Yeni Bir Gün!

Melez Kampın'dan geçici bir süre için ayrılıyordum. Babam beni yanına çağırıyordu. Çok istekli değildim. Onun defile zamanı hazırlıklarını iyi bilirdim ve gitmezsem daha sonra kavga edeceğimizi biliyordum. O yüzden kaptan bir haftalığına ayrılmıştım.

Eve gelmek üzereydim. Bir taksiye bindim ve yolları aşmamı izlemeye başladım. İşte Empire State Binası önünden geçiyordum. New Jersey'e doğru ilerledikçe sanki tarih kendini tekrarlıyor gibiydi. Dolaşan insanlar... Mutlu olmak zor gibiydi. Kafamdaki güneş gözlüğünü gözlerime kadar indirdim ve deri ceketimin önünü açtım. Hava sıcaktı.

Daha eve varmama vardı. Mp3'ümü çıkarttım ve müzik dinlemeye başladım.


Kapı orada. Valizimi indiren taksiciyi bekliyorum. "Teşekkürler." diyorum kısık bir sesle. Güneş gözlüklerim gözümde. Çünkü ağlamak üzereyim. Valizimi alıp eve doğru yürüyorum. O küçüklüğümün geçtiği eski bahçeye giriyorum. Hala bakımlı olana... Kalbim heyecandan deli gibi olmuş.

Bahçede oynayan, küçük bir kız beliriyor hemen orada. Babasına fotoğrafları için poz verirken. Çünkü o fotoğraflar, babasının tasarımı olan kıyafetlerin fotoğrafları.... Başımı yana çeviriyorum. Bütün bunlar bana acı veriyor... Tüm anılarım bir bahçeye toplanmış duruyor. Büyük annemin cenazesi için giydiğim siyah elbisem ve dökülen göz yaşlarım var. Elimde küçük tavşanım Binnky
duruyor. İlk göz yaşım dökülüyor.

Kapının girişine oturuyorum. Kendimi kötü hissediyorum. Tüm anılarım oynamaya başlıyor bir anda. Mermer merdivene oturmuş ağlıyorum. Beyaz evin önünde. Tüm evin etrafını yeşillikler çevirmiş olan. İçinde zengin birilerinin oturduğu kesin. Hiçbir şey değişmemiş gibi duran ama her şeyin değiştiği evin önünde.

Kendime gelemiyorum. Bahçede oynayan küçük kız yanıma oturuyor. O da ağlıyor. Eli gülün dikenine batmış. İçimi çekiyorum. Gözlerim kızarmış olmalı. Hayatım her ne kadar acı dolu olsa da özlüyorum. 'Cesaret' diyorum içimden.

Ayağı kalkım havaya bakıyorum. Gözlerimin kızarıklığı geçene kadar bekliyorum ve kapı zilini çalıyorum. Ayak sesleri geliyor içeriden. Kalbim heyecan ile çarpıyor. Peki neden? Gitmek geliyor içimden. 10 saniyem var. Neden duruyorum ki(9-8 )!? Kaşlarımı (5)çatıyorum ve arkamı dönüyorum(1). Aynı anda kapı açılıyor. "Regina!?" diyor tanıdık bir ses. Ses şaşırmış bir şekilde çıkıyor. "Merhaba baba." diyorum endişeli. Biraz beni süzdükten sonra sarılıyor. Kaşlarımı iyice çatıp ağlamamak için kendimi tutuyorum.

Ertesi Gün:

"Güle güle baba." diyorum daha önce hiç hissetmediğim bir duygu ve bana yabancı bir sesle. Aklıma bir sürü fikir dolaşıyor. En sonunda bu fikir gölünün içerisinden birini tutup çekiyorum. "Alışverişe gitmeliyim." diyorum kararlı bir sesle.

Çantamı alıp hemen evden çıkıyorum. Bir alışveriş merkezine gidiyorum. İlk gördüğüm mağazaya giriyorum. Önce bir çanta almam gerektiği kanaatine varıyorum. Guess'in bir mağazasına girip çantalara bakmaya başlıyorum. Sonunda gözüme kestirdiğim bir çantayı alıyorum. Deri ve güzel bir çantayı...

Spoiler:

Hemen kasaya yönelip çantayı alıyorum ve oradan çıkıp Valantino mağazasına giriyorum. Oradan da, bir gözlük alıp çıkıyorum.

Yoldan geçerken gözüme sarışın bir kız takılıyor. Tanıdık geliyor. Kim acaba.....

"Tamara!" diyorum düşüncelerimin etkisi ile. Kız dönüp bana bakıyor. "Alex!"

Sıkıntıdan patlarken dolabıma baktığımda çok eski ve modası geçmiş bir kaç kıyafet ile karşılaşınca moralim alt üst oldu. Bende alışverişe gitmek için gizlice kamptan kaçım New York'a gitmeye karar verdim. Gizlice çıktıktan sonra bir taksiye bindim. Bir kaç saat sonra orada buldum kendimi. Bir mağazaya girdim ve bir elbise beğendim. Ve kasaya parasını ödedim.

Mağazadan çıktıktan sonra yolda yürüken tanıdık bir kişiye rasladım. Oda beni tanıyormuş gibi bakıp '' Tamara'' diyiverdi. Bende refleks olarak '' Alex'' dedim. Afrodit kızıydı Alex. Güzeller güzeli afrodit kızı. Burada kimseye görünmeden alışverişimi yapıp tüymek istiyordum aslında. Ama Alex'se yakalanmıştık bir kere. Onun yanına gittim ve '' Şey.. Merhaba nasılsın?'' dedim. Ama üzüntülü ve kederli olduğu her halinden belliydi. Yolun ortasında durmuş konuşuyorduk. İnsanlar bize çarpıp geçiyorlardı ve argo kelimeler ediyorlardı. O sırada Alex bana bir teklifte bulundu '' Beraber bir Cafe'ye gidelim mi? Hem konuşuruz'' dedi. Kabul ettim ve alışveriş merkezinde bir Cafe'ye oturduk. Konuşmaya başlamadan önce garson geldi ve '' Buyrun ne isterdiniz?'' dedi. Ama menyü okuyamıyorduk. O yüzden her Cafe'de bulunabilecek bir şey istemiştik. Su. Ve Alex konuşmaya başladı '' Tamara seni hangi rüzgar attı buraya peki?'' dedi. Biraz bekledikten sonra '' Şey.. Dolabımı yenilemek için Kamptan buraya geldim. Açıkçası kimseyle karşılaşmamayı umuyordum'' dedim.