Poseidon ile Karşılaşmak.

Kampa geleli çok olmamıştı ama hemen sıkılmaya başlamıştı buradan. Sık sık plaja ya da Long Island Kıyısı'na gider olmuştu. Poseidon ile karşılaşacağına dair bir korku yaşamıyordu ilk günkü gibi. Gerçi karşılaşsa da pek bir şey olmazdı bence. Persephone çocuklarını görmüştü. Hades varken bile sağ kalmayı başarıyorlarsa, Amphitrite çocukları da başarabilirlerdi değil mi? En azından o böyle düşünüyordu. "Nereye gidiyorsun?" Amanda, her zamanki gibi ablalığını göstererek kapıda durmuş ona bakıyordu. "On beş yaşındayım Amanda. Bırak da istediğim yere gideyim. Çok merak ediyorsan Long Island Kıyısı'na gidiyorum." Oraya gidecek olması kardeşini her zaman, biraz da olsa endişelendirirdi. "Bazı melezler, orada Poseidon'u çok gördüklerini söylüyorlar. Emin misin Katherine?" Gözlerini devirdi Katherine. Ona cevap bile vermeden, kulübenin, basıncı ve bunaltıcı havasından çıkarak, kamp meydanında ilerlemeye başladı. Diğer melezlerin karşısına çıktıysa bile bu Katherine'nin karşısına çıkacağı anlamına gelmiyordu ya. İç çektikten sonra adımlarını hızlandırdı, yüzmek, güneşlenmek, oturmak dışında herhangi bir şey yapmak istiyordu. Long Island Kıyısı'na geldiğinde güneşlenmekle başlamaya karar verdi. Bir süre uzandı ve güneşin tadını çıkardı. Normalde, asla aldırmayacağı bir ses dikkatini çekti birden. Suda birinin yürüdüğünü duyuyordu ve bu normaldi. Ama bir şey onu bakmaya itiyordu. Kapattığı gözlerini açtı ve başını kaldırıp o kişinin kim olduğuna baktı. Mavi gözleri, oldukça öfkeli deniz mavisi gözleri bulduğunda anlamıştı kime baktığını. Şaşkınlıktan konuşamayacağını sandı önce. Sonra neredeyse çığlık atar bir şekilde "Poseidon!" Diye bağırdı. Öleceğinden neredeyse emindi.

Poseidon'u görmenin şaşkınlığı yavaş bir şekilde geçerken, eski ukala haline dönüyordu. ''Evet sen koşup çıldırmadan önce seni öldürmeyeceğimi bilmeni istiyorum.'' Gülmemek için dudağını ısırdı. Kaçmak ve çıldırmak. Katherine'nin asla yapmayacağı şeyler listesinin başındaydılar. Evet koşabilirdi. Ama Poseidon yüzünden asla. "Beni öldürmeyeceğine çok sevindim üvey baba." Üvey baba, kısmını vurgulayarak konuşmuştu. "Aksi olsa, Amphitrite'nin gözünde değer kaybederdin değil mi?" Tanrı'nın öfkelenmesi aslında hoşuna gidiyordu. Belki de hayatını tehlikeye atıyordu ama kim bunu önemserdi ki? Bu kamptan başından beri nefret ediyordu. Belki yeraltı buradan bile daha iyi olurdu. Bunları düşünmeyi bıraktı ve bir süre sessiz bir şekilde dikildi. Poseidon, neden hala bir şey söylememişti? Katherine, bu sessizlikten hoşlanmamıştı. Sıkılmaya başlıyordu. "Evet. Beni öldürmeyeceksen, öldürmeyecekseniz ya da her neyse, neden buradasın, buradasınız?" Nasıl hitap edeceğini şaşırdığı için, sürekli susuyor ve cümlesini düzeltiyordu. Bundan hoşlanmadığını belirtircesine suratını asmaya başladı. Sıkkın bakışları, meraklı bir hal alırken, üvey babasına bakmaya devam etti. "Sana bir görev vereceğim." Bu sözü karşısında şaşırmıştı aslında. Üvey babası ona nasıl bir görev verebilirdi ki? "Su altında yaşayan kiklopları biliyorsunudur. Silah yaparlar. Senden, onları ikna etmeni istiyorum." Ona görev vermekle kalmamış, bir de kiklopları ikna etmesini istemişti. Bunun nedenini sormak istiyordu ama anlamıştı. Kikloplar silah yapardı. Üvey babasının istediği de buydu. "Ama zaten üçlü yaba var. Neden yenisini istiyorsun?" Bu sorusuna cevap alamadı. Üvey babası krallığına geri dönmüştü. Normalde kabul etmeyecekti ama sıkılan o değil miydi? Ayağa kalktı ve kulübesine döndü. Hazırlanması gerekiyordu.

Rp Bitmiştir.