Kurtarma Operasyonu (Görev 72/1)

Bugün çok kötü bir gündü. Rose’u arıyordum arıyordum bulamıyordum. Bir yerlere kaybolmuştu. İşin kötüsü kesinlikle başına bir şey gelmişti. Bundan yüzde yüz emindim. Kulübemde oturmuş kara kara Rose’u düşünüyordum. Yon’un “Tiff!” demesiyle bu düşüncelerimden sıyrıldım ve Yon’a baktım. Kardeşim endişeli görünüyordu. Anladığım kadarıyla da bana bayağı seslenmişti. “Efendim!” dedim. “Yarım saattir sana sesleniyorum. Tanrılar aşkına ne düşünüyordun?” diye sordu. İç çektikten sonra “Rose’u düşünüyordum.” Dedim. İç çekme sırası kardeşimdeydi. “Hala onu mu düşünüyorsun? Merak etme eminim ki o iyi.” Dedi. “Anlamıyorsun Yon. Başına kesinlikle bir şey geldi ve biz burada boş boş oturuyoruz.” Dedim. Yon kulübeye şöyle bir göz gezdirdikten sonra tekrar bana baktı ve “Madem bu kadar merak ediyorsun, o zaman onu arayalım.” Dedi. İşte bu fikir çok hoşuma gitmişti. Nerede arayacağımı bile bilmiyorduk ama yine de burada böyle oturmaktan iyiydi. “Süper bir fikir.” Dedim ve ayağa kalktım. “İkimiz anca iki yıl sonra bulabiliriz, yanımıza birilerini daha alalım.” Dedi. Gerçekten haklıydı. Kardeşime bayılıyordum. Benim düşünmediğim şeyleri hep o akıl ediyordu.

Kulübe'de uzun yeraltı macerasının ardından dinleniyordum.. Kulübemizin ortak salonunda bir tek benimle Tiff vardı.. Ben Kenarda yatıyordum.. Tiff ise sürekli bir şeylere bakınıyordu.. Tiff! dedim.. Efendim diye cevap verdi.. “Yarım saattir sana sesleniyorum. Tanrılar aşkına ne düşünüyordun?” Rose'u düşünüyordum dedi.. Kardeşim kampta herkesle iyi geçinirdi... Bir de herkes için dertlenmesi yokmuydu.. Bir süre daha konuştuk.. Uzun süredir kayıp olduğunu öğrendim.. Tiff çok endişeleniyordu.. “Madem bu kadar merak ediyorsun, o zaman onu arayalım.” dedim.. Tiff'in gözleri güldü.. Mutlu olmuştum.. O zaman gidiyoruz.. Ama tek başımıza ararsak 2 yılda bulacağımızıda hatırlatarak.. Bir kese uzattım.. Arkadaşlarına iris mesajı gönder kimi çağıracağını bilmiyorum..dedim. 1 saat sonra ormanda buluşalım o zaman dedi.. Bende hayır şimdi beraber gidip 1 saat ormanda eğleneceğiz dedim.. Burdan ormana gitmek en az 1 saat sürer zaten.. Eminmisin diye sordum..Bir süre sonra Arkadaşlarına iris mesajı göndermişti.. Sırtıma tutunmasını istedim..

O halde kardeşim şimdi hızın anlamını sana göstereceğim dedim suratımda muzip bir gülümseme ile.. Ardından boynuma sıkıca tutunmasını istedim..

Ne yapacağımı anlamıştı.. Beni sıkıca kavradıktan sonra gidiyoruz diye bağırdım.. O sırada gücümü kullanarak çoktan bir ışık hüzmesine dönüşüp ormana doğru gitmeye başlamıştım.. Tabii kayboldum.. ama eğer çok hızlıysanız ormana varmanız en fazla 30 saniye sürer.. Kısa sürede ormana vardık..

Kardeşim sırıtarak ''ee ne yapıyoruz'' diye sordu..

Kulübemde oturmuş dinleniyordum. Bu eğitimler gerçekten yorucuydu. Gerçi sadece ölen bendim ama o da idmansız olduğumdan kaynaklanıyor. Kardeşlerim kulübede yoktu. Nerede olduklarını hiç merak etmiyordum çünkü düşünmeye bile takatim kalmamıştı. Biraz dinlendikten sonra odamın ortasında bir görüntü belirdi. Bu görüntü Tiffany'ye aitti. Bana iris mesajı gönderiyordu. Hemen ayağa kalktım ve şaşkınlıkla "Tiffany!" dedim. Tiffany gülümsedi ve "Müsait misin?" diye sordu. "Evet." dedim. "Bir saat sonra ormanda olabilir misin?" diye sordu. Çok meraklanmıştım. Ne oluyor anlamamıştım. Umarım çok önemli bir şey yoktur. Tiffany'nin yüzüne bakılırsa bir şeyler yolunda gitmiyordu. "Olurum. Önemli bir şey mi oldu?" diye sordum. Tiffany içtenlikle gülümsedi ve "Ormanda konuşuruz." dedi. İris mesajı bitmişti. Hızlıca hazırlandım ve kulübemden çıktım. Koşar adımlarla ormana gidiyorum. Yolda bir melez kardeşimin nerede olduğunu sordu. Bilmediimi söyledim ve yürümeye devam ettim. En sonunda ormana vardım. Ancak bir sorun vardı. Tiffany ormanın neresinde beni bekliyordu? Dolanmaya başladım. Bayağı yol gittikten sonra Yon'un ve Tiffany'nin sesini duydum. Sesin geldiği yöne doğru gittiğimde onları gördüm ve yanlarına gittim.

Sabah kalktığımda Pacely bana elinde bir kağıtla geldi. "Sat, sana bir kağıt var." Merakla Pacely'nin verdiği kağıdı açıp okudum. Ormana gelebilir misin? Yon ve Tiff. Bunun üzerine benim gibi meraklı bakışlarla kağıda bakan Pace'e döndüm ve sordum. "Ne zaman geldi bu ve kim getirdi? Bana şaka yapmıyorsun değil mi?" Pace kağıdı yere atarak odamdan ayrıldı. Ayrılırken hala sızlanıyordu. "Of, ne meraklı ya. Bu sabah kulübenin önünde buldum işte!" Bunun üzerine ciddi olduğunu anladım ve silahlarımı toparlayarak ormana doğru yol aldım. Ormana gittiğimde Tiff, Yon ve Calvin oradalardı. Yanlarına gittim. Endişeli bakışlarla birbirlerine bakıyorlardı. "Kötü bir şey mi oldu?" diye sordum üzgün suratımla.

Ormanda kardeşimle birlikte eğlenirken Calvin yanımıza geldi. Çok endişeli ve meraklı görünüyordu. Ona neler olduğunu anlatamadan Sat da yanımıza geldi. O da endişeli görünüyordu ama Yon’u gördüğünde biraz da olsa içi rahatladı. En azından ben öyle düşünüyordum. Sat ve Calvin bir açıklama bekliyordu. Hala onlara neler olduğunu anlatamamıştım ama diğer arkadaşlarında gelmesini beklemeye karar verdim. İkinci bir açıklamayı çekemezdim. Gülümseyerek "Diğerleri de gelsin anlatırım." dedim. Sat ve Calvin bana öyle bir bakış attılar ki "Meraklanmayın." deme ihtiyacı duydum. Birazcıkta olsa rahatlamışlardı. Sat bir taşın üzerine oturdu ve Yon'la konuşmaya başaldı. Calvin ise yanıma geldi. "İyi misin?" diye sordum. Gülümsedim ve "İyiyim." dedim.

Bu sabah diğer günlere göre daha geç kalkmıştım. Uyandığımda Lucy'nin başımda beklediğini gördüm ve "Bir sorun mu var ?" diye sordum. Lucy ise "Bu sabah kampta dolaşırken Yon ve Tiff'e rastladım. Bir sorunları varmış gibi gözüküyorlardı. Ne olduğunu anlamak için yanlarına gittiğimdeyse benden seni ormana çağırmamı istediler. Ben de senin uyanmanı bekliyordum işte." dedi. "Acaba sorun ne ?" diye sordum. Lucy ise omzunu silkti ve "Bilmiyorum ama sanırım hemen hazırlanmazsan geç kalacaksın." dedi. Saate bakınca Lucy'nin haklı olduğunu anladım ve hemen yatağımdan fırlayıp hazırlanmaya başladım. Ne olur ne olmaz diye yanıma çantamı da almıştım. Melez Kampı'nda neyin nerede lazım olacağı hiç belli olmuyordu.
Kulübemden koşar adımlarla çıktım ve ormana doğru yürüdüm. Konunun ne olduğunu çok merak ediyordum doğrusu. Tiff'in sesini duyunca hemen sesin geldiği yöne doğru döndüm. Tiff, Sat, Calvin, Yon... hepsi oradaydı. Sanırım beni bekliyorlardı. Onları daha çok bekletmemek ve konuyu hemen öğrenebilmek için hemen yanlarına koştum.

Sonunda Summer da gelmişti. Tiff'e merakla baktım ve "Artık neler olduğunu anlatır mısın?" dedim. Tiffany iç çekti ve "Otursanıza." dedi. Bazenleri Tiffany beni deli ediyordu. Herkes çok merak ettiği için hemen bir yerlere oturdu. Bütün gözler Tiffany'nin üzerindeydi. Yon araya girdi ve "Tiff anlat hadi." dedi. Tiffany onu başıyla onayladıktan sonra "Rose'a ulaşamıyordum. Her yere baktım, telefonunu aradım... Sonuç; bulamadım." dedi ve gözlerini devirdi. Sat, "Ama nereye gitmiş olabilir ki?" diye sordu. Yon, "Hiçbir fikrimiz yok. Onu aramayı düşünüyoruz." dedi. Tiff, "Bize yardım eder misiniz?" diye sordu. Summer "Tabi ki!" dedi. Ben ve Sat da başımızla onayladık. Kısa bir sessizlik oluştu. Bu sessizliği ben bozdum. "Nerede arayacağız?" diye sordum. Tiffany "Bilmiyorum." dedi. Ah, harika. Nerede arayacağımızı bile bilmiyorduk. Rose nerede olabilir ki? Robert'la olmadığını çok iyi biliyordum. Çünkü geçenlerde Robert'la konuşmuştum.

Sağlam bir tartışmanın ortasındaydık. Ne yapacağımızı hem biliyor hem bilmiyorduk. Rose'u arayacaktık ama nereye gideceğimizi bilmiyorduk. Nerede olabilirdi. Su altında new york'ta yeraltında hatta belki olimpos'un kalbinde. Ama bunu her yere bakarak yapamazdık. Hiç birimiz düşünmek istemiyorduk ama eğer bir tehlike içerisindeyse acele etmemiz gerekliydi.

Hararetli tartışmanın ardından bir sessizlik oldu. Tiff elini yumruk haline getirip diğer eline vurdu ve güldü. "Nereus'u bulabiliriz. ona sorabiliriz. Bu daha önce niye aklıma gelmedi ki" bu fikir hoşuma gitmişti.

Calvin " Önce bir tanrı ebeveynimizden izin almak için new york'a gitmeliyiz. Eminim annem Hestia izin verecektir. " dedi.

Sat da kafasıyla onaylaıp " ne zaman yola çıkıyoruz" diye sordu.

Sonunda bir karar aldık. Önce New York'a, sonra da Nereus'a gideceğiz. Sat'ın sorusu üzerine "Hemen." diye yanıt verdim. Hemen şimdi gitmeliydik. Nedense her dakika geçtikçe Rose'a daha da uzaklaşıyoruz gibi hissediyordum. Bunun için elimizi ne kadar çabuk tutarsak o kadar iyi olurdu. Ama önce yanımıza gereken eşyaları almalıydık. Ne de olsa kampın dışına çıkacaktık. Fazla vakit kaybetmemek için "Sat ve Summer siz gereken eşyaları alır mısınız? Calvin sen de silah işini halleder misin? " diye sordum. Üçü de aynı anda "Tabii!" dediler. Sonra da ayağa kalktılar ve kulübelere doğru hızlı adımlarla yürümeye başladılar. Bizde kardeşimle her şeyi planlamaya başladık. Önce ne yapacağız, sonra ne yapacağız... Uzun uzun konuştuktan sonra bütün plan hazırdı. Artık tam olarak hangi adımları atacağımızı biliyorduk. Kardeşimle normal sohbet etmeye, daha doğrusu gülmeye başladık.

Tiff benden silah işini halletmemi istedi. Tabii ki hemen isteğini yerine getirmeye gittim. Normalde herkesin silahı yanındaydı ama birkaç silah çeşidi iyi olurdu. Sonuçta bilmediğimiz yerlere gidebilirdik. Bu düşüncelerle Hephaistos kulübesine vardım ve içeri girdim. Buradan silah almak daha güvenliydi. İçeride sadece Elena ve Pers vardı. Onların yanına gittim ve birkaç silah istedim. Soru sormamaları gerektiğini de söyledim. Bana garip bir ifadeyle baktıktan sonra silahları getirdiler. Onlara teşekkür ettim ve kulübeden dışarı çıktım. Hemen kendi kulübeme gittim. Vardığımda içeri girdim ve kendi odama gittim. Biraz drahmi aldım ve hızlıca kulübemden çıkarak ormanın yolunu tuttum. Drahmiye de ihtiyaç duyabiliriz diye düşünmüştüm. Yanımızda bulunması iyi olurdu. Çok geçmeden ormandaydım. Tiff'le Yon'un yanına gittim. İkisine de silahları gösterdim. Tiff bana teşekkür ettikten sonra Summer'la Sat'i gelirken gördük. Ellerinde çanta vardı. Sanırım her şey hazırdı.

Summer'la Sat çantalarla yanımıza geldiler ve her şeyin tam olduğunu söylediler. Onlara teşekkür ettikten sonra ayağa kalktım ve "O zaman New York'a gidebiliriz." dedim. Arkadaşlarım beni onaylayınca yürümeye başladık. Pegasus ahırlarına doğru yürüyorduk. New York'a en iyi gidiş yolu pegasuslardı. Kısa bir süre sonra ahırlara vardık ve içeri girdik. Hemen Sissy'nin yanına gittim ve onu okşamaya başladım. Biraz da küp şeker yedirdikten sonra ahırdan çıkardım ve hazırlamaya başladım. Onu çok özlemiştim ama şu anda önemli bir işimiz vardı ve bunu hemen halletmeliydik. Zaman kaybetmemiz gerekiyordu. Arkadaşlarımda pegasuslarını ahırdan çıkartmıştı. Her şey hazır olduğunda pegaususların üzerine bindik ve uçmaya başladık. Hedef New York!


Devamı New York'ta!