Kampta ilk tanışma...

O gün biraz yorgundum. Lucy ile yeraltındaki görevimizden yeni gelmiştik. Bende birazcık dinlenmek için plajda güneşlenmekten iyisi olamaz diye düşündüm ve soluğu sahilde aldım. Ama o da ne? Güzel bir kız kumların üzerine çökmüş ağlıyordu.

Genelde melezlerin işlerine burnumu sokmak adetim değildir. Ama bu kızın neden ağladığını merak etmiştim. Ona yaklaşırken birden kız arkasına döndü.

"Ah, özür dilerim, seni şey sanmıştım..." dedi. Gülümsedim. Beni ne sandığı önemli değildi.

"Adım Stella. Şeyy, sadece geçiyordum ve ağladığını duydum. Bende her şey yolunda mı diye bakmaya gelmiştim" dedim. Kız gülümsedi.

"Benim babam Hades. Senin ebeveynin kim?" diye sordum. Biraz fazla konuşuyordum belki de ama asla konuşma konusunda haddimi bilmemiştim zaten

Serena gerçekten çok komik bir kızdı. Ona gülerken birden bire ciddileştiğini fark ettim.

‘‘Sanırım buraya gelmemem gerekiyordu Stella.’’ dediğinde bende durdum birden.

"Neden ki?" dedim şaşkınlıkla. Bir yandan da Lucy'nin yeni kardeşinin Lucy'ye ne kadar çok benzediğini düşünüyordum. İlk defa da olsa aklıma gelmedi değil hani, ya bende Athena'nın kızı olsaydım? O zaman ne olurdu? Ah, annemle asla geçinemezdik sanırım. Zaten sabırsız bir melezdim, annemi bekleyene kadar gider Olimpos'u basardım ve Athena'nın en sorunlu çocuğu olurdum herhalde.

Ya Zeus'un kızı olsaydım? Kampa ilk geldiğimde en çok istediğim şey buydu, babamın Hades olduğunu öğrenince büyük bir hayal kırıklığı yaşamıştım. Belki de Serena'nın başına gelen buydu. Belki de Athena'nın kızı olduğu için memnun değildi.

Ama sonra Zeus'un ya da başka bir tanrının çocuğu olmadığım için mutlulukla gülümsedim. Benim babam Hades'ti ve bunu artık gururla söyleyebiliyordum. Birden benim gülümsemeye başladığımı görünce Serena bana şaşkınlıkla baktı.

"Özür dilerim Sere, aklıma bir şey gelmişti sadece. Ama neden burada olmaman gerektiğini hala anlamış değilim" dedim. Konuyu kafamda çok dağıtmıştım ve toparlamanın vakti gelmişti. Merakla Serena'nın vereceği cevabı bekledim.

Serena'nın hikayesini dinlerken iç çektim. Bütün melezler aynı şeyi mi yaşamak zorundaydı sanki? Neden ebeveynlerimiz bizimle adam gibi ilgilenmezlerdi de bizi böyle dünyada yapayalnız bırakırlardı? Madem bizimle ilgilenmeyecektiler, neden doğurmuşlardı ki bizi?

"Serena, anneni kalbinde hissetmek demiştin ya, haklısın. Alışana kadar anneni orada hissedebileceğini sanmıyorum" dedim. Sonrada başladım anlatmaya.

"Babamı geçen yıla kadar hiç tanımamıştım, babama dair hiçbir şey öğrenememiştim hatta onu dediğin gibi asla hissetmemiştim. Annemde psikopat kadının tekiydi, babam ben doğduktan sonra bizi ziyarete gelmediği için hep beni suçlar, yok yere cezalandırırdı. Melez olduğumu öğrenmem benim için bir kaçış yoluydu ama o zamana kadar babamı hiç içimde hissetmemiştim. Hani hep karanlık güçlerim olur da babamı öyle hisserim diye düşünmüştüm belki de ama bu hiç olmadı. Babamla aramızdaki sorunları çözene kadar da onu sevmedim. Şimdi bir şeyleri idrak etmen için çok erken bence. Sen sadece alışmaya başlamalısın. Ayrıca kılıçla savaşmak, denemeler yapmak senin kanında var. Bende buraya gelene kadar farkında bile değildim güçlerimin " dedim. Öff, yine çok konuşmuştum. Sustuğumda gökyüzüne baktım. Eğer bir gün çok güçlü bir melez olursam ilk yapacağım şey melez haklarını korumak üzere Tanrılarla bir konuşma yapmak olacaktı...

Serena düşünmem için bana vakit vemişti ama bir saniye bile beklemeden cevabımı verdim.

"Annen kampımızın müdürü olduğu için onu büyük evde bulabilirsin. Genelde kampa Tanrıların ziyareti yasak ama çoğu tanrı bu kurala uymuyor. Anneni çok görmek istiyorsan Olimpos'a da gidebilirsin. Daha iyi olur aslında. Ve annen hakkında öyle düşünme. Athena biraz... Nasıl diyeyim, diğer tanrılara oranla duygularını daha az ortaya koyuyor ama emin ol seni seviyor ve sana değer veriyordur. Öyle olmasaydı senin bunca yıl hayatta kalmana müsade etmezdi" dedim.

Söylediğim cümle beni düşündürdü. Eğer gerçekten tanrılar bizi sevmeselerdi, bizi öldürmeye kalkarlar mıydı acaba?

Bu düşünceyi çabucak kafamdan attım. Eminim ki böyle bir şey olmazdı.

"Eee" dedim. "Anneni görmeye gidecek misin, yoksa onu bekleyecek misin?"

Gülümsedim.

"Ne olursa olsun görüşmeye giderdim. Bunu Athena'nın veya senin karakterinle bir ilgisi yok, en sonuna zaten görüşeceksiniz ama neden bekleyesiniz ki? Kendi adıma annemin kızacağını da bilsem onu görmeye giderdim. Bu benim ona bayıldığım için değil, babamla ilk karşılaştığımızda ondan nefret etmiştim ama bunun ne kadar devam edeceğine karar vermek için önce annenle görüşmelisin" dedim. Çenem ağrımıştı. O kadar çok konuşuyordum ki sanırsınız avukat falan olacağım.

Serena gözlerini denizden ayıramıyordu. Hala düşündüğü belliydi.

"Eğer Olimpos'a gitmeye karar verirsen sana eşlik edebilirim. Ya da yalnız gitmek istersen yolu tarif edebilirim. Olimpos'takiler bana bayılırlar(!) Öyle çok severler ki gördükleri yerde öldürmeye çalışırlar" dedim gülerek. Serena şaşkınca yüzüme baktı. Bende gülmeyi kesip onun cevabını beklemeye başladım

"Yok, genelde bir sorun yaratmadığım takdirde beni öldürmeye çalışmazlar. Ayrıca bunu yapabileceklerini hiç sanmıyorum" dedim iç çekerek. Sonra da ikinci sorusunu düşünmeye başladım. Acaba söylersem bana az önce baktığından daha farklı mı bakardı diye düşündüm. Kafam karışıktı. Ama birisine anlatırsam çok daha rahatlayacağımı düşündüm.

"Aslına bakarsan büyük bir sorunum var... Zeus'un istese de beni öldürebileceğinden şüpheliyim. Çünkü ben... Şey..."

"Evet??" dedi Sere. Kendime söyleyiver gitsin dedim ve:

"Çünkü ben şu anda ölümsüzüm" deyiverdim. Serena gözlerini kocaman açıp bana döndü.

"Sen bir nesin??" dedi tekrar emin olmak istermiş gibi.

"Ölümsüz. Bir tanrıça" dedim. Serena bir süre sadece gözlerimin içine baktı. Sanki uydurup uydurmadığımı öğrenmeye çalışıyordu.

"Sana göstereyim" dedim ve kılıcım Fırtına'yı çıkartıp karnıma sapladım. Korkunç bir acıdan sonra akan altın sarısı kana baktık ve kılıcı çektiğimde yara kapanmaya başladı.

Belki de Serena'yı korkutmuştum. Ah, hayır, en istemediğim şeydi bu.

"Peki bu kalıcı bir durum mu? Yani kurtulamaz mısın?" diye sordu. Derin bir nefes aldım.

"Şu anda bir hediyem var. Eğer kullanırsam ölümsüzlüğüm geçecek. Ve öyle olmasını istiyorum zaten. Ama babam ölümsüz kalmamı istiyor. Kafam çok karıştı" dedim. Bunun üzerine gelişecek tepkisini merak ediyordum doğrusu...

Seçim benim... Hayalet tanrıçada aynı şeyi söylemişti, Lucy'de öyle. Ama bu bana hiç yardımcı olmuyordu.

"Bende bilmiyorum... Sen olsan ne yapardın peki?" diye sordum. Bir yandan da babamla yeni barışmışken küsmenin nasıl bir şey olabileceğini düşünüyordum. Zaten ikimizde küs olduğumuz süre boyunca hem kendimize hemde etrafımızdakilere yeterince eziyet çektirmiştik, şimdi babam istediği halde ölümsüzlüğümü kaldırırsam yine böyle bir sahne yaşar mıydık?

Ayrıca kabul etmesemde ölümsüzlük bir süre sonra hoşuma gitmeye başlamıştı. Kendime güvenim gelmiş, Tanrılarn tanrısına bile meydan okuyabilmiştim. Hem kim hep babasıyla kalmak ve ona yardımcı olmak istemezdi ki?

Tabi bir yandan bir daha asla gün ışığını görememek, sonsuza dek sadece ölülerle uğraşmak zorunda kalmam gerekeceğini de kabullenmem gerekiyordu. İyi de kim böyle bir hayat isterdi ki? Zavallı Hades, diye düşünmeden edemedim. Ona yapılan bu şey büyük haksızlıktı.

Sere'in cevabını beklerken başka bir şey düşünmemeye çalıştım. Kararsızlık kötü bir şeydi.