melez olduğumu öğrendiğim gün

Her zamanki gibi yine kabus görüyordum:
Zifiri karanlık bir yerdeydim.Tam olarak nerede olduğumu bilmiyordum bu yüzden kendi etrafım da dönüp nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum.Bir yandansa eyer etrafımda bir şeyler varsa üstlerine basıp gürültü çıkarmak istemiyordum.Ama ansızın bir fısıltı duydum ve fısıltının geldiği yöne baktım ama kimsecikler yoktu yada olmadığını düşünüyordum.Tam arkamı dönüyorken iki kıpkırmızı gözün bana doğru baktığını gördüm.
Kalın bir ses bana “vakit geldi melez ”dedi ve tam üstüme sivri dişli, tırtıklı dilli kocaman bir ağız beni yutarcasına içine aldı.
Ansızın çığlık atarak uyandım ve etrafıma bakındım. Odamda olduğumu anlayınca derin bir nefes aldım . Sonrada yatağımdan kalkıp baş ucu saatime baktım. Saat sabahın yedisiydi ve günlerden de salıydı. Normalde her çocuk gibi okula gitmem gerekirdi ama bakıcı ailem beni okula göndermek yerine evde özel ders verdirtiyordu.
Annemin çocuğu olamadığı için beni yetimhaneden evlatlık olarak almışlar. Böyle olmasını babam istemiş fakat annem beni istemiyordu. Bu yüzdende annemle pek iyi anlaştığımız söylenemez.Babam birkaç ay önce ölünce annem çılgına döndü ve o gün bu gündür aramız daha da kötü oldu.
Yatağımı toparlayıp üstüme siyah kotumu, desenli bluzumu ve beyaz ceketimi giyip mutfağa gittim ve kahvaltılık bir şeyler çıkarıp yemeye başladım o sırada annem her zamanki gibi uzun beyaz geceliğini ve üstünden mavi bornozunu giyiyordu. Elindeki fincanı sertçe tezgaha bıraktı. Bende sakin bir ses tonuyla “günaydın anne” dedim. Annem sinirinden fincanı alıp lavaboya atarak “günaydın” dedi. Bende maksat konuşma olsun diye “nasıl uyudun?”dedim. Annem hiçbir tepki vermeden “kötü… Ben odama gidiyorum” dedi ve odasına çıktı. Böyle konuşmalara alışık olduğum için pek sorun etmiyordum. Bir kaç dakika sonra kapı çaldı gelen Frensis‘ di.
Frensis benim özel öğretmenimdi. Çok iyi bir kadındır ayrıca benim tek arkadaşımdı. Her zaman iyiliğimi isterdi. Hem bu evde yakın hissettiğim tek kişiydi. Frensis bana matematik , edebiyat,fen gibi bir çok ders öğretirdi.
Frensis le kanepeye oturmuş kitaplara göz geçiriyorduk. O sırada Frensis kulağıma fısıldayarak “annen seni çok sıkmıyor değil mi?” dedi gülümseyerek. Bende ona gülümseyip “eh işte ” dedim. O sırada annem yanımızdan homurdanarak geçiyordu. Artık annemle konuşmanın zamanı geldi diye düşünüyordum ve istemeden anneme “neden beni sevmiyorsun” dedim. Bir an keşke demeseydim diye geçirdim içimden ama diğer tarafım bu konuşmanın vakti geldi geçiyor diyordu. Annem sinirlenerek “ne demek istiyorsun” dedi. O an içimdeki tüm siniri ortaya dökmek istiyordum. Anneme bakmamaya çalışarak “seni tanıdığımdan beri bana karşı hep aksi davranıyorsun en zor durumlarımda bile hiç yanımda olmadın. Şefkatli bir anne olacağına beni düşünmeyen bir annesin” dedim. Açıkçası kendimi çok kötü hissediyordum.Annem sinirle cebinden bir harita çıkarıp masanın üstüne koydu ve NewYork un biraz ilerisindeki bir ormanı işaret etti. Bana sert bir ifadeyle “gerçek evin burası baban öldüğünde seni oraya götürecektim ama sen den ayrı kalma korkusuyla bunu yapamadım baban seni canavarlardan korurken öldü bu da ne demek biliyor musun? Artık bu kampa gitme vakti geldi bunu öğrendiğine göre ilk işimiz seni kamp a götürmek” dedi. İçimden herhalde bana şaka yapıyor diyordum oysa ki hiç de şaka yapıyormuş gibi durmuyordu.“Ne kampı?” dedim. İçimi korku kaplamıştı bir Frensise bakıyordum birde anneme.Annem titrek bir sesle “Melez kampı yani yarı tanrıların gittiği yer…senin şu anda orda olman gereken yer ” dedi. Çok şaşkındım ne diyeceğimi bilemiyordum.Duyduklarım gerçekmiydi yoksa hayal mi açıkçası karar veremiyordum. En sonunda “Bunları nereden biliyorsun peki” dedim. Annem korku dolu gözlerle bana baktı “çünkü bende melezim ve baban da melez bu yüzden seni yetim haneden aldık. Şimdi hazırlan melez kampına gidiyoruz” dedi. Sanırım o gün benim son özgür günümdü…

Rp puanı: 80.


/Admin.