Yavas ve sessiz adımlarla yurumeye devam ettim. O anda fark ettim ki yemyesil çimlerden bile daha sessizdim. Burası evim olacaktı. Yani en azından soylediklerine göre evim olması gerekiyordu. Kulübeye birkac adım kala durdum ve gozlerimi kapattım. İlk defa arkadaslarım olacaktı, hatta daha da otesi kardeslerim! Lutfen bu kez hayat bana oyun oynamasın diye mırıldanarak kulübenin kapısını ittim.
O sıralar duymuyor olsamda icimden bir ses buranın gercektende evim olacagını bangır bangır bagırıyordu.
Konu: Yeni kulübeme yaklasıyordum.. 
Ptsi Ara. 13, 2010 5:47 am