Sonumuz Hep Aynı (Görev 71/3)

Ares çocuklarıyla Hephaistos çocuklarının birbirine girmiş haberi üzerine cephaneliğe doğru koşmaya başladık. Kavgayı severim. Uzun zamandır kavga görmüyordum ve bu durum canımı sıkıyordu. Kavgasız yer mi olur canım? Bu kavga haberi ilaç gibi geldi. Çok mutlu oldum. Elena ise çok sinirliydi. Kardeşleri kavga eden taraftan biriydi. Elena tek başına beş kişiyi dövebilecek gibi duruyordu. Ares çocuklarına acıyordum. Yolda koşarken Troy'la kavgayla ilgili konuşuyorduk. Troy, "Bence Ares çocukları yener." dedi. Ben ise "Hayır, Hephaistos çocukları yener. Sonuçta kavga cephanelikte." dedim. Troy "Var mısın iddiasına?" diye sordu. "Varım. Nesine?" diye sordum. Troy "Kaybeden kazananın istediğini yapar." dedikten sonra cephaneliğe geldik. Elena direkt içeri daldı. Bizde arkasından girdik. Gerçekten kavga oluyordu. Metal pparçalar havada uçuşuyordu. Zar zor Ares çocuklarını ve Hephaistos çocuklarını seçebiliyordum.

İçeri girdiğimiz gibi Summer'la benim kendimizi bir köşeye atmamız bir oldu. Yere çömelip büzüştük ve yakınlarda bulduğumuz bir kalkanla kafalarımızı korumaya aldık. Etraf gerçekten de savaş arenasına dönmüştü, çeşit çeşit icatlar havada uçuşuyordu ve ben onların hiçbirini kafama yemek istemediğimden emindim. Ares çocuklarıyla Hephaistos çocuklarının neden bu kadar sinirlenmiş olduklarını anlamamıştım ama öğrenmek için kavgalarının bitimini beklemekte bir sakınca görmüyordum. Cephanelik geniş bir yer olduğu için şanslıydık çünkü içeride en az 30 kişi vardı ve kişi başına düşme ihtimali olan (!) tornavida sayısı azdı. Bizim gibi kavga çıktığı haberini duyan tüm manyaklar soluğu cephanelikte alıyordu. Melezlerin neden bu kadar savaşçı olduğuna bir anlam veremiyordum ama birbirine çarpan metallerin seslerini duydukça benim de ayağa kalkasım geliyordu. Summer kolumu çekiştirdi ve "Otur şurada!" diye beni azarladı. Haklıydı, buradan çıkınca soluğu revirde almak istemiyordum. Yaklaşık iki haftadır revire uğramıyordum ve bu benim için ciddi bir rekor sayılırdı, bozmaya hiç niyetim yoktu. "Ah, sadece şu kavga neden çıkmış, öğrenebilsek..." diye mırıldandım.

Kavganın tam ortasındaydık. Ben hemen kenara çekilip sakladım ama Elena kavganın arasına daldı. Onu engellemek istedim ama o kadar sinirliydi ki anca kendi canımı kurturabildim. Lucy'yle Summer'ın taktiğini kullanarak kendime bir kalkan aldım ve korunmaya çalıştım. Calvin ve Troy ise ateşe kürekle gidiyordu. Yani tezahürat yapıyorlardı. Bu erkek milletini hiç anlayamıyordum. Tam düşündüğüm oldu. Troy kafasına bir tahta, Calvin ise bir Ares çocuğundan darbe aldı ve ikiside yanıma çömeldiler. Lucy fırsattan istifade ederek onlarla dalga geçmeye başladı ama onlara doğru gelen bir çekiç Lucy'i susturdu. Kalkanları sayesinde canları hiç yanmadı. Burası o kadar kalabalıktı ki kimseyi seçemiyordum. Gözlerim Elena'yı arıyordu ama ortalıkta görünmüyordu. Endişelenmeye başladım. Burada böyle oturamazdım. Arkadaşlarımın da benim gibi düşündüklerini fark ettim. Athena çocukları her zamanki gibi bir plan yapıyordu.

Cephaneliğe direk dalmıştım. Melezin dediği gibi gerçekten kardeşlerimle Ares çocuklarıyla birbirlerine girmişti. Hemen Pers'in yanına gittim ve neler olduğunu sordum. Pers, bana olanları anlattı. Kardeşlelerimin yaptığı bir silahı Ares çocukları sahiplenmeye çalışmış ve dolayısıyla da kavga çıkmıştı. Buna çok sinirlendim. Pers'e bir şey diyemeden o tekrar savaşa döndü. Bende kavgaya karıştım. Bir Ares kızıyla mücadele ediyordum. O bana bir yumruk attı ama geç kaldı. Çoktan eğildim ve bu yumruktan kurtuldum. Hızlı olarak onun bacağından tuttum ve çektim. Kız yere yapıştı. Tam ayağa kalktım ki kız bana yerdeyken çelme taktı ve tekrar yere düştüm. Buna çok sinirlendim. Kıza saldırmaya başladım. Bir ben bir o bana vuruyordu. Ne yalan söyleyeyim bu Ares çocukları gerçekten güclüydü ama kiminle savaştıklarını bilmiyorlardı. Cebimden bir tonavida çıkardım ve kızın kafasına çok sert olmayacak şekilde vurdum. Bu onu kısa bir süreliğine oyalardı. Benim diğerleriyle ilgilenmem gerekiyordu.

Biz Lucy ile plan yapmaya çalışırken sağ olsun Elena da karışmıştı kavgaya. Tamam, gerçekten iyi dövüşüyordu ama Troy ve Calvin'den sonra bir kişinin daha yara almasını istemezdik hiçbirimiz. Şimdi iş daha da içinden çıkılamaz bir hal almıştı. Bu kargaşada aklıma hiçbir plan gelmiyordu. Ben de son çare olarak Lucy'ye döndüm ve "Ne ? Buna inanamıyorum , şaka yapıyor olmalısın ! Ne yani, şimdi kampın girişinin etrafını canavarlar mı sardı ? İşte bu çok feci !" dedim sesli bir şekilde. Sanırım içerideki tüm melezler sesimi duymuştu çünkü içerideki sesler bir anda kesildi. Yaklaşık bir saniye sonra da herkes dışarıya doğru koşuşturmaya başladı. Tam Tiff de gidiyordu ki onu kolundan yakaladım ve "Tiff, öyle bir şey yok. Yalnızca ortalığın biraz yatışması gerekiyordu." dedim. Biliyorum, akıllıca bir plan değildi. Hem yalan söylemekten de hoşlanmazdım ama başka çarem de kalmamıştı ki. Bunun üzerine Tiff derin bir nefes aldı ve o karışıklığın içinde nasıl olduysa diğerlerini de bulup durumu izah etti. İki dakika sonra Cephanelik tamamen boşalmış, bize kalmıştı. Bunu gören Elena da "Eh, sanırım artık buradaki silahları rahat rahat inceleyebiliriz." dedi.

Athena kızlarının -daha doğrusu Summer'ın- planı işe yaradı. Herkes Thalia ağacına doğru koşmaya başladı. Bir anda cephanelik boşaldı. Başta bizde bu yalana kanmıştık ama sonra Tiff bize her şeyi anlattı. Hem Summer'a sinirlendim hem de planın akıllıca olduğunu düşündüm. Elena yerdeki silahları toplamaya başladı. Nedense silahlara dayanamıyordu. Tiff, Summer ve Lucy de Elena'ya yardım etmeye başladı. Troy'la bense birkaç silah incelemeye başladık. Önümüzde süper bir kılıç duruyordu ama öyle böyle değil. Gerçekten hayran olmuştuk. Ancak daha fazla izleyemeden içeriye büyük bir süratla Kheiron ve birkaç melez girdi. Ne olduğunu başta anlayamadım ama sonra kavga için gelmiş olduklarını anladım. Ancak sorun şu ki kavga eden iki tarafta Thalia ağacındaydı ve Kheiron bize çok kötü bakıyordu. Anlaşılan arkadaşlarımda bu durumu fark etmişti. Çünkü hepimiz birbirimize bakıyorduk.

Kheiron çok sinirli duruyordu. Biz ağızımızı açamadan o konuşmaya başladı; "Kavga etmek büyük bir suç." dedi. Lucy, "Evet ama biz kavga etmedik, kavga edenler Thalia ağacına gitti." dedi. Kheiron hiç ikna olmuşa benzemiyordu. Uzun br süre bize baktıktan sonra "Kavgaya karıştınız. Bunun için cezalısınız." dedi. Bunu söylerken özelliklede Elena'ya bakmıştı. Elena hiç ses çıkarmadan olanları izliyordu. Hep bir ağızdan itiraz etmeye başladık. Bu haksızlıktı. Sadece kavgayı izlemiştik Bunun için ceza alamazdık. Kheiron itirazlarımızı dinlemedi ve "Cezanız bulaşıkları yıkamak. Hemen gidip başlıyorsunuz." dedi. Bari hemen olmasaydı. Bunu tam söyleyecektim ki Kheiron arkasını döndü ve hızlıca gitti. Arkasındanda yanındaki melezler gitti. Arkadaşlarımla cephanelikte yalnız kaldık. Ceza almak hiçbirimizin hoşuna gitmemişti ama özelliklede bu günün mahvolmasına üzülmüştük. Üzgün üzgün Summer'a baktım. Bu onun ilk cezası olmalıydı.

Ne, ceza mı ? Hem de bulaşık yıkama cezası. Ama biz hiçbir şey yapmamıştık ki ! Kavgaya karışmamıştık bile, sadece izlemiştik. Hatta bir nevi kavganın büyümesini önlemiştik. Haksız yere suçlanmaktan nefret ediyorum ! Ancak Kheiron oldukça sinirli gözüküyordu ve hiç de bizi dinleyecek gibi görünmüyordu. Bize de bu cezaya çaresizce boyun eğmek kalıyordu. Bu ceza, kamptaki ilk cezamdı ve son olmasını diliyordum. Kheiron Cephanelik'ten çıktıktan sonra içeride rahatsız edici bir sessizlik oluştu. Kimse bir şey demiyordu ama herkesin üzgün olduğu her hallerinden belliydi. Bir süre sonra Tiff bu sessizliği bozarak "Sanırım cezamıza başlasak iyi olur." dedi üzüntülü bir sesle. Herkes başını sallayıp Tiff'e hak verdiklerini belirtti. En çok üzülen Elena olmuş gibi görünüyordu. Ne de olsa o bir Hephaistos kızıydı. "Keşke buradaki aletleri biraz daha inceleyebilseydik." dedi hayal kırıklığı dolu bir sesle. Lucy elini Elena'nın omzuna koydu ve teselli etmek istercesine "Başka sefere artık..." dedi. Calvin ise "Bizi bir daha Cephalik'e alacaklarını pek zannetmiyorum." dedi. Elena'nın yüzü bu sözler üzerine daha üzgün bir hal aldı. Tiff Calvin'e kötü kötü bakınca Calvin, "Yani, alırlar tabii. Sonuçta biz suçlu değiliz." diyerek kırdığı potu düzeltmeye çalıştı. Pek bir işe yaramışa benzemiyordu ama artık gitmemiz gerekiyordu. Hepimiz suratımızda somurtkan bir ifadeyle Cephanelik'ten çıktık.


Devamı Kamp Mutfağı'nda.

Ya bir dahaki rp ye benide çağarsanız