Annem'le tanışıyorum

Hızlı adımlarla Empire State binasının kapısından içeri girdim. Annemi görmek için sabırsızlanıyordum. Derin nefesler almaya çalışmaya çalışarak resepyoniste doğru ilerledim.
''Aferdersiniz,Olimpos ''katına'' nasıl gidebilirim acaba?''
Resepsonits bana aksi aksi baktı ve cevap verdi:
''Burada öyle bir kat yok.''
''Nasıl yanı! Melez kampındakiler... Hey sen bana yalan söylüyorsun!''
Adam bana bu gayet doğal gibi baktı. Sinirim bozulmaya başlamıştı. Sinirle dişlerimi gıcırdattım.
''Bak,'' dedi adamın gözlerine bakarak. ''Beni hemen Olimpos'a nasıl çıkacağımı göster yoksa-''
''Yoksa ne? Sen nesin Ares kızı mı?''
Bu adam beni çileden çıkarıyordu.
Masadaki bitkiyi adamın boynuna doladım. Kalın bir bitkiydi iyiki.
''Yoksa birazcık solunum sorunu yaşayabilirsin.''
Adam biraz telaşlanmıştı.
''Tamam tamam, 600. kat!'' dedi zorlanarak.
600. kat mı? Melez olduğumu öğrendikten sonra, hiç bir şey tuhaf gelmiyordu. Asansöre bindim ve 600.kata bastım. Asonsör müziği iğrençti. Tanrıların müzik çalarını güncellemek gerek, diye düşündüm. Bir 'dinkk' sesiyle kapı açıldı. Aşağı bakmamaya çalışarak köprüden geçtim. Yüksekten ölesiye korkardım! Sonunda Olimpos topraklarına ayak bastım ve bir ses duydum.

Kızımı uzun zamandır bekliyordum.Burada bulunmasını istiyordum,hep yanımda kalmalıydı.Yani kampta..Babasına güvenmiyordum,ona nasıl kapıldığımı da bilmiyordum.

Maya'yı gelişinden beri izliyordum.Olimpos'a ayak basınca önünde belirdim.Bu biraz hevesli bir davranıştı ama kızım benim anne sevgisi tanrıçası olduğumu biliyor olmalıydı.Bu yüzden bu durumu anlayacaktı.

"Merhaba Maya Marie Collins."

Kızıma baktım.Aynı babasına benziyordu.Babasının da onun gibi gözleri,saçları vardı.Kızım çok güzeldi.Bitkileri de gerçekten seviyor olmalıydı çünkü üstünde çiçek desenli bir elbise vardı.

''Anne..'' dedim.Bir an yüzüm aydınlandı.Mutluluktan ne yapacağımı bilemedim.
Sonra kendime Olimpos'ta olduğumu,annemin bir tanrıça olduğunu ve ona saygılı davranmam gerektiğini hatırlattım.
''Yani...Şey...Tanrıça Demeter demek istedim.''
Ciddi bir tavır takınıp güzel anneme baktım.

Marie karşımda duruyordu.Ona gidip sarılmak istiyordum ama melezlere karşı seviyeli davranma gibi bir gelenek vardı.Ona nasıl seviyeli davranabilirdim ki?O benim kızımdı.Persephone gibi,kızımdı benim.

"Anne diyebilirsin Marie."

Marie arada bir gülümsüyordu.Yanına gittim.

"Kızım hoşgeldin."

Ardından gülümsedim.Bu Marie'yi de biraz rahatlatmıştı.Ah benim güzel kızım,içimden ne dualar ediyordum buraya sağlıklı gelebildin diye..

Hayatımda bana Marie diye ilk kişiydi annem.Bunu sevmiştim,bana farklı bir şekilde seslenmesini.
''Ah,kızım,seni gezdirmek isterdim ama Zeus melezlerin önemli bir konu olmadıkça Olimpos'ta gezinmesini istemiyor,umarım anlayışlı olursun.''
Elini şöyle bir salladı ve iki sandalye ve bir masa oluştu. Masanın üzerinde biraz tahıl ve meyve vardı. Sandalyeler ince bir işlemecelikle yapılmıştı. Hepaistos mu yapmıştı? Onu bilemem tabii. Ama işlemeciliğin yapıldığı malzeme her ne ise çok zarif ve narin duruyordu. Biraz sonra sandalyelerin ve masanın buğday başağından yapıldığını anladım. Ağzım açık bir şekilde bakarken annem sevgiyle gülümsedi.
''Gel Marie,otur biraz.''
Ben de isteneni yaptım.

Kızım çok ağırbaşlıydı,her isteneni yapıyordu,söz dinliyordu.

"Seni bu kadar uzun süredir göremediğim için çok üzgünüm kızım.Ama tanrı ve tanrıçaların melezlerinin hayatına doğrudan müdahele etme hakları yok.Kendi kendine öğrenmen lazım."

Bunu söyleyince biraz üzülmüştüm,bu çocuk için haksızlıktı.Onu düşündüm.Ve gözüm ona gönderdiğim eşyaya takıldı.

"Doğataşı?"

Bileziğime bakıp gülümsedim. Onu plajda bana annem vermişti.
''Hiçbir zaman çıkarmıyorum. Tehlikenin nereden geleceği belli olmaz.'' dedim anneme bakıp.
Bir yandan da kendimi anneme kanıtlamaya çalışıyormuşum gibi geliyordu. Eh,her melez bunu ister değil mi?

''Tabii,şöyle özel bir gücü olsaydı da fena olmazdı ama neyse.''

Olamaz!Yanlışlıkla bileziğim hattında düşündüklerimi sesli olarak söylemiştim. Bu melezler ne çok hata yapabiliyor! Hayatımda hiç bu kadar heyecanlı olmamıştım buraya gelirken, ve o heyecan bütün hareketlerimi etkilemişti. Şekilde görüldüğü gibi. Aptal durumuna düşmüş bir melez.

Kızım bana hikayeyi anlatırken ağzından düşüncelerini kaçırmıştı.Beğenmedi diye biraz bozulmuştum ama onu bozmamak için hiçbir şey demedim.

Nasıl özel bir güç kızım?Bana anlatırsan yardımcı olabilirim.

Ardından kızıma baktım.Biraz utanmış gibiydi ama benim görevim onu mutlu etmekti.Hele bunca yıldan sonra..

''Yanii,bilmiyorum...Onu çok seviyorum,yanımda taşımak çok kolay ve görevlerimde de yararı olıyor ama Satallite'ın verdiği kılıcı da kullanıyorum,ikisi de aynı işe yarıyor diye üzülüyorum.'' İnanmıyorum! Annemle,bir tanrıyla nasıl bu kadar rahat konuşabiliyordum! Ben kesinlikle delirmiştim!
''Şeyy...Tabii sadece bu bir düşünce,önemli değil...'' diye toparlamaya çalıştım.
Annem bana anlayışla gülümsedi. Telaştan çırpındığımı anlamış olmalıydı.

Kızımın bana açılması beni rahatlatmıştı.Sonunda buyruklarıma uyan ve beni seven bir kızım olmuştu.

"Yani kılıç yerine başka bir şey istiyorsun.Kalkan,mızrak,ok?Bir silah mı istersin veya başka bir şey mi?Bitkilerle ilgili bir şey de olabilir."

Yaratıcılığımı kullanamıyordum yani kullanmak istemiyordum.Çünkü kızımın isteklerini yerine getirmek daha işime geliyordu.

"Ne istersen yaparım kızım."

Annemin beni sevmesi ve benim için bir şeyler yapmak istemesi çok hoşuma gitmişti. Hayatımda bu kadar sevindiğimi hatırlamıyordum. Boşuna anne sevgisi tanrıçası değil, diye geçirdim aklımdan.

''Yoo,ben kılıcımı çok seviyorum. Hatta herkes bana şu ana kadar en iyi kılıç kullanan Demeter kızı olduğumu söylerler. Bilmiyorum, sadece, savaşta zor zamanımda yardım edebilen bir yeteneği olabilir. Yerden bitki adamlar falan...'' Sonuncu söylediğime kendi kendime güldüm.

''Ya da zehirli gibi birşey olabilir,emin değilim.''

Kızımın isteğini yerine getirmek benim için görevdir.

-Hemen kızım.Bilekliğini alabilir miyim?

Ardından bilekliğine birkaç işlem uyguladım.Artık kızımın istediği gibi yerden bitki adamlar çıkacak ve bunlar da zehirli olacaktı.Kızıma özellikleri anlattığımda gülümsedi.

-Haydi kızım,artık gitmelisin.Normalde seninle bu kadar haşır neşir olmamalıydık bile.

Kızımı uğurlarken gözlerimden yaşlar süzülüyordu.Onu gerçekten çok sevmiştim,o farklıydı.

Rp Bitmiştir (Görevin uzamasın diye uzatmadım kızım uygun mu sana,editleyebilirim)

( Uygun anneciğim,çok teşekkürler bana yardım ettiğin için:) )