Yeraltında Gezinti - 2

Havlama sesleri yürüdükçe artıyordu ve bu ses içime kadar işliyordu. Bayağı yürüdükten sonra karşımıza geçiş yerleri çıktı. Bir taraf çok yavaş ilerliyordu, bir taraf ise çok çabuk ilerliyordu. Daha önceleri diğer melezlerden duyduğuma göre hızlı ilerleyen yer cezalarını kabul edenlerdi ve bunlar kocaman bir köpekten geçiyorlardı. Bu köpeği şimdi fark etmiştim. Havlama sesleri buna aitti ve anladığım kadarıyla bu köpek Cerberus'tu. Gerçekten çok büyüktü ve bizim ölü olmadığımızı anlarsa bitmiştik. Calvin'e baktım. Calvin bir şeyler düşünüyordu. Sanırım Cerberus'u nasıl atlatacağımızı düşünüyordu ama bir şey bulmuşa benzemiyordu. "Ne yapacağız?" dye sordum. Calvin önce bana baktı, sonra Cerberus'a baktı, sonra tekrar bana baktı ve konuşmaya başladı...

Cerberus tam karşımızdaydı ve ben ne yapacağımızı bilmiyordum. Kafamı çalıştırmaya başladım. Bir yol bulmalıydım. Bir köpeği -epey büyük bir köpeği- nasıl atlatabilirdik? Elimizde kemik gibi şeylerde yoktu. Cerberus'un her hareketini izliyordum. Etrafındaki ölüleride incelemeye başladım. Burası çok kalabalıktı. Bu kadar çok ölünün olduğu aklıma bile gelmezdi. Gerçi şu ana kadar bunu hiç düşünmemiştim. Elena'nın "Ne yapacağız?" diye sormasıyla asıl soruya geri döndüm. Hala bir çözüm yolu bulamamıştım. Elena'ya baktım ve "Bilmiyorum. Biraz daha düşünelim." dedim. Elena bu cevabımdan hiç hoşnut olmadı ama yapabileceğim bir şey yoktu.

Cerberus sanki bizim orada olduğumuzu anlamış gibi halamaya başladı. Çok sinirli görünüyordu. Ne yalan söyleyeyim gerçekten çok korkutucuydu. Calvin'e baktım ve "Çabuk olsan iyi edersin. Yoksa yem olacağız." dedim ama Calvin beni umursamadı. Hala düşünüyordu. Kısa bir süre sonra "Tek çaremiz var." dedi. Merakla "Ne?" diye sordum. Calvin Cerberus'a bir kere daha baktıktan sonra bana döndü ve "Yanında demir var mı?" diye sordu. Başımı evet manasında salladım. Calvin bu sefer "Bunlarla demir bir kemik yapabilir misin?" diye sordu. Yine evet manasında başımı salladım ve demirlerle kemiği yapmaya başladım.

Uzun bir düşünüşten sonra aklıma bir fikir geldi. Demirden bir kemik yapıp bununla Cerberus'u kandırabilirdik. O, kemikle oyalanırken bizde hızlıca kaçardık. Elena'ya kemik yapmasını söylediğimde hemen işe koyuldu. Çok kısa bir zamanda da demir kemik hazırdı. Bu kadar hızlı olmasını seviyordum. Her şeyi yapması en fazla beş dakikasını alıyordu. Bu da işimi kolaylaştırıyordu. Elena'ya ne yapacağımızı bir bir anlattım. El'in yüzünde anlattıkça güller açıyordu. Sanırım fikrimi beğenmişti. Hazır olduğumuzda uygulama işlemine geçtik. Yavaş yavaş Cerberus'a yaklaştık. Yeteri kadar mesafeye gelince El konuşmaya başladı; "Cici köpek bak sana ne getirdik!" Cerberus'a kemiği gösterdim. Cerberus dikkatlice bizi izliyordu. Kemiği süzdükten sonra havladı. Anladığım kadarıyla bu havlamayla kemiği istediğini anlatmaya çalışıyordu. El'e baktım. İkimizde hazır olduğumuzda "İstiyorsan yakala!" diye bağırdım ve kemiği olabildiğince uzağa fırlattım. Cerberus da tam düşündüğümüz gibi kemiğin peşinden gitti.

Planımız işe yaradı. Cerberus kemiğin peşinden koştu. Şu an ne kadar mutlu olduğumu kelimelerle antamazdım. Ben Cerberus'un arkasından bakıyordum. Beni Calvin uyardı. "Gitmeliyiz." dedi. Ona baktım ve başımla onayladım. Hızlı olmalıydık. Yoksa Cerberus geri geldiğinde bizi öldürürdü ve ben bunu hiç istemiyordum. Fırsattan istifade kaçmaya başladık. Hızlıca ölülerin arasından geçtik. Milyonlarca ölünün arasından geçmek, işte bu iğrençti. İtekleye itekleye yolumuzu açıyorduk. Uzaktanda havlama sesleri geliyordu. İşin kötüsü bu havlama sesleri gittikçe yaklaşıyordu. Bu kötü haberdi. Cerberus kemiğin gerçek kemik olmadığını anlamış olmalıydı ve büyük ihtimalle hızla bize doğru geliyordu. Arkama bakmıyordum çünkü hem vakit kaybedemezdim hem de bizi kovalayan devasa bir köpek görmek istemiyordum. Çok şükür ki Cerberus'u geride bırakmayı başardık. Asphodel tarlalarına gelmiştik.


Devamı Asphodel Tarlaları'nda!