Melezlerin Maceraları Asla Bitmez (2)

Ben henüz Adya'nın oluşturduğu elektrik şokunun etkisinden kurtulamamışken Adya beni kolumdan tutup çekti ve "Boşver Sum. Hemen gidelim. Canavar birazdan uyanır." dedi. Böyle bir şeyi boş vermek kolay değildi ama yine de bu konuyu daha sonra Adya'ya ayrıntılı bir şekilde sormak üzere bir kenara ittim. Şimdi daha büyük sorunlarımız vardı. Mesela canavar uyanmadan kaçmak gibi...

Adyali ile hızla bir yerlere gidiyorduk ama nereye gittiğimizi biz de bilmiyorduk aslında. Şu an tek amacımız bu canavara yem olmadan buradan kurtulmaktı. Arkamıza bakmadan koşuyorduk ama kaçabileceğimiz hiçbir yer göremiyordum. Dümdüz bir yeşillikten ibaretti burası. Ne yapacağımızı düşünürken Adya'nın sesiyle irkildim. "Hey Sum, şuraya bak !" Adya bir körfezi işaret ediyordu. Saklanabilecek bir yer bulmanın sevinciyle gülümsedim ve Adyali ile körfezin yanına doğru koşmaya başladık. Körfeze varınca suyun üstünde orta boyda bir sandal durduğunu fark ettim. Adya'ya "Kayık, saklanmak için iyi bir yer gibi görünüyor." dedim. Adya başını evet anlamında sallayınca kayığa bindik. Ama sonra kafama bir şey dank etti. Pegasuslarımız ! Onlar canavarın orada kalmışlardı. Gelmeleri için kısa bir ıslık öttürmemiz gerekiyordu. Canavarın uyanmamasını dileyerek iki kısa ıslık öttürdük. Birkaç dakika sonra pegasuslarımız yanımızda bitmişti. Bu sevimli hayvanlar gerçekten de çok yardımseverdi. Pegasuslarımız geldikten sonra canavarın sesini duyduk. Bu ses bizim gitme vaktimizin geldiği anlamına geliyordu. Pegasuslarımıza atladıktan sonra körfezin ilerisine doğru uçmaya başladık.

Summer ile beraber delicesine kürek çekiyorduk. Pegasuslarımızla beraber saklanamazdık kayıkta. Bu yüzden kaçmak daha mantıklı görünüyordu.''Daha hızlı Adya, daha hızlı!'' Kollarım koparcasına kürek çekiyordum ama canavarın kükremesini duyabilmiştim. Bu bana gaz vermişti tabii. ''Tanrı Zeus, bize yardım et!'' diye mırıldandım. Bir süer sonra Summer şaşkınlıkla baktı. Ben canavara sırtımı dönmüştüm, o yüzden ne gördüğünü göremiyordum. ''Ne oldu Sum?'' Sum zar zor bana döndü. ''Adya, o gitmiş! Canavarı göremiyorum artık! Kurtulduk!'' Sum'la deli gibi sarıldık, hatta kayıkta zıplamaya başladık. Bizim üstümüzden uçan pegasuslarımız da mutluluğumuzu anlamış gibi bize yaklaşıp kişnemeye başlamışlardı. Summer'la kendimize geldiğimizde mutluluğumuz birden sönmüştü. Canavardan kaçmak için o kadar uğraşmıştık ki, sandalla denizin ortasında kalakalmıştık. Summer endişeli bir şekilde bana baktı. ''Olamaz... Şimdi ne yapıyoruz?'' Ben de en az Summer kadar telaşlıydım. ''Bilmiyorum. Tek çare bir ada görene kadar kürek çekmek sanırsam.'' Sum, üzüntüyle tekrar küreklere asılırken ben de ''Dinlenmeyi artık hayalimde göreceğim.'' diye homurdanıp kürek çekmeye başladım.

O kadar çok kürek çekmiştik ki artık kollarım neredeyse kopacaktı. Ama hala bir kara parçasına rastlayamamıştık maalesef. O sırada Adyali'nin sesiyle başımı kaldırıp işaret ettiği yere baktım. "Sum, şuraya bak!" dedi. Gösterdiği yerde adaya benzer bir şey vardı. Bunu görünce biraz rahatlamıştım. Tanrılar'a şükrettim ve "Yaşasın, sonunda bir kara parçası bulduk!" dedim neşeyle. Ayak basılacak bir yer bulduğumuz için oldukça sevinmiş ve heyecanlanmıştık. Bir hevesle artık neredeyse bırakmış olduğumuz küreklere asıldık. Kollarımın ağrısı bir anda dinmişti sanki. Biz adaya doğru ilerledikçe kulağıma çok alçak bir müzik sesi gelmeye başladı. İlk önce o kadar alçak sesliydi ki bunun kafamın içinden gelip gelmediği konusunda şüpheye düştüm. Ama ses yavaş yavaş şiddetlenmeye başlıyordu. "Bu ses de ne böyle ?" diye sordum Adya'ya kafam karışmış bir şekilde. Adyali "Ne sesi ? Ben ses falan duymuyorum." deyince ona "Dikkatli dinle Adya." dedim. Adyali, bir an hareketsizce durdu ve dediğimi yaptı. Sonra da "Ah, evet. O sesi ben de duydum. Bu... çok güzel bir melodi." dedi. Biraz daha dikkatli dinleyince "Evet, gerçekten de öyle." dedim. Bu melodi beni neredeyse kendimden geçiriyordu. Durun bir dakika, insanı büyüleyen bir melodi ve bir ada; bunlar efsanelerde adı geçen sirenler olmalıydı ! Dehşet ifadesiyle Adya'ya döndüm ve "Sirenler !" diye bağırdım kulaklarımı tıkamak için kıyafetimden bir parça koparırken. İçimden de 'Umarım Adyali sesin büyüsüne kapılmamıştır.' diye geçiriyordum.

Summer birden "Sirenler!" diye inleyince ona döndüm. ''Neler, neler? Bu şarkıyı söyleyenler mi?'' Ama o beni duymamıştı. Kıyafetlerini yırtıp kulaklarını kapadı.''Heey, Summer? Siren de ne? Bu şarkıyla ne alakaları var?'' Summer beni duymasa da ben iyice endişelenmeye başlamıştım. İyi bir şey olmadığı kesindi. Ama ben ne yapsam bilemiyordum. Panik olduğumda hiçbir şey düşünemiyordum ki! ''Sum! Sum!'' Tam onu sarsacaktım ki, gözlerimin önüne farklı bir sahne geldi. Bir ev gördüm. Normal, sıradan bir ev. Ne eskiden yaşadığım pahalı malikane, ne de melez kampındaki kulübem gibi. Kapı açılıyor ve içeri Leo ve ben giriyorum. Babam Zeus, normal bir şekilde oturmuş, yine normal bir televizyon izlerken gibi görüyor ve daha önce onun yüzünde hiç görmediğim sevgi dolu bir gülümsemeyle bize sarılıyor. O sırada mutfaktan annem çıkıyor, elinde bir tava, içinde krepler görünüyor. Annem... Hayatımda hiç göremediğim annem. Leo'nun gözlerinin ile benim saçlarım ve simamın kombinasyonu gibi. Gülümseyerek bize bakıyor ve tavayı bırakıp ikimizi de sımsıkı kucaklıyor. Sonra Zeus'u da öpüyor ve ikisi de mutlu aile tablomuzu tamamlıyor.

Ben kulaklarımı zamanında tıkamayı başarmıştım ama Adyali gözlerini dikmiş, Sirenler'in olduğu adaya bakıyordu. Sirenler hakkında okumuştum. Adyali büyük ihtimalle hayatta sahip olmak istediklerini, en mutlu anını görüyordu ve eğer elimi çabuk tutmazsam o yere ulaşmak için elinden gelen her şeyi yapacaktı. Öyle de oldu. Adya, bir anda bir ayağını teknenin dışına çıkardı. Tam diğer ayağını da çıkarmak üzereydi ki onu kollarından yakaladım. Ama Adyali kurtulmak için aşırı bir güç sarf ediyordu. "Bırak beni Sum ! Oraya, ailemin yanına gitmeliyim. Baksana, beni bekliyorlar." O sırada Adyali'nin neşe içinde gülümsediğini gördüm. 'Ah bir de onu bekleyenlerin ailesi değil, Sirenler olduğunu bilse...' diye geçirdim içimden. Tabii Adyali bu sırada hala benden kurtulmaya çalışıyordu. Biraz daha zorlarsa dayanamayacaktım. Zaten kollarım sürekli kürek çekmekten fazlasıyla yorulmuştu. Son bir güçle Adyali'yi kendime doğru çekmeyi başardım ve yüzünü bana doğru döndürerek "Bak, Adyali. Onlar senin ailen değil. Onlar... sirenler. Anlıyor musun ?" dedim ama Adyali bana kaşlarını çatarak baktı. "Neyden bahsediyorsun sen ? Bak Sum, ben gitmeliyim. Gerçekten." dedi ve tekrar suya yöneldi. Ama onu bırakmaya niyetim yoktu. Kıyafetimden bir parça daha kopardım ve olabildiğince hızlı bir şekilde Adyali'nin kulaklarını tıkadım. Bunların işe yarayıp Adya'nın kendine geleceğini umuyordum. Yoksa... bunu düşünmek bile beni ürkütüyordu.

Birden kendime geldim. Summer endişeli bir şekilde bana bakıyordu. Bir şeyler söylemeye başladı ama onu duyamıyordum. Tam kulaklarımdaki şeyleri çıkaracaktım ki aklıma geldi. Az öncekiler bir hayal olmalıydı, Summer korunmam için kulaklarımı kapatmıştı. Siren Körfezi'nde olmalıydık. Sinirden ayağı kalktım ve yumruğumu kayığın kenarına indirdim. ''Lanet olsun! Hepsi bir hayalmiş! Babam, annem... Hiçbir zaman birlikte olamadık!'' Hırsımı alamayarak birkaç ağıza alınamayacak laf söyledim. Sonunda sakinleştiğimde nefes nefese Sum'ın yanına gittim. İyi ki beni duyamamıştı. Ama yüzünde öyle bir ifade vardı ki, sanki duymuş gibiydi. Gözlerimi ondan ayırıp etrafa bakmaya başladım. Biraz konsantre olunca sinir Sirenleri görebildim. Onlara yanlışlıkla bir şimşek göndermeyeyim diye kayığın içine odaklanıp elime kürekleri aldım. Bir süre hiçbir şey söylemeden kürek çektim. Sum'a bakamıyordum bile. Kimbilir Sirenlerin etkisiyle neler yapmıştım? Sum akıllıydı tabii, o önlemini almıştı. Ben de tam bir şapşal gibi davranmıştım.

Neyse ki korktuğum gibi olmamış, Adyali Sirenler'in etkisinden tam zamanında çıkabilmişti. Ama onların etkisinden çıktığında Adya'yı öfkeli ve biraz da üzgün bir hal bürümüştü. Kızgınlıkla birkaç kelime söyledikten sonra biraz duraklayıp tekrar kayığa oturmuş, kürek çekmeye başlamıştı. O durakladığı an, yüzünde öyle bir ifade oluşmuştu ki kötü bir şey yapacağından korkmuştum. Ama neyse ki Adya kendine hakim olmayı başarmıştı. Bense hiçbir yorum yapmadan Adya ile birlikte kürek çekiyor ve Sirenler'in olduğu tarafa bakmamaya çalışıyordum. Sinirlerimi bozuyorlardı. Bir süre sonra Adyali'nin "Şapşal Adyali." diye homurdandığını duydum. Ama böyle düşünmemeliydi. Onu rahatlatmak için sesime huzur veren ve rahatlatan bir hava katmaya çalışarak "Sen şapşal falan değilsin Adyali." dedim. Adya, söylediklerini işittiğime şaşırmış gibiydi ama yine de bir şey demedi. Bunun üzerine ben de devam etti. "Sirenler sana ne gösterdi, bunu bilmiyorum ancak tahmin edebiliyorum çünkü onlar hakkında çok okudum. Sirenler'in herkesi kolayca etkileyebildiğini biliyorum ve bu senin yüzünden olmadı. Lütfen kendini suçlama, Adyali. Eğer önlem almadığın için kendini suçluyorsan bu da yersiz. Sirenler'in bir anda karşına çıkacağını nereden bilebilirdin ki ? Benimkisi yalnızca şans işte." diyerek omuzlarımı silktim. Pek iyi bir konuşmacı olmadığımı biliyordum ama yine de söylediklerimin Adya'nın kendini suçlu hissetmesine engel olmaya yeteceğini umuyordum. Nitekim öyle de oldu. Adyali söylediklerim karşısında artık daha huzurlu gibiydi. Şimdi kendi kendine homurdanmıyor, güzel sesiyle bir şarkı mırıldanıyordu. Adya'nın sesini o kadar beğenmiştim ki Adyali karşıda bir yeri işaret edip "Sum, şuraya bak ! Geldik sanırım." diye coşkuyla bağırana kadar zamanın ne çabuk geçip gittiğini anlayamamıştım. Sonunda ayaklarımız karaya bastığında pegasuslarımız da yanımıza geldiler. Onlar da bizim gibi yorgun görünüyorlardı. Kısa bir süre sonra dinlendikten sonra pegasuslarımızın üzerine atlayıp onlara Melez Kampı'na dönmeleri gerektiğini söyledik. Pegasuslarımızın üzerinde güvenle Melez Kampı'na uçarken o kadar yorgundum ki neredeyse Nessie'nin sırtında uykuya dalacaktım. Adyali'nin güzel sesiyle mırıldandığı başka bir şarkı ile...

Adyali'nin ekleyeceği bir şey yoksa rp bitmiştir.