Annemle Kavga Ediyoruz.

O gün, annem Nemesis'i avcı olduktan sonra ilk kez görmeye karar vermiştim. En son tartışmamızda artık ondan medet ummayacağımı altını çizerek belirtmiştim ve ardından avcı olmuştum. Artık kendi kendime yetebiliyordum, ve ona bunu göstermek istiyordum. Bu yüzden boş olduğum günlerden birini, yani bugünü seçmiştim. Pegasusum Night'ı almak için pegasus ahırlarına doğru ilerlerken hep aklımda onu görünce ne söyleyeceğim vardı. Tam anlamıyla İntikam Tanrıçası'nın kızıydım ben, ama maalesef zıt kutuplar birbirini çeker ve aynı kutuplar birbirini iterdi. Annem için de bu geçerliydi. Night'ı alıp, üzerine bindiğimde de düşündüğüm şey hep aynıydı. Empire State'e doğru ilerlerken daha önce hiç olmadığım kadar heyecanlanmıştım, binaya vardığımda da heyecan yerini korkuya bırakmıştı. Görevlinin yanına gittim. "Altı yüzüncü kat nerede?" diye sorduğumda görevli sadece kahkaha atmakla yetindi. Bir kez daha sorunca biraz sinirli bir ses tonuyla söylendi. "Altı yüzüncü kat diye bir şey yok, haydi." dedi beni kışkışlarcasına. Az kaldıya ikna olacaktım, eğer Sat bana gelmeden önce birkaç tüyo vermeseydi. "Ben avcıyım ama." dedim kaşımı kaldırarak. Adam beni asansöre kadar götürdü. "Çabuk ol melez, sizlerden bıktım." dedi. Onu takmadan asansöre bindim.

Asansörün sinir bozucu müziğine bir süre katlandıktan sonra asansörün kapıları açılmaya başlamıştı. Kalbim küt küt atıyordu, bu kadar heyecanlanmayı beklemiyordum. Sonuçta son ayrılığımız gerçekten büyük bir ayrılık olmuştu. İster istemez ona çekmiştim, yapabileceğim bir şey yoktu. Kapılar açılır açılmaz karşımda sapsarı saçları ve güzeller güzeli gözleriyle beliren Nemesis'e hayranlıkla bakmamak elde değildi ama bunu yapmamam gerekiyordu. "Hoş geldin Pacely." dedi sakin bir şekilde. Buna şaşırmıştım, beni bekliyor olmalıydı. Ne diyeceğimi bilemedim bir süre, Nemesis'in karşısına dikildim öylece. Anneme baktım, ona şu anda ne demem gerektiğini bile bilmiyordum. Yutkundum, cesur görünmeye çalıştım. Cümleleri toparlayamayacağımı, düzgün şeyler söyleyemeyeceğimi düşünüyordum. "Tanrıça Nemesis, merhaba. Uzun zaman oldu." dedim kaşlarımı kaldırarak. Biraz korkuyordum, biraz mutluydum; yani karmakarışıktım.

Onu incelemeye devam ediyor, aramızdaki benzerlikleri görmeye çalışıyordum. Hala öfkeliydim ona. Zaten avcı olmamı sağlayan etkenlerden biriydi bu da. "Nasılsın, kızım? Avcılara kolay uyum sağladığını duymuştum." sesinin soğuk bir hal alması, gergin olmama rağmen, biraz daha gergin olmama sebep olmuştu. Öfkelenmeye başladığını görebiliyordum ama ben de pek farklı değildim. Vereceği tepkiden korkuyor olabilirdim ama bir yanım da bunu söylemem için zorluyordu sanki beni. "İyiyim ve evet. Avcılar beni hemen aralarına aldılar. Üstelik liderleri ile oldukça iyi anlaşıyoruz. Tanrıça Artemis de bana yardım ediyor." sözlerimin onu sinirlendirdiğini görebiliyordum. Belki de daha farklı söylemeliydim. Ama pişman değildim. Artemis, Nemesis'in kızı olduğumu bile bile beni aralarına almış, hatta bana ödül olarak istediğim kişiden intikamımı alma hakkını tanımıştı. Bakışlarımı ayaklarıma çevirmiş bir halde orada dikilmeye devam ediyordum. Anneme bakmak gibi bir niyetim yoktu. Açıkçası onun ne diyeceğini merak ediyordum yalnızca. Elimdeki saate bakarken, bir anda korkak gibi davrandığımı anladım. Ben bir avcıydım, üstelik Nemesis'in kızıydım. Ama bir korkak gibi davranıyordum. Başımı kaldırıp anneme bakmaya başladım bu sefer. Sonra da kendimi gelecek tepkiye hazırladım.

Nemesis'in davranışımdan hoşlanmadığı açıktı. "Evet, seni aralarına almışlar ama anlaşılan pek bir şey öğrenememişsin. Annesinin karşısında bu kadar süklüm püklüm duran başka bir avcı gördüğümü hatırlamıyorum hiç." dediğinde, öfkelendiğimi hissettim. Az önce bir korkak gibi davranıyor olabilirdim ama Nemesis bana bunları söyleyemezdi. Onun ağzından bu sözleri duymak en son isteyeceğim şeydi. Kabullenemezdim bunu. "Derhal kendine gel ve kimlerin adını üzerinde taşıdığını unutma." diyerek devam etti sözlerine. Sinirlenmiştim ama alınmıştım da. Az önceki davranışım için kendimden nefret eder olmuştum neredeyse. Ama onun bana bunları düşündürmesine izin veremezdim. "Ben unutmadım..." diye başladım sözlerime. Ama devamını getiremedim. Unutmamıştım ama ne? Kendimi nasıl savunabilecektim ki? Ama olamazdı bu! Tam kendimi toparlamışken, bir kez daha Nemesis'in önünde küçük duruma düşemezdim. Az sonra söyleyeceğim şeyin sonuçlarını düşünmemiştim bile. Ama ağzımdan çıkmıştı artık. "Ama... Avcı olduğum günden beri unutmayı diliyorum." Nemesis'in buna ne tepki vereceğini tahmin ediyordum az çok. Son dakikalarımı nasıl geçireceğini düşünmeye başlayacaktım neredeyse. Sonra toparlamaya çalıştım kendimi. Bir zamanlar gurur duyduğum annemin yüzüne baktım. Onun korkumu hissetmesine izin vermeyecektim.