Kaçak Melezler (2. Grup)

Kendimi ne kadar zorlasam da bir türlü uykuya teslim olamıyordum. Saatler süren uğraşımın sonunda yatağımdan kalktım ve üzerime birşeyler geçirerek, Melez Kafe'nin yolunu tuttum. Eh, gecenin köründe kampın tek açık mekanı orası olurdu. Işıkları yaktım, sonra bir sandalye çekip oturdum. Hem de hangi masaya biliyor musunuz? Aylar önce Lucy kayıp olduğunda en güçlü beş melez olarak birbirimize rastladığımız o masaya!

Şimdi şöyle bir düşündüm de başımdan geçenleri, o zamandan beri hayatımızda pek birşey değişmemişti aslında. Sadece babamla tanışmış, bir de dolaylı olarak Olimpos'u kurtarmıştım. Birkaç da mekan gezmiştim Tartarus olsun, Kalipso'nun adası olsun... Kalipso. Aklıma not aldım: en kısa zamanda arkadaşımı ziyarete gidecektim. Yalnız birşey dikkatimi çekti, o günden beri değişmeyen birşey vardı: Lucy tekrar ortalıkta yoktu. Bu sefer kaçırılmamıştı da, kendi isteğiyle kampı terk etmişti. Hem... bu sefer yalnız değildi: Stell de onunla gitmişti.

İki kafadar kamptan gideli, tam 4 gün olmuştu. Robyn ve Jenny ile onların peşine düşmeyi planlıyorduk ama nereye gittiklerine dair hiçbir ipucumuz yoktu. Elimiz kolumuz bağlı oturuyorduk anlayacağınız...

Ben böyle kara kara düşüncelere dalmışken, kafenin kapısı aralandı.

"Ah..." dedim, "Keşke kulübemden çıkladan önce saçlarımı düzeltseydim."


(Rpout: Şimdi bizimle maceraya katılmak isteyenler, burada gecenin köründe kafeye gelip bizimle karşılaşmalarıyla ilgili bir mesaj yazsınlar, en son Tanrıça Athena gelecek ve Siren Körfezi'ne geçeceğiz.)

Kulübem Melez Kafe'ye yakın olduğundan oraya giden kişilerin ayak seslerini duymuştum.Hızlıca üstümü giyindim ve Crist'e baktım,tam onu uyandıracaktım ki belki önemli birşey yoktur diye vazgeçtim.Kapıyı sessizce kapattım ve Melez Kafe'ye doğru yürümeye başladım kafenin ışıkları yanıyordu.Sessizce kapıya yaklaşıp ittirdim.İçerde Rose'un bir masaya oturmuş bir şekilde buldum.Sanki birşey düşünüyor gibiydi.Ben girerken birşeyler söyledi ama pek anlayamamıştım.

''Selam,'' diyerek yanına yaklaştım.

Bana baktı ve karşılık verdi.

''Selam.''

Bir sandalye çekerek yanına oturdum.Tam ağzımı açıp söze başlayacaktım ki yaklaşan ayak seslerini duydum ve ağzımı kapattım.Ardından hemen kapı açıldı...

Sıçrayarak uyandım. Yine küçük cadı ve zihindeşen ile ilgili berbat bir kabus görmüştüm. Bu seferki gerçek gibiydi...

Derin bir nefes aldım ve üzerime rastgele birşeyler giyip geceleri kamptaki tek açık mekan olan Melez Kafe'ye gittim. Ne harika, kafenin ışıkları yanıyordu ve bizim tayfanın her daim oturduğu masa boş değildi.

"Hayır!" diye bağırdım içeri girerken. Dejavu! Ben bu sahneyi daha önce de görmüştüm ve sonra soluğu Daedalus'un labirentinde almıştım! Hayır! Yeni bir maceraya hazır değildim!

"Tanrılarım, lütfen bari bu seferki bir tesadüf olsun..." dualar mırıldanarak gittim ve Rose'un yanına oturdum.

İkimiz de birbirimize tek kelime etmedik, sanırım korkudan dili tutulan sadece ben değildim. Bakalım, bu sefer ekibe kimler dahil olacak ve hayatımınız en berbat anılarından birini yaşarken bize eşlik edecekti?

Dışarıda bazı ayak sesleri işitip, uyandım. Üstünmü giyindim vve ne olur ne olmaz diye oyuncu pusulamı yanıma almayı ihmal etmeyin. Ona öyle dediğime bakmayın. Hayatımı kurtardı o pusula. Dışarı çıktığımda Melez Kafe'den sesler geldiğini işittim. Melez Kafeye gittiğimde içeride bir kaç kişi vardı.Onlara ddöndüm:
''Sabahın köründe burada toplan dığınıza göre önemli bieşey olmalı. Bende katılabilir miyim?''
Bunu tedikten sonra bir sandalyeye oturdum ve sabırsızca beklemeye başladım. Bu işin sonu nereye varacak diye merak ediyordum.

O gece beni hiç uyku tutmamıştı. Bazen mutfak görevimi özlüyordum, en azından beni oyalıyordu ve birileri mutlaka bana yardıma geliyordu. Ayrıca Stell'in ve Lucy'nin bize hiç bir şey söylemeden gitmeleri de beni uyutmuyordu aslında. İç çektim ve yataktan kalkarak Melez Kafeye gittim. Bu saat açık sadece orası olurdu ve eğer şanslıysam uykusu tutmamış birkaç melezle laflayabilirdim.

Ama içerideki manzara beni kendime getirdi. Rose, Robyn, Ann ve henüz tanışmadığım bir melez Lucy'yi kurtarmak için yaptığımız görevdeki aynı masaya oturmuş hararetli bir şekilde tartışıyorlardı. Gidip yanların oturdum.

"Onları bulmalıyız" dedim oturur oturmaz. Herkesin neden orada olduğunu biliyordum. Kayıp Lucy ve Stell yokluklarını her geçen gün daha da belli ediyorlardı. Onlar olmadan kamp çok sessizdi.

"Katılıyorum" dedi Rose. Arkadaşlarımızın belki de bize ihtiyaçları vardı. Yanımda oturan meleze döndüm.

"Seninle tanıştığımızı sanmıyorum. Sanırım sen Hephaistos'un oğlusun. Adım Jenny, Zeus'un kızıyım" dedim. Bir an önce kızları bulmalıydık. İçimden bir ses yakında başlarının tehlikeye gireceğini söylüyordu...

Gelmemden birka. dakika sonra içeri bir kız girdi. Oda yanımıza oturdu ve tartışma biraz daha alevlendi. Bana dönüp:
"Seninle tanıştığımızı sanmıyorum. Sanırım sen Hephaistos'un oğlusun. Adım Jenny, Zeus'un kızıyım'' dedi. Demek Zeus'un kızıydı. Bende kendimi tanıttım:
''Merhaba ben Alexander. İstersen bana Alex diyebilirsin. Size arkadaşlarınızı kurtarmak için yardım etmek istiyorum.''
Şimdiden bu insanlarra içim ısınmıştı. Zaten kuzen değilmiydik? Hemen bir aile olmayı başarıyorduk.

Geldiğimde bomboş olan kafe masasında, şimdi oturacak yer yoktu. Hemen ardımdan içeri Ange ve Robyn girmiş, onları da Alex ile Jenny takip etmişti. Pekala, her zaman Pollyanna olmak iyi değil ama hala bunun bir tesadüf olması ihtimali üzerinde duruyordum.

Hepimiz hararetle Stell ve Lucy hakkında konuşmaktaydık ve gözlerimin dolduğunu hissediyordum. O iki çılgın kızı çok özlemiştim! Robyn bana anlayışla baktı ve Jenny aramızdaki bu sözsüz diyalogu fark edip hepimizin duygularına tercüman oldu:

"Tamam, kalkın öyleyse. Burada boş boş oturarak arkadaşlarımızı geri getiremeyiz. Kimler benimle onları aramaya geliyor?"

Ve sonra ayağa kalktı. Hemen ardından ben, benim ardımdan da Robyn onu takibe geçtik. Ange ve Alex de tam arkamızdalardı. İnsanın vefalı dostları olması harikaydı, hele Alex, Stell ve Lucy'yi hiç tanımamasına rağmen onlar için bu tehlikeli göreve atılıyordu.

Jenny tam kapının kolunu tutmuş açacakken, karşımızda bir yüz belirdi. Tamam, şimdi görevimiz daha eğlenceli bir hal alacaktı!

Off yaa.. Bu ne sıkıntıdır ya...Kulübemden dışarı çıktım kafeye doğru yürüdüm.Kapısından çıkan kalabalığı görünce koşturup yanlarına gittim.

"Vay canına ne oluyor " dedim cevap hemen geldi

Rose"Kaçak Melez operasyonu" dedi.

İşte budur bu kampı çok seviyorum ya..
Ama tanımadık bir yüz vardı, bir erkek...

"Yeni arkadaşta kim yoksa dışarıdan da mı eleman topladınız?"

"Hayır, ben Alexsander Black Hephaistos'un Çocuğu"

"Vayy soyadlarımız aynı, senle iyi anlaşıcaz"elini sıktım ve yürüdük.Vay be işte takım ruhu.

Pegasusum Alev Yele ile gezdikten sonra arenada antreman yapmıştım.Zamanın nasıl geçtiğini fark bile etmemiştim.Kulübeme dönmeye karar verdim.Rob ve Stell ortalıkta yoktu.Athena Kulübesine baktım.Belki Stell oradadır.Orada da kimse yoktu.Aynı şekilde Rose ve Jenny'de kulübelerinde yoktu.Her tarafı aradım.Rob, Stell, Rose, Jenny, Lucy, Alex, Crist ve Ange hepside aynı zamanda yok olmuşlardı.Koşarak melez kafeye gittim.Beliki birileri bu onlanları bilir...

Kapıdan adım atar atmaz, araddğım herkesin orada olduğunu gördüm hemde tek bir masada.Onlarca boş masa varken.Stell ve Lucy eksikti.Yine bir şeyler oluyordu.Yanlarına giderek:

"Ne oldu, neden herkes burada toplandı?" dedim.

Rob bana dönerek:

"Küçük cadı Stell ve Zihindeşen Lucy kayıp" dedi.

Her zaman ki gibi konuşuyordu.Biri bana olanları anlatmalıydı.Endişeli bir şekilde:

"Biri bana ne olduğunu anlatsın" dedim.

Rob anlatmaya başladı.

Kampa geldiğimde, tüm melezler tahmin ettiğim gibi kafede oturuyorlardı. Robyn kızım ve Stell'in öyküsünü hasta olduğu için gelişmelerden habersiz kalmış Hector'a anlatmaktaydı.

Beni gördüklerinde hepsi ayağa kalkıp eğilmeye başladılar, elimle onları durdurdum.

"Sizin yüzünüzden ne kadar çok kural çiğnedim ben yahu... Neyse, arkadaşlarınız şu anda Siren Körfezi'ndeler. Eğer acele ederseniz onlara yetişebilirsiniz." dedim.

Ortadan kaybolmadan hemen önce de bunu bir borç bilerek ekledim:

"Bu maceranız sırasında Tanrı ebeveynlerinizin hiçbiri size yardım etmeyecek. Tamamen tek başınızasınız, haberiniz olsun."

Sonra melezler aceleyle ahırların yolunu tuttular...

(rpout: bu mekanda yazılacaklar bu kadar, şimdi biriniz körfezdeki başlığı açsın. başarılar.)