Satellite Morgan

Belki ben bir avcıydım, okları mükemmel kullanıyordum, ama fazla bilgiden zarar vermezdi. Artemis veya Apollon'dan bu dersin inceliklerini öğrenmek benim için bir onur olacaktı. Günler öncesinden okçuluk sınıfına gitmek için hazırlanıyorum ve bugün de gidecektim. Üzerime rahat bir şeyler giydim; beyaz bir şort ve beyaz bir t-shirt. Ardından tanrı(ça)lardan alacağım ders için heyecanla okçuluk sınıfına doğru ilerlemeye başladım.

Okçuluk sınıfı, oklarla kaplıydı doğal olarak. Güzel görünüyordu dışarıdan, içeri girmeye karar verdim. Bir koşuşta öğretmenler odasının kapısını çaldım ve içeridekilere selam verdikten sonra okçuluk eğitmenini sordum. O sırada öğretmenler odasında ne aradığını bilmediğim Yon ayağa kalktı. Ağzım açık kalmıştı, okçuluk eğitmenim Yon'du. Ben Apollon veya Artemis'i düşünüyordum ama bu çok daha iyiydi. Gülümseyerek gelmesini bekledim.

Melez dersliğimde klasik duvarıma yaslanmış melezleri izliyordum. Bir süredir yeni öğrenciler geliyor ve işlerim yoğunlaşıyordu. Zamanımın çoğunu bura da geçirmeye başlamıştım. Bir nevi sıkılıyordum aslında. Ta ki bu sabaha kadar. Sat'ı gördüğümde bütün sıkıntım geçmişti. Benden okçuluk öğrenmeye geliyordu. O en az benim kadar iyi ok atardı aslında. Ama okçuluk diplomasını almak ayrı bir zevk olmalıydı tabii ki.

Yanına yürüdüm. Gülümsüyordu bende gülümsedim. "Ziyaretemi geldiniz hanımefendi. Yoksa okçuluğu öğrenmeye mi ?" dedim. Böyle ciddi konuşunca Artemis bana karışmıyordu. Her şeyin bir çıkış yolu vardı tabi ki. Bana baktı "E-ee yani ikisi birden olabilir beyefendi. Bakalım ne kadar biliyorsunuz" dedi. Beyefendiyi alayla söylemişti ama bu benim hoşuma gitmişti. "O halde Sat'ım marş marş (!) 25 adım hedeflerinden başlıyoruz. Buraya oturmaya gelmedik" dedim. Sonra güldüm ve hedef tahtasının önüne götürdüm. Sat sırtından görünmez yay ve sadağını çıkardı. Bu kolay hedefin tam ortasına anında üç ok gönderdi. " Sanırım seninle biraz ileriden başlayacağız. Tecrübe böyle bir şey" dedim ve güldüm.

Yon'la beraber biraz cilveleştikten sonra hedef tahtasına doğru ilerlemeye başladık. Geldiğimizde Yon ileriden başlayacağımızı söyleyince sevinmiştim, en azından minik ayrıntılarla uğraşmayacaktık. Ok tutmayı tekrar görmeyecek olmam iyi bir şeydi. Okumu arkadan çıkardıktan sonra biraz artistlik yapmak istedim ve hedef tahtasına fırlattım. "Beyefendi, gördüğünüz gibi." dedim gülümseyerek ve okun tam ortadan girdiği tahtayı işaret ederek. Üç kere aynı işlemi yaptıktan sonra biraz da havaya o gönderdim. "İşte böyle beyefendi." dedim kıkırdayarak. Ardından daha neler öğreneceğimi gösterecek Yon'a bakmaya başladım.

Öncelikle normalde öğrencilerimi 25 adım hedeflerinden başlatırdım. Ama Sat hepimizin bildiği gibi usta bir okçuydu. Bu nedenle direk 100 adım hedeflerinden başlatmaya karar verdim. " Şimdi, normalde 25 adım hedeflerinden başlatırım ama istisnalar kaideyi bozmayacağı için seni direk 100 adımdan başlatıyorum doğrusu bu. Bildiğin şeyleri tekrar öğretmeye çalışmak saçma olur. " dedim. Ve yanımda hedeflere sürükledim. 100 adım 1 seviye öğrencilerinin en çok zorlandığı bölümdü. Sat için ilk seviyeyi biraz daha zor tutacaktım çünkü zaten sondan başlamıştık. " Bakalım uzak hedeflerle aran nasıl. Rüzgarı hesaba katabiliyormusun" dedim. Sat hiç bir şey demeden atacağı yere geçti. Bir kaç tane ok gönderdi çopunda tam ortadan vurdu. Bazıları sağa sola hafif kaymıştı. Atarken tek bir yanlışı vardı. O da koluu tam kaldırmıyordu. "Sat harika atıyorsun gerçekten. Ama yayı tuttuğun kolunu yeterince kaldırmıyorsun. Kolunu 90 derecelik açıyla dik tutmaya çalış. Bir ayağını at vs. Gerisini biliyorsun. Ama kolun Bu biraz zorlanmana neden oluyor. " dedim.

Birkaç tane ok sağa sola kaymıştı. Zaten simetri hastası olan ben, bu duruma katlanamamıştım. Biraz fazla büyüklenmiştim sanki, eğitmenimi dinlemeye karar verdim. "Peki hocam." diyerek kolumu dik açıyla tutmaya çalıştım. Ama bu zor bir işti, kolumu tam olarak açısına göre doksan dereceyle tutabilmek için yeteneğin de yeteneği olmam gerekiyordu. Hani bacak hareketlerini falan, kılıçtan biliyordum ama elimi hiç doksan derecelik bir açıyla tutmaya çalışmamıştım. Yine de denedim ve oku fırlattım. Tam isabet olmuştu, ama şansa gibi. Yon'a döndüm. "Bu doksan derece olmuyor ki." dedim sızlanarak. Ardından onun göstermesini bekledim.

Sat'ın atışları harikaydı. Bir kaç ufak tefek kusur vardı. Aslında o kusurlarla beraber de atış yapabilir di ama dersliğe gelmişken bir kaç şey öğretmek gerekti değil mi ? Sat'ın yanına gittim. "Sat kolunun doksan derece olması demek sadece düz atışlarda geçerli. Yani sabit bir hedefe atış yapıyorsan yay düz bir şekilde durmalı. Mesela uzağa bir atış yapacaksan kolunu geniş açıyla tutmalısın. Ama hiç bir zaman dar açı ile tutma. Matematiksel anlatıyorum ama başka şekilde açıklayamadım." dedim ve sırıttım. Sat bana baktı. Kolunu geniş açıyla tutmaya alışmıştı. Bu nedenle sabit atışlarda zorlanıyordu hedefi tutturmak için. Attığı ok yay çizarek gidiyordu. Aslında o kadar önemli değildi. Ama Sat'ın rahat etmesi her şeyden önemliydi.

Yanına gittim. Koluna hafifçe aşağı indirdim. Şimdi düzgün bir atış olacaktı.

Yon'un kolumu indirmesiyle beraber açının doksan derece olduğunu düşündüm ve atışımı yaptım. Gayet rahat olmuştu, bu kadar kolay on ikiden bir hedef vurduğumu hatırlamıyordum. "Oldu sanki." dedim gülümseyerek ve tekrar oku fırlattım. Mutlu olmuştum birden bire, işin inceliğinin bu kadar kolay olduğunu bilmiyordum. Kendi kendime gülerken birkaç kez daha attım. "Oluyor değil mi? Oluyor değil mi?" diye sordum gülümseyerek, ve doksan derecelik açı olduğunu düşündüğüm bir açıyla kolumu tutarak ok atmaya devam ettim. Ardından Yon'a sordum. "Peki ya şimdi ne yapıyoruz?" diye sordum gülümseyerek. Okuma bakıyordum, meğersem öğrenilecek daha çok şey varmış onun hakkında.

Şimdi biraz artistlik yapmak isterdim ellerimi şıklatıp ışıklar falan kapansın spot ışığı hedeflere insin falan ama ne yazık ki açık havadaydık. Sat'a baktım ve sırıttım. Ellerimi çırptım ve Sat'ın ok yağmuruna tuttuğu hedefte ki oklar döküldü. Ve bir sağa bir sola hızlı sayılabilecek bir şekilde haraket etmeye başladı.

"Aslında Sat bu 2. seviye çalışması ama sen zaten bu işleri bildiğin için senin ilk seviyen biraz daha zor olacak demiştim. Gerçek bir savaşta hedeflerin sabit durmaz. Ve tabi rüzgarda sana hiç yardımcı olmaz. Ama eğer biraz pratik yaparsan bakmışsın hepsi senin güzelliğine tutulmuş" dedim ve tekrar sırıttım. Sat'ın cevabını ve atışlarını beklemeye başladım.

Yon, gerçekten hayatımda gördüğüm en iyi öğretmendi. Hep güleryüzlü, iyi, anlayışlı, sempatik vs. İnsanın böyle bir öğretmeni olursa, dersi anlamaması mümkün müydü? Kesinlikle hayır. Kıkırdayarak cevap verdim. "İzleyin hocam." Ardından oklarımı hazırladım ve muhtemel doksan derecelik açıyla kolumu tutarak atmaya başladım. Oluyordu sanki, öğretmenimden kaynaklanan bir şekilde hızlı geliştiğimi düşünüyordum. Doğal yeteneğim de vardı tabi ama bunda en büyük pay tabi ki hocama aitti. Birkaç kez daha atış yaptıktan sonra Yon'a baktım. Tepkisini merak ediyordum, oklar hedeften şaşmamıştı ama son söz hocama aitti.

"Congratulations!" diye bağırdım bir oyundaki sesi taklit ederek. Alman aksanı kullanınca çok komik olmuştu ve hoşuma gitmişti. Sat bana gülümsüyordu. Ah o bana böyle bakışı yok mu ? Bu derse odaklanmamda negatif bir etki yapıyordu. Ama halimden gayet memnundum.

Atışlarına bakınca Sat'ın kendini her hangi bir ders almadan nasılda yetiştirdiğini gördüm. Harika bir yeteneği vardı ve eğitim almadan bunu kullanmaktan çekinmemiş yeteneğin asıl geliştirileceği yerde savaş alanlarında bunu kanıtlamıştı. Bunun için konuştum. "Satellite Morgan, seni okçuluk dersinin ilk seviyesinden mezun ediyorum. Sana bu seviyede öğreteceğim başka bir şey kalmadı. Ama en kısa zamanda 2. seviyeye bekliyorum" dedim. Bilgiç bir öğretmen edasıyla. Sat'ın yüzündeki aşık olduğum gülümsemesi dahada genişlemişti. O arkasını dönüp giderken onunla biraz daha birlikte olmak için 2. seviyeye gelmesini umut ettim.

Rp bitmiştir. Statü'yü alabilirsin