Sonumuz Hep Aynı (Görev 71/4)

Aldığımız cezayı çekmek için cephanelikten çıktık ve kamp mutfağına doğru yola düştük. Bulaşık yıkamak hiç bana göre bir şey değildi ama zorunlu yıkayacaktım. Hem tek başıma olmadığım için eğlenebilirdik. Umarım hayallerim gerçek olurdu. Yıkayacağım bulaşıkları düşüne düşüne kamp mutfağına girdik. Burada hiç kimse yoktu. Bulaşıklar hariç. Bulaşıklarda öyle böyle değildi. Tüm kampın yiyip içtiği tabaklar, bardaklar... ölmek istiyorum. Dağ gibi yıkanacak bulaşık vardı. Arkadaşlarıma baktım. Onlarında gözü korktuğuna adım gibi emindim. Kimin gözü korkmazdı ki? Calvin "Bunların hepsini biz mi yıkayacağız?" diye sordu. Gözleri hayır diyin der gibiydi. Ancak gerçekler öyle demiyordu. Lucy "Korkarım ki evet." diye yanıt verdi. Bu iş çok zor olacaktı ve çok vaktimizi alacaktı. Dilimi tutamayıp "Lanet olsun!" dedim ve yutkundum. Sakin olmalıydım. Alt tarafı üzerimize yıkılacak gibi duran bulaşıkları yıkayacaktık.

İçerisi tam anlamıyla bir felaketti. Karşımızda duran bulaşıkları görünce gözlerim yuvalarından fırlayacaktı neredeyse. Bu bulaşıkları yıkamak zorunda olduğumuza inanamıyordum. Gerçekten berbat bir durumdu. Ama hemen başlamazsak akşama kadar bitmeyecek gibi duruyordu. Eh, bu durumda da yine bir ceza alabilirdik. Bu yüzden bir an önce başlamalıydık işe. İlk olarak Lucy gitti bulaşıkların yanına. Ardından hepimiz onun yanına gittik ve bulaşıkları yıkamaya başladık. Hiç kimse bu bulaşıkları yıkamak için can atmadığından işimiz çok yavaş ilerliyordu. Bunun imkansız olduğunu biliyordum ama sanki bulaşıklar yıkadıkça daha da çoğalıyormuş gibi geliyordu. O sırada Elena'nın elindeki sular yanlışlıkla Lucy'ye sıçradı. Bunu üzerine Lucy de altta kalmayarak Elena'ya su sıçratmaya başladı. İlk başlarda bu sadece ikisinin arasındaydı ancak bir ara Tiff'e de su sıçrayınca o da bu su savaşına katıldı. Ondan sonra hepimiz birbirimize su sıçratmaya başladık zaten. Bu sırada da gülüşüyor, kahkahalar atıp duruyorduk. Bu iş git gide eğlenceli olmaya başlamıştı. Bulaşık yıkamanın keyfi yavaş yavaş çıkıyordu...

Bulaşıkları yıkamaya başlayalı çok olmamıştı ki Lucy ve Elena suyla birbirine saldırmaya başladı. Bu savaştan bende nasibimi aldım ve savaşa bende katıldım. Tüm suları ortalığa fırlatıyordum. Artık kime gelirse. Hepimiz birbirimize su sıçratınca üstüm başım sırıksıklam oldu. Tabii yerlerde ama kimin umrunda? Biz çok eğleniyorduk. Kahkahalar tüm mutfakta yankılanıyordu. Ancak bizi bekleyen dev gbi bulaşıklar vardı. Çok geçmeden bulaşık yıkamaya devam ettik. Arada sırada birbirimize su atıyorduk ama onun dışında düzgünce bulaşıkları yıkıyorduk ve eskisi gibi bıkkınlıkla değil eğlenerek yıkıyorduk. Bir tabağı sudan geçirirken Lucy "Ah!" diye bağırdı. Tabağı hemen bıraktım. Ona baktığımda elini gördüm. Kızarmıştı. Ona, "Ne oldu?" diye sordum. Lucy elini soğuk suya sokarken "Su birden kaynarlaştı. Acaba neden?" dedi. Bunu Calvin'e bakarak sormuştu. Calvin'e döndüm. Islık çalıyordu ve sırıtıyordu. Hepimiz ona bakıyorduk. Özellikle de Lucy ama o daha çok öldürecekmiş gibi bakıyordu. Calvin konuşma ihtiyacı duyarak "Su çok soğuktu. Sıcaklaştırmak istedim." dedi.

Lucy'nin çığlığı daha sonra Calvin'in cevabı...En sonunda kendimi tutamadım ve gülmeye başladım. Kendimi tutmaya çalışıyordum ama başarılı olamıyordum. Benim gülmem üzerine Summer ve Tiff de gülmeye başladı. Bu duruma Lucy'i daha da sinirlendi ama bir an sonra gülümsedi. Başta Lucy'nin aldırış etmeyip gülümsemesine memnun oldum ama sonra Summer'ın "Kaçın!" diye bağırmasıyla bunun bize yapacaklarının belirtisi olduğunu anladım ve memnunluğum geçti. Summer'ın uyarısını dikkate alaraktan bulaşıkların arasına saklanmaya çalıştım. Lucy'nin derdi benimle olmadığı için beni boşverdi ve doğruca Calvin'e önce bir acı dalgası sonrada büyük bir şişe su yolladı. Calvin acı içinde bağırırken Lucy gülmeye başladı. Tiff önce bir şey demedi ama sonra Lucy'e suyla savaş açtı. Bir anda ortalık karıştı. Bu karışıklığa bende dahil oldum. Bensiz olur mu hiç! Sonuç olarak öyle komik bir görüntü ortaya çıktı ki yerlere yatıp gülmeye başladım. Tiff ve Lucy de gülüyordu. Calvin ise ortalıkta görünmüyordu. O kadar çok gülüyordum ki nereye gittiğine kafa yoramayacak durumdaydım.

Lucy intikam almak için bana acı dalgası gönderdi. Ardından da üzerime bir şişe su döktü. Canımın acısnın geçmesi fazla uzun sürmedi. Bu arada Tiffany suyla Lucy'e saldırıyordu. Çok eçmeden savaşa diğerleri de dahil oldu. Bende bunda yararlanarak ortadan kayboldum. Kızları gülüşleri her yerden duyuluyordu. Bir süre bekledikten sonra ortaya çıktım ve gülmekten yerlere yatan kızların başına kovalarca su döktüm. Hepsi asıl şimdi sırıksıklam olmuştu ama hala güüyorlardı. Hatta aksine öncekinden daha çok gülüyorlardı. Bende gülmeye başladım. Ancak bu durum fazla uzun sürmedi. İçeriye Ares çocukları girdi. Yüzlerinde dalga geçer gibi bir gülümseyiş vardı. Hepimiz gülmeyi kestik ve onlara baktık. El ise kendini tutamayıp çocuklara dalmaya çalıştı ama son anda onu Summer tutu ve sakinleştirmeye çalıştı. Ares çocuklarındaki gülümseme daha da büyüdü ve içlerinden biri "Yazık size, bulaşıkları mı yıkıyorsunuz?" dedi. Sinirlerimin çok geildiğini ve her an patlayacakmış gibi hissettim. Ancak benim sinirlerim patlamadan öne Lucy davrandı.

Elena'nın dikkatsizliğinin başlattığı sevimli su savaşı işin içine Calvin'in girmesi -ve elimi yakmasıyla- bambaşka bir boyut kazanmıştı ama sıkı bir su savaşının ardından yere kapaklandığımda Hestia oğlunun üzerime koca bir kova su dökmesi sadece kahkahalarımın şiddetinin artmasına sebep oldu. Ona gönderdiğim acı dalgası öyle büyüktü ki büyük ihtimalle kafasının içi hala zonkluyordu ve işe sadece suyla devam etmek en iyisiydi. Tiff'ten de iyi su yemiştim ve ona bunun cezasını ödeteceğime dair kendime söz verdim. Summ ile birbirimizin tipine bakıp gülüşürken içeri Ares çocukları girdi ve hepimizin birincil önceliği Elena'yı zaptetmek oldu. O biraz sakinleştikten sonra zaten annem yüzünden kıl olduğum kulübeye dalmamam için bir sebep kalmamıştı. İçlerinden birinin "Yazık size, bulaşıkları mı yıkıyorsunuz?" demesi üzerine sinirle üzerlerine atıldım ve çıkarabildiğim en yüksek sesle "Evet ve siz de bize yardım edeceksiniz!" diye bağırdım. Şaşırtıcıydı ama zihin gücümle birleştirdiğim korkunç sesim tüm Ares çocuklarının oldukları yere sinmelerine sebep olmuştu. Parmağımı şıklatarak onlara bulaşıkların olduğu tarafı işaret ettim ve hepsi yavaş yavaş oraya doğru yol almaya başladı. Bazılarının iradeleri çok güçlü olduğu için beynimi fazlasıyla zorluyorlardı ama öyle ya da böyle bu cezayı almamıza sebep oldukları için, cezalarını da çekeceklerdi. Hepsi bulaşıkları yıkamaya koyulduktan sonra sinirle gidip yan odadaki malzemeler arasından bir vileda buldum ve onunda az önceki su savaşının izlerini temizlemeye başladım. Az önceki çıkışımın bizim tayfayı da korkutmuş olduğunu fark etmiştim ama bu durumdan rahatsız olduğum pek söylenemezdi.

Ares çocukları gelmişti ve bizimle dalga geçmişlerdi. Tam onların üzerine atlayacakken arkadaşlarım beni tuttu ve sakinleştirmeye çalıştılar. Ancak Lucy Ares çocuklarının yanına gitti ve bağırdı. Bu bayağı korkutucuydu ama ben önce şaşırdım. Bunu hiç beklemiyordum. Benim için sürpriz olmuştu ve Lucy'nin daha bilmediğim özellikleri olduğu kanısına vardım. Ares çocukları bulaşıkları yıkamaya başladı ve Lucy de su savaşının izlerini temizlemeye başladı. Ben şaşkınlıkla ve korkuyla onu izliyordum. Srun bende değildi. Arkadaşlara baktım ve onlarında şok olmuş olduklarını gördüm. Bu şoku ilk atlatan Tiff oldu. Tiff, Lucy'e yardım etmeye başladı. Lucy'e "Çok iyiydin." dediğini duydum ama bir şey demedim. İkisi gülüştükten sonra Lucy "Yardım etmeyi düşünmüyor musunuz?" diye sordu. Kendimi toparladığımda "Ediyoruz." dedim ve bende onlara yardım etmeye başladım. Diğer arkadaşlarda bir süre sonra bize katıldı.

Lucy atar Ares çocuklarına karşı yapmıştı. Lucy'nin bu hallerini daha öncede görmüştüm ama bu biraz aşırıydı. Bu kadarını ben bile beklemiyordum. Lucy, Ares çocuklarına bulaşıkları yıkatmaya, sonra da ortalıktaki delilleri yok etmeye başladı. Bende üzerimdeki şoku attıktan sonra ona yardım etmeye başladım ve ona "Çok iyiydin." dedim. İkimizde güldükten sonra bize daha doğrusu Lucy'e şaşkın şaşkın bakan arkadaşlarımızı ortalığı toplamak için yardıma çağırdık. Onlarda hemen kendilerini toparladı ve bize yardım etmeye başladılar. Calvin, Ares çocuklarına bakarak "Tebrik ediyorum Fackrell." dedi. Bunu içtenlikle söylemişti. Lucy güldü ve "Her zamanki şeyler." dedi. Bunun üzerine Summer tam ağızını açmıştı ki dışarıdan sesler gelmeye başladı. İlk aklıma geleni söyldim; "Kheiron." Lucy hemen Ares çocularına bulaşık yıkamayı bırakmasını söyledi. Bizde ortalıktaki delilleri tamamen yok ettikten sonra bulaşıkların başına geçtik. Bir dakika sonra da Kheiron içeriye girdi. Hepimiz endişeyle Kheiron'a bakmaya başladık. Kheiron ise Ares çocuklarına bakıyordu. Ares çocuklarından biri "Biz önemli bir şey söylemeye gelmiştik de, söyledik ve gidiyoruz." dedi. Sonra da hepsi ortadan kayboldu. Kheiron yemişe hiç benzemiyordu ama bir şey demedi. Sonra bize döndü ve "Bitti mi?" diye sordu. Hepimiz başımızı olumlu anlamda sallmaya başladık. Kheiron "O zaman kulübelerinize." dedi ve gitti. Tayfaya baktım ve "Buradan çabuk kaçsak iyi olur." dedim. Tayfa da onaylayınca kamp mutfağından çıktık.

Rp Bitmiştir!