İçinde balıkların yüzdüğü yataklara bir göz atalım.

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Annem gerçekten meraklı bir kadındır. Daha kamptan eve yeni dönmüştüm ve okulun açılması üç hafta kadar bir zaman kalmıştı ama tutturmuştu Los Angeles'ı görmek istiyorum diye. Bir haftalık bir Los Angeles gezisi düzenlemişti... Tanrılar aşkına! Eve daha yeni gelmiştim ve LA'ye gitmek de nerden çıkmıştı ki? Eh, bende bana yakışanı yapmış onu Şöhret Yolu'nu incelerken bırakıp biraz etrafa bakınmak için gördüğüm ilk sokaktan sağa sapmıştım. Herzaman ki gibi Ipod'umun kulaklıkları kulağımdaydı ve olanca havamla etrafıma göz gezdiriyordum. Los Angeles gerçekten ışıl ışıl bir şehirdi. Mağazalar resmen beni alış verişe çağırıyordu ama kendimi tuttum. Tam bir ayakkabıcının yanından geçerken kafamı vitrine çevirmiştim ki... Yerdeyim.
"Ya! Ya! Ya! Nereye gittiğine dikkat etsene! Babo!"
Kirli sarı saçlarıyla, önüme dizüstü düşen kız yavaşça kafasını kaldırdı ve bana baktı.
"Ne? Babo mu? Ah neyse... Şey... Bir dakika? Sen, sen şu Hermes kızı Aleda değil misin? Selam ben Claire hatırladın mı?"
Evet, kızı gözüm ısırıyordu ama pek hatırlayamamıştım. Birden kızın güzelliği dikkatimi çekti. Sonra da Anna'nın yanında dolanan o sarışın...
"Ah evet! Afrodit kulübesinden Claire Angel Deeply değil mi? Merhaba!"
Hızla tutup kızın elini sıktım ve içtenlikle gülümsedim. O da aynı şekilde bana gülümsedi. Onunla kampta pek yakın olmamıştık ama nasılsa Anna'mın kardeşi benim de arkadaşım sayılırdı!
"Eh ne arıyorsun buralarda? Burada mı yaşıyorsun yoksa?"

Bugün Los Angeles'a gitmeye karar vermiştim. Kardeşim Anna'nın pegasusunu alıp Los Angeles'a uçtum. Los Angeles'a indiğimde etrafıma bakınıyordum. Buraya ilk defa geldiğimden dolayı nereye gideceğim konusunda hiç bir fikrim yoktu. Tek bildiğim şey Los Angeles'in büyüleyici bir yapıya sahip olduğuydu. Neden bir melez bilmediği yere tek başına gelirdi ki? Tam bu soruyu kendime soruyordum ki karşımda bir sürü mağza ve dükkanların olduğunu fark ettim. Hemen sorumu yanıtlamıştım artık. Asılında iyiki de yaalnız gelmişim. Ne güzel işte beni olayabilecek bir sürü dükkan var burda. Hemen bir mağzaya girdim. Mağzaya şöyle bir bakındıktan sonra burda aradığımın olmadığını farkettim.

O mağzadan çıktıktan sonra gözüme bir ayyakkabıcı dükkanı takıldı. Tam ayakkabıcı dükkanına girmek için kapıya yöneldiğim sırada bir kız bana bodoslama şekilde çarptı. Diz üstü yere düşmüştüm. Hemen saçlarıma baktım ve asla düşünmek istemediğim şey olmuştu. Saçlarım mahvolmuştu. Merakla sarı saçlarımı mahveden kıza bakmak için yüzümü kaldırdığımda bunun Aleda olduğunu gördüm. Aleda'yı tanıyordum. Daha doğrusu pek tanışıklığımız yoktu ama kardeşim Anna sık sık bahsediyordu. Bu yüzden sinirli bakışlarımı tatlı bir gülümsemeye dönüştürerek " Selam ben Claire hatırladın mı? " dedim. O da beni hatırlamıştı. Anna'nın anlattığına çok tatlı bir kızdı. Zaten bu görünüşünden de belli oluyordu.

"Eh ne arıyorsun buralarda? Burada mı yaşıyorsun yoksa?"

" Yok buraya İçinde balıkların yüzdüğü su yataklarını aramaya geldim. Ama sanırım bunu tek başıma yapmamlıydım. Resmen kayboldum bu koca şehirde. " diyerek gülümsedim.

" Eee gel ben seni götüreyim hem bende ne zamandır gitmemiştim. Benim içinde bir değişiklik olur. " Anna'nın bu kızı neden bu kadar çok sevdiğini anlamıştım. Gülümseyerek ve neşemi belli ederek: " Süpersin. Hadi o zaman gidelim. " dedim. Sohbet ede ede yürümeye başladık.

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Kamptan sohbet ederken birden durdum. Burası daha önce geldiğim su yatağı mağazası olduğuna emindim ama adı, görünüşü ve içeriden gelen sesler bile değişmişti. Biraz tereddüt etmiştim ama başka şansımda yoktu. Claire bana endişeytle baktı.
"Ne oldu Aleda? Yanlış bir sokağa mı saptık?"
Sessizce kafamı hayır anlamında salladım. Sonra hafifçe Claire'e dönüp gülümsedim ve elinden tuttum. İçeri girmiştik. Burası daha öncekinden -ya da geldiğimi sandığımdan- daha güzel ve rengarenkti. Duvarlara yatakların içindeki suların oluşturduğu gölgeler vuruyordu. Etraf çok hoş bir yosun kokusuyla kaplıydı. Birden Claire'le birbirimize bakıp sırıttık ve kendimizi dosdoğru yataklara attık. Aslında içeriden iki metre boyunda devasa ayaklara sahip bir adam gelene kadar çok mutlu hoplayıp zıplıyorduk...

Su yatağı mağzasına gelir gelmez Ly'le birlikte kendimizi yataklara atmıştık. Çok güzel hopluyor zıplıyorduk ama bu mutluluğumuz sadece biran sürmüştü. Karşımızda yukarı baktıkça hala kafasına ulaşamadığım bir dev vardı. Şaşkınlıkla Aly'e baktım. İlk defa bu kadar uzun bir dev görüyordum. Tamam devlerin uzun olduğunu biliyordum. Ama bu aşırı uzundu. Şaşkınlıkla devin boyunu incelerken Aly ne yaptığımı anlayarark bana bağırdı.

" Claire bırak şimdi devin boyunu incelemeyi. İncele incele bitmez zaten bu dev. Kaçmalıyız. Hadi koşşşş' " dedi.

Su yatağından zıplayarak yere ayağımı bastım. Tam devin ayaklarının altında ezilecekken Aly beni son anda çekti.

" Daha hızlı olmalıyız hadi durma. " Nereye koştuğumu bilmeden Aly'i takip ediyordum.

" Ya bu devin ismi ne? " dedim merakla.

" Prokrustes " Arkama şöyle bir göz ucuyla baktığımda Prokrustes'un tam arkamızda olduğunu gördüm. Saçlarım ne kadar önümü kapatsada koşabildiğim kadar hızlı koşmaya çalışıyordum. Prokrustes resmen bizi parçalara ayırmak istiyordu. Ama benim parçalara ayrılacak hiç niyetim yoktu.

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

"Prokrustes" diyebildim sadece nefes nefeseyken. Bizi yakalamamalıydı ama o koca bacaklarıyla benim koşma gücüm bile az kalıyordu. İnsanların sis yüzünden ne gördüklerini bilmiyordum ama biz önlerinden geçtikten sonra küfürler yağdırarak etrafa kaçıştıklarını duyabiliyordum. Tam bu sırada biz koşarken Claire bir taşa takıldı. Onun yanımda olmadığını farkettiğimde gördüm ki Prokrustes Claire'i sırtlamış götürüyordu. Ardından o şaşkınlıkla benide tuttu ve doğru mağazadaki yataklardan ikisine attı. Claire hem korku hem de kanayan dizinin verdiği acıyla kıvranıyor, çığlık atıyordu. "Hahaha... Minik melezlerim var artık! Hem de biri çekik, diğeride dünyalar kadar güzel!"
Bir yandan kahkaha atıyor bir yandanda yatağın yanlarından çıkan halatlarla bizi yatağa sıkı sıkıya bağlıyordu. Ben sakin kalmaya çalıştım ama elimde değildi. Kollarım sıkı sıkıya bağlanmıştı. Hala bir şeyler yapabilirdim çünkü ellerim tam olarak yukarıda değildi. Devin pis gülmesi birden kesildi. Ağzında küfürler geveleyerek kırmızı ve çirkin gözleriyle bize döndü. "Beni burada bekleyin melezler! Hoş, zaten bir yere kaçamazsınız. Geldiğimde sizi ortadan ikiye ayıracağım." dedi ve yeri sallayarak mağazanın içine doğru uzaklaştı. Çok zamanımız yoktu... Claire acı içinde bana baktı. "Ne yapacağız Aleda?!"
Derin bir nefes aldım ve kurnaz gülümsememi suratıma yerleştirdim. Hermes kızıydım ben. Yani hırsızların tanrısının kızı. Her iki elimide ustalıkla kullanabiliyor, sağ elim gibi güçlü bir şekilde hareket ettirebiliyordum. Bir kolumda yavaşça belime uzandım ve pantolonumun içine sıkıştırdığım Gümüşyaprak'ı aldım. Onu kullanmayalı gerçekten uzun zaman olmuştu. Ama bu sefer kan akıtmayacaktı. Bileğimi ustalıkla geriye doğru çevirdim ve iplerden birini kestim. Gümüşyaprak çok çok keskin bir hançer olduğu için hiçbir ip onu zorlamıyordu. Claire birden gülümsedi ama gülümsemesi yüzünde söndü çünkü dev geri gelmişti. Bende apoa topar ipi bileğimin üstüne örttüm ve hançerimi sakladım.

Aleda'nın iplerini çekmesi beni sevindirmişti. Ama bu sevincim devin geri dönmesiyle birlikte sona ermişti. Dev geri dödüğümde sizi ikiye ayıracağım demiştii. Kaçıp kurtulmaya bu kadar yaklaşmışken ikiye ayrılmak.... Tanrılara dua ediyordum. Şu dev bir daha gitsede bizde hemen burdan tüysek diye. Aleda ise sanki iplerini hiç kesmemiş gibi davranıyordu. Devin bunu anlaması an meselesiydi. Anlayacak diye ödüm kopuyordu. Dualarım sanırım işe yaramıştı. Dev bir şey unutmuş gibi geri döndü. Hemen Aleda ayak iplerinide keskin hançeriyle kesti. Sonra benim iplerimi kesmek için yöneldi.

" Çabuk ol Aleda lütfen çabuk. Dev her an dönebilir. "

" Tamam iyi düşünmeye çalış. Birazdan burdan toz olup gidicez. "

Aleda ayak iplerimide çözünce ayağa kalkarak bileğimi salladım. Devin kahkaha sesleri gelmeeye başlamıştı bile. Dev buraya geliyordu. Hemen bir dolabın arkasına saklandık. Dev gelince kahkahası sinire dönüştü. Ve bir hışınla bağırarak gitti. Bizde dikkatli bir şekilde mağzadan çıkmaya çalışıyorduk.

Hermes'in Çocuğu Mesaj Sayısı : 479 Kayıt tarihi : 05/09/10

Tam o kapıdan çıkacaktık ki Prokrustes arkasını döndü. Böylece de bizi gördü tabii. Sinirle bağırmaya ve koşmaya başladı arkamızdan. Hızla Claire'in elinden tuttum ve dolabın yanındaki tezgahtan dükkanın anahtarları olduğunu umduğun anahtarları kaptım ve Claire'i de yanımda sürükleyerek hızla koşmaya başladım. O sırada yanından geçtiğim tüm su yataklarına hançerimi saplıyordum. Böylece sular tüm tazyikiyle devin üstüne gidiyor ve onu yavaşlatıyordu. O yavaşlayınca, bizde hızla kendimizi dikkanın dışına attık. Elimdeki anahtarları kapıp ilk denememde kapıyı kilitledim. Büyük ihtimalle dışarıdan gelen büyülere dayanıklı olabileceğinden Prokrustes'in bir yumruğuyla kırılmayacaklardı. Sakince sırılsıklam olmuş kıyafetlerimin içinde, hançerimi ait olduğu yere koydum ve anahtarları cebime koydum. Ganimet. Yavaşça nefes içinde kalan Claire'e döndüm ve donuk yüzümü anında bir neşe ifadesiyle süsledim. "Aha! İşte bu ya! Aklımı seveyim! Oh... E, naber güzelim?" dedim sırıtarak.
Claire kıkırdamaya başladı. Bacağının acısını unutmuş gibiydi. "Harika bir maceraydı Aly! Ve, sanırım... Ah, hayır bacağım cidden kanıyor." Tamam, lafımı geri alıyorum. "Olsun, yinede çok iyi koşuyordun!" dedim gülümseyerek. O sırada sinirlenmiş olan annem köşeden bize doğru bakıyordu. Anneme el salladım ve burada olduğumuzu belirttim. "Ah... Aleda! İki dakika boş bırakamıyorum seni... Ve sende kimsin? Ya da ondan önce sanırım sizi pansiyona götürmeliyim. Hem ıslak kıyafetlerinizi değiştirirsiniz, hem de yarana pansuman yaparız canım..." dedi annem sıcak bir gülümsemeyle. Beraber Claire'e destek vererek buraya iki sokak uzaklıktaki pansiyona yürüdük.

RP bitmiştir.

» El İşleri Alanı'na Bir Göz Atalım
» Sırdashinhomla Yataklara Gezi.
» Bilinmezlik İçinde. | 7 ~ 1.
» Aksiyonun içinde.
» Bir gün içinde neler değişti.