Lucianna Fackrell

"Hey, siz! Gıcıklıklar Kraliçesi veya Işınlanan Akımcı! Biriniz buraya gelip benimle ilgilenin!" diyen tanıdık bir ses ile kendime geldim. Yine öğretmenler odasında şu sıralar sıklıkla yaptığım aylaklık işini yapıyordum. Kafamı masaya gömmüş harika bir şekerlemenin ortasındaydım. Kafamı yavaşça kaldırdım. Uykudan kalktığımda nasılsa öyle duran dağınık uzun saçlarım bende ilginç bir görüntü oluşturmuş olmalıydı. Meydanın ortasına doğru gitmeye başladım. Dışarı çıktım ve etrafıma bakındım. Tiff her zamanki çalışkanlılığıyla öğrencilerine bir şeyler anlatıyordu. Kafamı sağa çevirdim ve burada görmeyi ummadığım biri ile karşılaştım. Sırtımdan kılıcımı hızlı bir şekilde çektim. Karşımdakinin yüzünde oluşan ilginç ifadeye aldırmadan kılıcı ona doğru dik bir şekilde uzattım. O tam kılıcına hamle edecekken kılıcı göğsüme doğru çektim ve nazikçe eğildim. Bu durumda benden herkesin nazik ve iltifat dolu sözler beklediğini bilsemde benden bekleneni yine yapmayacaktım.

"Bari Işınlanan Akıncı deseydin. En azından onun bir karizması vardı. Her neyse darling seni burada görmekten hem mutlu oldum,hem şaşırdım,hemde çok şaşırdım. Buraya eğitim için geldiğini var sayıyorum. Yay ve ok takımın var mıydı ? peki" Ard arda bir çok soru sormuştum. Ama mantıklı sorulardı bunlar.

Rp Out: Merhaba Darling. Nasılsın buralara uğramazdın pek

Yon'u her zamanki uyku mahmuru haliyle karşımda görünce keyfim biraz yerine gelmişti. Sorduğu sorulara cevaben gözlerimi devirdikten sonra "Akımcı dedim çünkü kampta yeni yeni akımlar ortaya atıp duruyorsun, darling." dedim. Yon tam cevap verecekken elimi kaldırıp ona susmasını işaret ettim ve "Buraya elbette ders almaya geldim çünkü ben çalışkan bir melezim ve okçulukta kendimi geliştirmek uğruna senin gıcıklıklarına katlanabileceğimi düşünüyorum. Hayır, yay ve ok takımım yok." diyerek sözlerimi devam ettirdim. Yon suratını kaplayan saçlarını geri itmek yerine kafasını birkaç kez salladıktan sonra "O halde, sana bir yay ve ok takımı bularak başlıyoruz." dedi. Kaşlarımı kaldırarak "Bence senin uykunu açarak başlıyoruz." cevabını verdim. Sonra çantamdan su şişemi çıkararak kapağını açtım ve içindeki suyu ne yapacağımı hala anlayamamış olan Yon'un başından aşağı boşalttım. Zavallı, sırılsıklam olmuş Yon'un haline gülmeden edemedim ve bu onun iyice sinirlerini bozdu. Sevimli görünmeye çalışarak başımı yana eğip gözlerimi kırpıştırdım ve "Ama uyku sersemi bir öğretmen fazla verimli olamaz ki." dedim masumca. Dersimiz sona erene kadar sevgili okçuluk eğitmenimin benden çekeceği vardı.

RpO: Selam Darling! Ayy sorma. Statü, ek puan falan. Yoksa hiç işim olmaz okçulukla.

Uyku sersemliği ve ben. Evet şu sıralar bayağı uygun bir ikiliydik. Ama öğrencilerimin bana gıcıklık yapması söz konusu olduğunda hiç bir alışkanlığım benim için sorun değildi. İrade gücüm buna engel olurdu. Gerektiğinde gerekeni yapan gerekmediğinde aylaklık yapan bünyemi seviyordum. Öğrencilerimin benimle dalga geçmeye çalışması bi şeyler yapmam gereken durumlar arasındaydı. Üstelik başımdan aşağı ıslanmıştım.

"Lucy, bir dakika izin verir misin ?" dedim. Ve bir ışık hüzmesi olarak kısa ve hızlı bir yolculuğa çıktım. 10 sn sonra, eskimiş kıyafetlerim değiştirilmiş, saçlarım düzene sokulmuş ve ıslanan yerler kurutulmuş halde döndüm. Saçları mı artist bir şekilde geri attım. Yay olan Güneş gözlüğümü gözüme geçirdim. Ve garip bir sırıtmayla beni izleyen Lucy'ye dönüp konuştum. Bu sırada cephaneliğe girmiş ona uygun bir yay arıyordum. "Sanırım artık derse hazırım. Kıyafetlerimi İtalya'da değiştirdim. Duşumu Roma'da hamam da aldım. Ama saçlarımı kendim yaptım." dedim. Ve ona bulduğum gümüş-altın işlemeli bir yayı uzatarak denemesini istedim. Beni hala garip bir sırıtışla izliyordu. "Öncelikle bana öyle bakmayı kes. Şimdi 25 adım hedeflerine geç ve bildiklerini göster bakalım." dedim. Ve bir kaç tane ucu körelmiş ok uzattım. Bakalım Kılıç ustam Lucy ne kadar yetenekliydi ?

Öne doğru eğilerek tekrar kahkaha attım. Yon'u ıslatmıştım ve birkaç saniye içinde kuruyup geri dönmüştü. Ayrıca tanıdığım en laubali Apollon çocuklarından biriydi ve şimdi karşımda eli cetvelli öğretmen kesilmişti. Bu tip ona hiç gitmemişti. Gözlerimdeki yaşları sildikten sonra "Ah, afedersiniz öğretmenim. Susuyorum." diyerek ağzımı toparladım ve ona ciddi bir şekilde bakmaya başladım. Üç saniye içinde bu ikimizin de tekrar kahkaha atmasına neden oldu. Sonra seslice boğazımı temizledim ve elimdeki şık yaya bakarak "Gerçekten de bana hiç hitap etmiyor." dedim. Bir canavarı okla öldürmek neye yarardı ki? Böyle gırtlağına yapışıp, tüm gücümle kılıcımı onun kalbine saplamadıkça, titrek bedeninin ellerimin arasında toz bulutuna dönüşmesine şahit olmadıkça, bir iblisin ortadan kalkması bana zevk vermezdi. Bunları Yon'a da söyleyecektim ama kaşlarını kaldırarak bana kapıyı işaret etti ve "Kapı orada." dedi. Doğru ya, buraya onun zoruyla falan gelmemiştim. Bu tamamen benim kararımdı. Ona küskün bir bakış atıp "Hiç şansın yok." dedikten sonra, ok atmadaki becerimi göstermek için '25 adım hedefleri'nin karşısına geçtim. Daha önce çok kez elime yay almıştım ama onu profesyonel bir biçimde tutmayı başarabildiğimi sanmıyordum. Yon'un suratındaki 'senin de başarısız olduğun bir alan var işte, bunu biliyordum' ifadesi de bana hiç yardımcı olmuyordu. Derin bir nefes alarak yayımı gerdim ve ilk atışımı yaptım. Hedefi 12'den değil ama 54'ten falan vurmayı başarmıştım. Yon kahkaha atarken sırıtmama engel olarak "En azından hedef tahtasını tutturmayı başardım." dedim.

"Ben yeni gelen küçük öğrencileri böyle avutuyorum" dedim ve sırıttım. Fena değildi canım elindeki kimbilir hangi antik Yunanlıdan kalma yayı ile bunu yapabilmesi. Ama bunu söylemeden klasik bir anlatıma başladım. "Öncelikle bu yay sana olmuyor. Hem fazla uzun,süslü ve biraz da eski. İstersen cephanelikte kendine başka bir yay seç" dedim. Ve yolu gösterdim. Kötü atışına bir bahane bulmuş Lucy'nin yüzü gülüyordu. Cephaneliğe ebnsiz girdi bir süre araştırdı ve elinde ona uygun bir yay ile çıktı. Fiziksel olarak uyuyordu ona ama işlemeymiş gibi görünen çatlaklar ilk atışında kırılacağına işaretti. Sustum konuşmadım. Ama aklıma yazdım şu cephaneliği bir temizlemekiydim.

"Evet Lucy, atış yap bakalım. Bir daha ki derse 50 adımı geçmen gerek. Daha 100 adım ve haraketli hedefler var. Tempo" diye bağırdım. Lucy bana baktı. "Görürsün Yogi, geçen atışımla dalga geçtin ama bu sefer planlarım var." dedi. Ona baktım hadi bakalım anlamında sırıttım. Yay kırılmazsa bir atış olabilirdi. Bu atıştan sonra düzgün bir derse başlayacağıma dair kendime söz vermeden edemedim. Öğretmenlik gururum kırılıyordu.

Önceki yay şıktı ama Yon'un da dediği gibi bana pek gitmemişti. Cephanelikten kendime seçtiğim yeni yay da pek sağlam görünmüyordu ama birkaç ok atışını kaldırabilecek kapasiteye sahip gibiydi. Yon'un ciddileşme çabalarına katkı sağlamak amaçlı derin bir nefes aldım ve ciddiyetle "Tamam, bu sefer başaracağım. Tam on ikiden vuracağım." dedim. Yon "Evet, tabii, kesinlikle yapacaksın." diyip sırıttığında ona vurma girişiminde bile bulunmadım. Sadece gözlerimi kısarak attığım pis bakışla cezalandırdım. Durmam gereken noktaya gelip yayı elimden geldiğince düzgün bir biçimde tuttum ve oku yerleştirdim. Yayı güzelce gerdim, gerdim, gerdim ve tam bırakacağım sırada, kırıldı. Kolumun aniden boşluğa düşmesinin etkisiyle ben de yay ve okla birlikte yere yapıştım. Pekala, okçuluk sporu berbat bir şeydi. Yon'un kahkahaları da iyice sinirimi bozuyordu. Ayağa kalkıp üstümü çırptım ve tehditkar bir ses tonula "Lütfen sağlam ve bana uygun, lanet olasıca bir yay bulabilir misin?" diye sordum. Yon, bitmişti. Bunun kılıç dersi de vardı ve orada rolleri değişecektik. Ben öğretmen olacaktım ve o zaman benden korkması gerekecekti. Er ya da geç, bu kahkahalarını ona ödetecektim!

Sağlam ve ona uygun bir yay. "Sana bunu bulamam ama bir süre çalışman için bir yay verebilirim. Sana uygun bir yay yok. En uygun olanını kırdın zaten."dedim. Ve gözlüğümü havaya attım. Güneş'in altında altın gibi parlayan yay elimde duruyordu. Sırtımda özel okların bulunduğu sadak asılıydı. Özel okları kullandırmayacaktım ama bir artistlik yapmadan edemedim. Özel gücümünde verdiği yetenekle gözle görülmeyen bir hızla alandaki bütün hedeflere birer ok gönderdim ve tam 12'den vurdum hepsini. Artist olmadığımı idda etmiyordum zaten. Ardından bana sert bir şekilde bakan Lucy'ye yayı uzattım.

"Lucy bu yay bütün bedenlere uygun. İster bir dev ister bir cüce ol. Asla kırılmaz. Şimdi artık asıl eğitime başlayalım. 25 adım hedeflerine ilerleyelim. -ilerledikten sonra- Sırtını olabildiğince dik tut. Omuzlarını ger bir ayağını ileri atarak sağlam bas. Yayın kirişini çekerken kolunu sağlam tut ve ani bir şekilde kirişi bırakma. Şimdilik bu kadar yeterli. Ve biraz önce yaptığın kazadan sonra kolun incinmiş olmalı. İncindiyse söyle bir tedavi edelim." dedim. Ve kolunda bir şey yoksa -muhtemelen vardı- işe başlamasını istedim.

Pekala, Yon artistin tekiydi ve yaptığı okçuluk gösterisinden epeyce etkilenmiştim. Ayrıca bana verdiği yay da süper havalıydı. Tabii benim kılıcımın yanında sönük kalırdı ama, okçuluk için oldukça ideal görünüyordu. Bana verdiği talimatları dikkatle dinledim çünkü bir daha hata yapmak istemiyordum. Er ya da geç o hedef tahtasını tam on ikiden vurmalıydım. Yon'un söylediklerini dinlediğimi belirtmek için başımı sallarken, kolumla ilgili kısım beynimde bir ampülün parlamasını sağladı. Düşüşümden beri ağrıyordu ve ben bunu Yon söylemden önce fark etmemiştim. Kaşlarımı çatarak kolumun ağrıyan kısmını inceledim ve birkaç basit hareket yaptım. Katlanamayacağım kadar kötü değildi. Kılıç kullanıcı olduğumdan, daha önce birkaç kez kolumu kırmıştım ve şimdi yaşadığımın yalnızca ufak bir incinme olduğunu biliyordum. Tedaviye gerek olmadığını belirtmek amacıyla, olumsuz şekilde kafamı salladım ve "Kolumda mühim bir şey yok." dedim. Belki iyi atışlar yapmamı biraz zorlaştıracaktı ama pek de mühim değildi. Gözlerimi kısarak hedef tahtasına baktım ve "Başlamaya hazırım." dedim. Yon bana ilk atışımı yapmam için bir ok uzattığında, az önce anlattığı şekilde pozisyonumu aldım ve oku yerleştirerek yayın kirişini gerdim. Sol ayağımı biraz öne çıkararak dengemi sağlamıştım. Kolumun acısı şimdi çok daha sinir bozucuydu ama katlanılamayacak gibi değildi. İçimden üçe kadar saydıktan sonra pek hızlı sayılmayacak bir şekilde oku hedef tahtasına doğru fırlattım. Bu atışı ne kadar iyi başaracağımı görmek için sabırsızlandığım bir saniye geçirdim.

Hedef tahtasının ortasına yaklaşan atış ilgimi çekmişti. Ya buna acemi şansı derlerdi. Ya da gerçekten kızın içinde yetenek vardı. Bağırdım. "Eh bu atış sence şans mı yoksa içinde çoktan bir yetenek mi vardı Lucy" dedim. En sevdiğim sırıtmalardan birini yaptıktan sonra devam etmesini istedim. Hiç bir ders tek bir iyi hamlede bitmezdi. O iyi hamlede ne yazık ki sonuna kadar sürmezdi. Lucy şaşırmış gibi hedef tahtasına bakıyordu. Sanırım onun beyni bile bazen olasılıkların hepsini hesaplıyamıyordu.

Atışına gelirsek onu uyardığım kolundaki acı yüzünden kirişi düzgün çekemiyordu. Bu nedenle ok hedefini bulsada yeteri kadar hızlı gitmeyecek buda yeterli bir hasar oluşturmayacaktı ne yazık ki. Lucy yüzündeki şaşkınlığı saniyenin onda biri kadar kısa sürede atmıştı. Ama gözlerim hıza çoktan alışmıştı. En küçük yüz mimiğini görebilir karşımdakinin bana söylediği yalanı anında çözebilirdim. Bu yetenek bana çok şey katsada yeteneğimin çok büyük bir zayıf noktası olmasıda beni deli ederdi. Bu zayıf noktayı çözebilecek bir bilgelik tanrıçası vardı birde sanırım onun kızı. Ama bu konuyu açmayacaktım ona karşı. Çözmeye çalışacağını ve aklımı okuduğunu biliyordum ama sır aklımdan geçmeyecekti.

Atışı hakkında yorumumu yaptım. "Lucy atışlara devam edelim. Bu atışlar devam ederse kısa sürede mezun edeceğim seni. Sanırım bu seni gaza getirmeye yeter." dedim. Lucy cevapladı. "Seni çok şaşırtarak buradan mezun olacağım Yon ve sen benim dersliğime geldiğinde sana asla acımayacağım." dedi. Ona gülümseyerek baktım. Ve atışını izlemeye koyuldum. Yine düzgün bir ön hazırlık temiz bir kirişi çekme ardından oku fırlattı. Ama beklediğim şey biraz önce oldu. Bir çığlık duydum. Ok hedefi 12'ye çok yakın vursada bu bir sevinç çığlığı değildi. Yanına gittim ve omzunu yokladım. "Ben sana demiştim Puding. Kolun ne yazıkki yerinden çıkmış. Şimdi nasıl bir tedavi istersin ambrosia artı Apollon tıbbi tedavi olarak V.I.P hizmetimiz var" dedim. O kadar acı içerisinde dudaklarında beliren hafif gülümsemeye hayranca baktım.

Rp out: Acele ile yazıyorum. Renklendirmeyeceğim. Sonra renklendiririm. Zaten senin rengin nasıl yapılacağını bilmiyorum onu öğrenmem lazım Bu tıbbi tedaviyi kısa tut ki hemen derse devam edelim biraz ekşın katsın diye yaptım. Senide iyi bir okçu yaptım hemen hadi bakalım TEMPO !

İkinci atışım ilkinden çok daha başarılı olmuştu ve bu beni normal şartlarda epeyce sevindirirdi ama o anda kolumun acısından başka hiçbir şey düşünemeyecek durumdaydım. Tabii Yon'un sözleri beni o durumda bile gülümsetmeye yetmişti ama acının çok fazla olduğu da bir gerçekti. Kendimi zorlayarak dişlerimi sıkıp içimden beşe kadar saydıktan sonra çığlık atmayacağımdan emin olarak, "Ambrosiamın yanında nektar da isterim ve çabuk olsun." cevabını verdim. Gerçek bir sinir bozucunun, her durumda ukalalığını koruması gerekirdi. Yon gözlerini devirdikten sonra bana oturmam için yakınlardaki bir sandalyeyi işaret etti ve o tuhaf güneş ışını halini alıp ortadan kayboldu. Ben daha gözlerimi ikinci kez kırpıştıramadan ellerinde tanrı yiyecek ve içecekleriyle geri dönmüştü. Pekala, böyle bir yeteneği duvar olsa kıskanırdı. Yon'un getirdiği nektarı içmeye koyulduğum sırada o da kolumla ilgilendi. Yerinden çıkmasının üzerinden 10 dakika geçtikten sonra kolum yeni atışlar yapmak için hazır duruma gelmişti. Öğretmenime teşekkür ettikten sonra akıllı bir öğrenci gibi 25 adım hedefindeki yerimi aldım ve bir başka hedefi gözüme kestirerek, öğrendiğim teknikle atışımı yaptım. Kolum hala biraz acıyordu ama önceki haline göre çok daha iyi durumdaydı, en azından tekrar yerinden çıkmayacağından emindim. Yon takdir eder bir bakış atınca, gaza gelip okumu bir başka hedef tahtasına da gönderdim. Tam 12'den vurmuştum. Apollon oğluna dönerek "Şey... Benim gibi profesyoneller için bu hedef tahtaları fazla yakın sanki." dedim. Dışarıdan kendime bile aşırı kıl gelirken, Yon'un hakkımda düşündüklerini tahmin etmek çok da zor değildi. Suratıma yerleşen sinsi sırıtmayı saklamaya uğraşmak için çabalamadım.

Lucy kısa sürede gelişim gösteriyordu. Burada ona gıcık olmam mı gerekiyor takdir etmem mi gerekir çözememiştim. Gerçek bir eğitmen olacağıma söz vermiştim sanırım. Dersin başında kendime söylediklerimi düşündüm. Bu düşünceleri harmanlayıp konuştum.

"Pekala kahraman 25 adım hedeflerini bitirdin sanırım. Bu dersi bitirdiğimizde ilk yayını sana ben yapacağım. Şimdi 50 adım hedeflerine geçelim."dedim. Ve onu kolundan tuttuğum gibi götürmeye başladım. 25 adımda zorlanmasını çok beklemiyordum. Ama 50 adım bir anda konsantrasyon ve güçten daha fazla şey gerektirirdi. Mesela artık rüzgarı hesaba katmalı ve oku gönderirken açıyı kestirmeliydi. Lucy zeki biriydi ve bunu 2. veya 3. atıştan sonra anlayacaktı. Ama ilk atışlar ona bu işin biraz daha zorlaştığını göstermeye yetecekti.

Hedefin olduğu yere varınca Lucy'ye durması gerektiği yeri gösterdim. Bu çok kolay bakışıyla bana baktı ve yerine geçti. Yayı kaldırdı, oku kirişe gerdi, gözünü kıstı ve atışını yaptı. Tahmin ettiğim ilk atış kötüydü. Hedefin en üst tarafını vurmuştu. Yüzünde bu kadar artistlik yapıpta başaramamanın verdiği acı vardı ama kısa sürede üzerinden attı. Ve elini tekrar sadağa attı. Bu sefer çok iyi bir atış beklemiyordum ama hedefe biraz daha yaklaşacağından emindim.

Yirmi beş adımdaki başarılı atışımdan sonra Yon beni elli adım atışını yapacağım yere götürdü. Özenle duruşumu ayarladıktan sonra gözlerimle hedef tahtasına odaklandım ve atışımı yaptım. Ne yazık ki mesafeyle birlikte artık daha fazla şeyi hesaba katmam gerektiğini düşünememiştim. Kendime olan sinirimle yüzümü buruşturdum. Bunun Yon'u eğlendireceğini önemsemeden sıkıntıyla nefes verdim. Yon gülmemek için kendini zor tutuyormuş gibi bana bakarken tekrar atış pozisyonumu aldım ve "Suratındaki ifadeyi bir şok ifadesiyle değiştireceğim, eğitmen." dedim. Yeni bir ok alıp yayımın kirişine geçirdim ve yayı çok fazla değil, ideal ölçüde gererek atışımı yaptım. Bu sefer rüzgarın da devreye girdiğini hesaba kattığım için hedefin tam ortasındaki noktaya direkt değil, birkaç milim yandan göndermiştim okumu. Kısık gözlerle havadaki süzülüşünü seyrettiğim ok en sonunda hedef tahtasına saplandı. Tam istediğim gibi gidip kırmızı noktaya değil, onun biraz yanına saplanmıştı ama ikinci atış için bunun hiç de kötü olmadığından emindim. Yon'a dönüp ukala bir 'sen asıl şimdi göreceksin' bakışı attıktan sonra hiç duraksamadan yeni bir oku yayıma yerleştirip hedef tahtasına gönderdim. Ok hedefi tam on ikiden vurduğunda sevinç çığlığı atmamak için kendimi zor tutmuştum. Hiçbir tepki vermeden yeni bir ok alıp yayıma yerleştirdim ve onu da yine aynı hedefe gönderdim. Ne de olsa artık açıyı tam olarak kestirebiliyordum. Yeni attığım ok, bir öncekinin tahta kısmını yararak hedef tahtasında kendine yer açınca mutlulukla dudaklarımı ısırdım ve ardından "Bunu hep yapmak istemişimdir." dedim. Yavaş yavaş okçulukta o kadar da umutsuz bir vaka olmadığımı fark ediyordum. Apollon çocuklarında doğuştan gelen bir yetenek varsa, bende de anne vergisi eşsiz bir zeka ve strateji becerisi vardı. Gayret etsem birkaç aya belki de Yon kadar iyi bir ok-yay kullanıcısı bile olabilirdim. Tabii şimdi ilk etap için bu derslikten mezun olup o havalı rozetlerden kazanmam yeterliydi. Sırıtarak öğretmenime döndüm ve "Eh, sanırım şimdi sırada 100 adım hedefleri var, değil mi?" diye sordum. Yavaş yavaş dersin sonuna yaklaşmakta olduğumuzu hissediyordum.

"Evet ee sanırım şimdi 100 adım var. Hızlı gidiyoruz sanırım son derse varmak üzereyiz. Her neyse beni takip et bu sefer ki hedefin o kadar kolay olmayacak" dedim. Her hedef değiştirdiğinde bunu söylüyordum ama doğruydu ne yapayım. 100 adım hedeflerine vardığımızda Lucy elinde tuttuğu altın yayımı hedefe doğru doğrulttu. Tek gözünü kapatıp bir kaç kez kafasını salladıktan sonra bana tamam işareti yaptı. Bu sefer yakınındaydım. Bu sınav dersi bile olablirdi. Atışlarını mikroskopla bakarmışcasına dikkatli bakacak, hatalarını söyleyecek ve dersi geçip geçmediğini söyleyecektim. Lucy'ye başlamasını işaret ettim.

Lucy ilk bir kaç atışında biraz tekledi. Ama kendini toparlamaya başladı. Bir süre sonra yeteri kadar odaklandığında hedefi vurur olmuştu. Başarıya yaklaşmak Lucy'yi cezbediyordu. Bu nedenle daha fazla zorluyordu kendini. Yapması gerekende buydu ama atışları isabetli olsada yavaştı. Birde kolunu yeterince kaldırmıyor bu nedenle yayın kirişini çekmek için daha fazla güç harcıyordu. Bir kaç atışını daha seyrettikten sonra böldüm ve konuşmaya başladım.

"Lucy gayet iyi gidiyorsun. Bir kaç tane küçük kusur haricinde 2 tane düzeltilmesi gereken hatan var. Bunlardan birincisi, hedefe uzak olduğun için yayı biraz daha yukarıya doğru tutmalısın. Bu hedeften ne kadar uzaklaşırsan ona göra artacak. Bu açı değişim işlemi daha az enerji harcamana yarayacak ve daha rahat atışlar yapacaksın. 2. hata ise biraz pratik işi aslında. Şu anki atış hızınla vurmak istediğin yaratık dibine girecek ve sen daha oku fırlatamadan öleceksin. Bunu çalışarak yapman gereksede seni dersten mezun etmem için biraz daha hızlanmalısın" dedim.

Lucy anladım dermiş gibi başını fırlattı. Matematiksel hafızası harikaydı bu nedenle açı işini ilk atışta halletti. Fakat hız için biraz daha çalışmalıydı. Sürekli hızlanmaya çalışıyor fakat kendinden emin olamıyordu. Hızlandıkça atışları kötüleşiyor bu nedenle morali bozuluyordu. Bitmek bilmez azmi ile okları atmaya çalışıyordu. Bu kısa sürede geliştirecekti onu ama zaman yoktu. Onda hızlandırılmış program uyguluyorduk. Bu nedenle Kendimde tekrar konuşma ihtiyacı hissettim.

"Lucy, atışlarını hızlandırman önemli. Öncelikle kendine olan aşırı güvenini ve azmini bir kenara koy. Yapabileceğini bilsemde bu işi tamamen öğrenene kadar kendine o kadar güvenmemeli ve hırs yapmamalısın. Ardından sana bir tavsiye vereyim. Eğer okları hızlı atmak istiyorsan sadağı rahat olduğun şekilde as ve kendi oklarını tutuş tarzını belirle. Stil önemli değil mi ? Kılıç kullanırkende aynı şey geçerli belli kalıplar olsa da iyisini yapabilmek için özgün bir stilin olması gerekir. Aynı durum burada da geçerli." dedim.

Lucy "Kolaysa kendin yap Yogi" bakışını atsada sırtında asılı olan sadağı kemermiş gibi beline astı. Bu bir başlangıçtı. Ardından okları daha öne görmediğim bir şekilde 2 değilde 3 parmağı ile tutmaya başlamıştı. Kalıpları kırmak buna denirdi sanırım. Lucy harika biriydi. Resmen ayrı bir atış tarzı geliştirmişti. Yayı tutuşunda biraz değişiklik olmuştu. Bu tarz benim için zor görünsede rahat ettiğide belliydi.

Okunu sadaktan çıkardı kirişe gerdi ve fırlattı. Tam isabet! Bunu beklemiyordum işte. Sanırım bir mezun daha geliyordu. Hızında gözle görülür bir artış vardı. Ayrıca yayı tutuş şeklinden dolayıvücudu hoş bir şekil alıyordu. Ange söyleyip o böyle dururken onun bir heykelini yapmalı ve sınıfın girişine koymalıydık. İnanılmaz bir öğrenci artışı olurdu heralde. Ard arda 20. okunu hedefe gönderdikten sonra kaşlarımı çattım. Dudaklarımı büzdüm ve konuşmaya başladım.

"Lucyyyy! Seni bu sınıftan kovuyorum." yüzündeki ilginç ifadenin hemen ardından gelen gülümseme şakamı razil etmişti. Hep unutuyordum. Bu kız akıl okuyabiliyordu yahu. O orada kahkahalarla gülerken konuştum. "Biliyorum klasik öğretmen şakası. Ama güzel şaka olabilirdi. Her neyse Lucianna Fackrell, seni okçuluk sınıfından mezun ediyorum. Havalı rozetlerimizden birini takabilirsin. Ve son olarakta söz verdiğim gibi tam 1 hafta sonra yani 14 Nisan da ormana gelip dillere destan yayını alabilirsin. Hephaistos çocuklarının toplanıp yapamayacağından daha güzel bir yay yapacağım sana. Ne yalan söyleyeyim gerçekten mezun olmazsın diye düşünmüştüm ama. Herneyse seni 2. seviyeye bekleriz" dedim. Ve eğitmen odamın oraya kestirmeye gitmeye karar verdim. Bir öğrenci daha mezun olmuştu.