Annemle Tanışıyorum ~

Çok heyecanlıydım. Yıllardır hiç görmediğim annemle tanışacaktım. Empire State Binası'nın oradaydım. Kapıdan gireceğim ve göevliye 600. kata çıkmak istediğimi söyleyecektim. Sadece bu kadar. Hemen kapıdan girdim. Görevliye : ''600. kata çıkacağım.'' dedim. Görevli : ''600. kat mı? Burada öyle bir kat yok. Hadi beni meşgul etme. '' dedi. Çok sinirlenmiştim. ''Hemen 600. kata çıkmak istiyorum. Hala hayır diyorsan ben sana yapacağımı bilirim. '' der demez görevli tamam manasında kafa salladı ve beni 600. kata çıkardı. Zaten asansörde çalan müzik iğrençti. Bu beni iyice çileden çıkartıyordu. Asansörden çıktım. Ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu ama eminim ki annem bana yardım edecekti. Sokaklarda ilerlerken kendimi aniden büyük bir salonun ortasında buldum. Buraya nasıl geldiğim konusunda hiçbir fikrim yoktu. Henüz fark etmiştim ki karşımda Tanrıça Demeter -annem- duruyordu. İçim kıpır kıpırdı. Anne diye seslenmek koşup anneme sarılmak istiyordum. Yavaş adımlarla ilerledim. ''Annecim'' dedim birden. Acaba saygısızlık mı yapmıştım. Tanrıçam mı demem gerekiyordu? Ama o an bunların pek önemli olmadığını annemin karşımda durduğunu fark ettim. Annem de kızmış gibi değildi. Aksine büyük bir gülümsemeyle bana bakıyordu.

Uzun zaman sonra bir evladım beni ziyarete gelecekti. Bir tanrıçanın bu kadar heyecanlı olması normal miydi? Anne Sevgisi Tanrıça'sıysa evet. Olimpos'ta dört dönüyordum, bir o yana bir bu yana. Apollon'dan ayrılmanın sevinci ve öfkesi birbirine karışmıştı. Ama şu an odaklanmam gereken kızım Sofie Jenna'nın gelişi olmalıydı, o beş para etmez tanrı kılıklı değil. Ortalıklarda dolanırken birden sarımsı kahverengi saçlı, mor elbiseli, kahverengi gözlü ve yaklaşık on altı yaşlarında bir kız içeri girdi. Onu nerede görsem tanırdım, onun beni tanıyacağından şüphe etsem de ben onu tanıyordum. Sofie Jenna. Bana utangaç bir tavırla anne dedi. Sanki şüpheliydi, temkinliydi. Ne yapacağını düşünüyordu. Hata yapıp yapmadığını tartıyordu. Gülümsedim. "Merhaba kızım, hoşgeldin." dedim gülümsememi daha da genişleterek. Kızım, uzun zamandır bir odaya kapanıp uzaktan izlediğim kızım, şimdi karşımdaydı. Bu sayılı anlardan biriydi. Bir kızım karşımda duruyordu ve henüz beni ezmeye başlamamıştı.

''Hoşbulduk annecim'' dedim. Anneme içten içe çok kızıyordum belki. On altı yaşındaydım ve annemi ilk defa görüyordum. Yıllardır başka bir kadını anne olarak bilmiştim. Ancak eminim ki annem bu yaşıma kadar beni görmeyi çok istemişti. Ama o bir Tanrıça'ydı. Elinden sadece bu kadarı geliyordu. Sormak istediğim sorular vardı aslında. Sanırım çekiniyordum biraz. Derin bir nefes aldım ve : ''Şey, acaba size anne mi demeliyim ? Saygısızlık etmek istemem yani'' dedim aniden. Uff, ne demiştim ben. Ama annem yine kızmış gibi değildi. Bu soruyu soracağımdan çok emindi sanki.

Kızım yine tereddütlü davranıyordu, sorular soruyordu. Ona döndüm ve gülümsedim. Bana diğerleri gibi yapmamıştı. Mitchie, dönemin ilk melezi bile beni dışlamıştı. Şu ana kadar Mana yanımda olmuştu ki onla da birçok kavgamız olmuştu. Sofie'nin bana yardımcı olmasını istiyordum, en azından ondan destek görmeyi. Gülümsememi daha da büyüttüm. "Tabi ki de kızım. Lütfen bana anne de." Ardından yanına doğru ilerlemeye başladım sarı saçlarımı geriye atarak. Ayakkabılarımın sesleri odayı inletirken birden aklıma ona sihirli eşya vermek geldi. İlk tanışmamızda, ondan böyle özür dilemek istiyordum, belki işe yarardı. "Kızım, sana bir hediye vermek istiyorum. Ne istersin?" dedim saçlarını okşayarak.

Hediye mi ? Diğer melezlerden duymuştum. Tanrı/Tanrıça ebeveyninle tanıştıktan sonra sana bir hediye veriyorlarmış. Ve annem ne istediğimi bana soruyordu. Doğum günlerim dışında bana hediye veren olmazdı ki. O gelen hediyelerde en yakın arkadaşlarımdan olurdu genelde. O yüzden bu konuda çok kararsızdım. Uzun süre beklediğimi farkettim ve: ''Hiç düşünmemiştim bunu anne, ama kolay taşınabilen, günlük hayatta kullanabileceğim, ihtiyacım olduğunda da asıl şeklini alan bir şey olabilir.'' Annem merakla beni dinliyordu. Ne istediğimi merak ediyordu. Ama ben onu istiyorum ya da bunu istiyorum diyemezdim ki. Anneme: ''Annecim benim için en önemlisi senden hediye almak. Ne olduğu pek önemli değil. Sen seçersen çok daha mutlu olurum.'' Annem, çok mutlu gözüküyordu. Biraz düşündü ve: ''Evet evet kızım, sana ne vereceğimi buldum.'' dedi.

Sofie hediyeyi benim seçmemi isteyince doğrusu biraz şaşırmıştım; çünkü buraya gelen melezler genellikle kendileri seçerdi, ben de yaratıp onlara verirdim. Şimdi ise düşünmem gerekiyordu ki sanırsam Sofie'nin isteği de buydu. Biraz düşündükten sonra kararımı vermiştim. Ellerimi oynattım ve masamın üzerinde beliren dört yapraklı yeşil yonca şeklindeki tokaya gülümseyerek baktıktan sonra Sofie'yi yanıma çağırdım. Yanıma gelince saçlarını aldım ve tokayla tutturduktan sonra gülümsedim. Bu toka; Sofie'ye şans getirecekti, ayrıca tam ortasında duran uğurböceğini elleyince de kabzasında bitki desenleri bulunan bir kılıca dönüşecekti. Seveceğini ummuştum, sırada anlatmak vardı. "Sofie, bu toka benden sana armağan. Sana şans getirecek. Ayrıca tam ortasındaki uğurböceğini ihtiyacın olduğunda ellediğin zaman kabzası bitki desenleriyle dolu güçlü bir kılıç halini alacak. Güle güle kullan." dedim gülümsedikten sonra. Umarım Sofie'nin işine yarayan bir hediye vermişimdir diye umuyordum çünkü gerçekten hediye seçme konusunda pek iyi değildim ve daha önce hep istenilenleri yaratmıştım. Bu ilklerden biri olacaktı, Sofie gerçekten iyi bir melezdi.

Annem uzun süre düşünmüştü. Sanırım en baştan beri hediyeyi benim seçeceğimi düşünüyordu. Annemin seçmesini istemem de onu biraz şaşırtmıştı. Ben de böyleydim işte. Her zaman karşımdakini düşündürmek isterdim. Annem düşündü ve karar verdi. Elini oynattığı anda masada dört yapraklı yeşil bir yonca şeklinde toka belirdi. Doğrusu çok hoş bir tokaydı. Annem beni yanına çağırdı. Ben de annemin yanına doğru ilerledim ve annem tokayı saçıma tutturdu. Her zaman olduğu gibi geniş bir gülümsemeyle bana bakıyordu annem. Tam isteklerime uygundu hediyem. Günlük hayatta da kullanabilirdim. Hem ortadaki uğurböceği sayesinde güzel bir kılıcım da olmuştu. Mutlu bir şekilde : ''Teşekkür ederim anne. Çok güzel bir hediye.'' dedim. Annem de memnun görünüyordu. ''Önemli değil kızım, zaten sana bir hediye vermem gerekiyordu.'' dedi. Uzun süredir burada olduğumu yeni farketmiştim. ''Anne, benim artık gitmem lazım. Seni tanıdığıma çok memnun oldum.'' dedim. Annem sanki gitmemi istemiyormuş gibi, ''Tabii kızım, bende seni tanıdığıma çok memnun oldum. Yine beklerim.'' dedi. Yavaş ve sessiz adımlarla büyük salondan çıktım. Çok mutluydum. Uzun süredir bu anı bekliyordum ki gelip geçmişti bile. Annemi tanımış ve çok sevmiştim. En yakın sürede buraya tekrar geleceğimi umarak sokaklarda ilerledim.

- RP BİTMİŞTİR -