Lucianna Fackrell

Bu sıralar Melez Kampı'nda bir yetenekte uzmanlaşma işi moda olmuştu. En vurdum duymaz olarak bildiğimiz Ares çocukları bile, ok atma tekniklerine kadar her derste kendilerini geliştirmeye başlamışlardı. Kılıç eğitmeni olduğum için dersliklerin gördüğü ilginin oldukça arttığını rahatlıkla fark etmiştim. Kampımızın müdiresi pek sevgili (!) anneciğim Tanrıça Athena, çareyi yeni bir derslik daha açmakta bulmuştu. Kampın -Athena kulübesi hariç- en eksik olduğu konu, strateji becerisiydi. Sabah Zeka ve Strateji Geliştirme Sınıfı'nın açılmış olduğu anonsuyla uyandıktan sonra aceleyle hazırlanıp kulübemden ayrıldım. Çok sevdiğim kardeşim Summer, gösterdiği üstün strateji kabiliyeti sayesinde, bu dersliğin eğitmeni olarak atanmıştı. Kampa ilk geldiği dönemlerde kılıç dersi verdiğim, birlikte Medusa'yı öldürmeye veya New York'u kurtarmaya gittiğim kardeşimden ders alacak olmak içimin sevinçle kıpırdanmasına neden oluyordu. Dersliğe vardığımda kapıyı kendi stilimle -yani bir yavaş, iki hızlı; üç tık- tıklattıktan sonra içeri adımımı attım. Summer derslikteki masasında oturmuş, gülümseyerek bana bakmaktaydı. Ben de ona gülümsedim ve "Hayırlı olsuna geldim Summ!" dedim coşkuyla. Kardeşim karşısında beni bulduğu için sevinmiş görünüyordu. Etrafa hızlıca göz gezdirerek henüz derslikte kimsenin bulunmadığını fark ettim. Eh, normal melezler sabahın köründe genelde uyurlardı... Summer'a "İlk öğrencin benim sanırım." diyerek gülümsedim. O da bana, "Evet Lucy, hoş geldin." cevabını verdi. İşaret etmesi üzerine geçip masasının karşısındaki sandalyaye oturdum ve "Kendini hangi konuda geliştirmek istiyorsun?" sorusuna, "Daha pratik bir işlem becerisine sahip olmak, iyi olabilirdi." cevabını verdim. Eğitmenim ve biricik kardeşime, çılgının teki olsam da iyi bir öğrenci olacağımı kanıtlamaya niyetliydim. Zeka alıştırmalarında ona rezil olmamak için de dikkatli olacaktım.

Sabah yatağımdan büyük bir heyecanla kalkmıştım çünkü bugün benim için çok önemli olan bir olay vardı. Kampımıza Zeka ve Strateji Geliştirme Sınıfı açılmıştı, ben de bu sınıfa eğitmen olarak atanmıştım. Bu, benim için gerçekten çok onur verici bir şeydi. Üzerimi değiştirip kardeşlerimi uyandırmadan kahvaltımı ederek vakit kaybetmeden dışarı çıktım. Hava daha yeni yeni aydınlanıyordu. Ama bunu umursamıyordum, tek isteğim olabildiğince çabuk dersliğe ulaşmaktı. Adımlarımı sıklaştırdım, beş dakika sonunda dersliğe varmıştım. Kendime bir sandalye çektim ve öğrencilerime öğreteceğim şeyleri bir kağıda not almaya başladım. Yeni metodlar geliştirmem gerekiyordu. O sırada Lucy'nin şen sesini duydum. "Hayırlı olsuna geldim Summ!" Buna gerçekten çok sevinmiştim, ilk öğrencim canımdan çok sevdiğim kardeşim Lucy olacaktı demek. Onu neşeyle karşıladıktan sonra kendini hangi konuda geliştirmek istediğini sordum. "Daha pratik bir işlem becerisine sahip olmak, iyi olabilirdi." cevabını alınca kısa bir süre düşündüm ve "Peki öyleyse, başlayalım." dedim gülümseyerek. "Senden ilk olarak 45'in karesini bulmanı istiyorum." dedim. Lucy başını salladı ve işlemi zihninden yapmaya başladı. Yaklaşık otuz-kırk saniye sonra beklediğim cevap gelmişti. "2025!" Başımı evet anlamında salladıktan sonra "Aslında sonu 5 ile biten sayıların karesini daha kısa sürede almanın bir yolu var." dedim ve durdum. Lucy merakla "Nedir o?" diye sorunca da açıklamaya başladım. "45'in solundaki rakam 4. 4'e 1 sayısını eklersek sonuç 5 oluyor. 5 ile 4'ü çapınca da 20. Sonu 5 olan sayıların kareleri her zaman 25 ile biter. Bu yüzden 20'nin yanına 25'i getirince sonuç daha kısa ve kolay yoldan ortaya çıkmış oluyor." Lucy yeni bir şey öğrenmenin sevinci ve şaşkınlığı içinde "Bu yöntem harikaymış!" dedi. Gülümsedim ve "Beğendiğine sevindim. Şimdi birkaç alıştırma daha yapıp biraz da dikkatini ölçmek istiyorum." dedim. Sonunda aldığım o fark, labirent vb. kitapları işime yarayacaktı.

Kardeşim Summer gerçekten de mükemmel bir öğretmendi! Daha dersliğine geldiğim ilk dakikalarda yeni ve çok yararlı bir bilgi öğrenme imkanına sahip olmuştum. Sonu beş ile biten sayılarda böyle bir kısa yol uygulanabildiğini öğrenmek beni mutlu etmişti. Summ bir sonraki alıştırmamıza geçmeye hazırlanırken, ben zihnimden başka sayılarının karelerini bulmakla uğraşmaktaydım. 15 ve 95 arası tüm sayılarda kısa yolu deneyip sağlama da yaptıktan sonra aramızda masa olmasa gidip Summ'ı alnından öpebilirdim. Annemiz bu dersliğe onu atamakla gerçekten çok doğru bir karar vermişti. Gülümseyerek Summ'a "Sıradaki alıştırmamız ne, çok merak ettim şimdi." dedim. Summer masasının üzerinde duran çeşitli testler arasından bana uygun olan bir tanesini bulmaya çalışırken, ben de etrafı incelemeye koyuldum. Kardeşim tasarım konusunda çok zevkliydi ve bunu geldiği ilk gün etrafa yansıtmayı başarabilmişti. İçeride genellikle yeşil tonlar hakimdi ve bunu görmek beni gururlandırmıştı. Summer uygun bir alıştırma bulmakla uğraşırken "Aslında bir Athena çocuğu buraya gelince stres oluyor." dedim. Kardeşim de bana bakarak "Ne demek istediğini anlıyorum. Her zaman zekamız ve strateji yeteneğimizle öne çıkıyoruz ve bu derslikte başarısız olmak... Felaket olurdu." diyerek sözlerimi onayladı. Ona katıldığımı belli etmek için başımı salladım. Bir süre karşıma ne gibi alıştırmaların çıkabileceğine kafa yorduktan Summer'ın "Evet, yeni testimiz hazır." demesiyle içinde bulunduğumuz ana döndüm. "Ne olduğunu öğrenmek için sabırsızlanıyorum." diyerek gülümsedim.

Lucy'nin öğrenmeye bu kadar istekli ve hevesli olması beni mutlu ediyordu. Ona gülümseyerek "Şimdi sana vereceğim testte tam on beş tane işlem, problem vs. sorusu var. Sana bu soruları çözmen için on dakika süre vereceğim." dedim. Lucy başını tamam anlamında salladı ve "Pekala, soruları sabırsızlıkla bekliyorum." dedi. Testi ona uzattım ve "Hazırsan süreyi başlatıyorum." dedim. Lucy kararlı bir sesle "Hazırım." deyince de süreyi başlattım. Lucy, soruları gerçekten de akıl almaz bir hızla çözüyordu. Daha önceden bu konu hakkında alıştırma yapmış olduğu belliydi. Bir Athena kızından da bu beklenirdi zaten. Alıştırma, pratik yapmak bizim işimizdi. On dakika dolduktan sonra "Süre sona erdi." dedim. Lucy elindeki kalemi bırakıp kağıdı bana uzattı. Soruları tek tek kontrol ettim. Bir tanesi dışında hepsi doğruydu. O bir soru da yanlış değildi, sadece yarım kalmıştı. Ek olarak otuz saniye daha verseydim o soruyu da kolayca yapabileceğinden adım gibi emindim. Testi masaya bırakırken gülümseyerek "Harika bir sonuç Lucy, on beş soruda on dört doğru! Üstelik diğer sorunun da yarısını yapmışsın, çok az bir pratik sayesinde tüm soruları vaktinde ve kolay bir şekilde yapabilirsin." dedim sonuçtan memnun kaldığımı belirterek. Lucy de buna memnun görünüyordu. "Bir dahakine tüm soruları verilen zamandan daha kısa bir sürede doğru olarak tamamlayacağıma emin olabilirsin." dedi. "İddialı olman iyi bir şey." dedim. "Bir dahakine dediğin gibi olacağına eminim zaten. Neyse, işlem kısmımız sona erdiğine göre şimdi de biraz bulmaca çözebiliriz." diye ekledim. Lucy büyük bir ilgiyle beni izlerken ben de içinde fark, labirent, sözcük vb. bulmacalarının bulunduğu kitapları almak için dolaba yöneldim.

15 soruyu 10 dakikada yetiştirememiş olmak beni biraz üzmüştü ama soruların zorluk derecesini de küçümseyemezdim. Summer çıkardığım sonucun iyi olduğunu söylediğinde sevinmiştim. Heyecanla bir sonraki uygulamamızı beklerken, karşıma en fazla ne kadar zor bir bulmaca çıkabileceğini merak ediyordum. Öğrenmiş olduğum kare almanın kısa yolu hala beni sevindiriyordu. Summer önüme birleşik beş taneden oluşan bir sudoku bulmacası koyduğunda sevinçle ellerimi çırptım. Sayılarla aram her Athena çocuğu gibi iyiydi ve bu tarz bulmacalardan aşırı derecede hoşlanırdım. Bana "Zorluk derecesi yüksek olan bu sudokuyu bitirmen için sana yine 10 dakika veriyorum Lucy, hazır olduğunda süreni başlatacağım." diyen Summer'a gülümseyerek "Sudoku için her zaman hazırım Summ! Süreyi başlatabilirsin." cevabını verdim. Kardeşim bana başlattığını ifade eden bir bakış attığında hemen kalemi elime alarak alıştırmama yoğunlaştım. İlk partı rekor sayılabilecek bir sürede tamamlamıştım ve hata yapmış olmaktan korktuğum için bölümdeki tüm sütunları hızlıca kontrol ettikten sonra, ortadaki sudokuya geçtim. Onu tamamen bitiremeden diğerlerine de başladım. Çoklu sudokular bana her zaman teklilerden kolay gelirdi. Ne kadar süre geçirdiğimi bilmiyordum ama sonunda sudokunun beş bölümünü de tamamlamayı başararak kalemimi elimden bıraktım. Summer bitirdiğimi fark edince süreyi durdurarak elinde tuttuğu saati bana gösterdi. Henüz 3 dakikadan fazla zamanım vardı. "Tebrikler Lucy, alıştırmayı 7 dakikadan kısa sürede bitirmeyi başardın." dedi Summer. Ona sırıtarak "Bu konuda antrenmanlıyım." cevabını verdim. Summ beni onayladığını belirtmek için başını salladıktan sonra, "Acaba şimdi hangi testi yapsak?" diye mırıldanarak önündeki alıştırmaları gözden geçirmeye başladı, ben de heyecanla sıradaki sınavımı beklemekteydim.

Bir süre önümdeki kağıtları karıştırdıktan sonra aradığım kağıdı bulmuştum. Bu üzerinde, ormanda piknik yapan bir ailenin resminin bulunduğu bir fark bulmacasıydı. Bulmacanın olduğu kağıdı yavaşça diğer kağıtların arasında çekip aldım ve Lucy'ye uzattım. "Şimdi de biraz dikkat alıştırması yapalım. İçinde 10 fark bulunan bir bulmaca." dedim Lucy merakla kağıdı incelerken. Sonra da tekrar kağıt tomarının yanına gidip kağıtları düzenledim. Bu sırada da fark bulmacasını bitirdikten sonra Lucy'ye vermek üzere zorluk derecesi yüksek düzeyde olan bir labirent bulmacasının bulunduğu kağıdı elime aldım. Lucy'ye dönerek "Hazırsan süreyi başlatıyorum Lucy." dedim. Lucy halinden oldukça memnun görünüyordu. Ne de olsa bulmacalarla arası iyiydi. "Hazırım Summer, süreyi başlatabilirsin." dedi gülümseyerek. Ben kronometrenin düğmesine bastığım anda da bulmacaya gömüldü. İlk göze çarpan üç tane farkı anında bulmuştu. Diğer üç farkı bulması da pek zor olmadı. Daha ancak kırk saniye geçmesine rağmen Lucy altı farkı bulmuştu bile. Resme gözlerini gezdiriyor, her köşeye dikkatlice bakıyordu. Çok geçmeden ağacın yaprağındaki ve bulutun üzerindeki farkları da bulmayı başarı. Şimdi bulması gereken yalnızca iki tane fark kalmıştı. Doğrusunu söylemek gerekirse o iki farktan birini ben de bulamamıştım. Ben resme daha dikkatli bakmaya çalışırken Lucy benim bulamadığım farkı, bir köpeğin kuyruğunda olanı, bulmuştu. Geriya sadece tek bir fark kalmıştı bulması gereken. Onu da en fazla otuz saniye içinde bulabileceğinden adım gibi emindim.

Üzerinde ormanda piknik yapan bir ailenin resmi bulunan bulmacadaki on farkın dokuzunu fazla duraksamadan bulmayı başarmıştım ama sonuncu farkı bir türlü görememiştim. Kronometrenin içindeki dakika göstergesinin sürekli ilerlediğini bildiğimden, biraz da stres olmuştum. Tüm konsantrasyonumla iki resme son kez dikkatle baktığımda, son farkın yemek yiyen bir kadının küpesinin bir tarafta beyaz, diğer tarafta turuncu olduğunu gördüm. Ah, yapmayın ama! Bunu bulmak her yiğidin harcı değildi, orası kesindi. Son farkı da işaretlemem üzerine Summ kronometreyi durdurdu ve yanıma gelip "Dört dakikadan kısa sürdü." dedi. Küpedeki değişikliği bulduğum için kendimle gurur duymuştum ama totalde 10. farkı bulmak için çok fazla zaman harcamıştım. Üzgün olduğumu belirtmek için dudaklarımı sıkarak "Eh, daha iyi olabilirdi." dedim. Summer sonucumun kötü olmadığıyla ilgili bir şeyler mırıldandıktan sonra "Yeni testimize hazır mısın?" diye sordu. Gülümseyerek "Her zaman." cevabını verdim. Kardeşim önüme büyük ve karmakarışık bir labirent bulmacası koydu. Bu tarz alıştırmaları severdim ama bulmaca gözlerimi kısarak kafamı ona yaklaştırmamı gerektirecek kadar birbirine dolanmış sütunlardan oluşuyordu. Derin bir nefes alarak bunun içinden ne kadar sürede çıkabileceğimi düşündüm ve sonra Summ'a dönerek "Süreyi başlatabilirsin." dedim. Summer kronometrenin tuşuna bastıktan sonra da elime bir kalem alıp, labirentin bitiş noktasından sütunu takibe başladım. Bildiğim kadarıyla bu bulmacaların püf noktası zaten, çıkış noktasından başlamaktı çünkü başlangıçta verilen noktalardan sadece bir tanesi bizi doğru çıkışa ulaştırırdı ve onları tek tek denemek, zaman kaybına yol açardı.

Ben süreyi başlattıktan sonra Lucy vakit kaybetmeden labirenti çözmeye koyuldu. Tam da tahmin ettiğim gibi çıkıştan başlamayı seçmişti zeki kardeşim. Eh, böylesi hem daha pratik hem de daha kolaydı. Gülümseyerek onun oldukça hızlı bir şekilde labirenti çözmesini izledim. Labirent bittiğinde en fazla bir dakika geçmişti. Neşeyle "Tebrikler Lucy!" dedim. "Harika bir iş çıkardın!" Lucy aldığı iltifattan memnun kaldığını belirtecek şekilde gülümsüyordu. Onun gülümsemesini yarıda kesmek istemezdim ama şimdi yapılacak işlerimiz vardı. Mesela hafıza oyunu oynamak gibi... Bu fikir aklımdan geçer geçmez çekmeceye yöneldim. Çekmeceden hafıza kartlarının bulunduğu kutuyu alıp masaya getirdim. Lucy merakla "Nedir bu?" diye sordu. Ona dönerek "Bir tür hafıza oyunu." diye yanıt verdim. Oyunu görerek daha iyi kavrayacağını düşündüğümden hemen kartları çıkardım kutudan. Ardından da çabucak dizmeye başladım. Tabii Lucy anında anlamıştı bunun ne tür bir oyun olduğunu. "Kaç tane kart dizeceksin Summ?" diye sordu bana. "Önce 20 kartla başlayacağız. Sonrası da gelecek, merak etme." dedim gülerek. Bu sırada kartları dizmeyi bitirmiştim. "Hazırsan süreyi başlatıyorum Lucy, umarım hafızan kuvvetlidir."

Labirent bulmacasını kısa sürede tamamlayıp kardeşimden güzel bir övgü alınca keyfim yerine gelmişti, sıradaki testin hafıza oyunu olduğunu öğrendiğimdeyse, iki katı arttı. Kampa geldikten sonra canavarlar falan derken bu işi boşlamıştım ama küçüklüğümden beri hafıza geliştiren aktivitelere fazlasıyla önem vermiştim. Athena çocuklarının hepsi beyinlerinin bir başka özelliğinde kendilerini geliştirirlerdi ve ben konu üstün becerilerim olduğunda en fazla hafızama güvenirdim. Summ "Hazırsan süreyi başlatıyorum Lucy, umarım hafızan kuvvetlidir." dediğinde ona gülümseyerek "Hiç şüphen olmasın Summ, başlatabilirsin." cevabını verdim. Summ elindeki kronometrenin tuşuna basar basmaz da önümdeki kartları ikişer ikişer açmaya koyuldum. 20 kart vardı, bu da bulmam gereken 10 çift olduğu anlamına geliyordu ki, benim için çocuk oyuncağıydı. Kartlar beni biraz hayal kırıklığına uğratmıştı çünkü üstlerinde kolay akılda kalan şekiller değil, beş basamaklı sayılar vardı. Summ belki de bunları benim için özel olarak seçmişti. Rakam hafızamın da güçlü olmasına rağmen, kart sayısı arttıkça zorlanmaya başlayacağımı biliyordum. İlk 10 çifti eşleştirmem tahnimince bir dakika kadar bir süremi almıştı. Summer kronometreyi durdurup beni tebrik ettikten sonra, "Şimdi de oyunu 40 kart ile oynayacaksın." dedi. Onayladığımı belirtmek için kafamı sallamamın ardından yeni kartları dizmeye başladı. Ben de ona eşleştirdiğim kartları ters çevirerek yardımcı oldum. Kartların hepsini dizmeyi başardıktan sonra Summer'ın sormasına fırsat vermeden "Süreyi başlatabilirsin kardeşim, ben hazırım." dedim. Summ memnuniyetle gülümseyerek kronometresini tekrar çalıştırdı. Şimdi... Önümde eşleşmesi gereken 40 kartı en fazla 2 dakika içerisinde eşleştirmem gerekiyordu; Daha kötü bir skor bana yakışmazdı.

(Off kabus gibiyim. Saniyesinde devam ettiriyorum rp'yi. )

Açıkçası Lucy'nin hafızasının bu denli kuvvetli olması beni pek şaşırtmamıştı. Zekası ve stratejisi bu kadar iyi olan birinden -üstelik bir de Athena çocuğuysa- başka ne beklenirdi ki zaten? 20 tane karttan sonra şimdi de sırada toplam 40 tane kartı eşleştirecekti Lucy. Birlikte hızlıca kartları dizdik. O sırada Lucy "Süreyi başlatabilirsin kardeşim, ben hazırım." dedi. Böylece ben de başlattım süreyi. Lucy'nin gözleri, bir saniye kadar kartlara takılı kaldı. Ancak sonra, sanki her saniye onun için hayati önem taşıyormuş gibi hızlı ve hırslı bir şekilde kartları açıp kapamaya başladı. Öylesine seri bir şekilde ilerliyordu ki bir dakika geçtiğinde masada yalnızca on adet kart kalmıştı. Lucy bu kartları da göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir sürede eşleştirdiğinde kronometreyi durdurdum. Lucy merakla "Ne kadar zaman geçti Summ?" diye sordu. Şaşkın bir ifadeyle "1 dakika 21 saniye." dedim. "Tebrik ederim Lucy, bu gerçekten mükemmel bir sonuç." Lucy, oldukça sevinmişe benziyordu. Eh, böyle bir sonuca kim sevinmezdi ki? Lucy'ye dönerek "Lucy, şimdi sırada son bir şey var. Birazdan getireceğim satranç takımını oynayacağız. Oyun esnasında sana birkaç tüyo vereceğim, gerçi sen çoğunu biliyorsundur ama... Her neyse, satrancı da oynadıktan sonra bu dersin 1. seviyesinden mezun olacaksın." dedim gülümseyerek. Bu sözlerim Lucy'yi de gülümsetmişti. Biraz heyecanlı görünüyordu. "O halde satranç takımını getirmen için sabırsızlanıyorum." dedi. Bunu duyunca hemen çekmeceyi karıştırdım ve içinde yepyeni satranç taşları olan kutuyu çıkardım. Hiç şüphesiz, çekişmeli bir oyun olacaktı ve ben, bu kadar başarılı bir öğrencimin karşısında kaybetmekten korkuyordum.

(Ah, saçmalama Lucy. Kabus gibi falan değilsin, olamazsın da. Ben biraz geciktim sanırsam, özür dilerim. )

Kartlarla yaptığım skor bana iyi gelmişti, Summ'ın övgüsü de mutlu olmamı sağlamıştı. Şimdi birinci seviyeden mezun olmam için önümde yalnızca son bir antrenman vardı; zeka ve strateji geliştirme eğitmeni olan kardeşim ile satranç oynayacaktık. Aslında bu benim için pek de büyük bir sorun olmayacaktı çünkü Athena kulübesinde ondan fazla satranç takımı olurdu ve her akşam birileri mutlaka satranç oynardı. Ben de sık sık o oyuna takılırdım. Hatta birkaç gün sonra kardeşler arası satranç turnuvası başlatmak gibi fikirlerim de vardı. Tabii hafızada olduğu kadar satrançta iddiam yoktu. Strateji kısmı ve birkaç hamle sonrasını planlama işi, birkaç da teknik kısmında iyiydim ama zorlu bir rakibin karşısında fazla şansım olmadığını biliyordum ve Summer kesinlikle zorlu bir rakipti. Çekmeceden bir satranç takımı çıkardı ve birlikte onu çabucak kurmayı başardık. Summer beyaz takımdı, benim rengim de siyahtı. Kardeşim bana bir şey söylememi bekler gibi bakınca ona "Önce beyazlar başlar Summ, ilk hamle senin." diyerek gülümsedim. Aslına bakılırsa tekniklerimden biri, mümkün mertebe ilk başlayan kişi olmamaktı. Summer ortalardaki piyonlarının birini iki sıra öne çıkardı. Ben değişik bir tarza sahip olduğumu göstermek havasında ona atımı satranç arenasına sokarak karşılık verdim. Summer piyonunun açtığı boşluktan, siyah kareleri takip eden filini devreye soktuğunda, bu sefer bir piyonu oynama sırası bendeydi.

Beyaz taşlar bende olduğundan ilk olarak benim başlamam gerekiyordu. Bunu Lucy de "Önce beyazlar başlar Summ, ilk hamle senin." diyerek belirttiğinde bir piyonumu hareket ettirdim ve Lucy'ye baktım. Lucy ise taşlarına bakıyordu. İlginç bir başlangıç yaparak atını öne çıkardı. Ondan sonrası ise çok çabuk geçmişti. Aslında ikimiz de sonlara doğru, hamlelerimizi yapmadan önce fazlasıyla düşünmüş ve çok zaman geçirmiştik. Ama zamanın nasıl akıp gittiğini anlamamıştım bile. Sonuç olarak ise kardeşim Lucy, satrançta beni yenmeyi başarmıştı. Normalde bu durum beni üzebilir, kızdırabilir ya da hırslandırabilirdi. Ama karşımdaki kişi çok sevdiğim kardeşlerimden birisiyse işler değişiyordu. Üzülmek, kızmak bir yana Lucy için oldukça sevinmiştim. Aldığı bu galibiyet, onun bu işi kavradığının göstergelerinden birisiydi. Lucy ile birlikte ayağa kalktım ve onunla el sıkışarak içten bir şekilde tebrik ettim. Lucy de aldığı bu galibiyet karşısında oldukça mutlu görünüyordu. Onu daha fazla bekletmemeye karar vererek Lucy'ye müjdemi verdim. "Sevgili kardeşim Lucianna Fackrell, ben Zeka ve Strateji Geliştirme Eğitmeni olarak seni bu dersten mezun ediyorum." dedim gülümseyerek. Lucy heyecandan yerinde duramıyordu. O da bana gülümsedi ve "Şimdi ben senin ilk mezunun muyum?" diye sordu. Ona "William'ı saymazsak evet, Lucy, sen benim ilk mezunumsun." dedim. Lucy'nin heyecanı bana da bulaşmıştı. O sırada Lucy birden bana sarıldı ve "Tüm verdiğin bu bilgiler, dersler için çok teşekkür ederim Summer." dedi. Ben de ona sarıldım. İşte o anki mutluluğumuz, gerçekten görüşmeye değerdi.


Ders rp'si bitmiştir. ~