ufak bir gezinti

Kulübemden hızla çıktım.Daha yeni uyanmıştım ve korkunç bir tüya görmüştüm -ciddi anlamda korkunçtu- ne gördüğümü tam hatırlamıyorum ama rüyamda hissettiğim korku ve telaş hala hissediyorum.Yavaş adımlarla sıkılınca yaptığım gibi kafamı dağıtmak için Okçuluk Alanına doğru yürürken,kafamı kaldırıp daha demin yanından geçmekte olduğum kulübeye baktım. Artemis kulübesi.. O sıra da aklımdan süper bir fikir geçti.Hemen kulübenin önüne oturdum ve canım kardeşim Sat'ın çıkmasını beklemeye başladım.Onu görünce kesinlikle rahatlardım.
Gözlerimi yukarı kaldırıp güneşi seyretmeye başladım.Kesinlikle çok parlaktı.Her zaman ki gibi.Babamı özlemiştim.İçimden güneşin yanına gitmek geliyordu,belki babam güneş arabasında oturmuş şehri izliyordu.Ahh,ne düşünüyordum ben?Kafam iyice dalmıştı sanırım.Gözlerimi yere devirdiğim anda arkamdan bir ses geldi. "Ange?" arkamı dönüp şaşkınlıkla bana bakan Sat'a baktım.Sabah sabah beni görmek şaşırtmış olmalıydı.Hemen kalkıp boynuna sarıldım. "Selam güzelim.iyi uyudun mu?"

Dün gece Dionysos Kulübesi'nden Kevin, bütün kampa bir kıyak yaparak bize şaraplar ayarlamıştı, hem de şaşırtıcı derecede beş yüz drahmi gibi astronomik fiyatlar koyarak değil, bedavaya. Herhalde bunlar içinde fazla alkol olan defolulardı, çünkü sadece eğlence olsun diye tadımlık iki yudum aldıktan sonra bırakmıştım içmeyi ama kulübeme gidip kafamı yastığa koyduğum andan itibaren kapı çalınıp da herkesin gittiğini görene kadar hep uyumuşum meğersem. Gerindim, gerindim ve bağırdım. "Kapıyı açın!" Bir süre daha yatakta kaldıktan sonra kimseden ses seda çıkmayınca kalktım ve biraz üzerimi düzelterek kapıya doğru yöneldim. Kapıdakinin kardeşim Ange olduğunu görünce biraz şaşırdım doğrusu, selamlaştıktan sonra konuşmayı devam ettirdim. "İyi işte. Sen nasıl uyudun?" diye sordum gelişigüzel bir şekilde.

Omzumu silktim. "İğrenç bir rüyaydı.Ama seni gördüm iyi oldum." dedim mutlu bir şekilde.Yavaşça yürümeye başladık.Garip bir şekilde Artemis Kulübesi çok sessizdi.Neyse,büyük ihtimalle temizlik yapmışlardı veya bir parti.Bizim kulübede öyle oluyordu.Temizlik yapınca kardeşlerim bayılıyordu ve Crist'in asla pes etmeyeceği çılgın kulübe partileri.Başımı salladım ve kardeşime daha çok yaklaştım. "Bugün bir yere gitmek istermisin?" dedim önümüze çıkan pegasus ahırlarına gözlerimi diktim.Lissa'yı ziyaret etmeyeli oldukça uzun zaman olmuştu ve kesin bir kaprisle uğraşacaktım.İçimi çektim ve Sat'a baktım. "Olur.Nereye gidelim?" dedi.Düşündüğü zaman ki gibi gözleri dalmıştı.Omzumu silktim ve pegasus ahırlarının kapısını açtım. "Her zaman benden daha zekiydin kardeşim." dedim gülerek ona baktım.İkimizdede disleksi vardı ve Sat benden her zaman daha yüksek puanlar alıyordu. "Aklıma birşey gelmiyor,sen kesin bulursun." dedim göz kırparak

Ange bana fikir bulma işini bana pas atmıştı. Biraz düşündüm. Zeki olduğumu mırıldanıyordu ama ikimiz de biliyorduk ki biz kardeştik. Beraber büyümüştük, her şeyi beraber yapmıştık. İkimiz de aynı şekilde büyüdüğümüze göre ikimiz de aynı zekaya sahip olmalıydık. "Kardeş deme öyle. İkimiz de zekiyiz. Ama dur bir düşüneyeyim." dedim ve düşünmeye başladım. Biz kardeşimle neredeyse bütün kampı ve bütün Amerika'yı alt üst etmiştik ama mutlaka atladığımız bir yerler olmalıydı. Aklıma Amerika haritasını getirdim. New York'u yakınlaştırdım ve evet, biz New York'a gitmiştik ama Bronx'a falan. Manhattan bizim için iyi olabilirdi. Biraz kafamızı dağıtırdık, alışveriş manyağı olurduk. Yine birbirimize güzel giysiler seçerdik, böylece ilgi odağı da olurduk. Gülümseyerek "Manhattan belki. İstersen." dedim ve Ange'ye döndüm. Bu sırada da Plüton'un yanına gidiyordum, yelelerini okşamayalı uzun zaman olmuştur.

Sat Plüton'un yanına gidince bende lissa'nın yanına gittim.Aslında uzun süre bişeyleri aklımda tutamama gibi bir yeteneğim vardı.Bir yandanda Manhattan'a gidip gitmediğimizi düşünürken öbür yandan Lissa'yı okşuyordum.Sonunda gitmediğimize karar verdiğim zaman; "Harika!" diye bağırdım. "O zaman Manhattan'a gidiyoruz!" dedim ve lissa'nın yelesini okşayıp üstüne atladım.Anında yere yapışmam bir oldu.Ne olduğunu anlamak için etrafıma bakındım ama lissa'nın öfkeli gözlerile karşılaştım.Bana çok kötü kızmıştı.Ve beni yere attığını o zaman anladım.Bunu...bunu hiç yapmazdı.Hırsla ayağa kalktım.Sat şaşkın gözlerle bana bakıyordu.Bugün onu 2. kez şaşırtmıştım ama normale bundan zevk almam gerekirken,şimdi çok sinirliydim. "Lissa bunu nasıl yaptın?" dedim biraz kırgın bir sesle.Lissa gözlerini devirdi.O sırada Sat neler döndüğünü anladı ve dudağını ısırdı.Neden ısırdığını bilmiyorum,ya kahkahasını bastırmak için yada bu sefer benim Lissa'ya gerçekten kırıldığımı anladığı için dudağını ısırıyordu.Lissa'dan birkaç adım uzaklaştım ve samana bulanmış üstümü silkelemeye başladım.Hala anlamıyordum.Lissa bana bunu nasıl yapabilmişti?Yardım istercesine Sat'a baktım.Başını salladı.Neden bahsettiğimi anlamıştı.Bunu ikimzi de biliyorduk ve hayatta bunu gerçekleştiren tek kişi -yada pegasus- Plüton'du Plüton'un Lissa'yla konuşmasını sağlamalıyız.

Plüton'un Lissa'yla konuşmasını en yakın zamanda sağlayamazsak, Ange yani biricik kardeşim samanlar içinde kalacaktı. O an yanımızda bir Poseidon çocuğunun bulunmasını hiç bu kadar şiddetli bir şekilde istememiştim. O beş çocuktan birine muhtaçtık yani. Ama hiçbiri ortalıklarda gözükmediği için işimizi kendimiz halletmeliydik. Önce normal insanlar gibi konuşmayı deneyecektik elbette. "Plüton, Lissa'ya söyle uslu pegasus olsun." Bu biraz bebekçe kaçmış olacaktı, Plüton bizi takmayarak arkasına döndü. Cebimde küp şeker aradım, bulduğum zaman Plüton'a tekrar seslendim. "Hey, Plüton!" Arkasını dönerek kişnedi, elimdeki küp şekeri ona gösterince yanıma geldi, tam küp şekeri ısıracakken elimi geri çektim. Bana çifte atmak üzere gerinirken onu bağırışımla durdurdum. "Plüton! Lissa'yla konuşursan bu senin olur. Git ve ona Ange'nin ne kadar iyi biri olduğunu anlat." Plüton suratıma baktı, kafasını yana yatırdı. Ne yapacağını gerçekten merak ediyordum. Bir süre bakıştık, sonra Ange'ye döndüm; sanırsam anlamıştı. -yani umarım.

Plüton zeki bir pegasustu.Keşke Lissa'da öyle olsaydı.Kaprislerinden birgün kanatlarını koparacaktım.Ona sinirlenmemeye çalışıyordum.Sonuçta neredeyse bir çok macerayı birlikte atlatmıştık ama bu huyları...Benim dellenmeme yetiyordu da artıyordu bile.Plüton gözlerini Sat'ın uzattığı şekerden alıp Lissa'nın yanına gitti.Umarım,Lissa'nın siniri geçmiştir diye geçirdim içimden,Plüton'a zarar gelsin istemiyordum.Plüton'la Lissa konuşurken arassıra Lissa kişniyor bazende Plüton kişniyordu.Bu Pegasus dilini bilmek o kadar çok isterdim ki!En sonunda Plüton Lissa'nın yanından ayrılıp Sat'ın yanına gitti.O zamana kadar,ikisini de gözlerimi kırpmadan dikizlediğimi farkettim.İkisinin de en ufak hareketlerini takip etmiştim ama tahmin ettiğiniz gibi hiçbirşey anlamadım.Plüton şekeri hakettiğini gösterircesine burnuyla SAt'ın elini dürttü.SAt ellerini açtı ve Plüton şekerini keyifle yemeğe başladı. "Hadi Ange." Sat'ın sesiyle gerçek dünyaya döndüm ve ayaklarımı sürüyerek Lissa'nın yanına gittim.Her zaman yaptığım gibi yelesini okşamadan sırtına atladım ve beni atma ihtimaline karşılık yelesinin bir tutamını avucumun içine sıkıştırdım.Ama Lissa beni itmedi.Ben de nazikçe yelesini bıraktım ve Plüton'a dönüp göz kırptım. "Saol Plüton.Sat,böyle bir pegasusun olduğu için çok şanslısın." dedim.Lissa'yı sinirlendirmek için sesimi onun anlayacağı gibi iğneli bir ton yaptım.Ama ya anlamadı,yada Plüton gerçekten ikna edici bir pegasustu.

Lissa'ya döndüm, ardından Plüton'un yelelerini okşayarak tüylerine bir öpücük kondurdum. Ödülünü de verdikten sonra tekrar Lissa'ya baktım, pek yanaşmasa da Ange'nin yanına gitti. Ange'yle birbirlerine karşılıklı tripler atıyorlardı, bu da beni güldürüyordu. Ama bu daha fazla süremezdi, emindim ki Ange Lissa'nın sırtına bindiğinde aralarındaki buzlar eriyecekti ve eskisi gibi sıkı fıkı dost olacaklardı. Gülümsedim ve Ange'ye pegasuslarımızı işaret ettim. "Sanırım artık gitsek iyi olur. Hazır mısınız siz?" diye sordum gülümsememi saklamaya çalışarak, çünkü biliyordum ki o gülümsememi saklamayı başaramazsam kardeşim ve Lissa'ya kahkahalarla gülecektim ve bundan gerçekten ben kendim rahatsız olurdum. Manhattan'a gidince neler yapabileceğimizi düşünmeye başlamıştım. Alışveriş, pegasuslarla dolaşma; belki de eski yatılı okulu ziyaret. Şu aralar okula gitmiyordum, hem de yatılı okula yazdırmıştı annem beni. Annem dediğim Nike değildi elbet, Nike'ı annem olarak bile görmüyordum. Beni büyüten kişiydi benim annem; yani Ange'nin annesi. Ange'yle beraber belki onları görmeye de giderdik, bilmiyordum. Bildiğim tek şey, kardeşimle beraber mükemmel bir gün geçireceğimdi.

Lissa'yla ne kadar iyi geçinemesekte beni sorun çıkarmadan uçurdu.Bu arada cansız gibiydi.En sinir olduğu haraketleri yapsamda ses çıkarmıyordu. (onu dürtüyordum.Dürtmemden nefret eder) En sonunda uğraşmamaya karar verdim.Siniri geçipte barışmak istediği zaman bana kişneyerek haber verirdi zaten.İçimi çekip Sat'a yetişmel için lissa'yı yavaşça ve son kez dürttüm.yine cevap vermedi ama ne dediğimi anladığı için hızlanıp Sat'a yetişti. "Ee kardeş,nereye gidelim?" dedim.Cevap vermesini beklerken,uzaklaşırsam rüzgar sesini duyamam diye yakın durrmaya çalışıyordum. "Annemlere gidelim istersen?" dedi.Aslında bu olabilrdi.Sadece sorun şuki,ailemiz gerçekten zengin kişilerdi annemin dedesinden miras kalan bir tane ev vardı ve o da Manhattan'daydı.Ama annemlerin New York'ta ve daha dünyanın bir çok yerindede evi vardı.Sadece ne zaman nerde olduğu pek belli olmaya bir kadındı annemiz.Ona rağmen bizim melez olduğumuzu bile bile çok iyi bir şekilde yetiştirmişti bizi.Aslında melez kampına gitmemizi değil,onun için daha güvenli olan yatılı okulunda kalmamızı istemişti.Ama o zaman onun alışveriş hevesine kapılıp kim bilir ne hale dönerdik.Aslında annemin o gece elbiselerinin yanı sıra Sat'la alışverişe çokmak daha eğlenceliydi.Sat'ta annemin evde olup olmadığı düşür gibi dalıp gitmişti. "Kardeş,gidip bir bakalım istersen?" dedim.Umarım annemiz evdedir.

Ben de aynı şeyi düşünüyordum. Annemizi ve babamızı görmek güzel olurdu, ne var ki onlar gerçekten çok zengin insanlardı, dünyanın dört bir tarafında evleri vardı. Ayrıca şu aralar ailenin diğer fertleriyle de barışma sürecinde olduklarını duymuştum, umarım başka yerlere gitmemişlerdir. Ama denemekte sakınca yoktu bence nasıl olsa pegasuslarımızın üzerinde dünyayı bile turlayabilirdik. "Bence de." dedim ve gülümsedim kardeşime. Ardından Plüton'a fısıldadım. "Hadi oğlum, Morgan Malikanesine." Gülümsedim ve eski günleri hatırladım. Küçüktük daha, miniciktik. Kardeşim Ange ile anne ve babalarımızın aynı olduğunu zannederdik. Ta ki minotor gelip onunla dövüşene kadar. O, Apollon kızıymış. Bense Nike kızı. Benim annem, onun da babası farklıymış. Yani üvey kardeşmişiz. Fakat ailemiz bizi asla böyle büyütmemişti, bütün hayatımız boyunca kardeş olduğumuzu zannetmiştik, ondan sonra bile bize böyle hissettirmemişlerdi. Benim annem hala Ange'nin annesiydi. Hala biz kardeştik, annelerimiz ve babalarımız aynıydı. Plüton kişneyince kendime geldim. Sanırım varmıştık, malikaneyi uzaktan görebiliyordum.

Lissa beni dinlemiyordu!Bana karşılık bile vermiyordu!O sadece Plüton'u izliyordu ve o nereye giderse onun arkasından gidiyordu.Ahh,Tanrım!Bu pegasus beni çileden çıkaracaktı.Acaba Sat'a söyleyipte Plüton ve Lissa'yı değiştirebilirmiydik?Bir kaç günümü sakin bir pegasusla geçirmem iyi olabilirdi.Ama bu Sat'a tamamen işkence olurdu. "Ange!Geldik!" dedi Sat.Kendime geldim direk.Aklımda Lissa'yı kendine getirecek komplo teorileri vardı.O böyle davranmaya devam ettikçe ona işkence edecektim.Muhahaa!Tamam,sanırım iyice tırlatıyordum.Başımdan düşüncelerimi atıp Sat'ın yanına gittim.Bu ev benim eski anılarımı getiriyordu.küçükken,Sat'la oynamak için dışarı çıktığımızda,eve girmek istediğimiz zaman ne kadar zıplasakta yetişemezdik.Sonrada annem,babam ve evdeki temizlikçinin duyması umuduyla gırtlağımız patlayana kadar bağırırdık.Ama şimdi zile o kadar kolay basmak,oldukça keyifliydi.Keşke,küçükken daha uzun olsaydık.Evde zil sesi yankılanırken sat'ın koluna girip eklemeye başladım.Beklemek çok sıkıcıydı.Gerçekten.En sonunda aşağı doğru inen ayakkabı sesiyle kendimize geldik ve kapıyı küçük,tombul hizmetiçimiz Hanna açtı.Bu kadından her zaman nefret etmiştim.Oyuncaklarımı aldığı zaman vermiyordu.Belki,küçüklük fobisiydi ama hala nefret ediyordum.Sat'ta bunu bildiği için konuşmaya başladı. "Hanna,annemle babam evde mi?" Hanna,bize hortlak görmüş gibi baktı.Sonuçta,biz zengin Morgan ailesinin kaçan kızlarıydık. "Tabii...Tabii efendim." Annemler evdeydi öyle mi?Buna hayatta inanmazdım.Hanna hızla içeri girerken,holde keskin topuklu ayakkabı sesleri yankılanmaya başladı.Ardından annemin o sevimli kafası kapıda göründü.Sarı saçları vardı.Benim ve Sat'ın da öyle.Sanırım bu yüzden kardeş olduğumuzdan bu kadar emindik. "Sat,Ange!küçük kızlarım evine döndü!"

Annemiz her zamanki gibi alımlıydı. İnce topuklularıyla bütün evi inletecek kadar ses çıkartıyordu. Annemin sevinçli sesi üzerine bir ayakkabı sesi daha duyuldu. Ardından babam gözüktü. Gülümsedim. "Ange, Sat! Hoşgeldiniz." dedi gülümseyerek. Ange'ye döndüm ve kıkırdadım. Aynı anda anne ve babamızın üzerlerine atladık. Onları gerçekten çok özlemişim meğersem. Uzun zaman olmuştu görüşmeyeli, bu malikaneden içeri girmeyeli. Tombul Hanna'yı bile özlemiş sayılırdım. Her ne kadar Ange, hala ondan korksa da o da küçüklüğümün ve bu evin bir parçasıydı. Babamın yanağına bir öpücük kondurdum, annemin de. Ardından salona doğru yürümeye başladık. Bunun için bir kat çıkmamız gerekiyordu, gülüşerek ve özlem gidererek bir katı daha çıktık ve salondaki geniş koltuklardan birinin üzerine oturdum. Ah, salonun kokusunu bile özlemişim meğersem! Derin bir nefes aldım, babamla annem bize bakıyordu. "Eee özlediniz mi bizi?" diyerek kahkaha attım. Özlendiğimiz her hallerinden belliydi. Hanna bile en ufak hizmeti eksik etmiyordu, masayı donatmaya başlamıştı bile. Yerleştirilen tabaklara ağzım sulanarak bakıyordum, anneme döndüm. "Anne, geleceğimizi biliyor muydun?" dedim gülerek. Manhattan'ı seviyordum, annemi ve babamı da seviyordum. En ufak bir ısrarda burada kalabilirdim bile.

Hanna'dan ne kadar nefret etsemde,gerçekten yetenekliydi.Sat'ın sorusu üzerine annem küçük bir kahkaha attı. "Hayır tatlım,buraya gezmeye gelmiştik." dedi babamın koluna sarılarak.Bu iki insan,birbirlerini nasıl buldularsa,büyük şanssızlardı.İkisinin de iki kızdı,aynı yaştalardı ve ikisi de melezdi.Tanrım,bu kesinlikle Kader Tanrıçalarının işiydi.Ağzım sonuna kadar doluyken konuşmaya çalıştım. "sizi çok özlemişim!" dedim ama 3'üde bana şaşkınlıkla bakınca,dediklerimin ' si ço özlemim." olarak çıktığını farkettim.Ağzımdakileri hızla çiğneyerek yuttum ve tekrar ettim. "Sizi çok özlemişim!" dedim tekrar.Babam gülümsedi bu sefer. "Biz de sizi hayatım.Bir daha gitmeyeceksiniz,değil mi?" dedi birden.Şaşkınlıktan çatalım büyük bir gürültüyle yere düştü ve sessizce yutkundum.Hanna hemen yere düşen çatalı alıp yenisini masama bıraktı ve çekildi.Ne diyceğiz? diye Sat'a baktım.Burda kalmak istiyordum ,burası bizim evimizdi.Ama başka bir evimizde vardı.Melez Kampı.Hem orda güvendeydik.Ama burda...Annem şaşkınlığımızı anlamış gibi babamın sözlerine devam etti. "Odalarınıza dokunmadık bile.Bıraktığınız gibi.Sizi özledikçe oraya giriyoruz." dedi hemen.gözlerimi tabağıma dikip, "Bilmiyorum." dedim.birden bütün iştahım kaçmıştı. "İsterseniz,Barbie'li takımlarınızı değiştiririz." dedi annem.İstemedende olsa büyük bir kahkaha attım.

Ben tam olarak bunu kast etmemiştim. Yani, burada kalabilirdik ama bir iki günlüğüne. Kesin geri dönüş yapamazdık, bunu onlar da biliyordu. İştahımı açan leziz yemeklere tekrar göz gezdirdim ve konuyu saptırmak istercesine Hanna'ya gülümsedim. "Hanna, ellerine sağlık yahu." dedim ağzıma bir tane daha kurabiye atarken. Ama babam, annemin konuşmasını devam ettirircesine sesimi bastırdı. "Her şey elinizin altında. Bilgisayar mı bilgisayar, cep telefonunuz da açık kalabilir hem." İşte bu olamazdı, evi minotor falan basmasını istemiyorsak, yapamazdık. Burada hem biz tehlike altındaydık, hem de onlar. Geçiştirmek için Ange'ye dönerek saati işaret ettim. "Aaa kardeş, gitmemiz gerek. Baksana saat kaç olmuş." dedim ama o an, babamın ve annemin yüzündeki çöküşü gördüm. Onları üzmek asla istemiyordum, bunu nasıl söyleyeceğimi de bilmiyordum. Annem arkasını döndü. "Hayattaki iki değerlim; iki kızımla beraber oturmak istemem hataymış." dedi. Onun yanına giderek boynuna sarıldım. "Aslında..." dedim ve Ange'ye baktım, ne diyeceğimi bilmiyordum.

"Anne hata değil.Bizde çok isteriz ama biz burda olduğumuz sürece,ev canavar riskinde kalkamaz." dedim onları ikna etmek istercesine.Buraya gelmekle hata mı yapmıştık?Biz sadece onları görmek,özlem gidermek isterken karşılaşmak istediğimiz durum bu değildi. "her gün başka bir yere gideriz.Size yetişemezler." dedi babam hevesle.Bizi burda tutmak için elindeki bütün kozları kullanmak ister gibiydi.Sat acı bir şekilde güldü. "Baba...Bizim de burda ne kadar kalmak istediğimizi bilemezsin." dedi ama cümlesini tamamlayamadan annem sözünü kesti. "Kalın o zaman.Birlikte çok güzel bir aile oluruz.biz eskiyi unutmaya hazırız." dedi annem.Eski derken bizim kaçışımızdan bahsediyordu. "Anne asıl sorun şu ki,canavarlar sadece karada değil havada da var.Ayrıca ikizlerden -Apollon ve Artemis- nefret eden bir çok tanrı ve yarı tanrı varken burda kalmamız imkansız.Burada kalırsak,sizin de bizim de başımız derde girer." dedim neredeyse bir roman yazmıştım.bunların hepsini bir nefeste söyleyince nefesim kesildi ve derin bir nefes ladım.Annem hala ısrar ediyor ve babamda ona destek oluyordu.Ne yani,burda durursak hepimizin öleceğini anlayamıyorlar mıydı?

Ange ve ben sürekli ikna edici yöntemler kullanıyorduk fakat onlar yine de ikna olmuyorlardı. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum, buradan yüksek sesle sert bir çıkış yaparak da ayrılmak istemiyordum ama biraz daha ısrar ederlerse gidişat bunu gösteriyordu. Anneme döndüm. "Anne, yine kaçmamız mı gerekiyor?" dedim sesimi incelterek. Çünkü bu gidişatla olan yine bu olacaktı. "Sizi gerçekten seviyoruz, bu yüzden gitmeliyiz. Arada sırada kamptan kaçar, yanınıza geliriz merak etmeyin. Bilin ki, biz de size çok değer veriyoruz. Siz bizim her şeyimizsiniz." Ardından onlara baktım. Arada sırada gelirdik işte. Yazın özellikle, belki de her gün Manhattan'a kaçardık. Kışın güvenlik önlemleri en üst düzeydeydi, kampta kalan birkaç melez vardı çünkü. Ama bu koşullarda geldiysek, o koşullarda da gelebilirdik. Gözlerine baktım, sanırım biraz ılışmışlardı.

Annem kendini sakinleştirmeye çalışıyordu ama benim sinirlerim oldukça gerilmişti.hiç olmadığım kadar stresli hissediyordum kendimi.Burdan kapıyı çarpıp kendimi dışarı atmamak için ellerimi birbirimine bastırdım. Lissa tekrar kapris yapmaya kalkarsa kuyruğundan tuttuğum gibi Hades'in yanına yollardım onu.İnanın bana,bu kadar sinirliysem kesin yapardım. "Sizin için milyonlarca güvenlik önlemi alırım kızlar.Aklınıza ne gelirse...Nasıl güvende olacağını düşünüyorsanız öyle yaparız size.Sadece sizinle birlikte bir hayat geçirmek istiyoruz." dedi anneme biraz daha sarılarak,İçimden Tanrılarla kırıştırırken böyle düşünmüyorsunuzdur eminim. diye geçirdim.Ama onlara bakınca bizi gerçekten sevdiklerini anlayabiliyordum.İçim acıyordu.Elimde olmadan bütün sinirim erimişti.Çaresizlik içinde Sat'a baktım.Oda çok üzgündü.Annemler,kendilerini üzdükleri yetmezmiş gibi birde bizim kalbimizi kırmaktan çekinmiyorlardı. "Anne ve baba," dedim.bizi anlamaları için bu son sabrımdı hissedebiliyordum.Yoksa sinirim taşacak ve çıkıp gidecektim bu evden. "Asıl sorunda burda,bizim ölmemizi istermisiniz?Burda kalırsak emin olun savaşırız ama bizim gücümüz tükenir.Ya canavarın elinde yada yorgunluktan bir şekilde ölürüz.bizim için tek güvenli yer Kamp.Tanrı aşkına,anlamıyormusunuz!" En sonunda sesimin yükselmesine engel olamamıştım.Sat elini uzatıp sakin olmamı işaret eder şekilde sıktı.Derin bir nefes aldım.

Annem ve babam başlarını eğdiler. Üzüldükleri her hallerinden belliydi ama şunu bilmelilerdi ki biz de üzülüyorduk. Kim istemezdi anne ve babasının yanında mutlu ve rahat bir hayat sürmek? Elbette biz isterdik ama maalesef onların ve ilahi güçlerin belki de bir anlık hevesinden sonra bu bizim için mümkün değildi. Her an olan ölebilme ihtimalimizi daha fazla arttırmaktan başka hiçbir şeye yaramazdı bu. Ange'yi tutmak zorunda kalmıştım, haklıydı, onu sonuna kadar destekliyordum ama annem arkasını dönünce üzülmemek içten değildi. "Anne?" dedim yanına giderek ve ona sarıldım. O ise arkasını döndü. Üzgündü, çok üzgündü. "İki tane kızım var ve onların ikisi de melez. Harika değil mi?" dedi ve babama döndü. İkisi birbirine sarıldılar. Ardından babam o pes sesiyle konumşaya başladı. "Hep başımıza onlar saldılar bu dertleri, hep. Ah, mitoloji bilmeden yaptığım işlerin hepsine ah!" Ange'ye baktım. Sanırım biraz daha yumuşamışlardı ama emindim ki bizi biraz daha oturtmadan içleri rahat etmeyecekti.

"Bencede.Tanrım,iki kızım da melez olmak zorundamıydı?!?" diye haykırdı annem evin içinde.Hanna yanımızda duruyor ama ne olduğunu anlamadığını suratından okuyordum.yinede bizi takmıyor gibiydi.Ona göre,artık ailecek sorunluyduk.İçimi çektim ve konuyu dağıtmak için, "Anne,babamı," gözlerimi suçlu bir ifadeyle diğer babama çevirdim. "Onu gördüm.Gerçekten çok şeker bir adam." Annem kederle gülümsedi ama cevap vermedi.Bende uzun süre boyunca sat'la uğraşmadığımı hatırladım.şimdi tam bir aile modundayken,tam zamanındaydı.Kolumla hafifçe Sat'ı dürttüm ve okuz iki dişimi gösterecek bir şekilde güldüm. "Anne ve baba,biliyormusunuz,kampta kulübeler arasında birinci seçiliyor ve bilin bakalım kim birinci?" dedim ve Sat'ı sinir etmek için gülüşümü daha bir büyütttüm. Annem ve babam gözlerini kocaman açmış,ifadesiz bi yüzle bana bakıyordu. "Tabiki Ange'nin!" dedim ve yerime oturup ağzıma bir kurabiye attım. "Yanlız şöyle bir durum var ki,Sat benden daha çalışkan.Beni yetiştirirken ne hata yaptığınızı anlamıyorum.." dedim sırıtarak.alayla söylüyordum bunları.amacım annemlere konuşturmamızı unutmaktı.

Ange'nin Apollon Kulübesi'yle övünmesi çok normaldi, iki seferdir birinciydi onlar. Ama yine de avcılar da boş durmuyordu. Yavaş ama sağlam adımlarla zirveye doğru ilerlediğimizi kimse inkar edemezdi. O an Ange'ye döndüm, gülümsüyordu. Ne yapmaya çalıştığını anlamıştım. Bu planı benim üzerimde bile işe yaramıştı, kısa bir süre kıkırdadım ve koltuğa oturdum. "Ama avcılar da boş durmuyor, bu puanlamada Ange'nin kulübesini geçeceğiz." dedim kahkahalar atarak. "Ange'nin değerini belki geç de olsa anlarlar." dedim aynı şekilde, ama söylediğimin ters bir şey olup olduğunu anlayamamıştım duraksadım. "Biz birinci olacağız." dedim koltuğa iyice gömülerek. Ardından Ange konuşmaya başladı, yine gülümseyerek. "Görürüz, bizim ışığımız yeter." dedi kahkahalarla. Bir süre sonra annem ve babam da oturdu. Bizim konuşmalarımıza katıldılar. "Nasıl yani?" diye araya girdi babam. Belli ki durum ilgisini çekmişti. Annem de babama baktı, kaşlarını kırpıştırdı. "Aferin benim kızıma. Ange'me de bakın siz, birinci de olurmuş aman aman." dedi anladığını belli eder bir şekilde ve Ange'nin yanına oturarak. Sanırım Ange'nin planı işe yaramıştı.

Sat'a ne kadar zekiyim bak bakışı attım ve gülümseyerek anneme döndüm. "Evet anne,tatlı kızın birinci oldu." dedim SAt'a dil çıkartarak Sat'ta bana dil çıkartarak karşılık verdi. "Ama Sat benden daha güçlü.Tanrım,çalışmam gerek!" dedim birden Sat'ı geçme hayalimi hatırlayarak.Sat bir kahkaha batlattı.Haklıydı,bir saattır onu sinir etmeye çalışıyordum ama pek başarılı olduğum söylenemezdi.Babam masanın diğer tarafından bana göz kırparak, "Kimin kızı işte.Babasına çekmiş." dedi.Ona şakayla karışık bir öfkeli bakışı yolladım.Bana gülümseyerek karşılık verdi.En sonunda direnme gücümü yitirerek omuz silktim. "Evet,haklı.Ama bir dahaki gelişimizde Sat'tan güçlü olacağım!" dedim uzun kollarımdan bir kas işareti göstermeye çalışaak ikiye büktüm ve sıkmaya başladım.En sonunda küçük bir çıkık oluşunca rahatlıkla nefes alıp Sat'a baktım. "Belki de biraz ağırlık çalışsam,kaslarım çalışabilir.Ne dersin ikiz?" dedim.

Ange'ye başımla onay verdim. "Birazdan öte çalışman gerekir ama tabi, çalışsan başarırsın." dedim gülerek. Bu sırada da ayağa kalkıyordum. Sanırım artık yavaş yavaş gitme vakti gelmişti. Ange'yi de ayağa kaldırdım, merdivenlere doğru ilerlemeye başladık, tabi fark ettirmemek adına kahkahalar eşliğinde. "Anne, bir dahaki gelişimizde Sat'i geçersen bana ne alırsın?" dedi Ange gülerek. Ben de güldüm. Annemse gözlerini kırptı ve ikimizi de öptü. "Gelecek sefere kim kazanırsa, istediğini yapacağım. Mutlaka haber verin bize." dedi gülerek. Sanırım fikrimiz işe yaramıştı. Anne ve babamızla vedalaştıktan sonra evden ayrıldık ve pegasuslarımızın yanına doğru ilerlemeye başladık. Annem ve babamla gerçekten çok güzel bir gün geçirmiştik. Ange'ye döndüm. "Sanırım artık gitme vakti ikiz." dedim başımı eğerek. İkiz, işte bu kelimeyi sadece Ange'ye diyebilirdim. Beraber pegasuslarımızın üzerinde kampa dönüyorduk. Bugün, gerçekten güzel bir gün geçirmiştim.