Yine her zamanki gibi okula gitmek için kalkmıştım sabah sabah.Yataktan kalkar kalkmaz annemin nefis pankeklerinin kokusunu hissettim.Harikaydı.Hemen hazırlanmıştım.Ve hızlıca ağzıma birkaç pankek atmıştım.Sıcaktı.Çok sıcak.Koca bir bardak vişne suyunu kafama diktim.
Annem beni öpücük yağmuruna tutup nefes alamayacak kadar sıktığında keşke o son pankeki yemeseydim diye düşündüm.Niye bu kadar sarılmıştı anlamamıştım.Çok üzerinde durmadım herhalde dün akşam dramatik bir film izleyip kendi kendini duygulandırmış olmalıydı diye düşündüm.
Kapının önünde duran servise -hayret korna çalmıyordu- bindim.Herkes bir ağızdan ''Günaydııııııııın!'' diye bağırdı.Şaşırmıştım, çünkü her sabah servis ilk beni alırdı.Ağzımdan sadece ''Size de...'' diye saçma sapan bir kelime çıktı işte.
En arka koltuklardan birine oturdum.
Serviste en az 15 kişi vardı.Ve hepsi de 32 dişini göstererek sırıtmış bana bakıyordum.Kafamı çevirdim.Huzursuzdum.Bir şeyler oluyor gibiydi oluyordu da zaten.
Servisin okula gelmesini sabırsızlıkla bekliyordum.-İlk defa-O kadar garip bir durumdu ki neredeyse servisten inip ben koşa koşa gidecektim okula.Yok yok o kadar atletik bir vücudum yok.Okula yaklaşmıştık.Bina görünüyordu.Tam servisin duracağını zannettiğim ama soför hızlı bir dönüş yaptı ve apayrı bir yola girdik.
Böyle bir yol var mıydı ki?''Okulu geçtiiiiik! Ne oluyor burada yahu?'' diye bağırdım.Bir an herkes kafasını bana doğru çevirecek ve bana pis pis bakacak zannettim ve çok korktum.Çünkü bilirsiniz sayıca benden fazlaydılar ve bir kız olarak aralarında sağ kalma ihtimalim oldukça azdı.Sonra yavaş yavaş yerime oturdum.
Şoför garip garip dönüşler yapıyor, hiç görmediğim farklı farklı yollara sapıyordu.Birden bir yola girmişti ve çok garipti.Göğün rengi değişmişti.Sanki kırmızı olmuştu.Kıpkırmızı.Kısa süre sonra düzeldi ama yine de çok garipti göğün kızarması.
Araba yavaşlamaya başladı ve kısa süre sonra durdu.Herkes -hala 32 diş sırıtıyorlardı- inmeye başladı.Ben o kadar korkuyordum ki koltuğa yapışıp kalmıştım.İnmeyi de düşünmüyordum.
Birden ''Andry!'' diye bir ses duydum.Kimse bana böyle seslenmezdi.Biri hariç.
Yavaş yavaş kafamı servisten dışarı çıkardım ve onu gördüm.
Robin.
Ailesi onun bir erkek olduğunu zannetmiş ve ona Robinson ismini koymuş aslında.Biliyorum çok garip nasıl anlamıyorlar ki? Ona Robinson demek kadar garip bir şey yoktu.O yüzden ben de ona Robin ismini vermiştim.
O benim bir zamanlar en iyi arkadaşımdı.Aslında bakarsanız tek arkadaşımdı.Ve şimdi karşımdaydı.
Ne diyeceğimi bilemiyordum.''Merhaba'' demiştim galiba.Robin de sırıtıyordu.32 diş sırıtma günüydü ve ben mi bilmiyordum ki?
Robin neşeli bir sesle haykırdı '' Melez Kampı'na hoşgeldin!''
Daha önce farketmemiştim ama Robin elinde işlemeli bronz bir kılıç tutuyordu.Ve sanırım daha demin yarı at yarı insan birini gördüm.Sanırım eve dönmeyecektim.Annem de bana haberim olmadan veda bile etmişti.
Konu: Andrea Grace Harvey 
Salı Ocak 18, 2011 8:12 am
