Ay Tanrıçası'yla Tanışıyorum

Bugün gayet güzel bir gündü. Bulutsuz gökyüzünde güneş altın gibi parlıyordu. Haliyle bu bana güç veriyordu. Kahvaltıdan sonra Long Island kıyısında yürüyüş yapmıştım ve şimdi yorgun bir şekilde oturmuş, annemi ziyaret ettiğim zaman fark etmeden çantama koyduğum Yunan mitolojisiyle ilgili kitabımı okuyordum. Eskiden sadece belli başlı şeyleri biliyordum ama biraz daha öğrenmenin zamanı gelmişti. Tanrıça Artemis'le babam ikiz kardeştiler. Bazı özellikleri aynıyken bazıları farklıydı. Ben bunlarla ilgilenmiyordum çünkü aklıma bir fikir gelmişti; babama en yakın kişinin o olabileceği.

Tam ben bu düşüncelerdeyken kapı açıldı ve içeri birkaç kardeşim girdi. Kitabımı kaldırıp onlarla konuşmaya başladım. Sonra da kampta çeşitli şeyler yaptım.

Akşam olmuştu ve ben yine kendimi Long Island kıyısına atmıştım. Güneş batmak üzereydi. Bu manzaranın tek bir zerresini kaçırmamak için etrafıma bakınıyordum. Bu sırada kamptan bana doğru ışıl ışıl parlayan bir şeyin geldiğini gördüm. Daha sonra onun küçük bir kız çocuğu kadar olduğunu fark ettim. O sırada gerçek kafama dank etti. Karşımda Tanrıça Artemis, yani halam duruyordu! Galiba kampta biraz okçuluk dersi vermiş olacaktı ki kıyıda yavaş yavaş yürüyordu. Yanına gittim ve
-Merhaba Tanrıçam. Sizinle tanışmayı en çok istediğim zamanda karşıma çıktınız. Ben Apollon oğlu Theodor, dedim.

Birden karşıma çıkan meleze şaşkın bir şekilde bakıyordum. Bir Apollon çocuğu daha kardeşim hiç boş durmuyordu. Yine de gülümsemeyi başardım. On beş yaşındaki kız görünümüm bile bazen saklanmama yetmiyordu. "Merhaba Theodor. Demek Apollon'un çocuğusun. Kendimi tanıtmayı düşünürdüm ama anlaşılıyor ki sen beni tanıyormuşsun" dedim gülümsemeye devam ederken. Bunun karşısında çocuk da gülümsedi. Sırtımda görünmez olan oklarımı ve yayımı düzelttim. Gözüm kumsalda duran kitaba kaydı ve sonra Güneş'in batışına az sonra benim gitmem gerekecekti yoksa insanlar karanlıkta kalırdı. "Babanın işi bitiyor desene" dedim iç çekerek. Ok dersi vermem onun işine geliyordu. Güneş batana kadar işleri ben hallediyordum. Tekrar biraz da olsa hayran olmuş bir şekilde bana bakan yeğenime döndüm. Sonra gülmeye başladım. "Bana öyle bakma, alınma ama satirleri hatırlatıyorsun." bunun üzerine biraz bozulduğunu görünce "Hey alınma dedim değil mi? Satirleri severim. Tabi erkek olmaları avcılarım ve benden uzak durmalarını gerektirir. Sen de bir oğlansın ama yakınımda durmana izin veriyorum. Değerini bilmelisin" dedim ona göz kırparak. Tepkisini görmek için bakışlarımı Güneş'ten ona çevirdim. "Biliyor musun Apollon'a benziyorsun"

Bir süre ne diyeceğimi bilemeyerek etrafa bakındım. Konuşmaya başladıktan kısa bir süre sonra aklıma acı bir gerçek geldi. O, Bakirelik yemini etmiş bir Tanrıça'ydı ve tabi ki erkekleri sevmeyecekti. Ama onun gözünde biraz olsun değerimin olması bile benim için yeter de artardı. Ama yorgun olduğu her halinden belliydi ve onu fazla tutmamalıydım. Bu nedenle konuşmaya başladım.

-Ah gerçekten mi? Umarım sevdiğiniz yönlerinden benziyorumdur, dedim. Ortam biraz yumuşamıştı sanki. Ama hâlâ yorgun görünüyordu.


-Oturmak ister misiniz? Gerçi size pek lâyık değil ama... diye son kelimleri ağzımda geveledim ve geçip oturdum. O ise ufak bir el hareketiyle ay gibi parlayan bir minder yaratmış ve onun üstüne oturmuştu. Bir süre güneşi izledikten sonra ona dönüp

-Tanrıçam, sizden birkaç nasihat almak için karşınıza çıktım. Umarım bu cüretkârlığımı affedersiniz. Sizi fazla tutmamak için hemen başlıyorum. Bugün aklımda hep bir soruyla dolaştım. Babama, size ve geri kalan tüm Olimpos Tanrılarına ve Tanrıçalarına lâyık olabilmek için neler yapmalıyım?

"Evet, şimdilik iyi yönlerinden benziyorsun" dedim düşünceli bir şekilde. Son sorusu için ona baktım. Ay ışığı gibi parlayan gözlerim, bu işten eğlendiğimi belli ediyordu. "Bana layık olmak için pek bir şey yapmana gerek yok. Neyseki davranışların kardeşime benzemiyor. O bana yeter de artar bile. Babana layık olmak için parti çocuğu olmalısın. Ama olma. Bir kere olsun bu kadar kibar bir çocuğu olduğunu gördüm. Bunu bozma yoksa ben seninle aramı bozarım. Athena'ya layık olmak için sanırım, kampta düzgün davranman yeterli. Diğerlerini önemsemen de olur." o sırada gökyüzünde şimşek çaktı. Aldırmadım. Zeus, her zaman sinirli olurdu zaten. Bakışlarını gökyüzüne doğru çevirmiş olan yeğenime döndüm. "Ben buradayım" dedim. Hemen bana döndü. Bu hali yine beni güldürmüştü. "Böyle davranmayı kesip biraz daha rahat ol Theodor. Rahatsız oluyorum" dedim birden ciddileşerek. Ama eğlendiğim hala gözlerimin parlamasından belli oluyordu. O sırada ağaçların arasından altın renkli tüyleri olan, gümüş boynuzlu bir geyik çıktı ve yanıma gelip oturdu. Ben de geyiği okşarken "Söylesene, mitoloji hakkında neler biliyorsun? Mesela babanın kargaya, benim kediye dönüştüğümü biliyor muydun? Ya da kutsal hayvanlarımızı." dedim, bakışlarımı geyiğin altın rengi tüylerini okşayan elimden kaldırıp Theodor'a çevirdim.

"Bunları bilmiyordum Tanrıçam. Sanırım daha o bölüme gelmedim." dedim ve kafamla kitabı işaret ettim.

"Gerçi orada olsa bile bizzat sizin ağzınızdan dinlemek başka bir şey olurdu. Eğer hâlâ zamanınız varsa anlatabilir misiniz?" dedikten sonra bu sefer ileri gidip gitmediğimi merak etmeye başladım. Gerçi beni daha rahat olmam için uyardığı için sormuştum bu soruyu. Üstelik benimle konuşurkenki yüz ifadesinden bu olaydan eğlendiği sonucuna varmıştım. Ayrıca nasihatları da makuldü, beni aşan şeyler istememişti. Tabi partiler konusunda bir şey diyemem henüz, daha bir Apollon partisi görememiştim. Ama aşırıya kaçmamam gerektiğini beynimin bir köşesine not ettim.