Maya M. Collins

Bugün çok heyecanlıydım. Çünkü bugün ilk defa Büyü Teknikleri sınıfına gidecektim. Evet, kampta bu kadar dolaşmama rağmen oraya hiç uğramamıştım. Ama bu aralar pek görevlere gidemiyordum, ben de bu vakti biraz kendimi geliştirerek değerlendirmeye karar vermiştim. Tevekkeli değil, şu şifa gücüm yeterince iyi değildi. Ona geliştirmek, daha güçlü bir şekilde kullanmak istiyordum. Ve işte, bir ilki gerçekleştiriyordum. Yanımda destek olsun diye Doğataşı, Doğa yüzüğü (ikisi harika bir takım olmuştu) ve artık istesem bile hiç bir zaman yanımdan ayıramadığım papatyam vardı. Onu yere atmayı çok istiyordum ama yapamıyordum. Sanki o, o güzel anıları hatırlatan tek şeydi artık. Yutkundum. Kendime O'nu düşünmeyeceğime söz vermiştim. Kafam dağıtmak için etrafa bakındım ve papatyayı cebime attım. Sonunda gözüme derslik çarptı. Birkaç kez önünden geçtiğimi hatırlıyordum. Hızla dersliğe girdim.

Sınıfa hızlı bir şekilde bir kız girdi. Bu yüzü kamp içinde görmüştü, hatırladığım kadarıyla bir Demeter kızıydı. Doğa dostu, sevecen bir kişiliği olmalıydı yani en azından ben öyle olduğunu görüyordum. Kız benim masama doğru ilerlerken ayağa kalktım ve yaklaşmasını bekledim. El sıkışırken "Merhaba ben Hektor, Psişik Güçler Tanrısı" dedim. Kız bir anda korku, şaşkınlık ve mutluluk karışımı bir ruh haline sahip oldu. Ahh,ah şu insanların ruh halini görebilmeye bayılıyorum. Neyse, kıza döndüm. "Özel gücün ne peki, yani buraya ne için geldin?" Kız belli bir süre duraksadı, nedenini anlamamıştım. Aklına bir şey takılmış olmalıydı ardından yutkundu ve bana döndü. "Benim yeteneğim Bitkilerin enerjisi ile insanları iyileştirebilmek" Bitki enerjisi ile insan iyileştirebilmek? Tam bir Demeter kızına yakışacak bir yetenek. Kıza ileriyi duvarı gösterdim birlikte yürürken bir yandan konuşuyor bir yandan da özel dersliğin duvardaki özel kapısını aktifleştiriyordum. "Senin yeteneğinde enerji tasarrufu yapabiliriz, yani bir bitkiden 10 kişiyi iyileştirebilirsin veya istersen bitkilerin enerjisini uzaktan aktarabilirsin. Eğer iyileştireceğin kişi bitki ile aynı yüzüyde ise bunu yapman gayet basittir. Sen hangisini öğrenmek istersin veya şöyle sorayım önce hangisini öğrenmek istersin?" Kızın yanıtını beklerken özel sınıfa girmiştik bile. Burası her zamanki gibi büyük ve korunaklı bir odaydı. Bir tür similatör gibi bir oda idi.

Hektor'un dedikleri beni büyülemişti. Gerçekten de bunları yapabilir miydim? Bu gerçekten çok güzel olurdu! Gözlerimin parladığını görmüş olmalı ki gülümsedi. Onunla daha önce de tanışmıştım aslında, Büyük Ev'deyken. Ama o unutmuş olabilirdi, ne de olsa şimdi işleri çok yoğundu. Onu anlayabiliyordum. Anlayışla gülümsedim. ''Ah, bilemiyorum. Hepsi de kulağa harika geliyor.'' dedim. Biraz düşündükten sonra ''Belki de şu güç tasarrufundan başlayabilirz.'' dedim. Hektor başıyla tamam işareti yaptı. Ben de bu arada bulunduğumuz odaya baktım. Buraya ne zaman gelmiştik ki? Onun konuşmasına öyle odaklanmıştım ki, ilerlediğimizi farketmemiştim bile. Acaba şimdi ne yapacaktık? Çok heyecanlanmıştım. Ellerim terlemeye başlamış, başarısız olma korkusu tüm benliğimi sarmaya başlamıştı bile. Hafifçe titredim ve kendime güvenmeye çalıştım.

Parmağımı şıklattım ve bulunduğumuz yerin hemen yanında çiçekler belirdi. Bunlar gayet hüzel görünüşlü ve kokulu çiçeklerdi. "Bir çiçeğe dokun ve onun bütününü düşün. İçinde akan yaşam enerjisini hisset. Sonra bu enerjinin temeline odaklan ve odkalandıkça enerjinin büyüdüğü fark et. Bir enerjinin özüne indikçe o enerji güçlenir ve artar. Sen önceden herkesin görebileceği çiçek enerjisini alıyordun. Şimdi ise en küçük birimine kadar hisset çiçeği. Ancak böylelikle "güç tasarrufu" yapabilirsin" May bana bakıyordu, söylediklerimi anlamaya çalıştığı kesindi. Belli bir süre sonra kendine geldi ve yanında duran çiçeğe doğru yöneldi.

Muhteşem çiçeğe yürüdüm ve onu solduracağım için kendimi yine kötü hissettim. Ama yine de elimi çiçeğe dayadım ve derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım. Hiçbir zaman çiçeği tam olarak görmeyi denememiştim. Yani içine kadar. Onu hissedebilmek. Yüzlerce küçük dalcık, o güzel renkli yaprakları, her yere hayat dolu özü taşıyan küçük kanalcıkları ilk defa gördüm. Tam anlamıyla büüylenmiştim. Bitkiler ve çiçekler o kadar güzel şeylerdi ki. Tam anlamıyla birer mucizelerdi. Ama insanlar onlara hiç dikkat etmiyordu.
Konsantrasyonumu bozmamaya çalıştım. Kanallardaki öze odaklandım. Onu yavaşça kendime doğru çekmeye başladım. Altın renkli parlak öz, içime doalna kadar bekledim. Galiba başarmıştım! Ama emin değildim, birini iyileştirmem gerekiyordu. ''Gel buraya Maya.'' dedi Hektor. Cebinden bir hançer çıkarttı ve koluna bir sıyrık açtı. Ne yapacağımı şaşırınca elimi aldı ve koluna koydu. ''Dene bakalım.'' Her zamanki gibi konsantre olup yarayı gözümde canlandırdım. Hızla iyileşti. Hektor hançeri elinde iki koluna da birkaç tane daha kesik açtı. Gözlerim büyüdü, hiç canı yanmıyor muydu? Ama yüzünde hiç acı ifadesi görememiştim. Yaralarını teker teker iyileştirirken, bir bitkinin hiç bu kadar fazla yarayı iyileştirdiğini görmemiştim. Hektor'un dediği şey işe yaramıştı! ''Gücüm hakkında bu kadar şeyi nasıl bilebiliyorsun?'' diye sordum ona, işim bitince.

May kolumu kestiğimde şaşırmıştı fakat ben bir tanrıydım hemde Psişik Güçler tanrısıydım. Ardından, o her defasında yanıtlamayı çok sevdiğim soruyu sordu "Gücüm hakkında bu kadar şeyi nasıl bilebiliyorsun?'' Hiç düşünmeden yanıtımı verdim.
"Ben Psişik Güçler Tanrısıyım May. Bu "Psişik Güç" kavramına büyü de diyebilirsin. Tüm bu "büyü" olayları düşüncede başlar ve düşüncede biter. Hepsinin mantığı birbirine yakındır, ben bu tür "zihin" ve "düşünce" olayları hakkında birçok bilgiye sahip olduğum için mantıklarını kavradım. Bu yüzden gelen öğrencime bakmam onun yeteneğini öğrenmeme ve nasıl kullanacağını bulmama yetiyor. Kısaca, işin özü "temeli kavramakta" geçiyor. Zaten bu yüzden "Küçük" bir Tanrı oldum" May, bana dikkatli bir şekilde bakıyordu, sanırım soracak birçok şeyi vardı fakat izin veremezdim derse dönmeliydim. "Derse dönmeliyiz May, eğer bu aşamayı başarılı bir şekilde geçersen mola sırasında istediğin soruyu sorabilirsin. Şimdi, senden şu yaralar içindeki hayvancağızı kurtarmanı istiyorum" dedim ve her tarafında kesikler olan bir koyun odanın ortasında belirdi. Bakalım May bu hayvanın kesiklerini iyileştirebilecek miydi? Son bir ipucu olsun diye seslendim "Bütünü düşün May"

Yutkunarak minik koyuna baktım. ''Ah! Ama...'' Yüzümü buruşturup koyuna baktım. Çok acı çekiyor gibiydi. Ona acımaktan başka bir şey yapamıyordum. Hektor yanıma geldi. ''Bunu tahmin etmiştim.'' Elini destekleyici bir şekilde omzuma koydu. ''Duyguların mantığının önüne geçerse konsantre olamazsın, konsantre olamazsan iyileştiremezsin Maya. Sakin ol.'' Onun dediğini yapmaya çalıştım ama bu hiç kolay bir iş değildi. Gözlerimi kapadım ve başka şeyler düşünmeye başladım. Kampı, kulübemi, Nick'i... Bunlar işe yaramayınca kocaman bir çilekli-çikolatalı üzeri fıstıkla kaplı bir dondurma düşündüm. Bu işe yaramıştı. Şimdi başlayabilirdim. Koyunun yanına gittim ve ellerimi üstüne koydum. Hektor'un dediği gibi bütününü düşünmeye çalıştım ve klasik iyileştirme işlemine geçtim. Gözlerimi yummuşken Hektor'un tebrik eden sesiyle gözlerimi açmıştım. Koyun tamamen iyileşmişti. Mutlulukla meleyerek yüzümü yaladı. Yüzümü tişörtüme silmek zorunda kalsam bile gülümsemiştim. Şimdi bir tek şey kalmıştı, uzaktan iyileştirmeyi denemek. Belki de Hektor bu sefer daha az acıyacağım bir yaralı bulurdu.

May'e yaralar içindeki koyunun aslında acı çekmediğini söylesemiydim acaba, yok bunu söyleyemezdim. Bir sonraki hayvana acımazdı bu defa. Biraz esnedim ve May'e döndüm. "Bu seferki iyileştirme yönteminde hepsinden farklı olarak çiçeği koparmayacaksın. Ona, toprağa bağlıyken dokunacaksın ve içindeki enerjiyi toprak aracılığı ile uzaktaki yaralıya ileteceksin. Enerji yollayacağın hedef ne kadar uzakta olursa senin de o kadar konsantre olman lazım. İyileştirici çiçek enerjisinin toprakta ilerlediğini düşünürken canlı çiçek ile olan bağlantısını unutmamalısın. O bağlantı koparsa enerji iletilmez. Haydi, denemeye başla bakalım" Sözümü bitirdim ve May'den biraz uzakta yaralar içinde bir tavşancık yarattım. Tavşan acılar içinde uzakta duruyordu. Bakalım May bu hayvana yardım edebilecek kadar mantıklı düşünebilecekmiydi?

Derin bir nefes aldım ve bir çiçeğin daha yanına gittim. Gözlerimi hafifçe kapatıp konsentre oldum ve tavşanı düşündüm. İyi ki hayalgücüm her zaman çok çalışmıştı. Çiçekteki enerjinin yer altından bir bağla tavşana gittiğini hayal ettim. Gözkapaklarımı iyice sıkıp işe yaramasını hayal ettim. Şimdi ise klasik iyileştirme metodunu uygalama zamanıydı. Yaraları beynimde canlandırdım ve hepsini çiçeğin özü sayesinde onarmaya başladım. Kesikler, çizikler yavaş yavaş kapanıyordu. Derin bir nefes alıp iyi gidiyorsun May dedim kendi kendime. Sonunda işlem bitince gözlerimi açtım. Hektor'un yüzündeki ifadeye odaklandım, acaba başarmış mıydım? Ama hiçbir şey belli etmiyordu. Onun yanına gidip sormaya karar verdim.

May, tavşanı iyileştirmişti. Tüm yaraları iyileşmese de yarı yarıya iyileşmişti. "Tüm yaraları iyileştiremesende çoğunu iyileştirdin, geriye sadece küçük çizikler kaldı. Bu çok iyi bir şey. Artık buradan sonrasını sen kendin çalışabilirsin. Sana temel mantığı öğrettim, artık sadece pratik yapmana bağlı herşey. Yani anlayacağın...Yeteneğinde Uzmanlaştın. Tebrikler May! Artık ders işlememize gerek yok fakat istersen ilerleyen zamanlarda pratik yapmak için buraya gelebilirsin." May, heyecanlı bir şekilde söylediklerimi dinledi.

Mutlulukla gülümsedim. O kdar mutluydum ki Hektor'a sarılabilirdim bile. Ama bir tanrıya sarılmanın ne kadar güvenli olduğundan emin değildim. ''Saol Hektor! Bir ara gelmeliyim tekrar!'' dedim ona. Gözlerimdeki sevinci görümüş olmalı ki bana gülümsedi. Artık gücümü daha iyi ve yararlı bir şekilde kullanabileceğimi düşüne düşüne dersliğin çıkışına doğru yürürken Hektor'a el salladım. Kimbilir gücümü geliştirmem kaç kişinin hayatını kurtarabilirdi?