Görev mi?

Maya'yla amfitiyatrodaydık. Etrafta çok az kişi vardı. Bir sütuna yaslanmıştım. May ise katlardan birine oturmuştu. "Bugün Amfitiyatro neden bu kadar boş, anlamıyorum..." May'in canı oldukça sıkılmışa benziyordu. Başımla onayladım. May'i kulübemize davet etmeye karar vermiştim. "Belki bugün bizim kulü-" Sözümü tamamlayamamıştım. Birden bütün renkler soluklaştı ve bir ışık parladı. Işığın parlaklığı yüzünden gözlerimi kapatmıştım. Gözlerimi açabildiğimde Empire State Binası'nın önündeydim. Ne olduğunu anlayamamıştım. Şaşkınlıkla etrafıma bakındım. Etrafımda bir sürü insan vardı. Birdenbire ortaya çıkmam onları şaşırtmışa benzemiyordu. En sonunda bir adam omzuma dokunup, "Atlayış çok güzeldi," dedi ve baş parmağını kaldırarak gitti. Sisin var olduğunu unutmuştum. Rahat bir nefes alıp Empire State Binası'nın girişine baktım. Gözüm binanın girişindeki güvenlik görevlisine takıldı. Geçen sefer geldiğimde farklı biri nöbetteydi. Ne yapacağımı bilmiyordum. Buradan ayrılıp ayrılmama konusunda kararsızdım."İçeri gir, kızım." Ses beynimin içerisinde yankılanmıştı. Sesin babama ait olduğunu anlamıştım. İçeri girmek için kapıya yöneldim fakat güvenlik görevlisi kolumdan tutarak beni durdurdu. "Nereye gidecektiniz?" Biraz duraksadıktan sonra cevap verdim."Şey... Ben babamı görmeye gelmiştim." Cevabım ona yeterli gelmemişti ki kolumu daha sıkı tuttu."Pekala... Babanın kim olduğunu söyleyebilir misin?" Vereceğim cevabı biraz tarttıktan sonra cevap verdim."Hermes?" Kadın korkunç sesiyle bir kahkaha attı."Tabii! Benimki de Zeus!" Kendi espirisini beğenerek bir kahkaha daha attı. "Ne demek istediğimi gayet iyi anladın!" Dedim. Cevap vermedi. "Pekala, o halde kendim girerim!" Güvenlik görevlisi beni hiç umursamadı çünkü kapının kilitli olduğunu biliyordu. Elimi kilide yaklaştırdım. Şimdi elim bir anahtarı kavrıyor gibi boşluğu tutuyordu. Kadının şaşkın bakışları altında elimi sağa doğru çevirdim ve kapı açıldı. En sonunda bana inanmış gibi gözüken kadın, kapıyı benim için açtı ve koşarak asansöre doğru yöneldi. Tabiiki de peşinden gidiyordum. İçeri girdim ve güvenlik görevlisi anahtarı çevirdi. Kapılar kapandığında 600. kata doğru çıkıyordum.

Konseyin işlerinden fırsat bulduğum zamanlar genelde zamanımı çocuklarıma ayırırım. Ama şu sıralar pek de fırsat bulduğum söylenemez. İnsanların arılar gibi yolculuk ettiği, hırsızlığın ve kumarın hat safhada olduğu bir devirde benim işlerim bir türlü bitmek bilmiyordu. Ama bugün az da olsa vaktim vardı ve ben bu vaktimi kızlarımdan birisini görerek geçirmek istiyordum. Ek olarak ona bir de görevim vardı.. Olimpos’tan aşağıya daha inmeden Laura’yı arkadaşının yanından aceleyle alıp Empire State’in önüne getirmek zorunda kaldım. Vakit özellikle benim için çok değerliydi. Sonra asansörün kapısına gittim ve kızımın gelmesini bekledim. Onu uzun süredir görmemiş ve çok özlemiştim. Bir süre sonra asansör geldi ve kapısı ağır ağır açıldı. Laura da beni özlemiş olmalı ki kapının tam olarak açılmasını beklemeden dışarı fırlayıp boynuma sarıldı. Ona sıkıca sarılıp yanağından öptükten sonra yüzünü avuçlarıma alıp “Hoş geldin kızım.” dedim. “Seni böyle apar topar getirttiğim için üzgünüm.” Gülümseyerek yüzüne bakıyordum.

Asansörün kapıları açıldığında babamın beni beklediğini gördüm. Onu çok özlemiştim. Asansörün tamamen açılmasını bekleyemeden koşarak boynuna atladım.“Hoş geldin kızım.” dedi. “Seni böyle apar topar getirttiğim için üzgünüm.” Gülümseyerek yüzüme bakıyordu."Hiç önemli değil. Aslında, hiçbir şey yapmıyordum..." Dedim. Tanrıların melez çocuklarıyla iletişim kurmalarının yasak olduğu bir dönemde olmadığımız için şükrettim."Baba, görevden söz etmiştin..." Dedim. Görevimin ne olduğunu oldukça merak etmiştim. "Görevini sana birazdan söyleyeceğim. Ama ondan önce, özel gücünü geliştirip geliştirmediğini merak ediyorum." Buraya gelirken de özel gücümü kullanmıştım. Aslında bugüne kadar özel gücümü oldukça fazla kullanmıştım. Her zaman işime yarıyordu, bunun için babama minnettardım."Ah, evet. Üzerinde çalışıyorum." Dedim gururla. "Bunu duyduğuma sevindim." Bana gülümsedi. Aslında gülümsediği zaman ona benzediğime yemin edebilirim. Annem de hep böyle söylerdi... "O halde sana görevini söyleyebilirim" Babamın sesiyle irkildim. Birden içimi bir heyecan kaplamıştı. Bu babamdan alacağım ilk görev olacaktı.

Kızımla konuşarak biraz hasret giderdik. Onun ne kadar heyecanlı olduğunu görebiliyordum. Aramızdaki samimiyete ve güvene o da en az benim kadar değer veriyordu, bunu gözlerinden anlamak hiç de zor değildi. Vereceğim görevi duymak içinse adeta kendini paralıyordu. Ona verdiğim özel gücü geliştirmesi de beni daha bir mutlu etmişti. Laura zeki olduğu kadar çalışkandı da. Onun neredeyse durmaksızın antrenman yaptığını birkaç kere kendi gözlerimle de görmüştüm. İşte bu nedenle bu önemli görevi ona verecektim. Elimi omzuna atıp yürümeye başladık. Terasın ucuna geldiğimizde karşımızda harika bir manzara vardı. Gözümü uzaklara diktim ve derin bir nefes alıp sözlerime başladım. “Bu sıralar işler gerçekten pek de yolunda gitmiyor. Yukarının oldukça karışık olduğunu bilmelisin. Herkes devamlı bir koşuşturma halinde, ama işin kötü yani birbirimize karşı da eylemlerimiz oluyor. Uzun süredir bazı şeyleri görmezden geldim ama artık buna bir dur demenin vakti geldi.“ Hızla Laura’ya doğru döndüm. “Sana vereceğim görev çok önemli ve tehlikeli. Ama üstesinden gelebileceğine eminim kızım. Büyük Amcan Ares’e bazı şeyleri hatırlatmanın vakti geldiğini düşünüyorum. Bunda bana sen yardımcı olacaksın. Ares’in çocuklarından birini, herhangi birini yer altı dünyasına götürüp Cerberus’la karşılaştırmanı istiyorum. Onu öyle bir korkut ki babasına bu durumu anlattığında, Ares istersem ona neler yapabileceğimi görsün! Ayrıca sizin de onlardan hiçbir eksik yanınızın olmadığı da iyice kafalarına yazılsın. Kızım… Bunu yapabilir misin?” Başımı dikleştirip umutla kızımın yüzüne bakıyordum. Laura belki de bunu yapabilecek tek çocuğumdu, bana en çok benzeyen çocuğum…

“Bu sıralar işler gerçekten pek de yolunda gitmiyor. Yukarının oldukça karışık olduğunu bilmelisin. Herkes devamlı bir koşuşturma halinde, ama işin kötü yani birbirimize karşı da eylemlerimiz oluyor. Uzun süredir bazı şeyleri görmezden geldim ama artık buna bir dur demenin vakti geldi. Sana vereceğim görev çok önemli ve tehlikeli. Ama üstesinden gelebileceğine eminim kızım. Büyük Amcan Ares’e bazı şeyleri hatırlatmanın vakti geldiğini düşünüyorum. Bunda bana sen yardımcı olacaksın. Ares’in çocuklarından birini, herhangi birini yer altı dünyasına götürüp Cerberus’la karşılaştırmanı istiyorum. Onu öyle bir korkut ki babasına bu durumu anlattığında, Ares istersem ona neler yapabileceğimi görsün! Ayrıca sizin de onlardan hiçbir eksik yanınızın olmadığı da iyice kafalarına yazılsın. Kızım… Bunu yapabilir misin?” Bu benim için çok büyük bir onurdu ama bir o kadar da tehlikeliydi ama üstesinden gelebileceğimden emindim. Hiç düşünmeden bile kabul edebilirdim."Yapabilirim." Dedim kendimden emin bir şekilde."Teşekkür ederim, kızım. Kendine dikkat et olur mu?" Dedi. "Ederim." Dedim ve gitmeden önce babama sarıldım. Asansöre gittiğimde aklımda tek bir şey vardı: Kimi kandırabilirdim ki?

RP Bitmiştir.