Bilgelik Tanrıçası Olan Annem Athena ile Tanışıyorum.

Kampa geleli yaklaşık bir hafta oluyor ve annem, yani Tanrıça Athena, hala beni görmeye gelmedi ! Anlaşılan benim onun yanına gitmem gerekiyormuş. Bence bu saçmalık. Bir hafta da melez olduğumu, annemin bir Tanrıça olduğunu, canavarların gerçek olduğunu ve daha bir sürü imkansız olan şeyin aslında imkansız olmadığını öğreniyorum. Asıl onun benim yanıma gelip bu zamana kadar beni görmeye gelmediği için özür dilemesi gerek.
Tamam, o bir Tanrıça ve birçok işi olduğuna eminim ama en azından bir kerecik beni ziyarete gelmesini çok isterdim. O zaman ona bu kadar öfkelenmezdim belki.
Ama bir yandan da onu çok merak ediyordum ve görmeyi çok istiyordum. Bunun için onun yanına gitmeye karar verdim. Ama onu nasıl bulacağımı bilmiyordum. Bu yüzden Lucy'den beni annemin yanına götürmesini istedim. İlk başta ben öfkeli olduğum için kabul etmek istemedi ama sonunda ısrarlarıma dayanamadı ve beni Empire State Binası'na götürdü. Ne yani ? Şimdi Olimpos bu binada mıydı ? Sanırım artık şaşırmaya alışmalıyım.
"600. kata gitmemiz gerekiyor." dedi Lucy resepsiyoniste.
600 mü ? Burası o kadar yüksek miydi ? Tamam, kabul edilebilir sanırım.
Resepsiyonist beni şüphe ve küçümsemeyle süzdü.
"600. kat mı ? Maalesef bu bina henüz o kadar yüksek değil." dedi resepsiyonist.
"Hadi ama, şimdi seninle uğraşamayacağım. Anahtarı ver. Hem o yabancı değil, yeni melez kardeşim, Summer. Yani ona güvenebilirsin." dedi Lucy resepsiyoniste anahtarı vermesi için elini uzatarak.
Resepsiyonist bundan pek hoşnut olmuşa benzemiyordu ama yine de anahtarı Lucy'nin bekleyen eline uzattı. Sonra Lucy asansöre yöneldi ve kapıyı açtı.
"Bundan sonrası senin. Ama ona çok sert davranma, gerçekten o kötü biri değil. Bizim annemiz." dedi Lucy yolda yüz kere söylediği şeyi tekrarlayarak.
Ona içinin rahat etmesi için"Tamam, önerini dikkate alacağım." dedim ve gülümsedim. Ama hiç de güven verici bir gülümseme olmadığına emindim. Zaten o da bunu fark etmişti ama yine de sadece bana el sallamakla yetindi.
Asansörün kapısı kapandığında kalbimin heyecan yerinden fırlayacak gibi attığını hissettim. Hayatımda ilk kez bu kadar heyecanlanıyordum. Aslında çok kısa süren o asansör mesafesi bana en az 1 saat gibi gelmişti. Yavaş yavaş terlediğimi hissediyordum. Özgüvenim gittikçe azalıyordu.
Sonunda asansörün kapıları 'ding' diye açıldı ve Olimpos tüm güzelliğiyle karşımdaydı. Henüz birkaç adım atmıştım ki bir ses duydum.
"Hoşgeldin, Summer."
Bu annem olmalıydı. Bir hışımla arkamı döndüm ve onu gördüm, annemi...
Gerçekten çok güzeldi, gözlerim kamaşmıştı. Görüntüsü o kadar asildi ki o an ona beslediğim tüm kötü duyguları bir anda unuttum: Öfke, kırgınlık, kızgınlık... O an ona karşı duyduğum tek duygu hayranlıktı ve bu hayranlıkla beraber bir sevinç dalgası da içimi sardı.
"Anne..." dedim. Hayranlığım sesime de yansımıştı ve o da bunu fark etmişti. Sonra hemen kendimi toparladım. "Yani, merhaba, Tanrıça Athena."


(Tanrıça'm )

Suratıma hafif bir gülümseme yerleştirdikten sonra, "Bana dilediğin gibi hitap edebilirsin, istersen anne diyebilirsin." dedim. Kamptaki kulübeme en son katılan kızım Summer, bana duyduğu bariz hayranlığı ve derinlerde gizlediği öfkesiyle karşımda duruyordu. Her zamanki gibi yine elimden geldiğince şefkatli davranmaya çalışıyordum çünkü özellikle benim çocuklarım için ilk karşılaşma çok fazla önem taşıyordu. Katherine ona yaptığım teklif üzerine ne yapacağını bilemez hale gelmişti. Anladığım kadarıyla 'anne' kelimesini telaffuz etmek ve etmemek arasında gidip geliyordu. Eh, bunca yıl sonra varlığından haberdar olduğu tanrıça annesine anında ısınacak ve geçen yıllarını unutacak değildi ya... Suskunluk giderek uzamaktaydı, büyük ihtimalle kızım şimdi sormaya çekindiği halde benden bir açıklama bekliyordu; kalbinin atışlarının hızlanmasına sebep olan ve bir türlü aklından çıkmayan o soru, 'neden?'di. Onu daha fazla merakta bırakmak istemediğim için, "Bu yaşına kadar neden seni bir kez olsun görmediğimi, neden tüm gerçeklerin senden gizlendiğini merak ettiğinden eminim. İnan bana bir zamanlar mantıklı olduğunu düşünsem de artık bu kısıtlamalar benim de sinirlerimi bozuyor. Zeus ve onun getirdiği -geçen yaz biraz yumuşayan- kurallar yüzünden, melez çocuklarımızla görüşmemiz, onları kimliklerinden haberdar etmemiz, çocuk 13 yaşına gelene dek yasak." Summer'ın bana 'eh, ama ben 16 yaşındayım!' diye bağırmasına hiç gerek yoktu. Sözlerimi "Sanırım 13 yaşından sonrası için beni suçlamanda bir sakınca yok. Melez olduğunu geç öğrenmeni isteyen kişi bendim." dedim. Tehlike, canavarlar, hayat değiştirecek kritik bilgiler için Summer'ın hala hazır olmadığını düşünüyordum, bu olayı 3 yıl geciktirebilmiştim ve bunun için şimdi beni suçlasa da, ileride normal olarak yaşadığı hayatını özlediği zaman annesinin yapmaya çalıştığını anlardı.

"Bana dilediğin gibi hitap edebilirsin, istersen anne diyebilirsin." dedi şefkatli bir sesle. Doğrusu, beni bu kadar anlayışlı ve sıcak karşılamasını beklemiyordum. Zaten bu günlerde hiçbir şey beklediğim gibi olmuyordu.
Şimdi kafam iyice karışmış, allak bullak olmuştu. Madem annem beni umursuyordu, o zaman neden bir gün bile ziyaretime gelmemişti ? Ama bunu ona soramadım. Hem cesaret edemiyordum hem de bu eşsiz anı bozmak istemiyordum.
İçinde bulunduğum duygu karmaşasında suratımın ne hale geldiğini az çok tahmin edebiliyordum. Çok önemli bir konuyu anlamayan bir öğrenci gibi görünüyor olmalıydım.
Bir süre sonra sessizlik uzayarak çekilmez bir hal aldığında annem -ona böyle hitap etmeye karar vermiştim- açıklamaya başladı. "Bu yaşına kadar neden seni bir kez olsun görmediğimi, neden tüm gerçeklerin senden gizlendiğini merak ettiğinden eminim. İnan bana bir zamanlar mantıklı olduğunu düşünsem de artık bu kısıtlamalar benim de sinirlerimi bozuyor. Zeus ve onun getirdiği -geçen yaz biraz yumuşayan- kurallar yüzünden, melez çocuklarımızla görüşmemiz, onları kimliklerinden haberdar etmemiz, çocuk 13 yaşına gelene dek yasak."
13 mü ? Ama ben 16 yaşındaydım. Arada koskoca 3 yıl vardı. "Sanırım 13 yaşından sonrası için beni suçlamanda bir sakınca yok. Melez olduğunu geç öğrenmeni isteyen kişi bendim." dedi annem sanki beni duymuş gibi. Tanrıların akıl okuma gibi bir özellikleri yoktu değil mi ? Sanırım bu annelikle ilgiliydi. Ben konuşmadan o ne demek istediğimi anlıyordu. Bir süre daha süren sessizlikten sonra söyleyebildiğim tek şey "Gerçekten saçma bir yasakmış." demek oldu. "Yani, bunun bir manası vardır tabii ama bana şimdi saçma geldi sadece." diye ekledim. Saygısızlık etmek istememiştim. Yalnızca sesli düşünmüştüm.
Annem kırdığım potu toparlama çabalarımı gülümseyen gözlerle izledi. "Rahat olabilirsin, Zeus şu an bizi duyamaz." dedi fısıltıyla. Sesinde çok hafifte olsa bir alay sezmiştim.
Bu annemi ilk görüşümdü ama sanki onu yıllardır tanıyormuşum gibi hissediyordum. Asla kaybolmayacağını sandığım öfke nasıl olduysa bir anda uçup gitmişti. Şu anda ona karşı hissettiklerim sadece iyi duygulardı: Sevgi, mutluluk, hayranlık... Ne olursa olsun o benim annemdi. Artık bundan kesin olarak emindim.
Birkaç dakika daha hayranlık ve sevgiyle onu izledikten sonra burada işimin bittiğine kanaat getirdim.
"Sanırım ben artık gitsem iyi olacak şey... anne. dedim. Bana genişlemiş olan asil gülümsemesiyle başını salladı. Ben de ona son kez gülümseyip onu en yakın zamanda tekrar görmeyi dileyerek asansöre doğru yavaş ama rahat adımlarla yürüdüm.


Eğer Tanrıça Athena bir şey eklemeyecekse Rp bitmiştir.