Theodor Aquila

Kampta neredeyse herkes yeni açılan derslik hakkında konuşuyordu. Öğle yemeğinden sonra birkaç melezle konuştuğum zaman öğrenmiştim bu gerçeği. Doğrusu bende büyük merak uyandırmışlardı. Şimdiye kadar çıktığım çoğu macerada stratejime kısa bir sürede karar vererek hareket etmiştim. Sonuç olaraksa yorgun bir şekilde kampa dönmüştüm. Ama alacağım dersten sonra ufak bir yorgunlukla büyük işler başarabileceğimi umuyordum. Bu sebeplere dersliğe girdim ve etrafı incelemeye başladım. Daha sonra bir kızın bana doğru geldiğini fark ettim. Bu Summer'dı. Tabi ya böyle bir sınıfa Athena kızından başka kim gelebilirdi ki? Onunla en son Tırmanma Duvarı'nda eğlenceli bir gün geçirmiştik. "Selam Summer, nasılsın?" dedim gülümseyerek.

Karşımda arkadaşım Theodor'u görünce aklıma Tırmanma Duvarı'nda yaşadığımız eğlenceli macera gelmişti. O gün aklıma geldikçe hala içimden gülmek geliyordu. Teo gülümseyerek, "Selam Summer, nasılsın?" diye sordu. Ben de ona gülümsedim ve "Selam Theodor, ben iyiyim. Gördüğün gibi derslikle uğraşıyorum işte." dedim. Sonra da "Peki ya sen?" diye sordum. Teo bana "Sağ ol Summer, ben de iyiyim." dedi. "Güzel, öyleyse hemen derse başlayabiliriz." dedim ve onu masanın yanına götürerek sandalyeye oturmasını işaret ettim. Teo oturunca da çekmeceden içinde hafıza kartlarının olduğu kutuyu çıkardım ve Teo'ya dönerek "İlk önce biraz hafızamızı çalıştırmaya ne dersin?" diye sordum. Teo bana olumlu bir yanıt verince de kutuyu masaya getirip içinden 20 tane kart çıkarttım ve dizmeye başladım. Bu sırada konuşmaya devam ediyordum. "Evet Teo, şimdi buraya 20 tane kart diziyorum. Sen bunların hepsini eşleştirdiğinde bunu bir de 50 adet kartla yapacaksın." dedim. Teo başını tamam anlamında salladı. Kartların hepsini düzenlice dizdim ve "Öyleyse süreyi başlatıyorum. Bakalım hafızan ne kadar güçlüymüş?" diyerek kronometrenin düğmesine bastım.

Çok güzel geçecek bir derse başladığımızı düşünüyordum. Çünkü küçüklüğümden beri bu tür bulmacalara bayılırdım. Hele ilk bilgisayarımı aldığım zaman bu oyunları kafayı yiyene kadar oynamıştım. Şimdiyse ders olarak görüyordum. Keşke bütün okul dersleri böyle olsaydı.

Ben bunları düşünürken Summer "Öyleyse süreyi başlatıyorum. Bakalım hafızan ne kadar güçlüymüş?" dedi. Ben de konsantre olmuş bir şekilde kartlara baktım ve rastgele iki kart çektim. Minator ve güneş. Daha sonra bunları kapattım ve başka iki kart açtım. Bunlarda Hades'in Tapınağı ve yıldırım vardı. Birkaç defa aynı şeyi yaptım. Sonra tekrar Minator açtım ve eskisini aradım. İlk denememde işe yaramadı ama ikinci de oldu. Bundan sonraysa her şey daha kolaydı.

Sanırım kendimi fazla kaptırmışım, çünkü zamanın nasıl geçtiğini fark etmedim. En son iki Güneş Arabası eşleştirdim ve kafamı kaldırıp Summer'a baktım. "Peki öğretmenim, performansım nasıldı?" diye sordum.

Doğrusunu söylemek gerekirse Theodor, hafıza konusunda oldukça başarılıydı. Hele ilk birkaç tane kartı eşleştirdikten sonra öyle bir hızlanmıştı ki, elini takip edemez olmuştum. Gülümseyerek "Performansın harikaydı Teo." dedim. Bu sözümü duyan Teo, sevinmişe benziyordu. O sırada "Evet, o halde şimdi diğer 30 kartı da oyunumuza ekleyebiliriz." dedim. Teo bunu duyunca gülümsemesi biraz azaldı ama hala mutlu görünüyordu. Anlaşılan Teo, hafızasıyla pek problem yaşamıyordu. Aslında bunu iyice anlamak için hafıza oyununu bir de 50 adet kartla denemesi gerekiyordu. Eğer bu bölümü de başarıyla geçerse o zaman Theodor'un hafıza konusunda gerçekten başarılı olduğundan emin olacaktım. Gerçi bu şimdiden belli gibiydi ama...

Ben hafıza kartlarını tekrar masaya dizerken Teo da bana yardım ediyordu. Böylece kartları oldukça kısa sürede dizmeyi başarmıştık. Teo'ya döndüm ve gülümseyerek "Tamamdır Teo, sanırım artık şu kartları da eşleştirmeye başlayabilirsin." dedim.

Hadi parti başlasın! dedim içimden. 50 kart vardı karşımda, hiç bu kadarını denememiştim daha önce. Ama zaten melez olduğumu öğrendiğimden beri hayal bile edemeyeceğim şeyler yapmıştım. Bu onların yanında küçük kalıyordu. Ama şunu söyleyebilirim ki bu kikloplarla savaşmaktan pegasuslarla mücadele etmekten daha yorucuydu.

İlk başlarda mutlu mesut bir şekilde kartları açtım, hiç eşleştirme yapamasam da daha erken diye kendimi teselli ettim. Artık sıkılmaya başladığımda sadece 5 çift kartı eşleştirmiştim. Ama yılmamam gerektiğini biliyordum. Bir çift bulduğum zaman ümitleniyordum, ama bir kartın eşini hatırladığımı sanıp başka bir kart açınca öfkeleniyordum. Böyle böyle devam etti ve en sonunda 7 çift kaldığında kendime olan güvenim ışık hızıyla geri döndü. Bu sayede son 7 çifti kısacık bir zamanda eşleştirdim. "Sum, beynimin kulağımdan akmak gibi bir yeteneği var mı?" diye sormayı da ihmal etmedim.

Teo, 20 karttan sonra karşısına çıkan 50 kartı eşleştirmekte biraz zorlanmıştı. Ama sonradan toparlamıştı. Yine iyi iş çıkartmıştı yani. Eşleştirmeyi bitirdikten sonra Teo'nun sorduğu "Sum, beynimin kulağımdan akmak gibi bir yeteneği var mı?" sorusuna gülerek karşılık verdim. Sonra "Onu bilemem ama umarım senin bulmaca çözme yeteneğin vardır." dedim 50 adet kartı toplayıp tekrar kutuya yerleştirirken. O sırada Teo "Ne gibi bir bulmaca?" diye sordu. Ona, "Her tür var diyebilirim aslında. Sudoku, fark bulmaca, kelime avı, sayı bulmaca, labirent bulmaca... Kısaca ne ararsan var yani." diye cevap verdim. Sonra da "İlk olarak hangisinden başlamak istersin Teo?" diye ekledim kutuyu çekmeceye geri yerleştirirken. Theodor, kısa bir süre düşündükten sonra "Fark bulmacası güzel olabilir." dedi. Bunun üzerine ben de "Pekala." diyerek dolaptan içinde çeşit çeşit bulmacaların bulunduğu kitabı çıkardım ve sayfaları karıştırmaya başladım. Çözülmemiş bir fark bulmacasının olduğu bir sayfayı bulunca da kitapla birlikte bir kalemi de Teo'ya uzatarak "İşte burada. Umarım fark bulmacasını en kısa zamanda çözmeyi başarırsın." dedim.

Evet yine sevdiğim şeylerden biri işte, diye geçirdim içimden. Çünkü bunu da eskiden çok çözerdim. Şimdi de karşımda Ogygia Adası'nın iki resmi vardı. İlk bakışta bunlar birbirinin aynısı gibi duruyorlardı ama biraz daha dikkatli bakınca birkaç farklılığı görmeye başladım bile. Eskiden belli bir bölgeye odaklanıp iki resim arasında gözlerimle gidip gelirdim. Bir farklılık olduğunu hissettiğim anda da daha dikkatli bakıp farkı buluyordum. Şimdi de aynı taktiği denemeye karar verdim. İlk beş farkı yine her zamanki gibi çok kolay buldum. Ama son ikiye kaldığımda zorlanmaya başladım. Bu bulmacalarda mantık her yerde farklı bir farklılık yaratmaktı. Yani mesela adanın kenarındaki çardakta bir fark bulamamıştım, burası olağan şüpheliler arasındaydı. O yüzden oraya odaklandım ve bir süre sonra farkı buldum. Diğerini bulmamsa biraz daha uzun sürmüştü. Ama kenarda kuyruğu çıkmış balığın rengini bulmak gerçekten yorucu bir şeydi. Bu yüzden gözlerimi ovuşturarak Summer'a döndüm ve "Nolur bana sadece 7 fark vardı de Sum." dedim.

Theodor, bu sorusuna bir de oldukça komik görünen yüz ifadesini ekleyince hafifçe kıkırdadım ve "Evet Teo, merak etme sadece 7 tane fark vardı ve sen hepsini buldun!" dedim. Teo, tuttuğu nefesini bırakmıştı, çok rahatlamış görünüyordu. O sırada "Pekala, öyleyse şimdi de biraz daha zor olan fark bulmacası çözelim. Mesela şöyle daha karmaşık ve içinde daha bol fark olanlardan." dedim. Teo'nun yüzündeki rahatlamanın verdiği gülümseme bir anda dondu. "Fark bulmacası kısmının bittiğini sanıyordum." dedi sızlanarak. Omuz silktim ve "Endişelenme Teo, söz veriyorum bu fark bulmacasından sonra başka yok." diyerek onu rahatlatmaya çalıştım. Ayrıca bu sırada "Tabii, labirent bulmacasından sonra." diye mırıldandım. Teo bana dönerek "Bir şey mi dedin?" diye sordu. Bunun üzerine ben de "Yoo, ben en iyisi süreyi başlatayım. Ha, unutmadan söyleyeyim. Bu seferkinde tam 15 tane fark var. Sanırım biraz zor olacak. Hazır mısın?" diye sordum. Teo eline kalemini alıp sıkı sıkı tutarken "Hazırım." dedi. Gerçekten de öyle olduğunu umdum ve kronometreyi başlattım. Bu seferki farkların daha fazla olmasına rağmen Teo'nun tüm farkları en pratik ve seri bir şekilde bulmasını umuyordum. Teo da bu yolda hızla ilerliyordu. Daha üçüncü dakikada olmamıza rağmen şimdiden altı farkı bulmuştu bile. Ama önemli olan sonuçtu tabi...

Resim gerçekten de karışıktı!
Her baktığım yerde farklı bir ayrıntı vardı. Bu yüzden şu belli bir yere odaklanıp fark bulma taktiğimi yapamıyordum. İlk başlarda işe yaramıştı aslında. Birkaç dakika içinde yarısını bulmuştum neredeyse. Çünkü onlar resmin belli bölümlerindeydiler. Ama işim gittikçe zorlaşıyordu. Mesela bulmakta zorlandığım farklardan biri yan yana uçan yedi kuş olmuştu. İki resimde de kuşlara bakınca bir şeyden şüphelenmiştim, ama bir türlü ne olduğunu çözemiyordum. Sonunda bulduğumdaysa sinirlerim bozulduğu için bir kahkaha attım. Summ bana endişeli bir bakış atınca da "Ah, kusura bakma. Sanırım biraz kendimden geçmişim." dedim. Dersinde kendinden geçen bir öğrenci olması onu sevindirmişti sanırım, çünkü o da benim gibi bir kahkaha attı. Bunun üzerine büyük bir motivasyon kazandım ve farkları bulmak için daha çok çalıştım. Süreyi aklımdan uzaklaştırdım ve sadece beynimin görsel zekayla ilgili olan kısmını çalıştırmaya çalıştım. Bu işe yaramıştı, çünkü birden en ufak ayrıntıları bile görmeye başladım. Daha sonraysa işim kolay oldu. Hızlı başlayıp yavaşlamıştım, daha sonra da yine hızlanmıştım. Ne kadar dengesiz olduğumun kanıtıydı sanırım bu. On beş farkı da bulunca sevinçle eğitmenime baktım ve "İşte bu sefer bir şeyleri değiştirmeyi başardık sanırım Summ. Çünkü etrafı farklı görmeye başladım. En ufak ayrıntılara bile dikkat ediyorum. Mesela şu masanın üzerinde asılı olan tablo hafiften kaymış, vazodaki çiçekler birbirlerinden fazla ayrık ve kartları koyduğun kutunun kapağı tam kapanmamış." dedim. Bu söylediklerime kendim de şaşırmıştım açıkçası.

Teo'nun bu söyledikleri beni oldukça şaşırtmıştı. Onun birden bu kadar dikkatli olabileceği aklıma gelmezdi. Ağzım beş karış açık bir şekilde "Vaav! Teo, meğer isteyince ne de güzel konsantre olup odaklanabiliyormuşsun." dedim. Bu detayları fark etmek gerçekten çok zordu, etkilenmiştim. Görünüşe göre Teo'da dikkat eksikliği gibi bir durum söz konusu değildi. Hatta dikkat fazlalığı bile olabilirdi onda. Teo, sözlerime karşılık gülümsedi ve "Sanırım gerçekten de öyleymiş Summ. Doğrusu buna ben de çok şaşırdım." dedi. Ona döndüm ve "Yeteneklerini fark etmende bir katkım olduysa ne mutlu bana. Neyse, şimdi işimize dönelim. Bu, içinde tam on beş adet fark bulunan bulmacayı, çözmekte ne kadar hızlı ve yetenekli olduğunu söylememe gerek yok herhalde." dedim. Teo biraz daha şaşırmış gibiydi. "Hızlı mı? Ama ben yavaş hareket ettiğimi sanıyordum." dedi. Evet, onun hissettiği şeyi anlayabiliyordum. Bazen bana da oluyordu. "Zaman... oldukça değişik bir kavram." dedim düşüncelere dalarak. Sonra kendime geldiğimde Teo'nun bana merakla bakmakta olduğunu fark ettim. Hemen yerimden kalktım ve "Affedersin Teo, dalmışım. Şimdi sana sıradaki alıştırmamız olan matematik testini getiriyorum." dedim. Şu ana kadar yaptığımız alıştırmalardan Teo'nun bulmacalardan hoşlandığını sezmiştim. Ama matematik hakkında ne hissettiğini, ne bildiğini, ne istediğini, bilmiyordun. Ama endişelenmeme gerek yoktu. Ne de olsa öğrenmeme az kalmıştı. Bunu düşünerek gülümsedim ve çekmeceden matematik testini çıkarttım. İşte şimdi sıra Teo'nun matematik hakkındaki olumlu ya da olumsuz düşüncelerini öğrenmeye gelmişti.

Matematik testi mi? Aslında buna sevinsem mi üzülsem mi bilememiştim. Çünkü kampa gelmeden önce en iyi dersim matematikti. Gerçi bunun nedeni sayılar dışında bütün yazıları okuyamamamdı ama olsun. Sonuçta ben kendimi sayılara vermiştim ve başarılı da olmuştum. Hatta sınavdaki sorular bana kolay geldiği için öğretmenime dert yandığımı hatırlıyorum. Bunun üzerine sınıfta kısa süreliğine inek damgası da almıştım.

Bu yüzden Summer elindeki kağıdı bana uzattığında ona gülümsedim ve "İşte bu en kısa süren alıştırmamız olacak Summ." dedim. O da hadi görelim anlamına geldiğini düşündüğüm bir şekilde kafasını salladı. "Tamam o zaman Teo, süreyi başlatıyorum. İyi şanslar." dedi. Sondaki iyi şanslar lafı beni biraz kuşkulandırmıştı açıkçası. Ama bu düşüncemi yendim ve kendimi teste gömdüm. Hemen bitereceğimi düşünerek ilk soruya baktım. Ama hesaba katmadığım bir şey vardı: Melez Kamp'ındaki matematik, okuldaki uyduruk matematik gibi değildi. Çok karmaşık ifadeler, büyük çarpımlar ve uzun işlemler vardı. Ama moralimi bozmamaya gayret ederek gözüme kestirdiğim bir soruyu yapmaya başladım. Bu bir üçgen sorusuydu, geometride iyi olduğumu düşündüğüm için bu soruyu seçmiştim. Ve tahmin ettiğim gibi bu soruyu yaptım. Diğer sorularsa tam bir felaketti! Eğitmenime bakmaya cesaret edemedim. Bu yüzden sorularla boğuşmaya başladım. Yazabildiğim her şeyi yazdım, çoğunda sonuca ulaşamadım. Ama cevabını bulduğum soruları büyük bir heyecanla bittiğini belirten bir şekilde işaretliyordum. Kaç dakikadır bu sorularla uğraştığımı fark edinceyse bütün vücudum adrenalin hormonuyla doldu. Fazla uzun sürmüştü bu test. Bu yüzden öfke ve azim karışımı bir moda girdim ve yapabildiğim bütün işlemleri yapmaya gayret ettim. Bir soruyu kare alamadığım için bırakmıştım, birindeyse kök alamadığım için. Bunun dışındaki her şeyi yaptığımı düşünüyordum. Onlarla uğraşırken Summ "Süren doldu Teo, şimdi cevaplarına bakma zamanı." dedi. Kağıdı çekiştirerek Summ'a uzattım. Rezil olmak istemiyordum, ama çok geçti. Sonraysa kendimi teselli etmek için "Yapabildiğin her şeyi yaptın Teo, üzülmene veya endişelenmene gerek yok. Eminim yaptıklarının hepsi de doğrudur, şimdi kendine güven ve sonucunu bekle!" diye düşündüm.

Teo'nun matematik testini elime alıp kontrol etmeye başladım. Testte bir sürü işlem ve bir o kadar da silgi tozları vardı. Silgi tozlarını elimle ittirdikten sonra ilk soruya baktım. Birkaç denemenin sonucunda doğru olarak çözülmüş bir soruydu. Sorunun yanına bir tik işareti koyarak diğer sorulara geçtim. Geometri ile ilgili olan soruların hepsi doğruydu, Teo'nun geometri ile arası iyiydi demek. Aslında geometri dışındaki soruları da Teo'nun şu an yaptığı gibi üzülmesine değecek nitelikte kötü değillerdi. Tamam, soruların çoğunda hayli vakit harcamış olabilirdi ama sonucunda, bazı istisnalar dışında, doğru cevapları bulmayı başarmıştı. Teo, başını öne eğmiş beklerken ona döndüm ve gülümseyerek "Teo utanmanı, sıkılmanı, ya da üzülmeni gerektirecek hiçbir şey yok. Testin düşündüğün kadar berbat değil. 20 sorudan 3 yanlışın var. Kötü bir sonuç olmadığından emin olabilirsin." dedim. Ama bu sözlerim Teo'yu pek rahatlatmışa benzemiyordu. Başını kaldırıp "Daha iyisini yapabilirdim Summer." dedi. "Evet, daha iyisini yapmak için 2. seviyeye bekliyorum seni." diye karşılık verdim. Teo'nun kafası karışmış gibiydi. Şaşkınlıkla "Nasıl yani?" diye sordu. Ben de ona durumu izah ettim. "Theodor Aquila, Zeka ve Strateji Geliştirme eğitmeni olarak seni 1. seviyeden mezun ediyorum. Tebrik ederim." Bu sözlerimi duyan Teo, birden matematik testinin verdiği üzüntüyü unutarak "Sen ciddi misin Summer? Bu harika!" dedi coşkuyla. Teo derslikten ayrılırken arkasından "2. seviyeye de beklerim Teo!" diye seslenmeyi ihmal etmedim.

Ders rp'si bitmiştir. ~