Theodor Aquila

Kamp etrafında aylak aylak dolanıyordum ve o sırada yanımdan iki melez geçti. Ellerinde kılıçlar vardı ve sanırım dersliklere doğru ilerliyorlardı. Onları görünce bugün ne yapacağıma karar verdim. Okçuluk sınıfında zaten çalışmalara başlamıştım. Ama onun yeterli olmayacağına düşünüyordum. İhtiyacım olan her şeyi dersliklerde bulabileceğim umuduyla Kılıç Antrenmanları Sınıfı'na doğru yürüdüm.

Gerçekten de burada her şey vardı. Kılıçlara bakmaya gittim. İlk başta çok hafif birini seçtiğim için onu geri bıraktım. Sonraysa kolumdan bile kısa bir kılıcı seçtiğimi fark ettim. Neyse ki üçüncü denememde güzel bir kılıç bulabilmiştim. Biraz döndürmeye çalıştım ve bu kılıca ısındığımı düşündüm. Ama anlaşılan bu sınıfın öğretmeni benimle aynı görüşte değildi. Çünkü arkadan bir ses "Birine zarar vermeden o kılıcı bıraksan iyi olacak." dedi. Kıpkırmızı kesilmiş bir şekilde arkamı döndüm. İlk fark ettiğim şey etraftaki birkaç melezin bana bakıp güldüğü oldu. Bunun üzerine "Kendi işinize baksanıza siz." diye bağırdım. O sırada yeni öğretmenim yanıma gelmişti...

Dersliğe girdiğimde Theo kılıçlarla oynuyordu. Ama kendine büyük gelen bir kılıç seçmiş gibiydi, başlangıç için ideal değildi, belki sonra ona bu kılıçla çalışmayı öğretebilirdim fakat sonra. Theo kızarmış bir şekilde arkasını dönünce gülümsedim. Amacım onu korkutmak değildi ama diğer melezlerin ölmesini de istemezdim doğrusu, hem de başka bir melezden gelen kılıç darbesiyle. Theo'nun yanına gittim ve ona uygun kılıcı seçip verdim. Theo bu kadarcık mı dercesine bana bakarken ben de başımla onayladım ve kendi kılıcımı da alarak Theo'nun karşısına geçtim.

"Haydi başlayalım o zaman." diyerek Theo'ya kılıç tutmasını gösterdim. "Bak Theo, sağ elini kullanıyorsan sol ayağın önde olsun. Sol elini de boşta bırakma, oraya bir de kalkan yerleştireceğiz sonra." dedim ve pozisyonu gösterdim. Ardından Theo'ya döndüm, ve hareketlerini kontrole başladım.

Silahımı önce yadırgamıştım ama sonra fark ettim ki Sat tam başlamama yardım edecek bir kılıç seçmişti. Bu silahla bileğim daha rahat hareket ediyordu ve manevralarımı hızlandırmıştı. İlk başlarda kendi kendime biraz uğraştım ve bir salak gibi göründüğümü düşündüm. Sat'a baktığımdaysa devam etmemi ister gibi baktı. Ben de omuzlarımı silktim ve biraz daha devam ettim. Kuzenimin hiçbir eleştiride bulunmaması garibime gitmişti.

Tam o sırada Sat yanlış durduğumu bana gayet acı verici bir yolla öğretti ve tek bir hamleyle kılıcımı elimden düşürmemi sağladı ve başka bir hamleyle de beni iki büklüm etti. Hiçbir şey söylemeden ayağa kalktım ve bu sefer kılıcı sağ elime alıp sol kolumu kalkan tutar gibi havaya kaldırdım. Sat yine beklemediğim bir anda hamle yaptı ama bu sefer hafifçe geri çekildim ve kılıcımla kılıcını durdurmayı başardım. "Sanırım yavaş yavaş öğreniyorum. Daha çok erken biliyorum ama biraz ümit verici sözcük duymak hoşuma giderdi doğrusu kuzen." dedim ve ona gülümsedim.

Umut vericiden de öteydi durumu Teo'nun, harikaydı şu anda. Hiçbir öğrencim bana bu kadar hızlı karşılık verememişti ve durduramamıştı. Ateşlerin Efendilerinden, baykuş kafalılara; okçu kardeşlerimden, doğuştan yetenekli Ares çocuklarına. Evet, Teo'nun potansiyeli gerçekten çok fazlaydı, onu zorlamamaya karar verdim. "Harikasın kuzen, çok hızlı ve çeviksin. O halde kılıç tutmayı da öğrenmiş bulunuyorsun." Ardından gülümsedim ve bir sonraki adım için malzeme odasına doğru ilerlemeye başladım. Biraz göz gezdirdikten sonra her zamankinden pirinç drakonu bularak arenaya doğru ilerledim ve vardığımda Teo'nun kılıcıyla hareketler denediğini görerek kıkırdadım. "Buyur kuzen, bunun üzerinde dene hareketlerini." Ardından değerlendirmek üzere izlemeye başladım. Bence kesinlikle kısa sürede bu bölümü de geçecekti ama en ufak hatasını yakalayıp onu uyarmakla da hükümlüydüm.

Yeni silahıma alışmak biraz zaman almıştı. Başlarda sadece savuruyordum, çünkü kılıcın hareketlerini öğrenmem gerekiyordu. Daha sonra onu kendi kolumdan devam eden bir uzantım olarak hayal ettim ve kendi hareketlerimle onun hareketlerini birleştirdim. Bu yeni silahım biraz ağırdı, ama aynı zamanda ağır yaralanmalara da neden olacak cinstendi. Bu yüzden tek bir darbeyle öldürebileceğim bir silahtı. Buna uygun olarak kendi kendime önce birkaç hareket savuşturur gibi yaptım, daha sonra da hayali düşmanımın karnına bir darbe indirdim. Bunu birkaç defa tekrarladım. Ama bu sırada kendimi fazla kaptırıp savunmayı unutmuştum. Duruşum değişmiş, sadece saldırıya odaklı bir hale bürünmüştüm. Bu yüzden son hamlemi yapmadan önce duruşumu düzelttim ve tekrar hayali bir düello yaptım. Böyle durunca daha kolay olduğunu da fark ettim. Sat'e döndüm ve "Pekala kuzen, hatalarım nelerdi?" dedim.

Hatalardan ziyade hata sayılamayacak ufak ayrıntılarda yanlışlıklar yapmıştı ki onu da sonradan düzeltmişti Teo. Ama en baştan, sıfırlayarak hayali düşmanla savaşması onun için çok daha iyi olurdu bu etapta. Ona baktım ve gülümsedim. "Hatala diyemeyiz onlara kuzen. Zaten sen de biliyorsun, bir süre sonra duruşunu düzelttin ki şu ana kadar zaten biz onu öğrenip pekiştiriyorduk. Bir kez daha en baştan yaparsan, daha çok oturtursun böylece daha verimli kılıç kullanabilirsin." Tekrar gülümsedim ve onu izlemek üzere yerime oturdum. Bu kadar hızlı gitmesini de istemiyordum açıkçası, ders yoksa çok çabuk biterdi. Melez yetenekli olmasın.

Tamam, hazırsın Teo, sakin ol, diye geçirdim içimden. Bir şeyi nasıl yapacağımı öğrendiğim zaman rahatlayıp hemen harekete geçerdim. Ama bu sefer öyle olmamıştı, nedenini de bilmiyordum. Belki de biraz ağır gitmek istememdi. Yine de kendimi toparladım ve hayali düşmanımı karşıladım. Özlemiştim keratayı doğrusu. Bu sefer duruşuma da dikkat etmem gerektiği için saldırı hareketlerim biraz savsaktı. Ama yavaş yavaş yine alıştım ve ağır darbeler indirmeye başladım. Dahası eğer karşımda bir düşman olsaydı ağır darbeler indirmiş olurdum. Dışardan kendimi izleseydim katıla katıla gülerdim heralde. Artık yorulmaya başladığım sırada Sat'e döndüm ve "Bence bu kadar hayal yeter, şöyle vurabileceğim bir hedef filan yok mu Sat?" diye sordum.

Teo'nun sorusuna gülümseyerek yanıt verdim. "Çok hevesli gördüm seni, bir dakika." dedim ve hoplaya zıplaya ilerlemeye başladım. Kılıç atölyesine girdiğimde yine onlarca çalışan kiklopu selamladım. Aralarından sıvışanlar oldu, görmediğimi zannediyorlardı ama cüsseleri gayet de görünürdü. Onlara döndüm ve benimle bir oyun oynamaya gelecek olup olmadığını sorduğumda onların saflıklarına acıdım. Eskiden kullandığım biri el kaldırdı ve talip oldu. Ben de onu kırmadım (!), eline bir kılıç verdim -tam da onun boyuyla orantılı- ve ilerlemeye başladık. Arenaya vardığımızda ileride kılıcıyla bekleyen Teo'nun yanına gittik. Kiklopun bana bakışları değişmişti, o da kanmasaydı canım. Ortalarına geçtim ve gülümsedim. "Kılıç ustalarının arena, düello başlasın." Ardından araç odasından kendime minik bir iskemle getirerek oturdum ve düelloyu izlemeye başladım. Sanırsam kiklop, en ağır darbesini yiyecekti.

Bir kiklop ha, bu gözümü biraz korkutmuştu açıkçası. Çünkü cüssesi çok büyüktü, kılıcıysa benim kadardı neredeyse. Ama çok garip bakışları vardı, sanırım o da benden korkmuştu. Ona acımıştım biraz, ama daha sonra kahramanlık içgüdülerim kontorlü ele aldı ve onun bir düşman olduğunu kafama soktu. Deminki hayali darbeleri kaldırabilecek tek canavar da buydu zaten.

Kılıcımı kaldırdım ve kiklopun gözlerinin içine baktım. O da bana baktı ve öfkeyle korku arası bir ses çıkardı. Kılıcımı sağ tarafıma alıp havaya kaldırarak ona doğru saldırıya geçtim. O da kılıcını tam tepeme indirecekken son anda yana kaçtım. Kısa bir süreliğine kolunu kaldırmadı ve ben de hemen bir darbe indirdim. Bu onu pek etkilememişti gerçi ama yine de ilk darbeyi benim yapmış olmam kendime güvenimi arttırdı. Daha sonra kılıcını kaldırdı ve yine üstüme saldırdı. Bu sefer kaçmadım ve biraz zorlanarak da olsa darbesini savuşturdum. Ama koluna vurmama izin vermemişti. Ben de koluna zıpladım ve o daha ne olduğunu anlamadan omzuna tırmandım. Boştaki eliyle beni yakalamaya çalıştı ama artık çok hızlı hareket ediyordum. Öldürücü olmayacağını düşündüğüm bir darbeyi boynuna indirdim. Bu onu sendeletti ve beni de yere düşürdü. Kendine geldiğinde üstüme basmak için hamle yaptı, ben de kılıcımı bütün gücümle ayağına batırdım. Acı bir çığlık atıp geldiği yere geri döndü. Ben de Sat'e döndüm ve "Pek kılıç düellosu yapamadık ama orantısız güç vardı sonuçta. Ben de bu gücünü hızımla dengeledim. Sorun olmaz değil mi?" dedim.

Teo'ya baktım, düello heyecanlıydı ve kiklop için olmasa da izleyenler açısından zevkli ve doyurucuydu. Fakat dediği gibi pek kılıç düellosu yoktu, ama dediğinde de haklıydı, orantısız güç vardı. O halde benimle düello yapabilirdi, ikimiz de melezdik sonuçta. Ona döndüm ve başımla ona hak verdiğimi ifade ettim. "Haklısın Teo." dedim ve bir süre duraksadım. O bu dersten mezun olmayı çoktan hak ediyordu aslında ama prosedür gereği müfredatı uygulamak zorundaydım. Kılıcımı kınından çıkardım ve iskemleye oturup temizlemeye başladım. Bu sırada Teo'ya döndüm. "İstersen hazırlan, az sonra çok güzel bir düello yapacaksın." dedim gülümseyerek ve kılıcımı daha da parlatmaya başladım. Kıvama geldiğini hissettiğimde de ayağa kalktım, arenadakilere döndüm. Sanırım herkes neler döndüğünü anlamıştı, başımıza toplandı. "O halde düellomuz başlasın kuzen." dedim ve ilk hamleyi onun yapacağı düşüncesiyle beklemeye başladım.

Kendim kaşınmıştım itiraf ediyorum. Ama kendisiyle düello yapmamı isteyeceğini tahmin bile etmemiştim. Beni yerle bir edeceğine emindim gerçi ama yine de etrafta izleyenlerin gösteri bitince "Hiç yoktan denedi, yine iyi karşı çıktı be abi." gibi yorumlar yapmalarını istiyordum. Bu yüzden demin öğrendiklerimi düşünerek duruşumu düzelttim. İlk hamleyi o yaparsa yıkılabilme tehlikem vardı, bu yüzden eğitmenimi yorma taktiği uygulamaya karar verdim. Kılıcımı yandan hızlıca vurmaya hazırlandım ve Sat hamlemi durdurdu. Daha sonra da kılıcımı gerisin geri bana yolladı. Başka hamle yapmaya kalkışmayınca da ben tekrar saldırıya geçtim. Bir savaş filminde izlediğim gibi toprağı ayağımla havaya kaldırarak bir kargaşa yarattım ve Sat'in kılıcını tuttuğu eline vurmaya çalıştım. Sat bu tozdan pek etkilenmemiş bir şekilde hamlemi geri çevirdi. Bundan sonraysa bir ben hamle yaptım bir o. Sonunda yorgunluk belirtileri göstermeye başladım ve bunu fark eden Sat de hemen saldırıya geçti. Bu saldırının sonucunda kılıcım elimden düştü ve uzağa yuvarlandı, almam imkansızdı. "İnsafına sığınıyorum kuzen." dedim.

Teo gerçekten çok iyi dövüşmüştü. Sadece benim biraz daha tecrübem vardı. Onu yerden kaldırdım, az önce ciddiyetle bakan gözlerim şimdi gülümsüyordu. "Hadi kalk kuzen." dedim onu yerden kaldırarak. Ardından uzaktaki kılıcını alarak eline verdim. Bence yeniden dövüşmeye gerek yoktu, sadece kılıcını biraz daha güçlü tutması gerekiyordu. "Kılıcını daha bir güçlü tut kuzen." dedim ve denemesini bekledim, o denerken kılıcına hızlı ve beklenmedik bir hamle yaptım, düşecek mi diye kontrol ediyordum, ama düşürmemişti. Gerçekten istenildiği gibi tutuyordu. "Çok iyi, kuzen." dedim ve ardından elimi uzattım. "Tebrikler Theodor Aquila, kılıç dersinden mezun oldun." dedim gülümseyerek. Ardından o da ben de derslikten dışarı doğru ilerlemeye başladık. Çok kolay bir ders geçirmeme rağmen yorulmuştum. Kulübeye gidip akşam yemeğine kadar uyumayı planlıyordum.