Poseidon ve Babam Kafamı Şişiriyorlar...

Lucy ile gittiğimiz son görevin üstünden daha sadece bir gün geçmişti. Ama aklım orada değildi. Babamın gerçekten bana hiç danışmadan beni ölümsüz yapıp yapamayacağını düşünüyordum. Bunu yapmazdı, değil mi, benim düşüncelerime değer veriyor olması gerekmez miydi?

"Ne yazık ki haklısın Stella. Önce sana sorması gerekirdi" Bu Poseidon muydu? Hiç onunla uğraşacak havamda değildim.

"Ne istiyorsunuz tanrı Poseidon?" diye sordum.

"Bir şey istediğim yok Stella. Sadece seninle konuşmak istemiştim" dedi. Ah, tabi ya, ne de olsa artık Olimpos için tehdit değildim.

"Gerçekten çok ilginç bir tanrısınız siz. Durup dururken neden beni görmeye gelesiniz ki?" diye sordum. Poseidon güldü.

"Bunu iltifat kabul ediyorum Stell. Seni görmeye gelmemin bir sebebi yok. Kardeşimin kızını ziyaret etmem için illa bir sebep mi gerekiyor?" diye sordu. Buna bende güldüm. Beni salak sanıyordu herhalde bu tanrı.

"Ziyaret ettiğin kişi kardeşlerinden Hades'in kızıysa evet" dedim. Poseidon iç çekti.

"Tamam, sadece bir soru soracağım. Ölümsüz olmayı istiyor musun, istemiyor musun?"

Off, yine aynı muhabbete dönmüştük. Zaten Poseidon’un benimle sadece konuşmaya gelmesini beklediğim için salaklık bendeydi.

“Bakın deniz tanrısı, bu sizi hiç mi hiç ilgilendirmez. İstersem ölümsüz olurum, istersem olmam, bundan sana ne?” dedim sinirle. Poseidon iç çekti.

“Bu bizi çok ilgilendirir. Sen zaten çok güçlü bir melezsin. Dolayısıyla ölümsüz olursan seninle sonsuza dek uğraşmamız gerekecek” dedi. Sinirle Poseidon’a döndüm.

“Sizin kiminle ve neyle uğraşacağınız umrumda bile değil! Hatta şu sözlerinizle ölümsüz olma isteği doğuruyorsunuz bende. Git ve diğer Olimposlulara söyle, bu benim kararım ve bunu etkilemeye kalkmayın sakın!”

Poseidon’un bir şey söylemesine fırsat vermeden arkamı döndüm ama o sırada da babamla karşı karşıya geldik.

“Git buradan Poseidon, kızımla yalnız konuşmak istiyorum” dedi elini omzuma koyarak. Evet baba, seninle uzun bir konuşma yapmamız gerekecek…

Stell’in yanına gittiğimde Poseidon tarafından çoktan sinirlendirilmişti. İşim hiç kolay olmayacaktı.

“Biraz oturalım mı Stell?” dedim. Dediğimi ikiletmedi.

“Bana şu ölümsüzlük olayından bahset bakalım” dedi. Sanırım ölümsüz olacağını öğrenmişti. Ah, ne harika! Terlemeye ve gerilmeye başladım. Ben, Ölüler ve Yer altı Tanrısı Hades, asırlar sonra ilk defa bir konuşma yapmakta zorlanıyordum.

“Tamam kızım… Kısaca şöyle söyleyeyim, isim töreni seni Persephone ve benim öz çocuğumuz yapacaktı. Ve iki ölümsüzün öz çocuğu da bir ölümsüz olmalıydı. Zeus’un elini kolunu bağlamıştım. İstediğin takdirde ölümsüzlüğe kavuşacaksın” dedim ve derin bir nefes aldım. Stella bana değil, yerdeki taşlara bakıyordu. Long Island kıyısı çok sakin ve güzeldi bugün.

“Hiç bana sormadın… Bu kadarcık mı değer veriyorsun benim seçimlerime?” dedi bana dönerek. Başını okşamak için elimi uzattım ama geri çekildi.

“Beni yeraltına tıkmaya hazırdın ama bir kere bile benim gerçekten istediğim şeyin bu olup olmadığını sormadın!” dedi bağırarak.

“Özür dilerim Stell. Ben…”

“Özrünü istemiyorum Hades! Bu işi nasıl yaptıysan geri al, derhal yap bunu! Ben ölümlü kalmak istiyorum!!” dedi. Bu fazlaydı işte.

“Küçük hanım, BANA karşı sesini yükseltme! Ne dediğine de dikkat ET!!” dedim bende bağırarak. Sesim fazla korkutucu çıkmıştı, büyük ihtimalle Stell daha önce hiç görmediği bir yanımı görmüştü. Korkuyla bana baktı ve sonra da koşarak buradan uzaklaştı.

Kızım buradan uzaklaşırken içimde bir şeylerin koptuğunu hissettim. Öfkeli miydim, üzgün müydüm, bilmiyordum. Uzun zamandır böyle bir duygu patlaması yaşamamıştım.

Son kez Stell’in arkasından bakarken hıçkırarak ağladığını fark ettim. İkimizde fazla ileri gitmiştik bu sefer…

Benim babam Hades'ti...

Korkunç bir canavar, ölülerin tanırsıydı...

Bunu hep biliyordum ama bana karşı o kadar iyi davranıyordu ki onun Hades olduğunu, gerçekten çok korkunç bir tanrı olduğunu unutmuştum. Ta ki bugüne kadar. Sadece babam olması onu ölülerin tanrısı olmaktan alıkoyamazdı ya! Bugün ise onun aslında ne kadar kötü bir tanrı olduğunu fark etmiştim. Belki de kampa ilk geldiğimde ondan nefret etmem bu yüzünü çok daha önceden görmüş olduğum içindi.

Babamın yok olmasını bekledim ve o gittikten sonra az önce oturduğumuz yere gidip ağlamaya başladım. Nasıl bu kadar kör olabilmitim? Tabi yani, o kendinden başka birisini neden düşünsün ki? Tamamen kendi mutluluğu için uğraşıyor, beni kendine bahane ediyordu. Bende bunu bugüne kadar anlamayacak kadar babama hayrandım.

"Stell? İyi misin?"

Lucy'yi yanı başımda görmem beni şaşırtmıştı. Burada ne yapıyordu?

"Ben... Ben iyiyim" dedim ama Lucy zihnimi okuduğu için az önce neler olduğunu anlamıştı.

"Aman tanrılarım!" dedi. Babamın bir an için şeytanın yüzüne dönen görüntüsü onu bile korkutmuştu. Ama gerçekten çok korkutucuydu.

"Hadi gel, hava kararmak üzere. Benim kulübemde biraz laflayalım" dedi ve beni zorla yerimden kaldırdı. Artık canım hiçbir şey yapmak istemiyordu. Neden sadece bir an önce ölüp Luke'un yanına gidemiyordum ki??