Scarlett A. Rodriguez

"Scarlett!Soruyu cevaplamayı düşünüyor musun acaba?" aniden irkildim.Yine dalmıştım."Affedersiniz.Soruyu tekrar sorabilir misiniz?" "E......" zil çaldı.Sonunda diye düşündüm.Sıkıcı bir dersten kurtulmuştum.Sıra kabadayılığa gelmişti.Okulda sert çocuk olacaksan biraz daha iş gerek dedim içimden sarı saçlarımı omzumdan silkerken.Tam inek olan birini sepete konduracak iken müdüre geldi ve aradan sıyrılmaya başladım."Bayan Rodríguez buraya gelin lütfen" Of yine mi?Okuldan uzaklaştırılmayı istemiyorum bu kaçıncı artık! dedim kendimce fısıldayarak ve arkamı döndüm."Merhaba Bayan Alletéer" dedim sahte bir gülümseme ile.Ona dönmemi fırsat bilenler oradan uzaklaşmaya başladı."Odama gelin" dedi müdire iğrenç bir tavırla.Peşinden gitt...Bir dakika o da neydi öyle! "Geliyor musunuz?" "A..Aa...Ama arkamda bir şey olduğuna yemin edebilirdim Bayan Alletéer" "Yemin etmenin sırası değil doğru odama geliyorsunuz hanımefendi" Ahh kesinlikle ondan nefret ediyordum.Odasına girdik.Daha doğrusu o girdi ve kapıyı suratıma kapadı.Kapıyı açıp içeri girdim.Tam oturacaktım ki Bayan Alletéer "Oturmana gerek yok,kısa sürecek ki zaten sen bunlara alışıksın." dedi.Müdür olmasaydı onu çoktan boğmuştum.Sinirella."Bu sefer sınırı aştınız küçük bayan.Tuvaletlere kafa sokmalar,kantinden bir şeyler çalmalar,tuvalet kağıdına öğrenci sarmak.." Bayan Alletéer bunları söylerken içimden kahkaha atıyor ama çaktırmamaya çalışıyordum."Sadede gelirsek.." dedim imalı bir tavırla."4 haftalık uzaklaştırma aldın,ayrıca tüm ödevleri iki katı fazla yapacaksın o zaman boyunca" dedi olabildiğince gıcık olduğunu saklamamaya çalışarak.Ama doğrusunu söylemek gerekirse şaşırmış ve hiç olmadığım kadar öfklenemiştim."O zaman sinir hanımefendi beni okuldakiler listesinden çıkarsanız iyi olur" dedim ve kapıyı çarparak odadan çıktım.Okulun çıkış kapısına yöneldim.Dışarıdaki banklardan birine öfkeyle oturdum ve bileziğimi elimden çıkarıp -ne zaman sinirlensem olduğu gibi- kurcalamaya başladım.Bileziğim oldukça modern ve şıktı aynı zamanda giydiklerime göre renk ve şekil değiştiriyordu.Bunu bana annem vermişti daha doğrusu babam anneme bana vermesi için vermişti.Babamı hiç görmedim.Ama merak ettiğim olurdu.Bileziğe baktım.Kendimi görebiliyordum ; sarı saçlar,yeşilimsi iri gözler,yırtık bir kot,salaş bir tişört ve asi bir kız....Sakinleşmeye başladım.Ayağa kalktım ve ritimli bir şekilde evin yolunu tuttum.ÇATTT! Bu ses de neydi?! Etrafıma bakındım hiç bir şey yo.....Aman tanrım o da neydi!Sanki şu okuduğum yunan mitolojisi kitaplarından fırlamış bir minator gibiydi ve üzerime doğru geliyordu.Ama bu şey bir minator olamazdı yoksa olabilir miydi?Canavar diye bir şey yok derler ama karşımda duruyor,dikiliyor en doğrusu üzerime doğru koşuyordu.Koşmak..koşmak...KOŞ SCARLETT! içimde kendime ait olmayan bir ses vardı ve bana bunları söylemişti.Ama dediğini yapmak en doğrusuydu.Koşmaya başladım.Gittiğim yere bakmıyor düşünürken koşuyordum.Olamaz işte şimdi kötü oldu : Çıkmaz sokak.Canavar yaklaşmıştı ve ben orada öylece dikiliyor ve bekliyordum.Birden bileziğim avcuma doğru kaymaya başladı ve hançere dönüşüverdi!Sıkıca kavradım hançeri fakat ben eğitim almış biri değildim ki.Böyle bir durumda ne yapabilirdim?!Canavar yaklaştı.Hançeri kaldırdım ve tam bana saldıracakken kalbi olduğunu sandığım-fen dersi sağolsun- bir yere bıçakladım.Canavar gözlerimin önünde simsiyah bir küle dönüştü.Bense o siyah tozlara kafamı dikmiş hiç kıpırdamıyordum.Bakıyordum ve bakıyordum...Siyah tozun rüzgarla birlikte yer değiştirip yere doğru süzülmesini inliyor,nefes alış verişimi dinliyor ve artık hızlı bir şekilde atan kalbimi hissediyordum.Hançer tekrar bilezik halini aldı.Koluma taktım.Oldukça derin bir nefes aldım ve insanların bu olayı nasıl fark etmediğini anlamaya çalıştım.Fakat hiçbir şeye anlam veremiyordum o an.Köşeye sıkıştığım an aklıma geldi hayatım gözlerimin önünden film şeridi gibi geçmiş ilk defa öleceğim,sonum geldi demiştim.İleriye bir adım attım ve karşıdaki tabeladan nerede olduğumu okumaya çalıştım.Brighton Caddesi yazıyordu.Evim iki sokak ötedeydi.Yavaş yavaş yürümeye başladım.Adımlarım hızlandı.Artık koşuyordum.Hiçbir şey düşünmeden koşuyordum.Ümit ettiğim tek bir şey vardı : eve sağ salim varabilmek...Eve gittim hemen anahtarla kapıyı açtım.Annem daha bana bakmadan "Müdürün aradı okulu bıra..." bana baktı ve donakaldı."Anne." dedim ve ona sarılıp ağlamaya başladım.Annem bana baktı ve "Güçlü olmalısın kızım.Tıpkı baban gibi.Yukarı çık bavulunu hazırla hayatım.Olanları aşağı indiğinde anlatırım."Yukarı çıktım ve bavullarımı toplayıp aşağı indim."Anne önce ben bir şey söylemek istiyorum" dedim bavulu yere fırlatırken.Sonra başıma gelenleri anlattım fakat annem şaşırmamıştı."Kızım bunların hepsi babanla alakalı.Melez Kampı'na gitmelisin.Her sorunun cevabını bulacaksın orada."Melez Kampı kelimesinden sonrasını dinlememiştim.Şaşırmıştım.Ben neydim,kimdim?Asıl soru : Babam kimdi?...

Rp puanı: 80.


/Admin.