2. Kehanet (Plajın devamı-buradaki 2. başlık)

Gözlerimi açtığımda Tartarus'taydım. İncilerle yolculuk yapmak başımın dönmesine sebep oluyordu ama bununla yaşayabilirdim. Stell gelmeden önce çok az zamanım vardı, o yüzden uçurumun en köşesine gittim ve konuşmaya başladım.

"Titan Kronos. Tekrar güç kazanman ve Olimpos'u yok etmen için sana kendimi sunuyorum."

Korkunç bir kahkaya, ardından yer sarsıntısı. Ve, tam zamanında Stell ortaya çıktı. Kronos onu henüz fark edememişti çünkü benimle çok meşguldü.

"Gel, Athena kızı. Son kez nefes al ve uçurumdan aşağı atla."

Nefes aldım, gerçekten son nefesimi alıyormuşum gibi. Sonra uçurumun kenarına iyice yaklaştım. Bu sırada Stell'in aklındaki çeşitli düşünceleri duyabiliyordum ama bir tepki vermeyecektim. Stell, benim onu kurtarmak için Kronos'a kendimi teslim ettiğimi düşünecekti, en yakın arkadaşını ölüme yolladığı için de Titan'dan nefret edecekti. Eh, haliyle Olimpos ile arasındaki mesele kapanacaktı ve Elisyum'da -en azından ben oraya gideceğimi umuyordum- tekrar karşılaştığımız zaman, barışmış olacaktık.

Ona doğru bakmadan "Elveda, Stell." dedim ve kendimi uçurumdan aşağı atıyormuş gibi yaparak Rose'un bana verdiği ikinci inciye bastım. Şimdi o benim ışık hızıyla kendimi aşağı attığımı zannediyordu ve şok olmuştu. Kronos ona gerçekleri söyleyemesin diye, Stell'in beyninde bir kalkan oluşturmuştum.

Ben mi? Olimpos Konseyi'ne gidip Rose ve Jenny ile buluştum. Zeus'un oluşturduğu sihirli ekrandan, arkadaşımı izlemeye başladık. Annemin takdir dolu bakışları beni sevindirmişti. Aklıma not aldım: gerçekten kendimi öldüreceğim zaman annem için de bir veda mektubu yazacaktım.

(rpout: Stell, buradakini bitirince Olimpos'taki başlığı açma şerefini sana veriyorum )

Akşam devam edeyim, çıkmam gerekiyor da ..

Lucy kendini Tartarus'tan aşağı atmıştı! Buna inanamıyordum! Ona olan tüm kızgınlığım geçmişti. Göz yaşlarım yağmur misali iniyordu. En iyi arkadaşım kendini benim için feda etmişti! Tartarus'un ucuna gittim. Kronos susmuştu. Tabi, arkadaşımı yutmuş, keyifle sırıtıyor olmalıydı.

"Arkadaşımı geri veerr!" diye bağırdım Tartarus'un derinliklerine. Ama hiçbir cevap gelmedi.

Ama kendimi toparlamam gerekiyordu. Lucy öldü diye kendimi mi öldürecektim yani?

Eveeet, tabi ki, onsuz nasıl yaşayacaktım ki?

Hayır, hayır, Poseidon ve Nico'nun dediklerini hatırla, zaferler için kayıplar gerekir. Lucy bu yoldaki tek kayıp değil.

Ama o benim en iyi arkadaşım.

Ama o beni sattı.

Olabilir, yaşasın da beni satsın, ne fark edecek, yeter ki hayatta olduğunu bileyim.

Güç için gereken şeyleri hatırla. Güçlü olman gerekiyor. Baban sana güveniyor.

Ama arkadaşın seni satmış bile olsa senin için öldü.

Kendimle deyimi yerindeyse savaşıyordum. Ama kararımı çabuk verdim. Lucy'nin ölmüş olmasına imkan yoktu. Ölmüş olsaydı benimde ölmüş olmam ya da bir şekilde felç falan geçirmem gerekiyordu, aramızda duygu bağı vardı. Tabi ya, Lucy onu affetmem için bana oyun oynuyordu! Az önceki üzüntüm hemde nasıl gemişti! Gölge yolculuğunun tam sırasıydı. Lucy'yi ve ona bunu yaptıranları bulabileceğim tek yere gittim. Olimpos'a!