New York Hatam.

Kalktığımda saat 11.00 gibi bir şeydi.Ne kadar geç kalktığımı fark edip hemen yataktan fırladım.Aslında gitmem gereken bir yer ya da yapmam gereken bir şey yoktu ama geç kalkınca kendimi huzursuz hissediyordum.Hızlı bir şekilde yatağımı yaptıktan sonra hemen banyoya koştum.Ben kapıyı tam açacakken banyodan Helen çıktı.''Oo kardeşim, erkencisin!'' diyerek şakacı bir ses tonuyla konuştu Helen.İçten olmayan bir gülümsemeyle utanmış bir şekilde banyoya girdim hemen.Kısa bir duş alıp kendime geldikten sonra hazırlanmaya başladım.Aslında banyoya girene kadar bir planım yoktu.Daha sonra annemi ne kadar özlediğimi fark edince kendi kendime bir plan oluşturmuştum bile.Üstümü giyinip saçımı kuruttuktan sonra ufak bir çanta hazırlamaya başladım.İçine kampta nadiren kullandığım cep telefonumu ve bir miktar para koydum.Mutfağa gidip yanıma biraz da küp şeker aldıktan sonra kulübeden dışarı çıktım.Evet, New York'a annemin yanına gidecektim.Bana her başım belada olduğunda yardım eden vefalı dostum, pegasusum Felix'in bulunduğu ahıra doğru yürümeye başladım.Ahırdan içeri girer girmez Felix beni görüp kişnemeye başladı.Yanına gidip başını okşadım ve elimdeki küp şekerleri yedirdim.Onu uzun zamandır ziyaret etmediğim için kendimi affettirmeye çalışıyordum.Felix bir yandan gösterdiğim ilgiden hoşnut olduğunu belirttiği sesler çıkartırken bir yandan da elimde kalan şeker tozlarını yalıyordu.Artık onun gönlünü aldığımı düşünerek ahırdan dışarı doğru yürümeye başladım.Felix'i çıkarmadan önce etrafı inceledim, kimse yoktu.Hızla dışarı çıktım ve Felix'in sırtına atladım.Kanatlarını kaldırıp havalanmaya başladığımızda çok uzaktan gelen ve beni eliyle işaret eden Sere'yi gördüm.Bu hiç iyi olmamıştı ama annemin yanına gitmeme de engel olamayacaktı.Felix iyice yükselip kamp nokta gibi görünmeye başladığında Felix'i yönlendiriyordum.Annemi göreceğim için çok heyecanlıydım.Evet belki gerçek annem değildi ama onu bu kampa gelene kadar öz annem gibi sevmiştim ve bu bundan sonra da değişmeyecekti.

New York gökdelenleri yavaş yavaş görünmeye başlamıştı.Felix'i biraz daha aşağı indirerek boş bir arazi aramaya koyuldum.Kimsenin bizi görmeyeceği, dikkat çekmeyeceğimiz bir yere inmeliydik.Sonunda terk edilmiş bir arazi gözüme çarptı ve Felix'i oraya indirdim.Cebimde kalan son küp şekerleri de yedirdikten sonra Felix'in yanından ayrıldım.New York sokaklarında özgürce yürümeye başlamıştım.Kendimi daha özgür ve daha huzurlu hissediyordum.Annemi bir an önce görebilmek için hızlı hızlı ilerliyordum.

Evet, işte eskiden yaşadığım apartmanın önündeydim.Annemin özenle yetiştirdiği menekşeleri hala duruyor mu diye bakmıştım balkona.Hala duruyorlardı.Heyecanla apartmandan içeri girdim ve asansör olmayan bu binada beşinci kata çıkmaya başladım.Dairemizin önüne geldiğimde ellerim titriyordu.Ürkek bir şekilde kapıyı çaldım.Kapıyı açan güler yüzlü annemdi.Elimdeki çantayı yere bırakıp annemin boynuna atlamıştım.Annem şaşırmış görünüyordu.Ona sarılmayı bıraksam beni soru yağmuruna tutacağı belliydi.Hala anneme sarılmış bir şekilde kapının önünde durarken içeriden gelen bir erkek sesi ''Emily, kimmiş o canım?'' dedi.Kulaklarıma inanamıyordum.Evde bir erkek vardı.Anneme sarılmayı bıraktım ve ''Anne bu kim?'' diye sordum.Annem çaresiz bir şekilde bana bakıyordu.Sinirden ellerini ovuştururken annemin parmağındaki pırlanta gözüme çarpmıştı.Hala neler olduğunu kabullenemiyordum.Zar zor yutkunarak sinirli bir sesle ''Sen evlendin mi?'' dedim.Annem ise dudağını ısırıyordu.[color:40a2=#4B8552 ]''G-grace sana söyleyecektim, gerçekten ama ço-'' derken annemin lafını kestim.''Seni görmek güzeldi anne, tebrik ederim.'' diyerek yere attığım çantamı alıp hemen merdivenleri inmeye başladım.Gözlerimden akan yaşlara engel olamıyordum.Annem arkamdan bana sesleniyor, geri dönmemi söylüyordu.Ama o an annemi dinlemeyecek kadar sinirli ve şaşkındım.Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Duvara dayanıp derin bir nefes aldım ve gözlerimdeki yaşları silerek sakinleşmeye çalıştım.Hava kararmaya yakındı.Çantamı boynuma çarpraz bir şekilde takarak Felix'i indirdiğim o boş araziye doğru yürümeye başladım.Üzüntüm geçmişti ama öfkem içimde ruhumu yakan bir alev gibi kabarıyordu.Annem en az yirmi kere çağrı bırakmıştı ama gönderdiği sesli mesajları bile dinlemeden siliyordum.Belki bir açıklaması vardı ama bunu şu an duymak istemiyordum.Bir yandan ağaçların arasında ilerlerken bir yandan da cep telefonumdaki çağrıları reddediyordum.Hızlı adımlarla yürüdüğümden dolayı elimden düşürdüğüm telefonu almak için eğildiğimde arkamda hırlama sesi belirdi.Kahretsin Andy, telefonunu niye kapatmadın ki diye lanet okuyordum kendime.Annemle kavga etmem yetmezmiş gibi bir de yanımda silah bile olmadan bu canavarla savaşacaktım şimdi de.Aklıma gelen en iyi ve kolay yolu seçip kaçmaya başladım.Arkamdaki hırlama sesi peşimi bırakmıyordu.Tek yapmam gereken bu ormanlık alandan çıkmaktı.Eğer çıkabilirsem belki onu atlatırdım.Yaklaşık on dakikadır koşuyordum ama hala canavarı atlatamamıştım.Hava karanlık olduğu için rastgele koşuyordum ve önümü bile göremiyordum.Zaten olmasını beklediğim felaket de başıma geldi ve ağaca çarpıp yere düştüm.Oysaki ormanlık alandan çıkmama bir adımlık bir mesafe kalmıştı.Düştüğüm yerden kalkmaya çalışırken arkamdaki canavar sivri ve büyük ihtimalle zehirli pençesiyle sırtımı çizdi.En son hatırladığım şey elindeki parlak kılıcıyla bana doğru koşan Sere'ydi.

Devamı Revir'de.