İlk karşılaşma.

Güvenlik görevlisini atlatmak çile gibi gelmişti. 600. katın olduğunu inkar ettiği için yüzüne patlatasım gelmişti. "Athena ile görüşeceğim." diyebildim sonunda. Geçmeme izin verdi.

Asansörün içindeyken bu yolculuğun hiç bitmeyeceğini düşünmeye başlamıştım. Dizlerimin hafif titremesi sayesinde çömelmiştim. Hızlıca yukarı çıkarken biraz sonra olacaklardan ve annemin bana göstereceği gülümsemesi fikrinden güç almaya başlamıştım. Yüzyıllar gibi gelen asansörün 600. kata çıkması sonunda bitti.

Kat oldukça yoğun ışıklıydı ya da bana öyle gelmişti. Göğüs kafesimden fırlayacakmış gibi atan kalbimin sesini ben bile duyabiliyordum. Sanki yüzüme kadar geliyordu da.

Oradaydı. Tam bir Tanrıça stiline uygundu. Gözlerime dolan yaşları sildim ve sakin adımlarla ona doğru ilerledim. "Anne..." diye fısıldadım yaklaştığımda. O gülümserken bende ağlıyordum. Tekrar kekeleyerek konuştum. "Anne..."

Gülümseyerek kızıma yaklaştım ve ona, "Merhaba Mariela." dedim. Onun da suratında mutlu olduğunu gösteren bir ifade vardı ama karşılaşmamız kendisini fazlaca etkilemişti, dolu gözlerinden veya titreyen dudağından bunu rahatlıkla anlayabiliyordum. Tabii ki kızımın karşıma çıktığında sadece "Anne..." diyebilmesi şaşırtıcı değildi, bu onun için o kadar fazla anlam taşıyan bir sözcüktü ki! Bu yaşına kadar benden habersiz sürdürmüştü hayatını. Yunan mitlerinin gerçek olduğunu, kendisinin bir yarı-tanrı olduğunu, yaşadığı dünyadaki düzenin benim de dahil olduğum Olimpos Konseyi'ne bağlı olduğunu, mitolojik efsanelerdeki canavarların aslında gerçek olduğunu yeni öğrenmiş, bazı doğruları henüz zihninde anlamlandıramamıştı bile. Kısa bir süreç olmayacaktı elbet ama, eninde sonunda tüm bunları kabullenecek, yeni hayatına adapte olacak ve belki de günün birinde bu yaşayışı sevecekti. Tabii bu arada ben de kızıma elimden geldiğince destek olacaktım. "Beni ilk görüşün. Kafanın çok karışık olduğunu biliyorum ama zamanla alışacaksın. Bu yaşına kadar sürekli seni izledim, tehlikelerden korudum. Artık bunları kavrayabilecek yaşa geldiğini düşündüğüm için de karşına çıktım kızım. Şimdi, aklında birçok soru vardır eminim." dedim. Mariela bir şey sorup sormamakta tereddüt ediyor gibi, ağzını bir açıp bir kapatıyordu. Ona cesaret vermek için gülümsememi biraz daha genişlettim. İlk soracağı soru Bilgelik Tanrıçası'nın kızından beklenecek mantıklı bir şey de olabilirdi, ufak bir detay da. Belki de çoğu çocuğum gibi bunca yıl onu bensiz bıraktığım için bana hesap sormakla başlayacaktı. Nasıl bir tepki gösterecek olursa olsun, dinlemeye hazırdım.

"Beni ilk görüşün. Kafanın çok karışık olduğunu biliyorum ama zamanla alışacaksın. Bu yaşına kadar sürekli seni izledim, tehlikelerden korudum. Artık bunları kavrayabilecek yaşa geldiğini düşündüğüm için de karşına çıktım kızım. Şimdi, aklında birçok soru vardır eminim."

Bir açılıp bir kapanan ağzım ne kadar şaşkın olduğumun belirtisiydi. On altı yıl sonra gördüğüm annem Tanrıça Athena bana gülümsüyordu. Ona sormak istediğim sorular yoktu aslında. Onu 'yok' olarak düşündüğüm on altı yılda hiç aklıma gelmemişti birşeyler sormak. "Keşke daha önce karşılaşabilseydik anne." dedim fısıltıyla. Ona kızabilir miydim ? Yapamazdım. Daha önce yaptığım araştırmalarda - normal bir insan olduğumu düşündüğüm buğulu zamanlar - Zeus 'u tanımıştım. Katı biri olduğunu biliyordum da. Kamptaki fısıltılar kulağıma ulaşmıştı elbette.

"Sana hesap sorarak seni üzemem. Eminim ki geçerli nedenlerin vardı anne, değil mi ? Bu karşılaşmamızın böyle olmasını beklemiyordum sadece...şaşırdığım şey bu. Gördüğüm en güzel yüze sahipsin...çok, çok şaşırtıcı bir şekilde sarılma dürtüsü var içimde." Konuştuklarım o kadar saçmaydı ki. Bunu fark edince ekledim. "Saçmalıklarımı bağışla anne ama o kadar şaşkınım ki..."

Kızımın bu güne kadar yaşadığı hayat yüzünden beni suçlamıyor -daha doğrusu, suçlayamıyor- olması sevinmemi sağlamıştı. Nedense melez çocuklarımla olan ilişkilerimi her zaman iyi tutmaya gayret ediyordum. Mariela gibi kafası karışık olan çocuklarıma ise, iki katı sempati duyuyordum. Söyledikleri beni tekrar gülümsetmişti. "Bu kadar geç karşılaştığımız için ben de üzgünüm ve evet, inan bana geçerli nedenlerim vardı. Biraz geç de olsa bilmen gereken tüm gerçekleri öğrendin ve artık, kendin gibi olanlarla bir arada yaşayacaksın ve daha mutlu olacaksın." diyerek göz kırptım. Söylediklerim kızımın da hoşuna gitmişti. Başta tedirginlik yüklü olan bakışları kısa zaman içinde umut parıltıları saçmaya başladı. Tanrıların şehri Olimpos'ta, annesi olduğunu yeni öğrendiği Bilgelik Tanrıçası ile konuşuyor olmasının getirdiği şok durumu dışında, şu anda uzaktan onu izlerken gördüğüm küçük kızdan farksızdı. Mariela'yı hayatının her anında takip etmiş, ona fark ettirmeden zorluklarla savaşmasına yardımcı olmuştum ve bu yaşına kadar sapa sağlam gelmesini sağlamıştım. Tabii bunda onun azminin payı da büyük olmuştu. Kızıma gururla baktım ve "Yeni hayatına başlarken, benden istediğin herhangi bir şey var mı?" diye sordum.

"Bu kadar geç karşılaştığımız için ben de üzgünüm ve evet, inan bana geçerli nedenlerim vardı. Biraz geç de olsa bilmen gereken tüm gerçekleri öğrendin ve artık, kendin gibi olanlarla bir arada yaşayacaksın ve daha mutlu olacaksın."

Annem, bu cümlelerinden sonra ona tekrar hayran kaldığım bir şekilde bana göz kırptı. Şaşkınlığımı artık gizleyemiyordum. Ne kadar müthiş ve yüce göründüğünü açıkca görebiliyordum. Hayatım boyunca tanımadığım annem Tanrıça Athena olduysa kesinlikle o kadar özel birisiydim ki. Kardeşlerim gibi ben de annemden bahsederken gözlerim parlayacak, sürekli gururlanabilecektim.

"Yeni hayatına başlarken, benden istediğin herhangi bir şey var mı?"

Ondan ne isteyebilirdim ki? Her zaman yanımda olduğunu bildikten sonra, zaten aşırı derecede mutluydum. "Anne ben, senin yüzünü ve bu konuştuklarımızı asla unutmak istemem. Bunun dışında, gerçekten ihtiyacım olan şeylere sen daha iyi karar verebilirsin. Şu an o kadar şaşkınım ki inan ne derim, bilmiyorum."

Aslında istediğim bir silahtı. Ama moronca birşey isteyemezdim ki.