Ange ile Sat Görev Başında - 2

Ange ile beraber koşarak Tırmanma Duvarı'na geldik. Burası, cirit sahasından daha kalabalıktı. Normalde burada kimse olmazdı, ama bizim nesil galiba fazla cesurdu. Ben daha bu sene avcı olmuştum, o yüzden cesurluğumu belli edemiyordum ki aslında herkesin sandığı kadar cesur değildim. Ange ile beraber görevlinin yanına gittik. Görevli değiştiği için rahatlamıştım, çünkü geçen seferkinin yanında bayağı rezil olmuştum. Yani kolum kırılmıştı. Anılarımı hatırlayarak gülümsedikten sonra Ange'ye döndüm. "Kuzen, sence bir yerlerimizi kırmadan parkuru tamamlar mıyız?" diye sordum gülerek.

''sanmıyorum kuzi ama denemeden bilemeyiz öyle değil mi?'' ve tırmanmak için tutundum ve Sat'la beraber kendimizi yukarı çekmeye başladık. ''Elbette kuzi.''dedi Sat. Başımı salladım gerçekten buradan sakatlanmadan çıkamayacağımıza emindim ama ilk sefer çıkacağımızı sanmıyordum yani bir yerimizi kırmış olarak falan...

En azından bir yerimizi yakabiliriz.Kafamı yukarı kaldırdım ve bize doğru gelen büyük bir taşı son anda farkettim.Hemen kolumu kuzenime uzatarak onu kendime çektim ve yana çekildim. ''Kuzi dikkat et!'' Sat kafasını yukarı kaldırdı ve son dakikada taşı farketti ve ayağını yana çekti.Taş yanımızdan çekerken derin bir iç çektim. ''Ucuz atlattık kuzi.''

Ange beni kurtarmıştı. "Teşekkür ederim kuzi." dedikten sonra tırmanmaya devam ettik. Birbirimize destek olarak yukarı çıkmaya çalışıyorduk ama tepeden yağan taşlar, fışkıran lavlar ve alttan bağıran melezler oldukça işimiz zor gözüküyordu. Burada olduğum süre içinde parkuru tamamlamayı başaran bir melez görmemiştim, zaten burası favori mekanım değildi, sürekli uğradığım bir alan değildi. Bunları düşünürken bir anda Ange beni kendine çekti ve bir kez daha beni kurtarmış oldu. Soluklanarak konuştum. "Tekrar teşekkürler kuzi."

Omuz silktim ve yukarıya odaklandım. ''Her zaman kuzi.'' gerçekten her zaman onu ölümden kurtaraaktım en azından elimin yettiği kadarıyla öyle yapacaktım.Gidersek beraber giderdik kalırsak beraber kalırdık.Kural bu kadar basit.Sat'ın beni kendine çekmesiyle kendime geldim ve hemen onun adımlarına uymaya başladım.

''Ange,bacağından olmak istemiyorsan ayağını çekmelisin.'' dediğini tekrarlatmadan ayağımı çektim.Daha yukarı bakacak cesareti kendimde bulamadığım için önümden kocaman bir taş yuvarlanınca şoka girdim ve yutkunarak kendime geldim. ''Kuzi harikasın.'' Burdan sağ çıkacağımızı sanmıyordum en azından kimsenin yapamadiği birşeyi bizim yapmamız mücize olurdu.Ben mucizelere inanmam.Melez olsam bile çekmiyor beni.Aşağı bakıp yutkundum çok ilerlemiştik. ''Kuzi insek mi?''

(Sat bn bundan sonra nereye gideceğimizi unuttum yha?? )

Ange inmeyi teklif etmişti. Doğrusu işime gelirdi ama etrafta diğer melezlerde vardı, bu durumda düşmek, inmekten çok daha iyi bir durumdu, diğer melezlerin pes ettiğimi düşünmesini istemezdim. Ange'ye döndüm. "Biraz daha kuzi, biraz daha!" diye bağırdım, minik çocuklar gibi. Ange of çektikten sonra benimle beraber gelmeye başladı. Yere bakarak el salladım, diğer melezlerin kıskançlık sesleriyle beraber tırmanmaya devam ettik.

Biraz daha ilerledikten sonra elim kaydı. Düşmenin eşiğine gelmiştim. Ange beni yukarı doğru ittirdi ve yine beni kurtardı. "Tekrar, tekrar ve tekrar teşekkürler Ange." dedim gülümseyerek. Ange artık inmek istediğini söylüyordu ama inmeye niyetim yoktu benim. Bu sefer ben onun elinden tuttum ve yanıma çektim. "Biraz daha. Sonra ineriz kuzi." Ve tırmanmaya devam ettik.

(RpOut: Pegasus ahırları. Bundan sonra bir sen, bir ben ve sen bitirirsin bu başlığı, ben ahırlarda açarım. )

Aşağı bakmamaya çalışarak sat'a baktım.Yani en azından yukarı bakmamaya çalışıyordum taşları görerek tırsmak istemiyordum.Tırtığımı belli etmekten nefret ederim ama gözlerimi kapattım. ''Burda ilk yukarı biz çıkarsak sana babamın güneş arbasını kullandırtacam kuzi.'' gözlerimi kapatmıştım.Sat'ın sesine göre takip ediyordum. ''Ciddi misin kuzi?'' gülümsemeye çalışarak cevap verdim. ''Ölmediğimiz sürece kesinlikle eminim kuzi.'' ölmek istemiyorum daha çok gencim!Ama bir melezsen her zaman %50 ölme ihtimalin vardır.

Yani ölüme son derece yakınsınızdır.Gözlerimi açtım ve sarı saçlarımın yandığını gördüm içimi çektim yarısı gitmişti. ''Çok pis olmuş.'' dedim.saçlarıma pek önem vermezdim ama şimdi cidden kötüydü.Kafamı yukarı diktim ve Sat'ın üstüne gelen devasa taşı görmemle onu kendime çekmem bir oldu.İkimizde şaşkınlıkla taşa bakarken yutkundum. ''Öleceğimize iddiaya girerim!''

Ange'ye baktım. Beni tekrar kurtarmıştı. Yine ona teşekkür ettim ve beraber tırmanmaya devam ettik. "Kuzi, tamam belki ölebiliriz ama burada değil." dedikten sonra tırmanmaya son gaz devam ettik. Tırmanırken birden bire kafama bir kaya çarptı, öyle sertti ki Ange beni tutmaya yeltendiyse bile tutamadı. "Angeee!" diye bağırmaya başladım. Ange bana korku dolu gözlerle bakıyordu, bulduğum bir tutunmalığa son anda tutundum. Ama oradan da ayağım kaydı. Uyandığımda yerdeydim, Ange onlarca metre yükseklikten bana bakıyordu. Ben ise başımı tutuyordum ve Ange'ye bağırıyordum. "Ange dikkatli ol ve parkuru bitirmeye çalış!"

Kuzi bekle iniyim bana ihtiyacın olabilir!'' amacım babamın Apollon olmasından yararlanıp aşağıya inmekti ama sat2ın sesiyle hayallerim yıkıldı. ''Yok kuzi ben iyiyim sen devam et.'' aşağıya bakıp Sat'ın yarasını görmeye çalıştım.Elleriyle kapatıyordu.Ben burda durursam halim aynı olurdu.yukarı bakıp gelen taşlardan kaçmaya çalışarak aşağıya inmeye başladım.aşağıdan Sat devam etmem için bağırıyordu. Aşağıya bakıp ona gülümsedim.

''Kuzi bence gidelim burdan bende senin şimdi yarana bakarım.'' dedim ve duvardan atladım.sat suratını asmış bana bakıyordu.Ona gülümsedim.ve elimi buynuna doladım. ''Hadi kuzi pegasuslara gidelim ve babamdan arabayı isteyelim.Bugün çok güzel geçecek.''

-RP BİTMİŞTİR!-