Yon'la küçük bir düello

Bu gün bütün enerjimi toplamıştım, Mitchie bana bol bol meyve yedirmişti. Şu aralar meyveleri karıştırmaya çalışıyor da. Çoğu karışım pek lezzetli değil ama bu gün onların sayesinde enerji küpü olmuştum. ''Of Mitch, şu halime bak! Senin yüzünden hiperaktifliğim tavan yaptı.'' dedim. Mitchie kıkırdadı. Ben ise kaşlarımı çattım. ''Ben gidip biraz kılıç sallayayım da rahatlarım.'' diye homurdandım ve zıplıya zıplıya arenaya doğru gittim. Giderken hiç bir yere bakmadığım için birden birşeye takılıp düştüm. Sanırım bu bir taştı. ''Ahh!'' diye inledim. Arkamdan bir gülme sesi duydum. Aklıma bir şey geldiği zaman olduğu gibi nedensiz yere sırıtıyordum. Ayağa kalkıp arkamı döndüm. Orada yeni gelen melez Yondaime duruyordu. Bir çok yeni melezin tersine onun adını biliyordum. Çünkü benim manevi kardeşim olan Satellite'la çıkıyordu. Gülümsemem daha da genişledi. ''Heyy, Yon, bir duelloya ne dersin dostum?'' dedim en neşeli ve cıvıldak sesimle. İlk önce boş boş baktı ama sonra hafifçe başını salladı. Onun kolundan tutup çekiştirdim ve arenaya adeta sürükledim. Benim için harika bir enerji atma düellosu olacaktı.

Arenın bir köşesinde kısa bir antrenmanın ardından dinleniyordum. Taa ki Maya bana meydan okuyana kadar. Aslında yorgundum ama asla meydan okumayı geri çeviremem. Maya'da bir şey var yerinde duramıyor. 15 günlük kafeini bir anda almış gibi. Ben ışık hızındayım ama onun şu anda benim hızıma ulaşabileceğinden şüpheleniyorum. Sanırım Demeter çocuklarının alternatif tıpa ilgisi büyük. ''Heyy, Yon, bir duelloya ne dersin dostum?'' diye bana meydan okudu. Bu meydan okuma çok hoşuma gitti. Ne de olsa insan meydan okurken ezik seni yeneceğim çaylak gibisinden şeyler söyler. Sanırım Sat ile çıkmam sitedeki popüleritemi arttırıyor . Tabii ki '' Hadi hemen başlayalım'' diye cevap verdim. Karşı karşıya geçtik. Bu düellolarda melezler hemen insanın etrafına doluşuveriyor. Bana silahların nerede diye sordu. Yüzüklerimi gösterdim. Onun kılıcı elindeydi. Yüzüklerimdeki taşları çevirdim ve aşina olduğum iki kılıç ellerimde büyüdü. '' Şimdi hazırım hadi başlayalım'' dedim. Maya da tamam anlamında kafasını salladı..

Hızla bir tanecik kılıcım Doğataşını çıkarttım. ''Ee, kuzen. Özel güç kullanımı var mı?'' dedim. Açıkçası onunkini kullanmasını hiç istemiyordum. Büyük bir avantajı olurdu o zaman. Yon başını salladı. ''Tabii ki.'' dedi bana ve Apollon çocuklarına özgü bir gülümsemeyle gülümsedi. Babasını oğlu dedim içimden ve kılıcımı kavradım. Apollon'u pek de sevdiğim söylenemezdi, ne de olsa şu anda annem Demeter'le ''sevgili''ydiler ve bunu her ne kadar kabullensem de pek hoş karşıladığım söylenemezdi. Son yaptığım duelloda Thedor'la dövüşmüştüm ve bunun onların değil babalarının suçu olduğunu söylemiştim kendi kendime. Ama onlar babalarına ne kadar benzerseler o kadar sinirleniyordum yine de. Yon iki kılıcını kavradı. O hızını kullanırsa ben de şifa yeteneğimi kullanırdım. Kılıcım, aynı zamanda bilekliğim Doğataşının, bir bitki görevi yaptığını keşvetmiştim ve böylece sadece ona dokunarak iyileştirebilirdim. Ne yazık ki kendimi iyileştiremiyordum, bu sonradan aklıma gelmişti. Yon'un bunu farketmemesini umarak atağa geçtim.

Özel güç kullanma meselesi çok hoşuma gitmişti. Maya benden uzun süredir buradaydı ve tecrübeliydi. Hızlı olamadan onu asla yenemezdim. Biliyordum ki o kamptaki özel gücü olan bir kaç melezden biri. Boşu boşuna özel güç denmemiştir diye düşünüyordum. Sonunda ilk hamlesini yaptı. Kılıcıyla bana doğru basit bir hamle yaptı. Sağ elimdeki kılıcıyla saldırıyı durdurup diğer kılıcımla ona doğru hamle yaptım. Bir an onu parçaladığımı sandım ve çok korktum ama parçaladığımın bir bitki olduğunu görünce daha çok korktum. O bitki oraya ne zaman gelmişti. İşte Maya'nın parmağında ki şey o zaman dikkatimi çekti. Bu bitki ortaya çıkınca bir süre kırmızı parladı ve söndü. Demeter çocuklarının böyle güçleri varsa bir daha onlarla düello yapmayacaktım. Bir bitkiyle yer değiştirmekte nesi. Şaşkınlığımı üzerimden atıp kılıçlarımı daha sıkı tuttum. İleri doğru uzatarak tam olarak ışık hızı olmasada çok yüksek bir hızda Maya'nın arkasına geçtim. Ne olduğunu son anda farkederek kendini kurtardı. Kılıçlarımı indirdiğim yerde bir bitkinin daha yaşamına son vermiştim. Ama farkettim ki Maya'nın kılıcımı hedef aldığım yerde yani yanağının orada çok ufak bir kesik var. Kesiği görünce gülümsedim. O da aynı şekilde karşılık verdi. Bu düello zor olacaktı. Daha hızlı olmam gerekiyordu..

Yon bana gülümseyince karşılık verdim. Bunun nedeni onun zayıf noktasını öğrenmiş olmamdı. Ama o daha bunu bilmiyordu. Tamam, çok hızlı hareket edebiliyordu ama bunu yaparken etrafındakileri kaçırıyordu. Önümde bir bitki çıkarmıştım ve bu bile onun aklının biraz karışmasına neden olmuştu. Daha çok şaşırtmaca yapmalıydım. Sadece böyle kazanabileceğimden değil tabii, sadece ona oyun oynamak hoşuma gittiğinden. Kılıcımla saldıracakmış gibi yaptım ve Yon anında ışık hızına geçti. Kılıcımı elimden düşürdü ama o arada tekrar yana çekildim ve bir sarmaşık açtırdım sahanın ortasında. Herkesden ''Ooo'' sesleri geliyordu. Bu karşılaşma herkesin ilgisini çekmişti. Yon yine afalladı ve durdu. O arada ona bir darbe indirdim. Eh, kılıcımı düşürmüştü ama elim boşuna mıydı? Kafasına aldığı darbeyle kafası karışmış bir şekilde bana baktı. Bu daha çok bir dövüş olmaya başlamamış mıydı? ''Tamam kuzen, şaklabanlığım bitti. Şimdi gerçek bir düello yapalım.'' dedim ona. Kendim için ''şaklaban'' sözcüğünü kullanmam çok komikti ama gerçekten de öyle yapmıştım. Yon yine gülümsedi -Zeus aşkına, şu Apollon çocukları ne çok gülümsüyor böyle- ve yere eğilim anında bana kılıcımı uzattı. Kılıcımı kaptım ve bir kaç adım uzaklaştım. O da öyle yaptı -tabii benim için bir salise gibiydi- ve herkes ciddileşti.

Etrafımızı melezler sarmıştı. Üstelik sadece arenadakiler de değil. Neredeyse tüm kamp oradaydı. Sanırım yeni çocuk olan ben nasıl dövüşüyorum ona bakacaklardı. Bu beni huysuz etmişti. Ama Maya mutluydu. Herkesi tanıyor herkese gülümsüyordu. En son bana da gülümsedi. Gerçekten tatlı bir gülümsemeydi. Bunu devam edelim anlamına geldiğini anladıktan sonra üzerine özel güç kullanmadan benim için yavaş melezler için normal bir hızda üzerine hamle yaptım. Ustalıkla kurtuldu. Kılıçlarımın ikisiyle beraber bayağı güzel bir hamle yaptım bitkiydi kılıcıydı derken bundan da kurtuldu. Kurtulduktan hemen sonra karnıma doürum hamle yaptı. İşte o zaman farkettim. Savunması harikaydı. Ama saldırısı öyle değildi. Her darbemden kaçıyordu ama bana çok saldıramıyordu. Bu çekindiğini gösterirdi. Aslında saldırıları gayet güzeldi ama üzerinde bir tedirginlik vardı. Karnıma yaptığı hamlesinden sağa kaçıp kurtuldum. Bir iki adım geriledim. Temel bir saldırı pozisyonu aldım. O da karşımda bana bakıyordu. Onu saldırıyla yenemeyecektim. Ama onun saldırılarını tersine çevirebilirdim..

Onu birazcık yokladım. Saldıracak gibi değildi. Beni mi bekliyordu? Ona saldıramazdım, bunun bir tuzak olduğu belliydi. Birazcık bekledim ama onun da saldırmaya niyeti yoktu. Ve ben çok sabırsızdım. Kızgınlıkla bir hamle yaptım. Ama o kılıcıyla benim kılıcımı döndürdü ve hızla yanımdan sıyrılarak arkama geçti ve kılıcımı boynuma dayayıp açıktaki kolumu tuttu. Bir an gerçekten ne yapacağımı bilemedim. Hafifçe gülümsedim. Bir çaylak için oldukça iyiydi. ''Gerçekten iyisin Yon,'' dedim. Bununla beraber biraz şaşırdı. Kolumu hafifçe gevşetmesi bile bana yetti. Elimi kurtardım ve dönerek diğer kolumu serbest bıraktım. Tekrar gardımı aldım. ''Ama biraz daha ders alman gerek.'' Yon pes ediyormuş gibi ellerini kaldırdı. ''Tamam, tamam. Çok iyiydin May, tebrikler.'' dedi gülerek. Hala onun tuzağından kurtulmamın şokundaydı belki de. Ben de ona gülümsedim. Gelip elini uzattı. Ben de sıktım. Anı bir hareketle kolumu kaptı ama zaten buna hazırlıklıydım. Dirseğimi karnına geçirdim. Yon iki büktüm oldu. ''Ben bunlara kanmam kuzen.'' dedim ona. O da acı içinde gülümsedi.