New York KNICKS ve New Jersey NETS Karşılaşması___

Calvin’le anlaşmıştık. Ormanda buluşacaktık. Ormanda buluşmamızın nedenini anlatayım. Şehirde benim tutkunu olduğum New York KNICKS basketbol takımının, New Jersey NETS ile büyük bir maçı vardı. Formaları, taraftar atkılarını, bayrakları ormanda bir kayanın altına saklamıştım. Çünkü Lucy onları görürse bir dünya soru sorar ve bu maça gitmememiz için elinden geleni yapardı. Ona göre dışarısı canavar kaynıyordu (Pehh!!). Calvin kampa yeni gelmişti ve o da benim gibi New York NKNICKS takımının hayranıydı. Biletleri bir ay önceden almıştım. Yani her durumda yanımda birisini sürükleyecektim.



Boş sırt çantamı ve telefonu alıp kulübeden çıktım. Telefonum kapalıydı. Saat 16.00’ydı. Maç 18.00’daydı. Ormana girdim ve Zeus Yumruğu’nun sol tarafındaki kayalığa doğru ilerledim. Eşyaları çantama doldurdum ve bir ağaca yaslanıp beklemeye başladım. O sırada “Öhhö, öhö!” diye bir ses duydum. Bu sesin sahibi yaslandığım ağaçtı. Yani bu bir orman perisiydi. Sanırım rahatsız olmuştu. Ben de bir kayanın üstüne oturdum. Lucy’nin kulübede olmaması tuhaftı. Çünkü bugün ders yoktu. Herhalde bir yerlerde planlarıyla uğraşıyordur diye düşündüm.

Yanıma bir şey almama gerek yoktu. Troy o kadar heyecanlıydı ki bir haftadır her şeyi tek tek düşünmüştü. Ormanda buluşacaktık ve bunun sebebini anlayamamıştım. Yanıma gerekli olan bir iki şey aldım ve kulübemden çıktım. Hava biraz soğuk görünüyordu ama beni etkilemiyordu. Çünkü ben Hestia'nın oğluydum. Ateşi içimde hissedebiliyordum. Ormana yöneldim. Arenanın yanından geçerken Lucy arenadan çıktı. Bana biraz garipçe gülümsedi ve ellerindeki kağıtları düşürmemeye çalışarak kulübelere doğru gitti. Zeus Yumruğu'nu bulmak biraz zor olmuştu. Kampı yeni yeni öğreniyordum. Troy'u, bir kayanın üzerine oturmuş beni baklerken buldum.

"Hey! Selam." dedim.

"Selam!" diye karşılık verdi.

"Geç mi kaldım?"

"Çok geç kalmadın ama biraz daha oyalanırsan maçı kaçırabilirz." dedi ve gülümsedi.

Calvin’e neden ormanda buluştuğumuzu açıkladım. Kulübelerden kampın hem girişi hem de çıkışı olan Thalia’nın Ağacı’na gitmek kolaydı tabii. Ama melezlere görünmemek için ormandan dolaşmak zordu ve karmaşıktı. Ormanı iyi biliyordum. Eğer iyi bilmeseydim maçın bitiş saatine kadar ormandan çıkamazdık. Yürüken Calvin’e kamptan, kurallardan bahsediyordum.

“Mesela, şu an kamptan izinsiz çıkmamız kurallara aykırı!” dedim ve ikimiz de güldük.



Yola devam ederken bir hışırtı duydum ve sağıma baktım. Calvin, istem-dışı bir şekilde yandaki çalılarda bir ateş yaktı. Sonra onun yanındaki ağaç o ateşi dallarıyla söndürdü ve bir dalını da bize doğru savurdu. İkimiz de eğildik ama Calvin benim kadar temkinli davranmamıştı. Eğilirken ayağı diğer bir dala takıldı ve yere düştü. Kalkmasına yardım ettim ve “İyi misin?” diye sordum.

“Evet.” dedi ve bir hışırtı daha duydum. Aynı zamanda kafamda yabancı bir düşünce hissetim. Soluma baktım, çalılarda yeşil beyaz bir atkı gördüm. Bu Lucy’nin atkısıydı.