Yeraltında Gezinti - 4

El yürümekte çok zorlanıyordu. Belli ki kötüydü ama bana iyi olduğunu, birazdan geçeceğini söyledi. Ne yaptıysam onu dinlenmesine ikna edemedim. Buradan hemen giitmek istiyordu. Bunu bende çok istiyordum ama burdan nasıl çıkacağımızı bilmiyordum. Bunun için dolanıyorduk. Bir çıkış yolu arıyorduk. Ancak çok yavaş yürüdüğümüzden burada saatlerce kalacağımızı biliyordum. Tek istediğim şey bize saldıran bir canavarın olmamasıydı ama bir melez olaraktan bunun imkansız bir şey olduğunu biliyordum. Hele hele yeraltına izinsiz inmişken! Uzun bir süre daha yürüdükten sonra karşımıza bir ırmak çıktı ama bu ırmak bildiğim ırmaklara hiç benzemiyordu. Bir kere rengi farklıydı. Ondan sonra içinde bir sürü şey vardı. Anladığım kadarıyla burası Styks ırmağıydı. Ben buraya ik defa geldiğim için tanımam uzun sürmüştü ve buraya gelmeyi hiç beklemiyordum. Anlaşılan yanlış yerdeydik.

Furiayla girdiğim savaş yüzünden her yerim acıyordu ama bir yerlerim kırık değildi. Sadece tahminim kaburgalarım zedelenmişti. Zar zor yürüyordum. Calvin bana dinlenmeyi teklif etmişti ama kabul etmedim. Buradan gitmek istiyordum. Bunun içinde yürümeliydik. Biraz daha yürüdükten sonra Styks Irmağı tam karşımızda duruyordu. Beraber ırmağın kenarına gittik. Calvin "Dinlen biraz." dedi. Artık dayanacak halim yoktu. Başımı salldım ve kenara uzandım. Of, her yerim ağrıyordu. Calvin de oturdu ve "İyi misin?" diye sordu. "İyiyim." dedim. Calvin pek ikna olmuşa benzemiyordu ama bir şey demedi. Dinlenmek iyi geldi. Acılarım az da olsa dinmişti. Burada ne kadar kalacağımızı bilmiyordum ama daha önemli bir sorun vardı; "Nereden çıkacağımızı biliyor musun?" diye sordum. Calvin "Sen şimdi bunu düşünme dinlenmene bak." dedi. Anlaşılan bilmiyordu ve bir yol düşünüyordu ama buna kafa yoracak durumda değildim. Dinlenmeme devam ettim.

Sonunda El’i dinlenmeye ikna etmiştim. Styks Irmağı’nın kenarına oturduk. Irmağı izlemeye başladım. Bu gerçekten çok ilginçti. İçinde birçok şey vardı. Çoğunun ne olduğunu anlayamadım. El’le sohbet etmeye başladık. Bana çıkışı bilip bilmediğimi sordum. Ona bilmediğimi söylemek istemediğim için soruyu geçiştirdim ama anlamış gibiydi. Etrafıma bakındım. Nereden çıkabilirdik? Bir süre düşündükten sonra hiçbir fikrim olmadığını anladım. Böyle bakıp fikir üretmek çok saçmaydı. Bilmiyordum işte bilmiyordum. Tamamen şansa kalmıştık ve benim şansım pek yaver gitmezdi. Ben bunları düşünürken değişik bir ses işittim. Sesin geldiği yöne bakınca yakmaya çalıştığım furiayı gördüm. Bize doğru geliyordu. El’e baktım. Yorgun bir vaziyette dinleniyordu. Bu furiayı kendim hemen halletmeliydim. Yoksa El bana yardım etmeye çalışacak ve kendine işkence edecekti. Yaraları daha kötü olacaktı. Sessizce ayağa kalktım.

Gözlerimi kapatıp acıları düşünmemeye çalışıyordum. Bunun yerine bir silah falan düşünüyordum. Bu hiçbir işe yaramıyordu. Çünkü gerçekten canım çok acıyordu. Ancak bir süre sonra sesler duymaya başladım. Başta aldırış etmedim. Ölüler falan diye düşündüm ama sonra Calvin’in ayağa kalktığını fark ettim. Gözlerimi açtım ve Calvin’e baktım. Calvin "Sakın kalkma, ben hallederim." dedi. Ne demek istediğini anlamadım ama sonra sesin geldiği yöne baktım. Yanımıza bir furia geliyordu. Bu sanırım Calvin’in peşindeki canavardı. Onu öldürdüğünü sanıyordum. Calvin’e tekrar baktım ve "Saçmalama." dedim. Sonra da ayağa kalkmaya çalıştım ama belim o kadar yandı ki tekrar yattım. Benim yapabileceğim bir şey kalmamıştı. Calvin sana demiştim der gibi bir bakış attıktan sonra elleriyle bir ateş topu yarattı ve bize doğru gelen canavara fırlattım. Canavara gelmedi ama durmasına neden oldu. Calvin benim yanımdan ayrıldı.

El’e zarar gelmesin diye ondan uzaklaştım. Furia ateş topu kesilince tekrar bana doğru gelmeye başladı. Bir ateş topundan sonra bir tane daha yolladım ama canavar bunlardan da kurtuldu. Kılıcımı çektim. Furia bana doğru geldi ve kılıçla savaşmaya başladım. Ona birkaç çizik attım. Bu sırada bir kılıç furiaya saplandı. Furia acı ve şaşkınlık içersindeyken onu ateşimle yakarak yok etti. Sonra kılıcın geldiği yöne baktım ve El’i gördüm. Kılıcını fırlatmıştı. Gülümseyerek yerde duran El’in kılıcını aldım ve El’e verdim. Elena ayağa kalkmaya çalıştı. Ona yardım ettim. El “Buradan gitsek iyi olur.” Dedi. Haklıydı. Ona yardım ederek yürümeye başladık. Styks ırmağına son kez baktım. Gerçekten harika bir ırmaktı. Tekrara önüme baktım. Nereye gittiğimizi bilmiyordum ama buradan uzaklaşmamız gerektiğini çok iyi biliyordum. Şansımızı kullanacaktık. Başka çaremiz yoktu.