Yeni Dostumu Belaya Bulaştırıyorum-2

Labirente girdikten sonra cebimdeki el fenerlerini çıkarıp birini kendim aldım. Birisini Jabby'ye uzattım. El fenerlerinin ışığında yürümeye başladık. tavanı çok basık olan nemli karanlık labirent klostrofobik bir ortama sahipti. Heryerde örümcek ağları, böcekler vardı. Heryer birbirine benzediği için ayırdetmek neredeyse imkansızdı. Kafamı arkaya çevirdiğimde ufak dostumun korkmuş olduğunu farkettim. Ancak bundan zevk aldığıda belli oluyordu yüzünden. Yaklaşık olarak 10 dakika boyunca yürüdükten sonra bir önceki yol ayrımında sağdan mı yoksa soldan mı döndüğümüzü hatırlayamadım. Hemen geri giderek yolu bulmak istedim ancak yolu bulmak yüzlerce aynı görünüşlü kutudan içinde çikolata olanı bulmak kadar zordu. Şimdi hapı yutmuştuk. Labirentte kaybolmuştuk. Bunu henüz bilmeyen Jabby'ye durumu çaktıramazdım. Mutlaka bir çıkış bulacaktım labirentten. O zamana kadar onu oyalamam gerekiyordu. Konuşmaya başladım. "Kampa gelmeden önce nasıl bir hayatın vardı Jabby?" bu her zaman sorulabilecek en güzel soruydu. Bunu cevaplarken benim düşünmek için fırsatım olacaktı. Nasıl böyle bir dikkatsizlik yapabilmiştim ki kahretsin. Etrafıma bakınıp tanıdık bir iz arıyordum. Ancak duvarların hepsi aynı geçitlerin hepsi birbirine benziyordu.

"Kampa gelmeden önce nasıl bir hayatın vardı Jabby?"

Hep aynı yerden geçiyormuluz hissine aldırış etmeyerek arkadaşım William'ın sorduğu soruya cevap verdim. Ona ailem ile ilgili herşeyi anlatacaktım.

"Ben aslında çok iyi bir aileye sahip(t)im. Annem çok zengin bir işadamıyla evli. Üvey babam, ki kendisini öz babam gibi severim, benim her istediğimi yaparlardı. Büyük bir malikanede izole bir hayat yaşıyordum. Hiç okula gitmedim hep özel dersler alırdım."

Will'in beni hiç dinlemediğini farkettim. Etrafa bakınıyor, birşeyler arıyordu. Arada bir benim anlattıklarıma kafa sallıyor ya da hıhı ses efektiyle dinliyormuş gibi görünmeye çalışıyordu. Bunu ona direk söylesem kabul etmezdi.

"Son kraliyet sirkinden kovulunca kendime yeni bir iş bulmak için buraya geldim. Sence de öyle değil mi?"

"Evet kesinlikle."

Artık elimde ona karşı kullanabileceğim birşey vardı. Hala kırdığı potun farkında olmayan Will'e bağırdım.

"Kaybolduk değil mi? Beni oyalamaya çalışıyorsun. Dediklerimi dinlemedin bile. Olamaz kaybolduk. Yaşasın! Kaybolduk. İlk maceram gerçekten çok heyecanlı geçiyor. Bu kadar olacağını tahmin etmemiştim."

"Kaybolduk değil mi? Beni oyalamaya çalışıyorsun. Dediklerimi dinlemedin
bile. Olamaz kaybolduk. Yaşasın! Kaybolduk. İlk maceram gerçekten çok heyecanlı geçiyor. Bu kadar olacağını tahmin etmemiştim."

Bu heyecanlı olma olayı sıkmıştı artık. Tehlikede olduğumuz halde mutlu olması beni deli ediyordu. Kafamı kaldırarak etrafımıza bakındım. İlk dönemeçten sola döndük. Birden aklıma bir fikir geldi bunu daha önce nasıl düşünememiştim ki. Bizi çok fazla idare etmezdi ama bir süreliğine en azından aynı yerden geçip geçmediğimizi anlamamızı sağlardı. Kemerimin tokasına bastım. Kılıçlarım ortaya çıktı. Bedeni kullanarak sap kolumda ufak bir kesik açtım. Kesikten kan süzülmeye başlamıştı. Kanı kullanarak duvarı işaretledim. Geçtiğimiz her duvarı işaretlersem o yoldan daha önce gidip gitmediğimizi anlayabilirdik. Tişörtümün bir parçasını yırtarak halen kanayan yaraya bası uyguladım. Kanın boşa gitmesini istemezdim.

Will kemerine dokunduğunda iki tane kılıca dönüştü. Bu harikaydı. Gördüğüm en müthiş şeydi kendimi tutamayarak bağırdım.

"Vay be!"

Will benim çıkardığım sesleri umursamadan kılıçlarından birisi ile kolunu kesti. Dehşete düşmüştüm. Ne yapıyordu bu çocuk. Hemen onu durdurmak için ileri atıldığım zaman anladım ki duvara kanı ile ıfak bir işaret bırakıyordu. Çok zekiceydi bu. Daha sonra tişörtünden bir parça koparıp kolunu sardığında heyecanla konuştum.

"Dostum sen çok zekisin. Bu harika bir fikir."

Umursamaz bir tavırla omuzlarını silktikten sonra bana cevap verdi.

"Demekki yeterince değilmişim. Yeterince zeki olsaydım en başında akıl ederdim bunu ve bizde kaybolmazdık."

Sonra yürümeye devam ettik. El fenerinin ışığı gittikçe zayıflıyordu. Sanırım pil bitmek üzereydi. Öte yandan geçtiğimiz her duvarda kan ile iz bırakmak artık zor bir hal almıştı. Will halsiz gözüküyordu. Gözleri çökmüştü. Sonunda dayanamayarak konuştum.

"Bırak bunu artık bayılmak üzeresin. Bayılırsan buradan çıkamayız. İşaretlediğimiz kısımlar bize yeter."

Ufaklık haklıydı daha fazla işaretleyemezdim. Ancak işaretlediğimiz yerlerin
bize yardımcı olacağı doğru değildi. ancak bir süre ara vermeye karar verdim.
Vücudum buz gibi olmuştu. Hafifçe başım dönüyordu. Yürümeye devam ederken hafifçe sendeleyerek duvara tutunamk zorunda kaldım. Yakınlaşınca farkettim ki bu işaretlediğim duvarlardan birisiydi ancak kanın büyük kısmı temizlenmişti. Biz bunu farkedememiştim. "Kan birisi ya da birşey kanı temizlemiş!" Jabby eğilip yakından kanı iceledi. Elini temizlenmiş bölgeye sürüp kokladı. Bir süre sonra kafasını kaldırıp konuştuğunda sesinde mutluluk ve heyecan vardı. "Tam olarak temizlemiş diyemeyiz aslında bir şey senin kanını yalamış. Salya konusu duvara sinmiş ayrıca kalan kana bakarsan hafif oval biçimde silinmiş." Duvara tekrar eğilip incelerken içimde garip bir his olmuştu. Hızla konuştum. "Çok yanlış birşey var burada hemen gitmeliyiz!" Jabby yine umursamaz bir tavırla konuştu. "Sakin ol o şey her neyse çoktan burdan geçmiş gitmiş." Evet aslında haklıydı ama içimi kemiren birşeyler vardı hala. Bu tabloda yanlış olan birşey vardı. İyice düşündükten sonra konuştum. "Evet ama o şey kanımın kokusunu aldığı zaman tekrar buraya gelecek."

Will gereğinden fazla panik yapmıştı. Burada canavar felan yoktu. Kan lekeleri yerden sadece 20 santim yukarıdaydı. Ufak bir köpek bile yalamış olabilirdi. Ben biraz dinlenip sonra yola devam etmek istiyordum. Çünkü Will daha öz önce tökezlemişti. Ne vardı ki sanki biraz dinlensek daha sonra bulabilirdik yolu. Will'i ikna etmek için konuşmaya başladığım sırada;

"Bence gereksiz yere heyecanlanıyorsun burada biraz..."

Birden sözlerim büyük korkunç bir gırlama ile kesildi. El fenerimi sesin geldiği yöne çevirdiğimde koridorlardan birisinden köşeyi dönen yaklaşık olarak benim iki katım büyüklüğünde bir yaban domuzu vardı. Aç gibi gözüküyordu. Bize doğru dehşetle bakıyordu. Hemen Will'in verdiği kılıcı sıkıca kavradım. Hayvan bize saldıracak gibiydi. Will telaşla kemerine dokunmuş kılıçlarını çıkarmıştı. Sanırım başımız dertteydi.

Şimdi resmen hapı yutmuştuk. Hatta tezeği avuçla yemiştik. Bu bir yaban domuzuydu. Derisi çok kalın ve sert, dişleri keskin, boynu ise çok kalındı. Bu hayvanın tek zayıf noktası arkasına kolay kolay dönemiyor oluşuydu. Kafamda çabucak bir plan oluşturduktan sonra. Kılıçlarımı birleştirip tek bir kılıca dönüştürdüm. Zira tek tek o hayvana etki edemezlerdi. Jabby'nin elindeki kılıcın hiç bir şansı yoktu. Bir kaç saniye içinde domuz bize doğru koşmaya başladı. Jabby'e "Sağa" diye bağırdığımda beni anlayacak kadar zekiydi ki ben sola atlarken o sağa atlamıştı. Domuzun kafası karışmış gideceği yeri şaşırdığı için durmak zorunda kalmıştı. Bir kaç saniyelik zaman içersinde. Hızla arkasına geçmiştim. Kılıcımı son gücümle sırtına sapladığımda derisinde ufak bir yarık açılmıştı sadece. Feryatlarla inleyerek arkaya dönmeye çalışan hayvan silkinerek bize zarar vermeye çalışıyordu. Onu sadece ağzından öldürebilirdik. Çünkü ağzı derisi kadar sert değildi ancak önüne geçersek bizi yerdi bir yol bulmalıydım. Saksıyı çalıştımalıydım. Telekinezi tabi ya benim özel bir gücüm vardı. Silahımı ileri doğru fırlattım. Havadayken kontrolünü elime alıp hızla domuzun ağzına sapladım. Büyük bir çığlıkla debelenen domuzun ağzından kanlar fışkırıyordu. Çıkardığı ses kulak sağır edici cinsdendi. Bir süre sonra toza dönüşüp yok olduğunda kalan tek şey bir parça deri ve yere akmış kan. Rahat bir soluk alarak kılıcımı geri aldım. Tekrar kemere dönüştüğünde belime geçirdim.

Gördüğüm en büyük hayvanı az önce sihir yaparak öldürmüştü Will. Harika bir şeydi bu o bir kahramandı. Gözlerim kocaman açılmış yüzümde büyük bir gülümseme ve şaşkınlıkla konuştum.

"Bu... Bu inanılmazdı. Harikaydı. Nasıl yaptın? Bende öğrenmek istiyorum."

Will gözlerini devirdikten sonra sıkıcı bir ses tonuyla konuştu.

"Bu benim gücüm annemden aldığım bir özellik. Eminim seninde başka bir gücün vardır. Sadece daha çok yenisin."

Sanki bir süreçten bahsediyor gibiydi. Baya yorgun gözüküyordu. Biraz etrafa bakındım. El fenerimin ışığı neredeyse kaybolacaktı. Hatta arada tökezliyordu. Sonunda konuşup garip sessizliği bozan ben oldum.

"Şimdi ne yapacağız bekleyecek miyiz yoksa devam mı edeceğiz."

Soluk soluğa düşüncelere dalmış olan Will benim sorumu duyunca hafifçe irkildi daha sonra hemen cevap verdi.

"Devam etmek zorundayız."

Hala burada yanlış birşey olduğunu hissediyordum ama kaybettiğim onca kandan sonra beynime yeterince gitmiyordu anlaşılan. Düşüncelerim Jabby'nin sorusu ile bozulmuştu. Hemen ona cevap verdim "Hayır devam etmek zorundayız." Hızla ayaklanıp yola devam ettim. Hala garip bir şekilde ürperme hissi içimi sarıyordu. El fenerlerimizden birisinin ışığı sönmek üzereydi. Lanet olsun. Hayatımda ilk defa bir göreve çıkarken hiç hazırlık yapmamıştım. Labirentte kaybolmuştuk. Burada öleceğimizi düşünmeye başlamıştım. Dedalus'un burayı özellikle böyle yaptığını düşündüm. Hera'nın tuzağına düşmüştük. Bu labirentten çıkmanın bir yolu olmalıydı. Sağ olarak çıkarsak daha iyi olurdu tabi! Yürümeye devam ederken bir çıtırtı sesi duydum."Sen de duydun mu?" Kafamı çevirdiğim Jabby bana garip birşekilde bakıyordu. "Hayır ne duymam gerekiyordu ki?" O sırada aynı çıtırtı birkez daha duyuldu. Artık emindim bir ses vardı. Ve biz burada durmamalıydık. Kolundan tuttupum gibi Jabby'nin koşmaya başladık.

Ne olduğunu anlayamamıştım. Will kolumdan tutup beni sürüklemeye başladığında kafayı yediğini düşünüyordum. Onun istediği gibi labirentte deli danalar gibi koşuyorduk. Koşmaya devam ederken nefes nefese konuştum.

"Ne oldu? Sakin ol!"

Bir anda durmuştuk. Will eliyle ağzımı kapatıp bana 20 metre ilersini işaret etti. Kocaman bir aslan karşımızda duruyordu. Labirentin içinde bulunan bir domuzu anlayabilirdim ama aslan mı? Hadi ama karşımızda gerçekten saldırgan kocaman bir aslan duruyordu. Kediler kaçan küçük cisimleri kovalarlardı. Kendimizi olduğumuzdan büyük gösterip yavaş hareket etmeliydik ki zaman kazanabilelim. Kılıcımı 50 santim uzakta tutarak kollarımı ve bacaklarımı genişçe açtım. Planımı anlayan Will de benim gibi yapmıştı. Aslın yavaşça mırıldanarak bize dopru geliyordu. Birşeyler yapmalıydık. 11 yaşında aslan maması olamazdım. Will'e döndüm umarım bir planı vardır diye düşünüyordum. Çünkü benim bir planım yoktu.

Üzerimize yavaşça gelen bir aslana karşı ne yapabilirdim ki ani bir hareketimizde atlayıp parçalara ayırması saniyeler sürerdi. Kılıçlarımı alamazdım. Telekinezi gücümle Jabby'nin elindeki kılıcı alıp hızla aslana saldırdım. Bir süre kılıçla mücadele eden aslan bizi unutmuştu. Kedinin sineği yakalamaya çalşıması gibi kılıcı yakalamaya çalışıyordu. çevik bir hamle ile kılıcı boğazına saplayarak ölmesini sağladım. Labirentte bu kadar hayvanın ne işi vardı. Bir türlü anlayamamıştım. Kötü tepkime maruz kalmamak için Jabby mutluluğunu gizliyordu. Bu çocuktaki macera düşkünlüğü de neyin nesiydi. Kısa bir süre içinde iki kez ölümden dönmüştü. Ama hala heyecan arıyordu. Sert bir sesle konuştum. "Artık çok daha dikkatli ilerlemeliyiz." Kafasını sallayan jabby'e keskin ve tehditkar bir bakış attım. İlerlemeye devam ettik. Duvarlardaki taşları yokluyor bir geçit ya da benzeri birşey arıyordum ki çıkabilelim. Ancak hiç birşey yoktu.

Kafamı salladım ve hızla Will'i takibettim. Her koridorda duvarları yokluyor, birşeyler arıyordu. İlerleyen saatlerle birlikte umudumuzda yok oluyordu. Burada neredeyse 4 saat geçirmiştik. Artık eve dönme umudumuz kalmamıştı. Karnım fena halde acıkmıştı. Ayrıca susamıştımda. Will'İn karnıda arada bir gurulduyordu. Birşeyler yemezsek ölecektik. Bu düşüncemi dile getirdiğimde Will beni susturmak için bilmiş bilmiş cevap verdi.

"Bir insan yemeksiz 40 gün yaşayabilir sakin ol!"

Yürümeye devam ettik. Açlık başıma vurmuştu. Hamburger resimleri görüyordum duvarlarda. Kampa geri dönmek istiyordum. Bu kadar macera yeterdi. Ama yürümek zorundaydım. Will'in dayanıklılığına hayran kalmıştım. Vücudu kansız olmasına ramen iyi dayanıyordu.

Ufaklığı susturmuştum ama karnım aynı şekilde susmuyordu. Acilen yemeğe ihtiyacımız vardı. Gerçekten yemeksiz bir süre dayanabilirdik ama su. Su öyle değildi. Ona çok ihtiyacımız vardı. Lanet olsun. Biraz Ambrosiamız olsaydı bizi idare ederdi ama hazırlıksız yola çıkmanın sonucu bu olurdu işte. Bir koridordan sağa döndükten sonra büyük bir kuş sesi etrafda yankılandı. Oha atık idi. Burada kuş da mı vardı.El fenerini havaya kaldırıp bakındım. Bir süre sonra üzerimize doğru hızla süzülen büyük şahini farkettim. Hızla bağırdım. "Yere yat!" Kendimi hızla yere attığımda Jabby'yide yanıma çokmüş biçimde görünce içim rahatladı. Şahin bizi ıskalamıştı çok geçmeden tekrar saldıracağı belliydi. "Sen yerde kal ben onun icabına bakarım." dedikten sonra kılıçlarımı çekip ayapa kalktım. Bana doğru saldıran şahine kılıçlarımı savurdum. En az benim kadar çevik olan şahin bir sağa bir sola uçarak darbelerimden kaçıyor, o da bana doğru saldırarak karşılık veriyordu.

Yerde kalıp Will'i izliyordum. Şahinle harika dövüşüyordu. Çok akıllı bir kuştu şahin. Duyduğum tıslama ile irkildim. Kafamı çevirdiğimde koridorun karşısından üzerime doğru büyük bir kobra sürünüyordu. Ellerimi geri atarak popomun üzerinde sürünerek kaçmaya başladım. Bir süre sonra sırtımı duvara çarptığımda kaçacak yerim olmadığını anladım. Elime gelen küçük taşları alıp cebimden çıkardığım sapanıma tutturup yılana doğru fılartmaya başladım bir yandanda konuşuyordum.

"Orada işin bitince burada ufak bir sorunum var."

dedim. Will yere bakıp yılanı görünce kötü bir küfür etti. Daha sonra bana dönerek konuştu sesinde kesin bir ton vardı.

"Ben bunu öldürene kadar oyala onu."

Elime gelen taşlarteker teker yılana fırltıyordum sapanımla gövdesine çarpanlar onu yavaşlatıp geriye fırlatıyordu. Son fırlattığım ağzını tıkamıştı. Bu biraz zaman kaznadırırdı. Kafamı kaldırıp Will'e baktım. Şahin hala çok güçlü bir şekilde saldırıyordu. Will'in yardıma ihtiyacı var gibi görünüyordu. Bir taş alıp şahine nişan aldım. Sapanımla fırlattığım taş şahini kanadından vurmuştu.

Bir anda tökezleyen şahinin boşluğundan yararlanıp kılıcımı gövdesine sapladım. Büyük bir ciyaklama çıkararak buharlaştı. Soluk almaya zamanım yoktu. Koşarak Jabby'e doğru ilerleyen yılana saldırdım. Saldırımdan kaçan yılan bacağıma dolanmaya başladı. beni öldürecekti. Çok yakında olduğum için kılıcımı savuramıyordum. Telekinezi gücümle yılanı bacağımdan fırlattım. Hızla kılıcımı savurup kafasını gövdesinden ayırdım. Ölen yılan buharlaşıp yok oldu. Tuttuğum nefesimi bıraktım. Soluk solğa kalmıştım. yerden yavaşça kalakn ufaklığa bakarak konuştum. "Ramak kalmıştı." Kafasını sallayan ufaklık bu kez bayağı korkmuş gözüküyordu. Bu vahşi hayvanlar da neyin nesiydi? Bildiğim kadarıyla vahşi hayvanların burada olmaması gerekiyordu. en son Anabeth! tabi ya en son burada yok olan tanrı Pan idi. Pan vahşi doğa tanrısı idi. Bu hayvanlarla bir ilgisi olduğu kesindi ancak o ölmüştü. Bu bu imkansızdı. Tanrılar kendilerine kimse inanmadığında yok olup gidiyorlardı. Pan'da yok olmuştu. Zihnimde ufak bir şimşek çaktı. Kendisi yok olmuştu ancak anıları hala labirentte geziyordu. Hayvanları kontrol eden onun anıları idi. Vahşi hayvanlar tanrısı. Öldükten sonra bile olaylara müdahale edebiliyordu. Peki neden canavarlar bize saldırıyordu. Onlar için bir tehdit oluşturmuyorduk ki.

Bu macera artık gereğinden fazla korkutucu hale gelmişti. Artık eve gitmek istiyordum. Gerçekten daha fazla savaşamazdım. Belki babam bize yardım ederdi. Ama ilk zorlukta ağlayan bebek olmak istemiyordum. O yüzden kendimi toparlayıp ayağa kalktım. İlerlemeliydik yapacak hiçbirşeyimiz kalmamıştı. Kimbilir karşımıza daha ne çeşit tehlikeler çıkacaktı. Bir süre sessizce yürüdkten sonra konuştum.

"Bu hayvanlar da neyin nesi bildiğim kadarı ile Labirent'te vahşi hayvanlar yoktu."

Sesimde merak ve korku vardı. En ufak bir ses bile beni tedirgin ediyordu. William bir süre düşündükten sonra cevap verdi. Düşündüğü şey cevapmıydı yoksa bana söyleyip söylememek arasında kararsız mı kalmıştı bilemiyordum.

"Ben kampa gelmeden çok önce Pan labirentin içinde yok olmuştu. Bu vahşi hayvanlar onun yokolmayan anıları."

Pan vahşi doğa tanrısıydı. Benim bildiğim kadarı ile o zaten kayıptı. Daha sonra endişeli bir sesle bir soru sordum. Aslında sorudan çok onaylama cümlesiydi.

"Yani şimdi biz onun kalan parçalarını mı yok ediyoruz?"

"Yani şimdi biz onun kalan parçalarını mı yok ediyoruz?"

Sorusu ile benimde bilinç altımı rahatsız eden bir gerçeği gün yüzüne çıkarmıştı. Gerçekten tanrı panın son parçalarını yok ediyor olabilir miydik? Gerçekten böyleyse çok kötüydü. Biran önce buradan çıkmalıydık. Cevap vermeden yürümeye devam ettim. İyice yorulmuştum. Daha fazla gidemeyeceğimi biliyordum. Bir şekilde çıkış yolu olmalıydı ama nasıl? Tanrı Pan'ı daha fazla yok etmeden buradan çıkmalıydık. Aklıma bir fikir gelmişti. Labirent canlı bir varlık gibiydi. Yani belki istersek bize yardım edebilirdi. Belki en başından beri yanlış yapıyorduk.

"Bir fikrrim var."

"Bir fikrrim var."

Will'i takip etmeye başladım ne yaptığını anlayamamıştım. Labirentin içinde koşturup duruyordu. Birkaç dakika koştuktan sonra konuşmaya başladı. Ama benimle konuşmuyordu.

"Labiret lütfen bize yol göster kampa geri dönmek istiyoruz. Doğru yol hangisi."

Will kafayı yemişti bundan kesin emindim. Labirentle konuşuyordu. Labirent canlı bile değildi ki. Tam onu durdurmak üzereydim ki labirentin duvarları ortadan ikiye ayrıldı ve bir koridor belirdi. Belki de labirent canlıydı. Ve şimdi de bizim çıkmamıza izin veriyordu.

İşe yaramıştı. Rahat bir soluk alıp açılan tünelden geçtim. Tünelin sonuna geldiğimizde başka bir kapı açıldı. Kapıdan hızla ilerliyorduk. Tünelin bizi çıkışa yönlendirdiğini umuyordum. Aksi taktirde olacakları düşünmek bile istemiyordum. Solumuzdaki duvar ikiye ayrıldı ve başka bir tünele çıkmıştık. 5 dakika boyunca ilerleyerek labirentin bizim gitmemizi istediği yolda gittikten sonra bduvar son bir kez ikiye ayrıldı. Bu kez duvarın arkasında başka bir tünel yerine ışık gözüktü. Gün ışığıydı bu saatlerdir labirentteydik. Sabah olmuştu. Gözlerimi alıyordu güney ışığı. Rahat bir soluk aldım ve konuştum

"Önce sen geç ufaklık burası Zeus Yumruğu Sonunda başardık."

Sonunda başardığımıza inanamıyordum. Labirentten kortulmuştuk. Herşey bitmişti. Hızla gözümü kamaştıran ışığa doğru yürüdüm. Sabah olmuştu. Bütün geceyi labirentte geçirmiştik. Kayaya tutunarak gözümün ışığa alışması için bir süre bekledim. Bu sırada Will'de dışarı çıkmıştı. İkimizde bu lanet labirentten kurtulduğumuz için yüzümüzde zafer gülümsemesi vardı. Hızla kampa yöneldik. Will'i bilmiyordum ama ben daha fazla macerayı bugün kaldıramazdım. Bugün antreman yapabileceğimi de sanmıyordum. Gidip kulübemde horul horul uyuyacaktım.

RP BİTMİŞTİR.