Hermes'den Görev [Görev 56]

Ed'le beraber kulübelerin bitiminde buluştuk. Bu sabah beraber yürüyüş yapmayı planlamıştık ve ilk karşılaştığımız yerin de uygun olacağını düşünmüştük. Yanımızda su, atıştırmalık, pusula hatta drahmi bile vardı -ormanda kaybolacağımız için yolculuk uzun sürer diyorduk çünkü her geldiğimizde burada kayboluyorduk, niye her ağaç birbirine benzerdi ki, hiç anlamıyordum. Tam eşyalarımızı kontrol edip yola çıkıyorduk ki arkamızdan ayak sesleri duyduk.
''Hey, beni de bekleyin, her neredeye gidiyorsanız!'' Bu Ayleyda'ydı ve bütün gücüyle bize doğru koşuyordu. Evet, işte buradan başlayarak Ed'le birlikte yürüyüş planımız berbat olmaya başlamıştı. Ay'le beraber nasıl ''yanlız'' bir yürüyüş yapabilirdik ki?
Ed bozulduğunu çaktırmamaya çalışarak Ay'e baktı. Ay neşeyle bize el salladı.
''Nereye gidiyorsunuz?'' Hala durumu kavrayamamış bir şekilde gülümsüyordu.
''Yürüyüş yapacaktık, orman bunun için uygun olur diye düşündük.'' dedim Ay'e. Onun ben de gelebilirmiyim demesine gerek yoktu, direk bizim yanımızda yürümeye başlamıştı çünkü. Ay ortamızda, ormana doğru yürümeye başladık. Ay'in nasıl biz tam giderken bizi gördüğünü anlayamamıştım. Kızda süper görü mü vardı acaba? Ormanın içine girmeden önce hepimiz derin bir nefes aldık. Orada nelerle karşılaşabileceğimizi bilmiyorduk. Bir melez için ormanı eğlenceli yapan da buydu zaten.

Ormanda sessizce yürüyorduk.Kimse konuşmuyordu.Ben de ağaçlara ve çevreme bakıyordum.Ed gülümsemeye çalışarak yola bakıyordu.Maya kafasını öne eğmiş dökülmüş yapraklara bakıyordu.Kuşlar dallara diziliyordu ve bundan dolayı çıkan seslerden başka hiçbir ses yoktu.Maya hayal kırıklığı yaşamış gibi aradasırada bir 'Offf' çekiyordu.Neler oluyordu?Bir anlam veremiyordum.Kuşlar yerlerini almışlardı ve şimdi hiçbir ses yoktu.En sonunda artık bu his her neyse,içimi kemirmeye başlamıştı.

"Bir sorun mu var?"dedim.

"Yok,sanırım."dedi,Ed.Ama sanki bir şey varmış gibime geldi.Çözüm basitti,May'e sormak.Hiçbir zaman yalan söyleyemezdi.

"May?Sence,bir sorun var mı?"diye sordum.Başını iyice öne eğdi ve:

"Ş-şey,aslında Ay...Bak,biz Ed'le başbaşa yürüyelim diye planlamıştık...Yani yanlız."dedi.Mesele şimdi belli olmuştu.İlk önce biraz bozuldum ama sonra anlamaya özen gösterdim.

"Pekala.Ben geri dönebilirim!Siz de yürüyüşe buradan devam edebilirsiniz!"dedim.

"Gerçekten mi?Yani hiç bozulmadın mı?"dedi,Ed.

"Hayır!Sadece-"diyemeden Ed birdenbire arkasını döndü ve yolları kontrol etmeye başladı.Daha az önce bir yol izliyorduk ama yol yok olmuştu!!

"Ed...Bir sorun yok,öyle değil mi?"dedim korkuyla.

"Evet,yok sayılır.Tabi kaybolduğumuz gerçeğini saymazsak!"

İlk önce Maya ile baş başa bir yürüyüş planlıyorduk ve Ayleyda bunu bozuyordu.Şimdi ise kaybolmuştuk.Ama neredeyse bunlara alışmıştım.Melez Kampında başımı sıradan bir şey gelse şaşardım doğrusu.Sakin olmaya çalıştım.Yürümeye başlayalı tam tamına üç dakika olmuştu ve kaybolmuştuk.Bunun nasıl olduğunu dair hiç bir bilgim yoktu.Homurdanarak, geriye gitmeye başladım.Ormana bakınca aklıma Labirent geliyordu.Karmaşık yollar, belli belirsiz seslerle doluydu.Ayleyda ve Maya da peşimden geliyorlardı.Sonunda oldukça sağlam görünen bir kayaya tekme attım.Öfkelenmiştim.Buraya sadece Maya ile küçük bir gezinti yaşamak için gelmiştim.Şimdi olduğum durumda olan herkes öyle yapardı zaten.Ayağımın acısını belli etmemeye çalışarak konuştum."Şimdi ne yapacağız ? diye sordum.Eğer yolumuzu bulmaya kalkışırsak, tekrar kaybolurduk.Lia ve Maya ile yaptığımız Labirent'e ufak gezide dersimi almıştım.Gözümle etrafı taradım.Burası kesinlikle az önce geçtiğimiz yer değildi.Az önce tekmelediğim kayaya oturdum.Ay, bunda komik bir şey bulmak için uğraşıyor gibiydi ama sonunda o da pes ederek bir başka kayaya oturdu ve konuştu.-Konuşmasa da şaşardım.- "Bence bu oldukça iyi bir durum.Siz Maya ile yalnız kalırsınız ben ise şu ağaçların orada oyalanı- Ayleyda'nın sözünü sert bakışlarımla kestim.Nasıl her şeyde olumlu bir yön bulabiliyordu ki ? Tam ağzımı açacakken bir ses duydum.Maya, Ayleyda ve ben hemen arkamıza döndük.Üç tane siluet vardı.Normal olarak kılıcımı çektim ve ilerlemeye başladım.

Ormanın girişince sakince Lia’nın gelmesini bekliyordum. Biraz yürüyüş yapmayı düşünüyorduk. Son günlerde fazlasıyla kilo almıştım aslında. Bu yüzden Lia’yı ne yapıp edip benimle yürüyüşe çıkmaya ikna etmiştim. Kendi kendime gülümsedim. İleriden iki kişinin geldiğini görünce yüzüm soldu. Lia yanında Leo’yu da getiriyordu. Ne alaka şimdi? Yanıma geldiklerinde Lia’ya sarıldım ve Leo ile de tokalaştık. Daha sonra neden geldiğini bilmeden yolumuza devam ettik. Orman oldukça karışık gibiydi. Doğa, yeşillik, hava… Her şey çok güzeldi fakat içimden bir ses bunun iyi olmadığını söylüyordu. Durmadan etrafa endişeli bakışlarımı savuruyordum. ‘‘Sere, bir şey mi var?’’ Soruyu soran Lia’ya baktım ve başımı salladım. Yolumuza tempolu yürüyüşlerle devam ediyorduk. İlerledikçe bazı sesler duyduk. Bunlar konuşma sesleriydi. ‘‘Sizde duyuyor musunuz?’’ diye sorduğumda Lia ve Leo evet anlamında başlarını salladılar. Bu sesleri hemen tanımıştım. Eduard ve Ay’dı. Yanlarında Maya’nın da olduğunu hissediyordum. Onların olduğu yere vardığımızda Eduard bizi kılıcıyla karşıladı. ‘‘Sakin olun bizdik. Burada ne işiniz?’’ diye sordum ve ellerimi göğsümde birleştirdim.

"Biz biraz yürüyüşe çıkmıştık asıl sizin ne işiniz var?" diye sordu Ed. May ve Ay'da yanındaydı. Buraya onlarında aynı nedenden dolayı geldiklerini düşünüyordum. "Dolaşmaya çık-" sere konuşurken sözünü kesmek zorunda kaldım çünkü aklımdan anlayamadığım sesler geliyordu. Bu sesi sanki tanıyordum ama ne dediğini anlamıyordum. Ne yapacağımı da şaşırmıştım. En yakın ağacın gövdesine yaslandım ve gelen sese odaklandım. Bu sırada arkadaşlarımın bana şaşkınca ve telaşla baktıklarını gördüm. Sanırım yüzüm bembeyaz olmuştu ve onlarda merak etmişti. Ama bu durumdayken onların merakını geçiremiyecektim. Aklım çok karışmıştı. Genelde sadece babam bana seslenirdi ama bu sefer o değildi, bu konuşan Hermes'ti. Arkadaşlarınla beraber bir saat içinde New York'a gel, size bir görev vericem. "Peki Tanrım." diyerek cevap verdim ve gözlerimi açtım. Kapadığımı bile fark etmemiştim. Arkadaşlarım korkuyla bana bakıyorlardı. Ne olduğunu bilmek istedikleri belliydi. Anlaşılan sesi sadece ben duymuştum.
"Arkadaşlar Hermes bizi bir saat içinde New York'a çağırıyor, bize görev verecekmiş." dedim ve tek tek hepsinin yüzüne baktım. Onlardan gelecek tepkiyi merak ediyordum. Hepsi sadece tamam anlamında başını sallamakla yetindi. "O zaman hadi kulübelerimize gidip hazırlanalım. Thalia ağacının orada buluşuruz olur mu?" diiye sordum hepsine. İlk tepki veren Leo oldu..