İlk Karşılaşma

Kulübemizin çalışma masasında oturmuş, sıkıntıyla şiir yazmaya çalışıyordum. Lafta Tanrı Apollon'un kahiniydim ama transa girip kan donduran sözler sarf etmediğim vakitlerde sanat için iki kelimeyi yan yana getirmekten acizdim. Bir de az önce dağınıklığım yüzünden yine Sere ile tartışmıştık, onun için de öfkeliydim. Sağ yumruğumu hızla masaya vurup ardından ciyakladım. Bazen gerçekten de psikopatlaşabiliyordum. Yatakhanemize gidip kendimi yatağıma attım. Bugün kulübe çok ıssızdı, tıpkı kampın geneli gibi. Kış aylarını işte bu yüzden sevmiyordum; kardeşlerimin hiçbiri ortalıkta olmuyordu. "Keşke Sere az önce bana küsmeseydi." diye mırıldandım. Şimdi gidip onunla da vakit geçiremeyecektim... Derin bir nefes alıp gözlerimi kapattım, sıkıntımı gidermek için ne yapabileceğimi düşünüyordum. Derken, bir takım takırtılar işiterek kulübemizin dış kapısının açıldığını anladım. Kalkıp kimin geldiğine baktığımda, karşımda melez danışmanlarından arkadaşım Sat'ı gördüm. Yanında benim yaşlarımda, güzel bir kız duruyordu. Koyu kumral gibi saçlara ve bana anneminkileri andıran bakışlara sahipti. Elinde bir çanta vardı, merak ve biraz da heyecan sezmiştim duruşundan. "Lucy, sizi tanıştırayım. Yeni kardeşin Mariela, kampa bugün geldi." dedi Sat. Gözlerimin fal taşı gibi açılmış olduğundan emindim, sırıtarak "Merhaba Mariela! İçeri geçsene!" dedim. Haddinden fazla coşkulu çıkan sesim yeni kardeşimin dudaklarında bir gülümseme oluşmasını sağladı...

Kardeşimden aldığım tepki beni şaşırtmıştı. Ben, beni garip bakışlarla süzebilen birilerini düşünmüştüm. İç ferahlığıyla onu dinledim ve gülümsedim. "Merhaba." dedim. Kekelediğimi fark ettiği için o da gülmeye başladı. "Rahat ol Mariela."

Sat, bizi baş başa bırakıp gitti. Yataklardan fazla kişi olduğumuzu anlayabiliyordum. Bir yatağın üstüne oturdu ve beni de karşısına geçirdi. "Kardeşlerimle tanışmam çok tuhaf..." diye fısıldadım. Belki birisi vardır diye yavaş konuşuyordum. "Yani bunca yıldır kim olduğumu bilmemek garip. Ara sıra ihanet duygusu hissediyorum."

Bana hak veren gözlerle bakınca gülümsedi. "Bu doğal Mariela, herkesin yaşadığı şeyler. Bu arada ben Lucianna, ama genelde Lucy 'imdir." Bende ona karşılık verdim. "Tanıştığıma ne kadar memnun olduğumu anlatamam Lucy. Bana da genelde Marry derler, eh birde Arie. İsmimi bölmeyi sevenlerle sık sık karşılaştım." Güldüm.

Sonra çevreyi izlemekten vazgeçip Lucy 'e odaklandım. Kusursuz yüz hatları ve oldukça orantılı bir vücudu vardı. Benden güzel olduğunu düşündüm. Prenses rollerindeki kızlarda görünen bir tipi vardı. "Kardeşim." dedim içten bir şekilde.

Mariela'yı onun düşündüğünden çok daha iyi anlayabildiğimden emindim, empati kurmak için uğraş sarf etmeme de gerek yoktu çünkü melez olduğumu ilk öğrendiğimde ben de yaşamıştım aynı şeyleri. İhanete uğradığını hissetmesi çok doğaldı ama benim gibi o da zaman içinde bu duyguyu yenebilirdi. Onun sözleri üzerine ben de gülümseyerek "Kardeşim." dedim. Sonra, "Pekala, o zaman sana Marry diyeceğim. Yalnız, Mariela da çok sevdiğim bir isimdir." diyerek yataktan kalktım ve ona etrafı işaret ederek, kulübeyi gezmek isteyip istemediğini sordum. Yeni yaşadığı şoku ve hayatının alt üst olduğu gerçeğini atlatamamış olduğu için biraz bitkin görünüyordu ama teklifimi kabul etti. Bir masa ve minibardan oluşan küçük mutfağımıza geldiğimizde ona geri çekilmesini söyleyerek yerdeki halıyı kaldırdım ve parkeye gizlemiş olduğumuz aburcubur mahzenini gösterdim. Kardeşim bunun üzerine kendini tutamayarak bir kahkaha attı. Kulübenin geri kalanını gezerken bir yandan da cips yiyorduk. Her taraf bittiğinde ve tekrar yatakhaneye döndüğümüzde elimi çeneme götürerek etrafa bir göz attım ve içerideki yatakların hepsinin eşyalarla dolu olduğunu fark ettim. Kaşlarımı kaldırarak kendi yatağımın karşısına geçtim ve yanındaki yüklükten farksız yatağı işaret ederek, "Burayı bir çeşit dolap olarak kullanıyordum ama hemen toparlayabilirim. Sen de bu yatağı alırsın." dedim. Mariela'nın gözlerini dikmiş karşıdaki saçma posterlere baktığını fark ettiğimde de, "Ah, takma onları. Kardeşimiz Cole'e ait bir takım önemli eşyalar." diyerek gözlerimi devirdim. Mariela, "Peki bu yatak kimin?" diyerek üzerine mimari çalışmalar yayılmış olan yatağı işaret etti. "Serena'nın yatağı orası. Tam bir mimari manyağıdır. Benden sonra kulübedeki en kıdemli kardeş." dedim. Henüz tanışmadığı diğer kardeşlerinden bahsetmem Marry'nin hoşuna gitmiş gibiydi. Ben de anlatmaya koyuldum... "Ah, bir de Troy var. O da kampa geleli çok olmadı. İyi anlaşacağınızdan eminim. Helen de çok iyidir, kampa sık uğrar. Yakında karşılaşırsınız onunla..."