Lucianna Fackrell

Ed'in "Lucy! Seni gördüğüme sevindim. Ne yapmak istersin? Zırh mı Silah mı?" diye sorması üzerine kısa bir süre düşünüp, sonra kararımı verdim. Zırha ihtiyacım yoktu çünkü kullandığımı bana annem Athena vermişti ve Hephaistos yapımı zırhım henüz hiçbir canavar tarafından hasar görmemişti. Aslında, bildiğim kadarıyla zırh yapımı kılıca oranla daha zordu ve gözüm o kadar ileri bir işçilik için ders almayı yemiyordu. Gülümsemeye çalışarak "Silah, hatta direkt kılıç yapımı dersi almak isterim." cevabını verdim. Karşımda durmakta olan Ed, hala yaşadığı için mutluydum ama kampa döndüğünden beri fazlasıyla değişmişti ve artık ona karşı nasıl davranmam gerektiğini kestiremiyordum. Eski Ed olsa büyük ihtimalle gidip omzuna bir yumruk atar, nasıl olduğunu sorar ve onu sinir edecek espriler yapardım. Şimdi ise, acil bir işimin çıktığını bahane edip buradan gitmenin iyi bir fikir olup olmayacağını düşünmekteydim. Tabii ki kalmaya karar verdim; benim bir yetenek statüsüne, kulübemin de yeni kılıçlara ihtiyacı vardı. Aramızdaki sessizliğin uzamasını istemediğim için "Aklımda çok güzel kılıç tasarıları var ama hepsi plan aşamasında kalıyor. İşçilikte berbatım ve kulübemdeki diğer kardeşlerim de benimle aynı kaderi paylaşıyor." dedim. Gerçekten de şanssızlığımıza, bizim döneme hiç silah yapımından anlayan bir Athena çocuğu gelmemişti. Hephaistos kulübesi en ufak bir sorunumuz için bizden dünyanın drahmisini istiyordu. Geçen gün Summer bir musluk tamiri için Pers'e 3 drahmi ödemek zorunda kaldığını söylemişti. Ah, Ed beni dersliğinden kovarsa boğazına kılıcımı dayamak pahasına olsa bile, bu işi öğrenecektim.

Elimi çeneme koyup bir süre düşündükten sonra, ocağa ısınması için ilahi bronzu yerleştirmiş olan Eduard'ın yanına doğru yürümeye başladım. Aklımda çok güzel tasarılar vardı, evet. Ama bunları kelimelere dökmek, planlarını göstermekten çok daha zordu. Demircilikle ilgili birbirinden kullanışlı terimler olduğundan emindim ama benim bunların hiçbiri bildiğim yoktu. Beni anlayacağını umarak Ed'e döndüm ve "Boyu 70 santimetre kadar olacak, kabzasının genişliği de en fazla 7 santim. Tek tarafı düşmanı kolayca yaralamaya yarayacak kadar keskin, tek tarafı ise savunma için daha elverişli olsun diye biraz kör. Ah, bir de kalın olmalı. Yani karşımdaki kişinin kafasını vücudundan ayırmama engel olacak kalınlıkta." dedim. Hephaistos oğlu ondan niye bu kadar kullanışsız bir kılıç istediğimi düşünüyor gibiydi. Gülümseyerek "Son bir ayda kılıç dersliğimde yirmiden fazla öğrencimi ağır yaraladım da." dedim. Bu aralar biraz asabiydim ve bunun cezasını öğrencilerim çekiyordu. Böyle bir kılıçla onlara teknikleri daha anlaşılır bir şekilde gösterebilir ve hiçbirini öldürmeden dersimi neticelendirebilirdim. Ed bir yorum yapmak yerine sadece kafasını salladı ve iyice ısınıp ısınmadığına bakmak için ilahi bronzu ocaktan çekti. Sıkıntılı bir nefes alarak onu tekrar ocağa soktuğunda, malzemenin istediği kıvama gelmemiş olduğunu anladım. Bana çemkirmesi veya beni görmezden gelmesi risklerini göze alarak tam önüne geçip metal ıvır zıvırlarla dolu masada kendime yer açarak oturdum. Gözlerimi kısarak ona baktım ve "Kimseye anlatmasan da çok zor şeyler yaşadıktan sonra kampa geri döndüğünü tahmin edebiliyorum. Sadece... Dostlarının her zaman yanında olduğunu bil." dedim. Ed'in sözlerime nasıl bir tepki vereceğini bilmiyordum ama bir anda gözlerine nur inmeyeceği ve tamamen eski haline dönmeyeceği kesindi.

Eduard'dan içinde bulunduğu ruh haline oranla oldukça olumlu bir cevap almıştım ama bunun beni mutlu ettiği söylenemezdi çünkü istediğim, onun tekrar eskisi gibi etrafa gülücükler saçmaya başlamasıydı ve ne yaparsam yapayım bunu sağlayamayacağımı biliyordum ama yine de pes etmeyecektim. Ed kabul etmek istemese bile geçirdiği şu zor günlerde en çok dostlarına ihtiyacı vardı. Bir de belki şu gıcık Hades kızına. Serena ile geçenlerde o kızın dedikodusunu yapmıştık ve ikimizin de emin olduğu şey, onun kılın teki olduğuydu ama kulağıma çalınan şeylere göre Ed, Selene'yi öyle görmüyordu. Pekala, bir tanrıyla çıkıyordum ve ilişkilere saygım vardı. Kafamı dağıtan 'Ed'i dünyaya döndürme programı' çalışmalarını bir kenara bırakarak, Hephaistos oğlunun uzattığı eldivenleri giydim. Önümde duran kılıca şekil vermekle ilgili içimde en ufak bir heyecan yoktu çünkü sıcak demirler hiçbir zaman ilgi alanlarım arasında yer almamıştı. Ed bana yapmam gerekenleri anlatıyordu ama onu pek dinlediğim söylenemezdi. Ara sıra demiri nasıl tutmam gerektiğiyle ilgili söylediği birkaç söz beynime talimat verebilmemi sağlıyordu. Bu derslikte, benim tarafımdan şekillenmeyi bekleyen bir ilahi bronz ve her an intihar etmesinden korktuğum bir dost ile daha ne kadar kalmaya tahammül edebileceğimi düşünürken, en sonunda kılıcı istediğim şekle getirmeyi başardım. Tamam... İstediğim şekle benzememişti ama onu biraz da olsa andırıyordu. Nasıl olduğunu soran gözlerle Ed'e baktığımda bana eldivenleri çıkarmamı işaret etti ve sonra onları kendi giyip kılıcı ona anlattığım şekle getirmeye koyuldu. O kılıçla ilgilenirken ben de suratıma 'aman, bu da marifet mi?' diye bağıran bir ifade yerleştirmiştim. İçten içe bunun büyük bir yetenek olduğunu biliyordum ama şimdi beni asıl ilgilendiren kılıç yapımı değildi. Derin bir nefes aldıktan sonra "Gerçekten yanımda olduğunu bilmek isterdim." dedim birkaç dakika önce söylediği sözlere cevaben. Son günlerde çok kişi beni sırtımdan vurmuştu ve kimin gerçekten dostum olduğunu hiç bilmiyordum. Of Lucy, çocuğun bir sürü derdi var zaten, bir de senin mızmızlanmalarını çekmek zorunda mı? diye içimden azarladım kendimi.

Ah, bir zamanlar yakın arkadaşım dediğim kişi bana 'yanındayım' dediği için bulutlarda falan mı uçmalıydım? Benim istediğim ağızdan kerpetenle alınmış birkaç sözcük saçmalığı değil, içten bir gülümsemeydi. Tabii Ed'in bir kez daha gülümsediğini göremeden öleceğime dair düşünceler şu anda beynimde daha baskın gibiydi. Hayatta hiçbir durumun bir insanı böyle değiştirebileceğine inanmazdım. Yani, en azından Eduard'ı görmeden önce. Ben de çiçek bahçelerinde yaşamıyordum, berbat bir aile hayatını arkamda bırakıp nice zorluklar atlatarak kampa gelmiş, bir şekilde burada kendime bir yer edinmiş, annemi karşıma alarak birini sevmiş ve sonra o kişiyi kaybetmiştim. Yine de hiçbir zaman hayatın devam ettiğini unutmamıştım ve şimdi benim için eskilerin yerini dolduran yeniler vardı. Eduard'ın da bunu hatırlaması gerekiyordu; İnsan ne kadar uğraşırsa uğraşsın, aksini iddia etse bile etrafındaki dünya dönmeye devam ediyordu. "İnan ya da inanma. Gerçekten umurumda değil. Ben daha önce kimseye "yanındayım" demedim. Bunu da hesaba katarak, cevabı kolayca bulabilirsin. Şimdi işimize dönelim." dediğinde onu kırmak istemediğim için hiçbir cevap vermedim. Onu çok zorladığımın farkındaydım ama bence bu kadarı Ed için yeterli değildi. Gerekirse onu zıvanadan çıkaracaktım ama yine eskisi gibi olmasını sağlayacaktım. Tabii bir anda çok fazla yükleme yapmam yersiz olurdu. Sıkıntıyla bir nefes alıp sinir bozucu sessizliğin geçmesini bekledim. Ardından, Ed yine aynı duvarımsı moduyla bana yapmam gerekenleri söylemeye devam etti. Aslında o kılıçla ilgilenirken onu izlemek benim için çok daha iyiydi ama bu derslikten mezun olmak istiyorsam, öyle veya böyle birkaç işin ucundan tutmalıydım. Eduard'ın sözleri üzerine eldivenleri tekrar giyip kabzasından kılıcı kavradım ve onu götürüp soğuk suya fırlattım. Minik bir metal parçasının etrafının o denli fazla dumanla kaplanmasının gerçekten tuhaf olduğunu düşünmüştüm. Ed müdahale etmemiş olsaydı karşımda sadece tuhaf bir metal yığını bulacaktım ama şimdi yeni ve fena sayılmayacak bir kılıç sahibi olmuştum. Yani en azından, olma yolunda ilerliyordum. Silah yapımıyla ilgili zerre kadar bilgi sahibi olmadığımdan bunun son aşama olup olmadığını bilmiyordum. Dumanların arasından zorlukla seçebildiğim Ed'e doğru dönerek gülümsedim ve "Pekala, afedersin. Henüz pes etmedim ama sanırım bugün çok üzerine geldim. Kusura bakma." dedim. Anlık duygu patlaması halim sona ermiş gibiydi, kendimi daha normal hissediyordum ve bu konuşmama da fazlasıyla yansıyordu.

Demir ocağında yeni bir iş için uğraşıyorduk. Bu bizim günlerdir üzerinde çalıştığımız projeydi. Ed hariç bütün kardeşlerim yanımdaydı. Ed’de silah ve zırh yapımı sınıfında ders veriyordu. Birinin oraya bakması şarttı. Ed orada olduğu için çok şanslıydı. Çünkü beklenmedik bir şekilde patlama oldu. Bu çok büyük bir patlama değildi ama her yeri duman sarmıştı ve ayrıca birkaç yerde yangın çıkmıştı. Bu fazla büyük değildi ama beni çok kötü etkilemişti. Kardeşlerimin çoğuyla kendimizi dışarı attık. Ancak birimizin içeriyle ilgilenmesi gerekiyordu. Aklımı çalıştırdım v Ed’i hatırladım. Onun ateşe karşı dayanıklıydı. Bu sorunu o halledebilirdi. Hemen dersliklere doğru koşmaya başladım. O kadar hızlı gidiyordum ki birkaç meleze çarpmayı ihmal etmedim. Beş dakika sonra dersliklerdeydim. Hemen silah ve zırh yapımı sınıfına girdim. İçeride Ed ve Lucy vardı. Dersteydiler. Ancak şu anda daha önemli bir iş vardı. Yanlarına gittim ve "Ed çabuk gelmelisin. Acil durum." dedim. Ed sesimden işlerin yolunda gitmediğini ve acilen gelmesi gerektiğini anladı. Lucy’ye baktıktan sonra bana döndü ve "Ne oldu?" diye sordu. "Hemen demir ocağına git. Lucy’yle ben ilgilenirim." dedim. Ed kabul etti ve koşarak sınıftan çıktı. Ben Lucy’yle yalnız kalmıştım. Baban ne olduğunu sordu ama ona anlatmamak daha doğrusu kimsenin bilmemesi daha hayırlıydı. Onun için geçiştirdim ve nerede kaldıklarını öğrendim. Anladığım kadarıyla bütün işler bitmişti. Birkaç düzenleme yaptıktan sonra "Lucy artık ilk seviyeden mezunsun." dedim. Bu derste burada bitmiş oldu.


Ders Bitti!