Altın Işık

Tiffany ile beraber okçuluk alanına doğru yürüyüyorduk. Eros bana altın ışığı hediye ettiğinden beri okçuluk çalışmak istiyordum. Altın işlemeli yay ve oklar. Bu oklar ve yay Eros'un bana verdiği bir hediye. Oklarım düşmanların kalbine tam olarak isabet ediyor ve onu etkisiz kılıyor. Düşmanlarıma karşı kullanabileceğim en güçlü silah. Yayımı ve oklarımı sıklıkla yanımda taşıyorum. Eros yayımı ve oklarıma şekil değiştirici bir özellik verdiği için yayım ve oklarım mucizevi bir şekilde şekil değiştiriyor ve altın bir bileklik halini alıyor. Bu sayede hep yanımdalar ve onları kolaylıkla taşıyabiliyorum. Ben yayıma ve oklarıma altın ışık diyorum.
Yani tam olarak bir çalışma yapmamıştım ama ormanda odun kütüklerine koyduğum elmaları tam isabet ettirmiştim. Yani o da düşmanları tam kalpten öldürmek anlamına geliyor sanırım. Bir Afrodit kızının ok ve yayla ne işi var. Doğru bir hipotez ancak ben küçüklüğümde okla atışlar yapardım. Eskiden çok eskiden babam, Dorota ve ben çiftlikle kalıyorduk ve orda bana okçuluğu öğreten yaşı bir adam vardı. Adı şuan aklıma gelmesede onun uzun beyaz bıyıklarını hatırlar gibiyim. Her neyse... Sonunda okçuluk alanına girdik. İki Aretemis çocuğu ve bir Apollon çocuğu çalışıyordu. Biz de Tiffany ile bir hedef belirledik.
''Şu bölmeden ok ve yay şeçebilrisin.''
''Gerek yok.'' Bileğimde sallnan altın işlemeli bilekliğime dokundum ve havaya doğru savurudm. Bir ışık saniyesinde bileklik güzel ve altın bir yay ve beraberinde altın tüylüleri olan oklara dönüştü. Tiffaney tek kaşını kaldırdı.
''Apollon çocğu olarak doğman gerekirdi.'' Gülmeye başladık. O da kendi okunun ve yayını çıkardı.
''Göster bakalım yeteneğini.'' Oklarımın olduğu altın çantayı aldım ve sırtıma astım. Yayımı doğrultum ve hedefi gözüme kestirdim. Arkamdan bir ok çektim ve yaya koydum ve aniden bıraktım. Ok havada süzülerek hedef noktasına doğru uçtu ve kırmızı noktayı vurdu. Okçuluğu özlemişim.

Ophélia'nın yay-ok takımını çok sevmiştim ve biraz da şaşırmıştım. Bir Afrodit kızının özel yay-ok takımı vardı. Ophélia hedef tahtasına nişan alıp oku attığında tam on ikiden vurdu. Yine çok şaşırmıştım. Apollon veya Artemis çocuğu gibi süper atış yapmıştı. Bu kızda gerçekten müthiç bir yetenek vardı. Anlaşılan beni daha çok şaşırtacaktı.

"Süper bir atış."

"Apollon ve Artemis çocuklarından da iyi mi?"

Yanımızdaki birkaç Artemis çocuğu bize bakıyordu. Ophélia'ye döndüm ve gülümsedim. Ok çantamdan bir ok aldım ve hedefe baktım. Okumu yayıma gerdim ve şaka ses tonuyla sorusunu cevapladım.

"Onları bilmem ama benden iyi değil."

Oku fırlattım. Tam on ikidendi. Bugün her zamanki gibi formundaydım. Ophélia'ye baktım ve gülümseyerek göz kırptım. O da bana gülümsedi. Sonra da bir daha hedef tahtasına baktı ve tekrar bana döndü.

''Yay ve okları bana Eros hediye etti. Sanırım o da bu yeteneği görmüş olmalı.'' Tiffany birkaç atış daha yaptı ve oklar gene tam merekze isabet etti. Bende yayımı doğrultum ve atış yapmaya devam ettim. Yanda ki Artemis çocuklarından atışlarımız için övgü geldi.
Bir Afrodit kızı olarak hassas bir kızım. Ama bu sadece süt banyosu yapacağım anlamına gelmez. Ne kadar orada kalkdık bilmiyorum. Çalışmaya gelenler gelip geçiyor ve zaman hızla akıp geçiyordu. Sonunda güneşin son ışıları gözüme çarptı. Tiffany'de bunu farketmiş olacaktı atış yapmayı bıraktı. Oklarımı geri aldım ve Tiffany'e döndüm.

"Zaman nasıl bu kadar hızlı geçti anlayamadım."

"Bende. Ok atmak insanı -melezi- dış dünyadan koparıyor."

Ophélia güldü. Yay-ok takımımı tekrar kolye şekline getirdim. Ophélia'de kendi takımını kaldırmıştı. Okçuluk Alanı'nda olan son melezlerde çıktı. Artık bir tek biz kalmıştık. Güneş -yani babam- iyice batmıştı.

Güzel bir yıldız kaymıştı. Hemen gözümü kapadım ve dilek tuttum. Dileğim, daha güzel günler geçirmekti. Gerçekten bunu çok istiyordum. Tamam, şu an da hayatım kötü değildi ama yine de her şeyin daha güzel olmasını istiyordum. Günler geçtikçe her şey daha da güzelleşiyordu. Kampa alışmıştım. Ne yalan söyleyeyim burayı artık evim gibi hissediyordum. Tabi annemide çok özlüyordum. Büyük bir iç çektim. Ophélia bana baktı ve konuşmaya başladı.

"Dileğinin gerçekleşeceğine inanıyor musun?"

"Neden olmasın?"

Soruya soruyla cevap vermiştim. Dileğim gerçekleşebilir de gerçekleşmeyedebilir. Bunu hiç bilmiyordum. Ophélia'ye baktım ve gülümsedim. O, benim sorduğum soruyu düşünüyor gibiydi.