Görev-71

Hypnos kulübesinden çıkmış konuşa konuşa Cephaneliğe doğru yürüyorduk. Hypnos kulübesi tüm kulübelerin en arkasında kampın en sessiz yerindeydi. Anlayacağını Cephanelikten en uzak külebe burasıydı. Yol uzundu ve biz çok heyecanlıydık. Acaba bu yol nasıl geçecekti. "Amaan boşver, eğlenmene bak" dedim kendi kendime. Ardından Alexi ile kahkahalar eşliğinde konuşarak Cephaneliğe doğru ilerlemeye devam ettik.
Yolda ilerlerken önümüze Kheiron çıktı. Ne zaman birşey planlasak bizim yanımızda beliriyordu.
"Merhaba Melezler, benim için kamp dışında bir yere gidermisiniz ?" Cephaneliğe gitmemiz gerekiyordu bu yüzden bu görevi kabul edemezdik.
"Maalesef Kheiron, çok yorgunuz" dedim. Kheiron çok ısrarcıydı, bizi ikna etme çabalarına devam etti.

Kheiron çok ısrarcıydı. Hatta o kadar ısrarcıydı ki, gören Olimpos'un yandığını düşünürdü. Kheiron'a "Kheiron, gitmeyi çok isterdik ama gerçekten çok yorgunuz. Zaten beni biliyorsun, ben her zaman yorgunum." dedim. Yalan değildi. Hâla az da olsa uykum vardı. En sonunda Kheiron pes etti ve başka melezler bulmaya gitti.
Derin bir nefes aldım ve "Gitmek isterdim." dedim. "Hadi ama Alexi! Cephanelikten bahsediyoruz!" dedi. Sırıttım ve "Haklısın. Hadi gidelim!" dedim. Az yolumuz kalmıştı, bu nedenle iki dakikada varmıştık.

İyi bari Kheirondan kurtulmuştuk. Peşimizi çok kolay bırakmıştı, geçen sefer cephaneliğe giderken yine önümüze çıkmıştı ama o zaman peşimizi çok zor bırakmıştı. Bu sefer çok şanslıydık.

Cephaneliğin önüne gelmiştik. Alexi hemen bana döndü ve "Hadi içeri girelim, ne bekliyoruz burada" dedi. Bu sorusunun üzerine elimle "sessiz ol" işareti yaptım ve kapıda duran iki canavarı gösterdim. Orada bir şeyler oluyordu. Sanırım o iki canavar bekçiydi, yoksa cephaneliği mi soyuyorlardı ? Alexiye döndüm ve ne yapacağımızı kararlaştırmaya başladık.

Kheiron'u atlattık derken, iki canavar çıkmıştı başımıza. Pers'le kara kara ne yapacağımızı düşünmeye başladık. Aslında kolyemi kullanabilirdim. Ancak patlayınca ses çıkarmasından korkuyordum. Ayrıca cephaneliğe gireceğiz derken aşırı güç harcayıp burada bayılıp kalmam çok kötü olurdu. Düşünmeye başladım. Ne yapabilirdik ki?
Pers birden "Buranın arka kapısı falan yok mudur acaba?" dedi. Gözlerimi devirdim ve "Sence bomboş bırakmışlar mıdır?" dedim. "Haklısın." dedi umutsuzca. Pers'e döndüm ve "Bir yolu olmak zorunda!" dedim.

Cephaneliği inceliyordum, hiç bir giriş yolu yok gibiydi. Tek giriş yolu ön kapı gibiydi ama orayı da 2 tane canavar tutuyordu. Nası olmuştu da kimse bu olayı görmemişti ? Koskoca kamp herşeyden bi haber bir şekilde işine devam ediyordu. Bu canavarları daha dikkatli incelediğimde bunların birer Drakon olduğunu anladım. Bunlar Ormanda İn kurmuş Drakolaedan kalanlar olmalıydı. Bunlar çok daha güçlü görünüyorlardı. O kadar plan düşünmüştüm fakat hiç bir mantıklı plan bulamamıştım en son dayanamayıp Alexiye sordum "Doğrudan önlerine çıkıp saldırmaya ne dersin?"

"Bu çok dikkat çekmez mi?" dedim. Kampın ortasında cephaneliği koruyan iki drakona saldırmak çok dikkat çekerdi. "Belki... Ama cephaneliğe girmenin tek yolu bu." dedi. Tam kılıcını çıkarıyordu ki "Bekle!" dedim. "Sanırım onları bir süreliğine oyalayabilirim!"
Drakonlara doğru yürümeye başladım. Pers arkadan şaşkınlıkla "Ne yapıyorsun?" diye seslense de durmadım. Drakonlar beni görünce saldırmaya hazırlandılar. Ama onlara çok yaklaşmadan "Kheiron sizi çağırıyor. Sanırım bir görev varmış." dedim. Olabildiğince umursamaz görünmeye çalışıyordum. Drakonlar hiçbir cevap vermeden Büyük Ev'e doğru ilerlemeye başladılar. Arkalarından "Ormanda bekliyor!" diye seslendim.
Onlar ormana Kheiron'ı aramaya giderken Pers ağzı açık bir şekilde yanıma geliyordu. "Sen bu numarayı ne zaman öğrendin?" dedi. Sırıttım ve "Eh, rüyalar bazen çok işe yarar olabiliyor." dedim. Sonra da kimseye görünmeden cephaneliğe girdik.

Alexi'nin numarası çok işe yaramıştı. Adam öldürmek zorunda kalmamıştık, yani en azından biz şimdilik öyle biliyorduk. Cephaneliğin kapısı aralıktı, hızlıca içeri girdik ve kapıyı arkamızdan kapattık. Kapı kapanınca burası çok karanlık olmuştu. Hiç bir yeri göremiyordum, hemen çantamdan bir El feneri çıkardım ve Alexi'ye uzattım. "Sen nasıl göreceksin?" Alexi'nin bu sorusu üzerine başımın etrafında birkaç Ateş topu oluşturdum. "İşte bunlarla" dedim sırıtarak. Ardından ne yapacağımızı planladık ve cephaneliğin içinde ayrıldık. Burası dışardan göründüğünden çok daha büyük ve derin bir yerdi. Burada birbirimizi kaybedebilirdik bile. Büyük bir umutla Cephaneliğin için zırha dönüşen Safir kolyeyi aramaya başladım.

Ayrıldık ve bilekliği aramaya başladım. Buraya şu bileklik için gelmiştim, ama o bileklik yerine başka bir şey de alabilirdim. Etrafa bakınırken çok güzel bir hançer gördüm. Bronzdan yapılmıştı, tutma yerinde gümüş işlemeler vardı. Çok zarifti. Elime aldığım anda bir bilekliğe dönüştü.
Tekrar hançere nasıl çevireceğimi düşünerek Pers'ün yanına gittim. Ben aradığımı bulmuştum, ona yardım edebilirdim. Etrafa bakındım, Pers'ü göremiyordum. Etrafta uzun, garip şekilli gölgeler vardı ve değişik sesler geliyordu. Tedirgince "Pers? Neredesin?" dedim.

Alexi'den ayrılınca cephaneliğin derinliklerine doğru ilerlemiştim. Derinlere gittikçe örümcek ağları artıyordu ve tozdan da önümü göremez oluyordum. Zar zor nefes almaya başlamıştım burada toz çok fazlaydı. Havayı her içime çekişimde bayaa bir toz da çekiyordum hava ile birlikte. Önümde duran ağları ateşim ile yakarak ilerledim. İlerlerken gözüme bir parıltı takıldı. Bu çok küçük bir parıltıydı, "yoksa o mu?" diye düşünerek umut dolu bir şekilde parıltıya doğru ilerledim. Yaklaştıkça bunun bir insan heykeli olduğunu fark ettim. Boynundan geliyordu parıltı, evet bu o olmalıydı. Kolyenin üzerindeki tozu elimin tersi ile aşağıya attım. Tozlardan kurtulan kolye çok güzel görünüyordu. Kolyenin zırha nasıl dünüştüğünü ararken boynuma geçirmem ile zırha dönüştü. Bu biraz eski bir zırhtı, yenilemem gerekebilirdi. Bunun zırhını çok dayanıklı hale getirebilirdim. Kolyemi bulmuş mutlulukla Alexi'yi ararken garip sesler duydum. Sanki birileri, bir şeyler beni izliyor gibiydi "Ah Alexi artık böyle çocuksu ses şakalarına başvurmaya başladın" dedim. Cevap yoktu, ne oluyordu acaba?

Huzursuzca ilerlemeye başladım. Ya Pers kötü bir şaka yapıyordu, ya da yanlışlıkla uyutan bir kolyeye dokunmuştu ve beni duymuyordu. "Perseus, hiç komik değil!" dedim. Yine cevap yoktu.
Karanlığın içinde silahlara takılmadan yürümeye çalışırken, el fenerinin ışığı her şeyi daha da korkunç gösteriyordu. Ah, bir de izleniyormuş gibi hissediyordum.
Aklıma gelen fikirle durdum. Nasıl daha önce düşünememiştim? Pers'in etrafındaki ateş toplarını görürsem, onu bulmam kolaylaşırdı.
El fenerini kapattım. Karanlıkta etrafa bakarak ufak da olsa bir ışık aradım ama yoktu. Sinirle derin bir nefes aldım. Anlaşılan birisi eşek şakası yapmaya bayılıyordu.
Karanlıkta "Pers, eğer bu şakaya bir son vermezsen dışarı tek başıma çıkacağım!" dedim. Yine ses yoktu. Madem bu şakaya devam edecekti, ben de onu şakasıyla baş başa bırakırdım. El fenerimi yaktım ve kapıya gitmek için arkamı döndüm. Karşımdaki suratı görünce çığlığı bastım.

Etraftaki sesler iyice çoğalmış ve yaklaşmıştı. Alexi içeride nasıl bir cihaz bulduysa insanları korkutmak için birebirdi. Tehtidkar bir ses tonu ile konuşmaya başladım "Alexi eğer bu bir şakaysa bitir artık! Kılıcımı sana saplamak istemiyorum!" Yine ses yoktu. Alexi bu kadar iyi rol yapamazdı, elbette bir ara gülerdi. O bu kadar uzun süre sessiz kalamazdı, kalsa bile şimdiye o sessizlikte uyumuş olurdu. Etrafımdaki ateş toplarının sayısını arttırdım, artık etrafı daha iyi görüyordum. Etraf gündüz gibi aydınlık olmuştu fakat ben kimseyi göremiyordum. Sesler hala kesilmemişti. Git gide yaklaşıyor gibiydiler. Madem onlar gözükmüyordu ben de kendimi daha fazla gösterecek değildim. Ateş toplarımı söndürdüm ve karanlığın içinde ilerlemeye başladım. Bir yere çarpmamaya özen göstererek ilerlerken arkamdan bir el ağzımı kapattı ve beni geriye doğru çekti! Bu da neydi? Alexi bu kadar güçlü değildi. Bu başka bir şey olmalıydı, ama ne ?

Karşımda bir drakon duruyordu! Ben bunları yollamamış mıydım!? "Sssisi küçük hırsssıssssslar!" dedi ve üzerime gelmeye başladı. Ben geriledikçe o geliyordu. "Peeerrss, burada bir drakon vaaar! Bana içeride olacaklarından bahsetmemiştiin!" dedim gözümü drakondan ayırmayarak.
"Sssseni duyamasss." dedi sırıtmaya benzer bir yüz ifadesiyle. Olduğum yerde kalakaldım. Seni duyamaz da ne demek? Yoksa... Ah, Zeus aşkına! Kheiron melezleri öldürmelerine izin mi veriyordu? Yok canım, imkansız. Sadece bayılmıştır.
Drakon bana hamle yapınca düşüncelerimi unutup sağa kaçtım ve yeni bulduğum bilekliği dönüştürmek için uğraşarak kaçmaya başladım. Ama nafile! Açılmıyordu ve yılan kadın peşimdeydi. Durdum ve silah-zırh yığınının içinden bir kılıç kaptım. Kılıç kullanmayı bilmiyordum, ama içimdeki meleze güveniyordum.
Kadın bana iyice yaklaşınca saldırdım.

Birisi beni tutmuş sürüklüyordu, neler olduğunu anlayamamıştım. Derken "Paat" bir acı, en son hatırladığım şey gözlerimin kararmadan önce duyduğum son cümle idi "Kııssssın yanına gideliimsss" Kız mı? Olamaz Alexi! Yerimden kalkmalıydım fakat kalkmayı bırak parmağımı oynatacak halim yoktu. Bana ne yapmıştı bu adi drakonlar? Belli bir süre hareketsiz durduktan sonra içimde bir soğukluk hissettim. Bu soğukluk resmen eklemlerimi donduruyordu fakat üşütmüyordu. Olamaz, bu bir uyuşturucu olmalıydı! Bu Drakonlar çok haindi. Şimdi hiçbir eklemimi kıpırdatamıyordum. Bana bu uyuşturucu maddeyi ne zaman enjekte etmişlerdi acaba ? Uzun bir süre düşündüm, düşünmem uzun sürdü çünkü uyuştucu beynimi de uyuşturmuştu. Elini ağzıma koyduğunda solumuş olmalıydım bu kimyasalı. Kimyasal, zehir, uyuşturucu, bağımlılık ve ateş... aklım okulda öğrendiklerime gitti bir an. Kimyasal maddelerin etkisinden yüksek sıcaklık altındayken kurtulabilirdim. İçimdeki ateşe odaklandım ve vücut ısımı arttırmaya başladım. Bunu elimden geldiğince hızlı yapmaya çalışıyordum, hemen gidip Alexi'ye yardım etmeliydim.

Kılıç kullanmanın ne kadar zor olduğunu şimdi anlamıştım. Özellikle de kılıcı ustalıkla kullanan bir drakonun karşısında. Sürekli saldırıyordu ve ben kendimi çok zor koruyordum.
Etraf bu kadar karanlık olmasa belki ok kullanabilirdim. Ama drakondan uzaklaşmam oldukça zordu. Neden hançer tekrar dönüşmüyordu ki? O hançerle daha iyi dövüşürdüm. Aklıma hançerin görüntüsü geldi.
Görüntüsünü düşününce sol elime taktığım bileklik biraz ısındı. Acaba dönüşmesi için hançeri mi düşünmeliydim? Hançeri daha güçlü bir şekilde düşündüm ve iki saniye sonra elimde belirdi. Kılıcı kadının suratına fırlattım. Bir anlık şaşkınlığından faydalanıp hançeri saplayınca toza dönüştü.
Arkamda birini hissedince korkuyla hançeri boğazına dayadım. Ama gelen Pers'tü. "Ne zamandan beri beni öldürmeye çalışıyorsun?" dedi sırıtarak.
Hançeri indirdim ve "Cephanelikteki drakondan bahsetmediğini fark ettiğimden beri." dedim.
Kaşlarını çattı ve "Drakon mu? Sadece bir taneyle mi karşılaştın?" dedi. Başkaları da mı vardı! İleriden "Evet. Ve ssssimdi benimle karssssılasssın!" diye bir ses geldi. Sesi duyar duymaz çıkışa doğru koşmaya başladık.

İyiki Alexi'ye bir tane Drako gelmişti. Benim peşimde olan diğer 3 Drakoyu bilmiyordu. Koşarak cephaneliğin çıkışına doğru ilerledik. Kapıya koşarken ben bir yandan Drakolara alev topu yolluyordum, Alexi ise bulduğu eşyaları üzerlerine deviriyordu. Böylelikle her tarafı dağıtarak Cephaneliğin kapısına ulaştık. Nereye gideceğimizi düşünmeden düm düz koşmaya devam ettik. Acaba kendimizi nerede bulacaktık? Drakoları atlattığımızı düşündüğümüz anda durduk. Kampın girişine kadar gelmiştik. Alexi ile kurtulmanın verdiği rahatlıkla derin bir nefes aldık. Kaçabildiğimize sevinmiştik. Yoksa sevinmek için erken miydi ?

Devamı Kampın Girişinde