Kaçak Melezler (1. Grup - Las Vegas'ın devamı)

Aniden kendimi daha önce hiç gelmediğim bir evde bulmuştum. Gölge yolculuğunun yoruculuğu nedeniyle Stell yine bayılmıştı. Bir kadın koşarak yanımıza geldi ve dehşete düşmüş şekilde Stell ile ilgilenmeye başladı. Tamam, içinde bulunduğumuz durumda utangaçlığa yer yoktu, konuşmaya başladım.

"Merhaba, siz Bayan Fabiano olmalısınız. Ben kızınızın arkadaşı Lucianna, kısaca Lucy."

"Merhaba Lucy, Stella'nın içinde bulunduğu durumu saymazsak, herşey yolunda mı?"

Bayan Fabiano, her melez ebeveyni gibi bu tip durumlarda aşırı tepki göstermesinin yersiz olduğunun artık bilincindde gibi görünüyordu.

"Şey... sayılır. Yani canavarlardan falan kaçmıyoruz, Tanrı Hades ve annem Tanrıça Athena izimizi kaybetsin diye gölge yolculuğu yaptık."

"Ne? Ah, tamam... içeri geçsene Lucy, Stell senden çok bahsetti, neler yapıyorsun bakalım?"

Pekala, 'neler yapıyorsun?' sorusuna içine canavarları katmadan uygun bir cevap vermek için bir süre düşündüm...

"Yazlarımı Stell gibi Melez Kampı'nda geçiriyorum, kışları ise yatılı bir okula gidiyorum. Şey, lisedeyim ve not ortalamam iyi."

Bir Athena kızına göre not ortalamam hiç iyi değildi ama bana da hak verin, son tarih sınavımda sınıfımız bir drakon tarafından basılmıştı ve lanet olasıca sis yüzünden öğretmenim onu öldürmeye çalışmamı kopya çekmem olarak yorumlamıştı!

"Hayatın zor olmalı." dedi Bayan Fabiano üzgünce. Bu esnada Stell'in elindeki yarayla ilgilenmekteydi.

"Evet, ama Stell kadar zorluk çektiğimi sanmıyorum. O... babası Üç Büyükler'den biri olduğu için daha riskli bir konumda..."

Bayan Fabiano dalgınca başını salladı.

"Kışı da kampta geçirmesi için ona çok dil döktüm ama beni dinlemedi. Bu arada... siz annen ve babasından neden kaçıyordunuz?"

"Şey... beynimde bir Titan ile savaşırken ufak bir hasar oluşmuştu, onu düzeltmek için kamptan ayrılırken Stell de benimle gelmek istedi. Herşey hallolduktan sonra da normal dünyada, normal insanlar olarak yaşamak istediğimize karar verdik. Sizin için sorun olmazsa bir süre New York'ta sizde ve babamda saklanmak istiyoruz. Sonrasında, sanırım San Francisco'ya taşınacağız, Stell orayı çok seviyor."

Arkadaşımın annesi çok komik bir espri yapmışım gibi kahkaha attı. Tamam, bunun saçma bir fikir olduğunu herkes anlayabiliyordu ama umurumda değildi, canavarlardan ve Tanrılardan bıkmıştık artık.

"Elbette yanımda istediğiniz kadar kalabilirsiniz, Lucy. Şimdi yardım et de Stella'yı yatağına taşıyalım. Sonra sen de yatıp biraz dinlen, halsiz görünüyorsun."

Stell'i odasına taşıdıktan sonra Bayan Fabiano bana da kalacağım odayı gösterdi. Gidip pişkin pişkin uyumak istiyordum ama en yakın arkadaşım ve onun annesini riske atamazdım. Canavarlara açık davetiye vermekle bir sorunum yoktu ama kendimizi tamamen korunmasız bırakacak değildim. Fazla gürültü çıkarmamaya dikkat ederek pencereden atladım ve evin önünde nöbet tutmaya başladım. Belki... sonraki hayatımda güvenlik görevlisi olurdum.


(Stell )

Uyandığımda çok şükür yatağımda yatıyordum. Annem başımda uyuyakalmıştı ve Lucy'den iz yoktu. Hemen doğruldum. Annemi uyandırmadn Lucy'ye bakmaya gittim. Lucy'yi dşarıda uyuyakalmış halde buldum. Gülümsemeden edemedim, bizi canavarladan korumak için nöbet tutmuş olmalıydı. Ebette onu taşıyamazdım ama taşıyacak pek çok kişi bulabilirdim.

En sevdiğim furiayı yardıma çağırdım ve babama karşı ağzını sıkı tutmasını istedim. Belki inanmayacaksınız ama bu furia beni çok seviyordu, dolayısıyla yapma dediğim şeyi asla yapmazdı. Lucy'yi içeriye taşıdık. Yatağına yatırdığımızda:

"Poseidon'un denizinde balıklar yüzeeer" diye mırıldandı. Gülümsedim. Çok yorulmuş olmalıydı. Saçlarını okşadım ve dışarı çıktım. İlk durağım hemen buzdolabının yanıydı. İçinden hemen kolamı ve cipslerimi çıkarttım. Her Amerikalının en önemli öğünü atıştırmalık öğünüdür, dolayısıyla kampta yasaklanması bizim için hiç iyi değildi. Bu yüzden yedek stoklarımızı iyi saklamalıydık.

Televizyonda favori dizim Dexter'ı izlerken Lucy uyanıp yanıma geldi. Gözlerini daha tam açamamış, uykulu uykulu esniyordu. Ama cipsleri görünce hemen gözleri açıldı, koşarak yanıma oturdu.

"Ah, baharatlı mı bu? Harika, şu da sade herhalde. Harikasın!" dedi gülerek. Onda da bir kola uzattım.

"Sirenlerle savaşırken aklımda sadece bunlar vardı" dedim.

Biz tv ve cipslerle mutluluk içince yaşarken birisi ön kapıyı çaldı. Gidip açtığımda karşımızda babam vardı.

"Hadi bakalım tatlım, işte çağırdığın gibi gedim" dedi. Ama biz babamdan kaçıyorduk, onu yanımıza çağırmak gibi bir hata yapmazdık. Lucy oturduğu yerden kılıcımı fırlattı. Elime aldığım gibi babama benzeyen canavarın kafasını uçurdum. Anında toza dönüştü. Bizi bulmuşlardı...

Bir an Stell o canavarı babası sanacak diye ödüm koptu ama hemen gerçeği anlayıp onu öldürdü.

"Ah, harika! Şimdi sürüyle gelecekler." dedim.

Elimde cips paketiyle -onu öldürseler bırakmazdım- televizyonun karşısından kalktım ve Stell'in yanına gittim. Sokakta bize doğru gelmekte olan birkaç canavar vardı.

"Stell, bunları öldürsek de yenileri gelecek. Tek şansımız anneni de alıp buradan gitmek."

Stell olumlu anlamda kafasını salladı ve annesine göz kulak olmak için evin içine girdi. Bayan Fabiano'nun canavarlarla karşılaşmasını hiç istemezdim. Normal bir hayat yaşama umudum bir anda tükenmişti. O sinirle kendimi canavarların önünde buldum.

Hızla hepsini yahni yapmaya başladım. Aralarında bir Sfenks olması dikkatimi çekmişti. Stell, gerçekten onları mıknatıs gibi çekiyordu anlaşılan. Sokaktaki işim bitince koşarak eve girdim ve bağırmaya başladım:

"Stell babamın evini hayal et ve gölge yolculuğuyla anneni oraya götür, ben de bir taksiye atlayıp geleceğim!"

Arkadaşımdan aynı anda iki kişiye birden gölge yolculuğu yaptırmasını bekleyemezdim. Hemen sokağa çıkıp taksi beklemeye başladım. O sırada tek düşündüğüm canavarların bizi babamın evinde ne kadar sürede bulacaklarıydı. Ve... cips paketi hala elimdeydi.

Annemle birlikte Lucy'nin babasının evine geldiğimizde adam şaşkınlıktan donakaldı. Ona kendimi tanıtmak zorundaydım,ayrıca gölge yolculuğu annemi mahvetmişti, mutlaka lavoboyu ziyaret etmesi gerekiyordu.

"Merhaba Bay Fackrell, ben Lucy'nin arkadaşıyım, başımız biraz belaya girdi de, Lucy birazdan burada olacak, ama öncelikle annemin lavobonuzu kullanmasına izin verirseniz çok memnun oluruz" dedim taramalı tüfek gibi. Birde bire evin içinde belirdiğimi için adam ne diyeceğini şaşırmış, sadece başını sallamıştı. Annemi lavoboya yolladıktan sonra kapının dışına çıktım ve Lucy'yi beklemeye başladım. 5 dakika sona bir taksiyle yanımıza geldi.

"Onları atlattım. Evden dışarı çıkmazsak uzun süre burada güvende olabiliriz" dedi. Başımı salldım ama aklımdaki kötü düşünceyi de paylaşmadan edemedim.

"Ama senin baban evli Lucy. Senin dönmene üvey annen bir şey diyemez, hadi bende gelsem en fazla söylenir ama benim annemi nasıl burada tutacağız? Onu geri göndermek zorundayız" dedim. Lucy itiraz etti.

"Olmaz, eğer anneni yollarsak canavarlar onu bulabilirler" dedi.

"Hayır, olur mu öyle şey! Canavarlar bizim peşimizde Lucy, ayrıca annemi kaçırıp bize ulaşmaya çalışamayacak kadarda beyinsizler. Onu yollamamız daha iyi olacaktır" dedim.

Neyseki Lucy'nin üvey annesi evde değildi. Annemi bir taksiye bindirip yolladıktan sonra Lucy'ye döndüm. Elinde hala bir cips paketi tutuyordu.

"Sanırım cipslerin hepsi dökülmüş" dedim gülerek. Canavarlardan birisi cips paketini yırtmıştı. Lucy paketi çöpe attı ve söylendi.

"Yenisini almalıyız"

Başımı sallarken Lucy'nn üvey annesinin tepkisini görmek için de sabırsızlanıyordum (açıkçası korkuyordum)

Şaşkın bir edayla bana bakan babama döndüm.

"Merhaba baba, n'aber?"

Bana ters bir şekilde bakmaya devam etti, doğru sözleri seçmemiştim anlaşılan. Açıklamaya başladım...

"Titanın tekiyle savaşırken beynimde bir hasar oluştu, sonra onu düzeltmek için Vegas'a gittik. Orada da Tanrıça Athena ve Tanrı Hades'ten kaçmamız gerekti ve Stell'in evine gittik. Orayı canavarlar basınca, senin yanına geldik. Ee bu arada, evde hiç cips var mı?"

Babam onaylamaz gözlerle bize baktı, sonra oturma odasına geçip oturmamızı işaret etti. O da mutfaktan cips ve kola getirip karşımıza oturdu. İşte, sorgu başlıyordu.

"Neden annenden kaçıyordun Lucy?"

"Kampa geri dönmek istemediğim için."

"Beynindeki hasarı düzeltebildin mi?"

"Evet, 2 veya 3 gün önce."

"Arkadaşın kim?"

"Sana bahsettiğim Stella, kısaca Stell."

"Memnun oldum Stella."

"Ben de öyle Bay Fackrell."

"Neden kampa dönmek istemiyorsunuz?"

"Normal insanlar gibi yaşamayı özledik baba."

"Şaka mı yapıyorsun Lucy? Sen bir yarı-tanrısın. Normal biri gibi yaşayamazsın!"

"İnan bana bunu yapabiliriz. Sadece... bir süre misafirin olmamıza izin verirsen."

"Ah, tabii ki başımın üstünde yeriniz var, burada istediğiniz kadar kalabilirsiniz. Üvey anneni de kafana takma lütfen."

"Borris?" babam ve üvey annemin 8 yaşındaki oğluydu.

"Yaz kampında."

Stell de ben de derin birer nefes aldık. Tamam, üvey annemin başına birşey gelse üzülmezdim, babam da kendini koruyabilirdi ama Borris çok küçüktü, canavarlarla karşılaşması için daha çok erkendi.

"Neyse, sizi bu kadar sorguya çektiğim yeter sanırım. Benim işe gitmem lazım, siz keyfinize bakın kızlar. Akşam görüşürüz."

Babam çıktıktan sonra hemen Stell'e döndüm. İki yıldır en yakın arkadaşımdı ama daha bir kez olsun alışverişten ya da erkeklerden konuşma fırsatı bulamamıştık. Belki normal bir hayat yaşamanın temellerini şimdi atabilirdik.

Nihayet evde yalnız kalmıştık. Elimizde birer cips paketi, televizyonda en sevdiğimiz diziler ile uzun süre uyukladık. O kadar uzun zamandır macerada maceraya atlıyorduk ki kendimi kanepede otururken yaşlamış, hatta ölüm döşeğinde gibi hissettim.

"Eee Lucy, sen normal çocukların ne hakkında konuştuğunu biliyor musun?" dedim. Madem normal olacaktık normal konulardan konuşmamız gerekiyordu. Lucy güldü.

"Daha önceden de yaptık bunu Stell" dedi. Demek istediği melez olduğumuzu öğrenmeden önceki hayatımızdı. Tanrılarım, ne kadar sıkıcı ve boşa gemiş bir hayattı o! Ama bu hayatımız ona benzemeyecekti, bu sefer yaşamımda Lucy vardı.

"Daha önce hiç arkadaşım olmamıştı, dolayısıyla sadece kafamın içindeki meçhul sesle konuşurdum. O yüzden bu konuda hiçbir fikrim yok" dedim.

"Kamptakiler hakkında dedikodu yapabiliriz" dedi. Lucy'ye şaşkınca baktım.

"Kamptan uzak olacaksak orayı unutmamızın tek yolu onları düşünmemek. Çünkü ben kampı şimdiden çok özledim. Ama normal bir hayatı daha çok istiyorum" dedim. Lucy'de hak verircesine başını salladı.

"Eee, oğlanlardan konuşalım o zaman" dedi gülerek. Bu fikre bende gülmeye başladım. Bakire tanrıçanın kızı oğlanlardan konuşma istiyordu.

"Annen kızmasın" dedim gülerek.

"O zaman seninkilerden konuşuruz" dedi. Kızardığımı hissettim. Sanırım normal olmak böyle bir şeydi...

Stell kızarınca kendimi tutamadım ve güldüm. Ölüler Tanrısı'nın kızıydı ve dünyadaki en güçlü kılıçlardan birine sahipti ama konu erkekler olduğunda utangaçtı.

"Ee Stell, şimdi Luke ile aranızda birşeyler var, biliyorum ama daha önce hiç erkek arkadaşın oldu mu?"

Tabii, Stell'in cevaplamasını beklerken, onun da aynı soruyu bana sormasından da korkmuyor değildim. Eh, annem Bilgelik Tanrıçası da olsa, erkeklerle aram pek iyi değildi doğrusu.

"Ee Stell, şimdi Luke ile aranızda birşeyler var, biliyorum ama daha önce hiç erkek arkadaşın oldu mu?"

Bu soru ile yerin dibine geçmek istemiştim. Elbette Lucy benim en yakın arkadaşımdı, bunları ona söylemeyipte kime söyleyecektim? Yine de çok utanmıştım.

"Ah, ben... Şey..." diye kekelerken Lucy:

"Bu kadar utanma Stell, ben kimseye söylemem" dedi gülerek.

"Birisine söylemeyeceğini zaten biliyorum Lucy, sadece daha önce böyle şeyleri kimseye anlatmamıştım" dedim. Sonra birden dank etti kafama.

"Söylerim ama önce sen söyleyeceksin" dedim pis pis sırıtarak.

"Olmaz öyle şey. Önce ben sordum" diye itiraz etti lucy.

"Peki ben söylediğim zaman söyleyecek misin?" dedim. Lucy rahatsızca yerinde kıpırdandı, sonrada iç çekerek:

"Tamam, öyle olsun" dedi. Başımı önüme eğdim ve:

"Luke ile öyle bir şey yok aramızda, sonuçta o bir ölü, ben yaşıyorum" dedim. Lucy güldü.

"Stell, bu dediğine sen bile inanmıyorsun" dedi.

"Aman Lucy, dedim ya, Luke bir ölü. Biz aşkımızdan ölüyor bile olsak asla bir araya gelemeyiz" dedim. Lucy düşünüyor gibi görünüyordu.

"Sıra sende" dedim gülerek. Lucy'de kızardı, bozardı, sonrada...

(Lucy )

Bundan kaçış olmadığını bilmem gerekirdi. Tamam, artık arkadaşımın bu yönümü de öğrenmesinin vakti gelmişti.

"Daha önce erkek arkadaşlarım oldu." dedim, "Yani, düşünce okumaya başlamadan önce."

Stell anlayışla kafasını salladı. Ben de hazır açılmışken konuşmaya devam ettim.

"Çok yalnızdım Stell. Düşünsene, arkadaşlarımın, öğretmenlerimin hakkımda ne düşündüğünü hep biliyordum. Bir sınav sırasında hiç çaba harcamadan kopya çekebiliyordum. Arkamdan konuşan ve yüzüme gülen tüm insanlardan haberdardım. Tabii bu beni çıldırtıyordu. Kimseye güvenemez, kimseyi sevemez oldum. Sonra... melez olduğumu öğrendim ve kampa geldim işte."

Kamp... orayı gerçekten özlemiştim. Hatta özlemim yavaş yavaş kendime yeni bir hayat kurma isteğime ağır basmaya başlıyordu.

Stell de benim gibi düşünüyor olacak, bir an durgunlaştı.

Sonra düşüncelerimiz, dış kapının açılma sesiyle bölündü. Gelen, üvey annemdi!

Vay canına, bizim bakire tanrıçanın kızına da bakın! Bir an gülmek istedim çünkü arkadaşımın durumuda aynı benimki gibiydi. O sırada içeriye Lucy'nin üvey annesi girdi. İkimizde çok paniklemiştik, televizyonun karşısında dağılmış bir oda, yerde iki kola kutusu ve üç cips paketi vardı. Acele ile ben koltukları düzeltirken Lucy'de çöpleri attı. Kadın içeri girdiğinde ikimizde hazır ol duruşuna geçmiş, kadını bekliyorduk.

Bayan Fackrell elleri kolları torbalarla dolu olarak içeri girdğinde bizi görünce torbaları düşürdü.

"Lucy! Burada ne işin var?" dedi azarlarcasına. Sonrada bana döndü.

"Sende kimsin? Evimde ne işin var?"

Lucy ona açıklamaya çalıştı.

"Şey, sadece babamı ziyarete geldim. Bu da en iyi arkadaşım Stella Fabiano" dedi. İyki kadına başımızın belada oldğunu söylememişti. Yoksa başımız canavarlardan daha büyük bir belaya girerdi.

Birden kadın bana döndü ve:

"Buna inanamıyorum! Sen Caroline'nın kızısın demek! Senin baban kim?" diye sordu.

"Aa, şeyy, Hades" dedim sadece. Kadın önce güldü, sonra da gelip elimi sıktı.

"Annen ve ben lisedeyken çok yakındık. Peki annen nasıl şu anda?"

Lucy ile ikimizde şoke olmuştuk! Sanırım kadın tanrıları bilmiyordu. Ama bu şekilde belki de Lucy üvey annesi ile geçinmenin bir yolunu bulmuştu...

Stell'in aklındaki düşünceleri duyunca gülümsemeden edemedim. Üvey annem Tanrılardan ve mitolojiden haberdardı, aramızdaki ilişki de bu yüzden anlaşmazlıklarla doluydu...

"Siz, Stell'in annesiyle tanışıyor musunuz?" dedim şok olmuş bir şekilde.

Sonra aklına dolan düşünceleri duydum... Caroline Fabiano'dan Yunan mitolojisinin günümüzde de devam ettiğini öğrenmiş, babamla da yakınlaşmaları mitoloji bilgileri sayesinde olmuştu. Kendime engel olamadan Stell'e pis bir bakış attım. Eğer onun annesi ve üvey annem tanışmıyor olsaydı, belki babamla da evlenmezlerdi.

"Hem, sen neden bana hesap soruyorsun? Babamın evine gelemeyecek miyim?"

Evet, inanın bana üvey anneniz ve babanızın tanışma hikayerini dinlemek, sinirlerinizin bozulmasına sebep oluyor...

"Hala öğrenemedin büyüklerine karşı kibar olmasını!"

"Seni büyüğüm olarak görmediğimdendir belki."

"Doğru konuş Lucianna, yoksa-"

"Babama mı şikayet edersin?"

"Gerek kalmadı, geldim." tamam, Stell'in tartışmamıza şahit olması zaten çok kötüydü, şimdi bir de konuşmaya babam dahil olmuştu!

"Selam baba, biz de... konuşuyorduk."

Bir süre hepimiz boş boş birbirimize baktık, sonra sevgili üvey annem burada bulunmaması gerektiğinin farkına varıp mutfağa doğru gitmeye başladı.

O sırada kapı çaldı, babam açtı ve Stell ile ben de hemen onun arkasında duruyorduk. Gelenler, yedi kişilik kalabalık bir gruptu.

"Hayırdır çocuklar, kampta altın günü yapılıyor da ben mi bilmiyorum?" diyerek sırıttım. Stell de bana eşlik ediyordu ama karşımdaki yedi melez her an bizi boğabilecek gibi bakıyorlardı.

(Biri devam ettirsin )

Dışarıda bizi bekleyen melez ordusuna baktığımda içim ürperdi. Jenny'nin gözlerenin içinde şimşekler çakıyor, Rose doğadaki tüm suyu bizi boğmak için kullanacak gibi duruyor, diğerleride en az bu ikisi kadar korkutucu bakıyorlardı. Ama birden Robyn hiç beklemediğim bir şey yaptı, ileri atıldı ve bana sarıldı!

"Sei küçük cadı! Seni küçük hain! Nasıl bırakıp gidersiniz, sizi kurtarmak için neler yaşadık biliyor musunuz?"

Lucy ile birbirimize baktık. Onlar bizim ne yaşadığımızı biliyorlar mıydı? Robyn geri çekildikten sonra kardeşim Hector'da geldi, elimi sıktı. O ağır abi ya! Ama bende kardeşlerimi özlemiştim. Hector'a ben sarıldım. Hector şaşırmıştı.

"Üzgünüz, ama bu yolculuğu yapmamız gerekiyordu" dedim.

"E hadi o zaman, artık gidebiliriz" dedi Jenny.

Lucy ile birbirimize baktık tekrar.

"Ama biz gelmiyoruz" dedi Lucy. Tabi herkes koro halinde:

"Neee!!!???" diye bağırdı. Başımı salladım.

"Biz normal çocuklar gibi yaşamaya karar verdik"

Eğer az önce gözümüzü korkutmak istemişlerse bile şu anda gerçekten bizi öldürmek istiyorlardı sanırm...

Stella ve Lucy'yi yok etmek istiyordum!! O kadar maceraya boşuna mı atılmıştık yani? Her şeyi onlar normal olsun diye mi yaşamıştık? Hadi biz yine de denerdik ama daha onları neredeyse tanımayan Alex'i, Crist'i ve Ann'i de boşu boşuna mı tehlikeye atmıştık?

"Siz ne dediğinizin farkında mısınız?" diye bağırdım.

"Evet. Birazda böyle denemek istiyoruz" dedi Lucy. Robyn elini yüzüne kapattı.

"Saçmalıyorsunuz! Olmaz böyle şey, anlayın işte kampa geri dönmelisiniz!" dedi. Onları böyle hayatta ikna edemezdik.

"Siz gerçekten normal yaşayabileceğinizi mi düşünüyorsunuz? Stella, baban üç büyüklerden biri, canavarların seni ne kadar uzun süre bulamayacağını düşünüyorsun? Ya da Lucy, Olimpos için bir tehdit olacak kadar güçlüsün. Annenden o kadar çok yetenek almışsın ki, normal yaşayamazsın! Yapamazsınız" dedim. Kızlar bir an sessizleştiler. Bu kabul etmeye başladıklarını gösteriyordu.

"Biz... Biz San Francisco'ya yerleşeceğiz. Biz denemek zorundayız" diye kekeledi Stella.

"Öyle mi?" dedi Rose lafa karışıp. Sanırım o kızları ikna edebilecekti.

"Peki siz ikinizde yaşamanın ne kadar zor olduğunu biliyor musunuz? İki küçük kız çocuğu herşeyle nasıl başa çıkacaksınız? Hadi başardınız diyelim, maceraya atılmadan nasıl duracaksınız? Hepimiz sizi biliyoruz. İkinizde macera delisisiniz. Bu kampta macera dedik mi aklımıza ilk siz gelirsiniz. Peki nasıl normal yaşayacaksınız?"

Stell Lucy'ye döndü.

"Belki de... Şeyy, kampı tekrar deneyebiliriz" Lucy'de bunun için ölüyordu ama kararından dönmüş olmak istemiyordu.

"Ama o zaman yine riskler, yine ölümle burun buruna gelmeler..." dedi.

"Haklısınız belki de" diye ben konuşmalarını böldüm.

"O halde gidip normal yaşayın. Fırtına ve Kıyamet'i babana ver Stell, tabi sende kalkanını ve Nefesalan'ı geri vermelsin. Ne güzel, artık Zeus sana canavarlar yollamayacak, Olimposlular sizden kurtulmya çalışmayacak. İşte hayat bu! Biz orada tehlike dolu mükemmel yaşamımıza geri dönerken sizde burada test çözüp iyi bir meslek sahibi olursunuz artık" dedim. Bu Lucy'yi de ikna etti.

"Tamam, bizi ikna ettiniz. Kampı bir süre daha deneyeceğiz"

Stell 'olleeeyy' diye bağırdı ve Lucy'ye sarıldı.

"ikinizinde istediği şeyin bu olduğunu biliyoruz. Hadi, şimdi kampa dönmeliyiz" dedi Rose. Hep beraber nihayet görevimizi bitirmiş kampa dönüyorduk. Bundan güzel şey olabilir miydi?