Demeter'le Tanışıyorum

Empire States. Önündeydim bu binanın. Gelmemin amacı annemle konuşmaktı. Yeni gelen bir melez değildim ama Demeter'le daha hiç tanışmamıştım. Demeter... Nasıl biriydi acaba? Yani beni nasıl karşılayacaktı? Sonuçta o bir tanrıçaydı. Tanrılar çocuklarına karşı hep bir mesafe koyarlardı. Benim annemin ''anne sevgisi tanrıçası'' olması işleri değiştirir miydi ki?
Orada durup bunu düşünmek için vakit harcamadım. Kapıya aval aval bakarken insanlar bana gülüyorlar gibiydi. Daha da rezil olmadan içeri girdim.
Evet, orada bir görevli vardı. Duyduğuma göre acayip gıcık ve sinir bozucu bir görevli. Onunla uğraşacak halim yoktu. Pegasusum Lie'yle zaten zar zor bir binanın arkasına inmiştik ve birkaç kez de düşme tehlikesi geçirmiştim. Görevliye sert sert bakıp konuştum:
''600. kata çıkacağım?'' dedim. Hiçbir şey söylemeyip gıcık gıcık bakmayı tercih etti. Konuşmaya tenezzül bile etmiyordu. Daha da sinirlendim tabii:
''Ee, anahtar?'' diye tısladım. Ne sanıyordu bu kendini? Birkaç kez dik dik bakışlara maruz kaldıktan sonra önüme uzatılan asansör anahtarını kaptığım gibi yürüdüm.
Asansörde çalan şarkının hangi zamana ait olduğu bilmiyorum ama ABBA'nın Gimme! Gimme! Gimme!'sini bilmeyecek değildim. ''Gimme! Gimme! Gimme! A man after midnight. Won't somebody help me chase the shadows away.'' pek çok kişiye garip gelse de bu tür şarkılara ve özellikle ABBA'ya bayılıyorum. Hatta... Konumuz bu değil.
En sonunda asansörden indiğimle ağzımın açık kalması bir oldu. Hayallerimin şehri, Olimpos! Vay be, diye iç geçirdim. Şehir mükemmeldi. Etrafta pek çok tanrının heykeli vardı ve mimarisi harikaydı. Apollon'un, Afrodit'in, eli kılıçlı Ares'in ve daha bir sürü tanrının heykeli... Şehri yapan mimarın bir Athena kızı olduğunu duymuştum. Tam bunları düşünürken bir kadın bana seslendi:
''Lyraa, kızım!''
Arkamı dönüp ona baktım. O kadın annemdi. Demeter. Çok güzeldi doğrusu, ona biraz daha fazla benzemeyi çok isterdim. Yanına doğru gittiğim de tanrıça bana gülümsüyordu. Cesaretimi toplayıp konuştum:
''Merhaba tanrıçam.''

Bugün kızım Lyraa'nın beni ziyarete geleceğini biliyordum. Çünkü evlatlarımı izlemediğim tek saniye bile yoktu. Onları babalarına teslim ettikten sonra onları ömürlerinin sonlarına kadar izlemekte hükümlüydüm ben. En azından bunu yapabilmeliydim onlar için. Olimpos'ta onu bekliyordum. Birden arkası dönük, çok açık kahverengi saçlı ve uzun boylu, çıta gibi bir kız gördüm. O benim kızımdı, Lyraa. Bağırdım arkasından. "Lyraa, kızım!" Lyraa arkasını döndü, yanıma geldi. Bense sadece gülümsüyordu. Doğumundan beri ilk kez ona bu kadar yakındım. "Merhaba tanrıçam." dedi sesi titreyerek. Kaşımı kaldırdım, her çocuğum bana ilk önce tanrıça diyordu. "Anne diyebilirsin kızım." dedim saçını okşadıktan sonra. Ardından bir el hareketi yaptım ve onu odama götürdüm. Odama bir çocuğumu getirmeyeli uzun zaman olmuştu. Ona oturması için bir sandalye gösterdim. Biraz kızımla sohbet edebilirdik böylece, birbirimizi dinleyebilirdik. Emindim ki onun bana kızması için çok sebep vardı. Onu dinleyebilirdim.

Beynimin zor durumda kalınca nasıl da çabuk işlediğini gösteren durumlardan biriydi bu. Yani aslında zor bir durum felan da yoktu ki -sadece ne diyeceğimi bilmeden öylece bakıyordum. Işık hızıyla düşünmenin de işe yaramadığını anladıktan sonra cesareti mi toplayıp konuştum, ''Eh, şey... Ben merhaba diyecektim. Yani aslında Naber? diyip gidecektim. Öhöm, yani öyle değil, neyse boşver, nasılsın anne? Seni sadece ziyarete geldim...'' söylediklerim yavaş yavaş mırıltıya dönüştü. Niye bu kadar heyecanlanmıştım ki! Ben hiçbir zaman annemi suçlamadım, çünkü nasıl desem, sevgi benim için pek de önemli değildi. Hayır ya, kötümser ve bencil biri değilim ama annemi suçlamak Top 10 listemin başında gelmiyordu. Hem daha yeni karşılaşmışken sormaya gerek yoktu bunu, belki sonra felan. Annem biraz bana baktı -garipsemiş gibiydi. Ama sonra beni rahatlatarak konuşmaya başladı, ''Evet, bunu biliyorum Lyraa,'' dedi ve devam etti ''Ve iyiyim, sizi sürekli takip de ediyorum.'' Bizi sürekli takip mi ediyordu? Ya, öyle demek...'' dedim merakla. ''Evet, Lyraa, sizi gerçekten sevdiğimi biliyorsundur umarım.'' diye cevap verdi Demeter. ''Bilmiyordum, ama hissediyordum.'' dedim içtenlikle. Bu kesinlikle doğruydu, annem de gülümsedi ve tekrar konuştu, ''Ah, bu iyi işte. Yani bilmene sevinim kızım. Bana anlatacağın bir şey var mı?'' Tuhaf tuhaf bakıp konuştum ''Şey, aslında yok... Seni görmek istemiştim.'' Annem acaba bana kızmış mıydı? Onu rahatsız mı etmiştim? Yok canım, diye düşündüm. Öyle olsaydı şu an oturup sohbet ediyor olmazdık herhalde. Gözlerimi bir süre kaçırdım ama sonra baktığımda annemin gülümsediğini gördüm, ''Beni rahatsız etmedin kızım.'' dedi. Annem düşüncemi mi okumuştu?