Heyecan yapmak için iyi bir neden.

Melez Kampında geçirdiğim bir kaç aydan sonra artık Olimpos'a gidip babamla ilk kez karşılaşmam gerekiyordu.Heyecanlı değildim diyemem.Ama er ya da geç bu karşılaşmayı gerçekleştirmek zorunda olduğumu biliyordum.Empire State Binası'nın önünde durmuş binanın olağanüstü görkemi altında bunları düşünüyordum.Tedirgince içeri girdim.Resepsiyondaki görevliye doğru yürüdüm.Adam beni süzdükten sonra sordu:

"Bir şeye mi bakmıştınız?"

"Ben 600. kata gitmek istemiştim?" dedim beklentili bir şekilde.Adam ilk önce bir "Haa..." çekti ve:

"Tabii ki küçük hanım." dedi.Bu tabiri hiç hoşuma gitmemişti ama düşünecek daha önemli şeylerim vardı.Adamı takip ediyordum.Beni asansöre götürdü ve kartını asansörden geçirdi.Oradan ayrılmadan önce bana göz kırptı ve kapıdaki görevine geri döndü.Asansöre girdim ve 600. kata doğru çıkmaya başladım.Düşündüğümden gerçekten çok daha hızlı bir şekilde 600. kata çıktım.Bu binayı kim inşaat etmişti böyle?Köprüyü geçtim ve heyecanlı bir şekilde etrafa bakındım ama babamın aslında yanımda olduğunu görmemiştim.İşte karşımda duruyordu!Gerçek babam...Titreyerek ilk sözü ben söyledim:

"B-baba?"

Karşımda bir tanrı,daha da önemlisi babam duruyordu.İnançlarımın sınırlarını zorlasada,inkar en sevmediğim şeydir.Ama başta duyduğum heyecanı kaybetmiştim.Yerini güven duygusu almıştı.Ve her zamanki gibi bir gülümsemeyle söze başladım:

"Gerçek babamın yaşadığını bilmek,beni sevdiğini bilmek bana mutluluğun en safını veriyor.Ama sevgili babacığım,sizin ne kadar meşgul olduğunuzu elbette ki gayet iyi biliyorum.O yüzden fazla kalamayacağım."dedim.Bunu söylerken babama ve yaptığı işe karşı büyük bir saygı duydum.

"Geldiğin için teşekkür ederim kızım."dedi ve o da bana gülümsedi.Bu gülümseme işi aileden geliyor galiba,diye düşündüm.

"Ben artık gitmeliyim."dedim.Aslında gitmek istemiyordum ama görüşme süresi bu kadardı.

"Dur bir dakika kızım."dedi babam gür bir sesle.

"Dur bir dakika kızım." dedim o tam gitmeye hazırlanırken. Benimle karşılaşmanın onun için nasıl bir şok olduğunu anlayabiliyordum, ebeveynlerini ilk kez gören neredeyse tüm melezlerde bu durum oluyordu. Alışmıştım artık onların yaşadığı tatlı heyecana. Ona vereceğim bir hediye vardı, bu hediyenin kamptaki hayatında ve görevlerinde ona yardımcı olacağına inanıyordum. "Gitmeden önce sana bir hediye vermek istiyorum." dedim onun garip bakışlarına aldırmadan. "Tıpkı Güneş gibisin kızım, etrafına ışık saçıyorsun. En karanlık zamanlarda kendine ve arkadaşlarına ışık tutman, yardımcı olman için veriyorum bu hediyeyi sana." dedim ve cebimden altın kaplama bir kolye çıkarıp Ayleyda'ya uzattım. Kolyenin ucunda turuncu renkli bir taş vardı, bu kolye özel gücünü de buradan alıyordu. Onun hala bir açıklama beklediğini fark edip ona hediyesinin özelliklerini anlatmaya başladım;
"Bu kolye ışık seni terk ettiği zamanlarda sana ve etrafına ışık saçacak. Asla karanlıkta kaybolmayacaksın bunun sayesinde. Ama tek özelliği bu da değil, üstündeki taşa dokunduğun zaman ortaya çıkan Güneş ışığı etraftaki tüm düşmanlarının gözlerini kapatmasına sebep olacak kadar ışık çıkaracak. Ve unutma, bu kolyenin özel gücünü günde sadece bir kez kullanabilirsin. Yani onu ne zaman kullanacağını iyi düşün. Zor durumlarda kaçman gerektiğinde, düşmanlarını bir dakikalığına etkisiz hale getirmek istediğinde sana çok yardımcı olacağını düşünüyorum. Umarım hediyeni beğenirsin. Bunu her kullandığında beni hatırla, olur mu kızım?"
Onun başıyla onaylayıp mutlu bir ifadeye bürünmesi üzerine kızıma gitme izni verdim. O tekrar asansöre binip binadan çıkmaya hazırlanırken ben de en az onun kadar mutlu olmuştum. O bunun farkında olmasa da onu yakından takip edecektim, çocuklarımın hayatı benim için önemliydi.

(Rp bitmiştir.)