Bilgelik Tanrıçası ile Karşılaşıyorum !

Karşımda duran Poseidon oğlunu hemen oracıkta buharlaştırmak için birçok şeyden vazgeçebileceğimden emindim. Babasından nefret ederdim ve kendisi de gözümde hiç de 'şanslı' sayılabilecek bir konumda değildi. Üstüne üstlük kızımın erkek arkadaşıydı. Ah, bu çocuk tarafımdan öldürülmeyi en azından 3-4 sefer rahatlıkla hak ediyordu. Yine de erdemli davranmalı ve kızımı üzecek bir şeyler yapmaktan kaçınmalıydım. Belki de olmam gerekenden daha yufka yürekli bir tanrıçaydım ama yine de, karşımda duran çocuğun canını bağışlamakta karar kıldım. Öfke saçan bakışlarımı ona yönlendirip sinirli bir şekilde, "Adımı ezberlemişsin, iyi." cevabını verdim. Ses tonumdan 'seni bir böcekmişsin gibi ezmek istiyorum' anlamı rahatlıkla çıkarılabilirdi. Sözlerim Deniz Tanrısı'nın oğlunu biraz hazırlıksız yakalamıştı. Altında korkunç bir öfke yatsa da sarf ettiğim sözlerde hafif bir laubalilik etkindi ve çocuk, kendisine çok daha sert yaklaşacağımı düşünmekteydi. Onu hayal kırıklığına uğratmış olduğum için gerçekten üzgündüm, şimdiye kadar elime yüzlerce kez onu öldürme imkanı geçmişti ve ben hala, nefes almasına izin veriyordum. Belki de bir tanrıçanın olması gerekenden daha yufka yürekliydim veya kızım Serena'ya çok bağlanmıştım ve onun mutsuz olmasını istemiyordum... Neden ne olursa olsun -Poseidon ile aramızda bir anlaşmazlık yaşanmasının ne kadar eğlenceli olacağını düşünsem de- bu çocuğu öldürmeyecektim, en azından sinirlerimi daha fazla bozmayı başarana dek.