi daha iyi olduğuma yemin edebilirim.Acım hafif dinince dizlerimin üstünde doğruldum ve Amy'e baktım.

"iyi misin?" Gözlerini kırpıştırdı ve yutkundu.Neden şimdi bütün kahramanların orayı geçemediğini daha iyi anlıyordum ama bunu hiç tecrübe etmek istemezdim.Parmaklarımı ileriye atıp kütürdettim.Heryerim fena tutulmuştu.Birden Amyîn sesiyle kemiklerimin acısından sıyrıldım ve ona baktım.

''Aah! Anne '' Kemiklerim ve canım öyle kötü acıyordu ki ne dediğimi anlamadım. Nica bana baktı '' Tekrar soruyorum ama iyi misin ? '' diye sordu, fazla endişeliydi ve en azından uzanmıyordu. Bir kez daha yukarıya baktım, gözlerimi aniden kapattım o kadar yüksek bir yerden düşmüştük ki aklıma geldikçe canım daha fazla acıyordu. Biraz doğruldum ve bende dizlerimin üstüne oturdum. Yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirdim ve Nica'ya baktım '' Vay be nasıl düştük, canımız yandı ama harika bir maceraydı bu '' dedim, Nica bana baktı ve gülmeye başladı ama her güldüğünde ağzını kapatıyordu canı yanıyordu. '' Haklısında keşke şu can yanma kısmı olmasaydı '' diye söyledi ve sırtını tuttu.

Artık biraz daha iyiydik, yumuşak bir yere düşmüştük. Yürüyebiliyorduk, daha rahat konuşuyorduk ve ilk şok üstümüzden yok olmuştu. Duvardan uzaklaşıyorduk ama sık sık dinlenerek. Ne zaman bitecekti bu çile diye merak ediyordum. Sanırım Nica'da benimle aynı düşünüyordu.